Fálkinn - 28.02.1941, Page 9

FÁLKINN
9
— Eru þeir nýsniiðaðir?
— Nei, það er öðru nær. Þetta eru
gamlir lyklar, sem hafa verið notaðir
lengi.
West blístraði.
— Ha, hvað segið þjer? Nú, ekki
neitt. Annað höfum við ekkert handa
á milli enn, nema læknisvottorðið.
Þar segir, að Blint hafi verið sleginn
í rot um klukkan átta í gærkvöldi,
svo að hann hlýtur að hafa framið
innbrotið snemma og það var hyggi-
leg af honum. Engum finst neitt grun-
samlegt að sjá mann opna verslun með
lyklum að kvöldi dags — menn telja
að slíkir menn hafi .löglegt erindi.
Þegar West hafði slitið samtalinu
kