Fálkinn - 15.03.1940, Blaðsíða 8

8
FALKINN
L
ÍTIÐ ÞJER Á, systir, er hann
ekki laglegur?“
Lois reis upp við dogg upp ur
öllum svæflunum; hún lá á einka-
herbergi og fjekk alt seAi hún vildi
—- og rjetti systur Marion stóru ljós-
myndina, sem hún hafði tekið upp
úr bögglinum.
„Til Lois, sem er hest eins og
hún er, frá Gideon," var skrifað á
eitt hornið. „Hann er svo gaman-
samur. Jeg hafði skriíað honum,
og heðið hann um að senda mjer
varastifti, og svo sendir hann mjer
þetta. Er hann ekki sniðugur?"
Systir Marion leit kærulaus á fal-
iegt karlmannsandlitið, en svo hrá
henni skyndilega. Augu hennar stað-
næmdusl við framhalla stafina i
horninu. Lois leit forviða á hana.
Hún var ekki vön að sjá lienni
bregða, fallega andlitið, sem var af-
myndað af öri ofan frá auga og nið-
ur á kinn, var ekki vant því að
breyta svip.
„En hvað þjer urðuð skrítin, syst-
ir,“ sagði hún og hló. „Finst yður
hann ekki laglegur?“
„Jú, það er hann,“ sagði systirin.
„Er það unnustinn yðar? Hvað vilj-
ið þjer fó að borða um hádegið?"
Louis, nitján ára gæluharn, sem
var i afturbata eftir inflúensu, hló
lágt og góðlátlega.
„Tvær spurningar í einu. Jeg vil
fiskmauk, eins og það, sem jeg fjekk
i fyrradag, búðing og einn banana
— en það fæ jeg vitanlega ekki.
Nei, hann er ekki unnusti minn -
að minsta kosti ekki ennþó. En jeg
er ekki frá því, að hann verði það.
„Jæja.“ Systir Marion tók umbúð-
irnar og vafði þær sainan Hún
brosti.
Lois svaraði ekki heinlínis. Lítill
spegill með skjaldbökuskafti lá ó
náttborðinu. Hún tók hann og skoð-
aði á sjer fölt andlitið, setti upp
nefið, og duflaði góðlátlega við
sjálfa sig.
„Já, út með það!“
Systir Marion kinkaði kolli. Hún
hafði spurt eins og kjáni, hún skildi
það. Hvaða maður, hvort hann hjet
Gideon eða annað, gat látið vera
að lítast á stúlkuna þarna í rúminu?
Nítján ára, falleg eins og blóm, þrátt
fyrir veikindin — blá og barnsleg
augu. Systir Marion lagði að sjer
að vera alúðleg við inflúensuprins-
essuna. Hún hjelt áfram að raða
blómunum, en fingurnir á henni
titruðu.
„Haldið þjer, að jeg verði komin
á fætur þann tuttugasta, systir?"
„Hversvegna einmitt þann tuttug-
asta?“
Lois starði á ljósmyndina. „Gide-
on .... ja, jeg meina hann á ljós-
myndinni, ætlar að halda dansleik
(jann dag. Hann er ríkur eins og
l'ursti, strákurinn, og ó stórt óðals-
setur og gamla höll. Og mig langar
svo til að verða þar, af alveg sjer-
stakri ástæðu."
Systir Marion klipti af blómlegg,
sem var of langur.
„Af sjerstakri ástæðu“, sagði hún
brosandi, „það er svo dularfult.“
Lois kinkaði kolli.
„Já, það er dularfult — voðalega
dularfult. Skiljið þjer, systir, en
þetta megið þjer ekki segja nokkr-
um lifandi manni.“
Fallegu hendurnar hjeldu áfram
að raða blómunum. „Hverjum ætti
jeg svo sem að segja það?“ spurði
hún ljett. „Jeg umgengst ekki margt
fólk.“
„Þjer verðið að lofa mjer, að segja
það engum, það er leyndarmál! Jú.
hann þarna .... hann á myndinni,
hann er dólítið skrítinn. Ja, auð-
vitað bara upp á sinn móta.“
Systir Marion sneri andlitinu und-
an, en Lois sá, að Ijóta örið þrútn-
aði. Það var raunalegt með þetta
ör. Að öðru leyti var Marion fallegri
en flestar aðrar stúlkur. Þegar hún
sneri að henni hinum vanganum,
hugsaði Lois: þessi hreini, fíni svip-
ur, háa ennið, augnaráðið, mjúka,
gullna hárið, sem að vísu var strok-
ið undir hettuna, en gægðist samt
framundan .... systir Marion var
fögur, já, meira en það. Lois dáðist
að henni, ekki aðeins fyrir hægð-
ina og þolinmæðina við hana, því
að Lois var alls ekki þægur sjúk!-
ingur. Það viðurkendi hún sjálf.
„Jú, skiljið ])jer, systir, hann
þarna á myndinni býr yfir leyndar-
máli, sem hann heldur að enginn
viti um. Hann var einu sinni ást-
fanginn í stúlku, sem dansaði ja,
hún var söngkona líka. Honum þótti
mjer leiðist svo að liggja steinþegj-
andi allan daginn.“
Systir Marion hafði gengið fró
blómunum og setti glasið á nátt-
borðið.
„Er það gotl svona?“ spurði hún,
og teygði eitt rauða blómið ofurlíti.ð
lengra fram. Lois starði ó hendurn-
ár á henni.
„Mikið ljómandi hafið þjer falleg-
ar hendur. systir“, sagði hún upp
úr þurru. „Jeg vildi óska, að jeg
hefði svona fallegar hendur. Fing-
urnir á mjer eru of stuttir. Jeg ge!
aldrei lakkborið á mjer neglurnar
það yrði hjákátlegt. Haldið þjer,
að jeg verði orðin góð þann lull-
fyrirIárum
víst afar vænt um hana, en svo hvarf
hún einn góðan veðurdag. Alvég
upp úr þurru, systir, ög énginn
vissi, livað orðið hafði af henni.
Veslings Gi..... ja, liann á mynd-
inni, liann hefir ekki náð sjer eftir
])etta ennþá. Það eru liðin fimm ár
síðan og þó hefir hann livorki gifst
eða trúlofast eða neitt því líkt. Hann
hefir varla talað við stúlku síðan,
það er að segja, þangað til hann
kyntist mjer, Er það ekki hræði-
legt?“
Systir Marion misti skærin, sem
hún hjelt á i hendinni. Þau duttu
með skelli á gólfið og húii flýtti
sjer að taka þati upp. Lois starfði
á ljósmyndina, sem hún hafði reist
upp ó náttborðinu.
„Ekki svo að skilja, að jeg sje að
kvarta, en mjer finst liræðilegt að
gcra slíkt, þegar maður veit, að
einhverjum þykir vænt um mann
— að hverfa, án þess að skilja eftir
eitt einasta orð.
„Kanske hún sje dáin," sagði syst-
ii Marion lágt.
„Þá hefði það frjetst. Hún var
fræg manneskja, skiljið þjer. Jeg
hefi aldrei sjeð hana, en hún kvað
hafa verið dásamlega fögur og in-
dælis manneskja á allan hátt. Jeg
er stundum að hugsa um, hvort
hún væri ekki nógu góð handa
Gi. . . já, handa honum þarna. Það
kemur fyrir, að fólk tekur upp á
ugasta? Það fylgir nefnilega ráða-
gerðinni, að jeg yerð að vera við-
stödd.“
Systir Marion faldi á sjer hend-
urnar og brosti hægt.
„Hvaða ráðagerð eruð þjer að
tala um, ungfrú?“
Lois reis upp á olnbogann i mesta
ákafa.
„Jeg hefi komisl að ýinsu um
þessa Marion.... ja, afsakið þjei,
cn jeg get ekki gert íð þvi, þó uð
nafnið sje eins.“ Hún þagnaði og
varð rjóð i framan. „En hún hjel
Marlon Crystal. Mjer finst Crystal
hlægilegt nafn, en það hefir vísl
aðeins verið leikhúsnafn. Hún dans-
aði dans, sem hún varð l'ræg íyrir.
Hún var klædd i silfur-lainékjól.
Þegar jeg heyrði talað um þann tutt-
ugasta, bað jeg Gi. . . ja, hann á
myndinni, að hafa nokkrar skraul-
sýningar, og það fanst honum heilla-
ráð. Nii hefi jeg pantað svona kjól
frá Paquineaux í París, jeg meina
kjól úr silfurlamé. Og svo á jeg
gamlan frænda, sem altal' er að
flækjast á skemtihúsum og þesshátt-
ar stöðum, og hann hefir sýnl mjer
sumt af því, sem þessi Marion
Crystal gerði. Nú get jeg ekki sung-
ið, að minsta kosti ekki að neinu
gagni, en það gerir ekkert til. Við
ætlum að kalla þessa sýningu „Glöl-
uð ást“, eða eitthvað þessháttar.
Það var hann frændi minn, sem
SMÁSAGA EFRIR E. WINCH
slíku. Og þá jjykist það fórna sjer
fyrir hamingju elskhuga síns og alt
mögulegt af því tagi, sem jeg ski!
ekki, hvernig þvi getur dottið i hug.
Fólk fleygir ekki svoleiðis frá sjer
lukkunni nú á tínium, að ástæðu-
lausu. Fólkið er ekki svo róman-
tiskt nú orðið, tímarnir eru breytt-
ir, eða hvað ólítið þjer?“
„Er langt síðan þetta gerðist?"
spurði systir Marion lágt.
„Það gerðist fyrir fimm árum.
Og síðan hefir Gideon ekki verið
eins og aðrir menn — þangað til
hann kyntist mjer, auðvitað. En jeg
er sannfærð um, að hann hefir
samt ekki gleymt henni, þó að hann
hafi aldrei minst ó það einu orði
við mig. Þessvegna hefir mjer hug-
kvæmst róð. Jeg talaði við lækn-
inn um það, og honum fanst það
ágætt, sagði hann. Hafi.ð þjer miki'ð
að gera, systir, Þjer eruð svo ,ókyr.
Afsakið að jeg er að masa þetta, en
stakk upp á nafninu, en mjer líkar
það nú ekki að öllu leyti. En jeg
ætla að minsta kosti að taka þátt í
sýningunni. Þegar hann sjer mig,
alveg eins og liún var, þá gleymir
hann henni. Haldið þjer eklci, syst-
ir? Læknirinn sagðist halda það."
Systir Marion tók saman visnu
blómin og fór úl.
„Læknirinn hefir víst rjett fyrir
sjer,“ sagði hún og leit undan.
„Haldið þjer þá, að jeg verði orð-
in liress þann tuttugasta, systir?“
„Það vona jeg. Jú .... jeg held
]iað áreiðanlega, ef þjer verðið þæg
og gerið eins og jeg segi yður. Þjer
megið ekki hlaupa svona oft upp úr
rúminu.“
„Nei, systir,“ svaraði Lois auð-
sveip og systir Marion hvarf út úr
stofunni.
Lois var mjög þæg og auðsveip,
þangað til böggullinn frá Paquine-
aux koin. Syslir Marion var eltki
inni þá. En þegar hún kom inn.
skömmu síðar, sá hún hvar Lois
stóð á gólfinu fyrir framan spegil-
inn. Síði, útsaumaði náttkjóllinn lá
á rúmgaflinum og Lois var að reyna
að hneppa að sjer kjólnum í bakið,
en tókst illa. Þessvegna hafði hún
hringt.
„Sjáið þjer, systir," sagði hún og
Ijóinaði af gleði, sneri sjer við
en í sama bili leið yfir hana. Systir
Marion greip hana i fallinu og har
hana í rúmið. Loks rankaði hún við
sjer aftur.
„Farið þjer varlega með kjólinn,"
sagði hún um leið og lnin opnaði
augun. „Jeg .... mjer er víst svima-
gjarnt,“ sagði liún brosandi. „Fyrir-
gefið mjer, að jeg var óhlýðin
en jeg gat ekki stilt mig.“
Hiin starði biðjandi á Marion. En
hún var svo liörð ó svipinn og augu
hennar voru þungbúin.
„Er yður alvara, að ætla á skemt-
un Gideon Frasers?" spurði hún.
Lois hrökk við.
„Jó, syslir,“ svaraði hún bijúg og
auðsveipin. „Fyrirgefið mjer þetta,
systir, jeg skal aldrei gera það oft-
ar.“ —
Systir Marion þjappaði henni yf-
irsænginni og fór út, án ]iess að
segja orð.
Lois lá grafkyr og starði kvíðin
á ljósmyndina, silfurlamé-kjólinn og
út um gluggann á vixl.
Hvernig gat systir Marion vitað,
að Gideon hjet Fraser?
Þegar systir Marion kom aftur i
kvöldheimsóknina var Lois óvenju-
lcga hæglát og liúgsandi. Hitinn var
óbreyttur, og ekkert benti á, að
slæmar afleiðingar yrðu af óvar-
kárni hennar.
„Góða systir, sitjið þjer hjá mjer
dálitla stund? sagði luin angurblítt.
„Það er svo tómlegt hjerna, og mig
langar svo til að spyrja yður um
dálítið.
„Hvað er það?“ spurði Marion
stutt í spuna og Lois horfði á hana
, eins og iðrandi syndari.
„Eruð þjer reið við mig, systir?"
spurði iiúii blift. Systir Marion gat
ekki staðist hana, hún var svo
barnsleg.
„Alls ekki, fröken. „Því ætti jeg
að vera það?“
„Jeg var hrædd um |iað“ andvarp-
aði Lois. „Systir, má jeg spyrja yð-
ur nærgöngullar spurningar? Þjer
inegið ekki reiðast mjer aftur. Þjer
Jiurfið ekki að svara spurníngunni
fremur en þjer viljið.“
Systir Marion stóð við rúmgafl-
inn. —
„Góða systir, h'vernig atvikaðisl
það.... jeg meina, hvernig fenguð
þjer örið? Jeg er að hugsa um, livort
jeg gæti orðið jafn göfug og væn
manneskja eins og þjer, ef jeg fengi
svona ör.“
Systir Marion beit á vörina. Iiún
fitlaði á rúmteppinu og það var
kökkur í hólsinum á henni.
„Bifreiðarslys“, svaraði luin stutt
og gekk út að dyrunum. „Nú skuluð
þjer fara að sofa, Lingfrú."
„Æ, syslir, verið þjer svolitið hjá
mjer, jeg er svo einmana. . . .“
Systir Marion tók fram i fyrir
henni.
„Þjer verðið að afsaka, en jeg
á annríkt. Jeg þarf að koma á fleiri
staði.“
„Æ, afsakið mig ]iá, systir. Og
verið ekki rejtð við mig.“
Systir Marion lofaði þvi og fór.
Lois andvarpaði þungan, þegar hurð-
in lokaðist á eftir henni. Svo settisl
hún upp í rúminu og hlustaði á
fótatak hennar i ganginum. Þegar
alt var orðið liljótt fleygði hún a'f
sjer yfirsænginni og fór á fætur.
Morgunskórnir liennar stóðu við
rúmstokkinn og morgunkjóllinh
lijekk í skápnum. Svo læddist hún
»
i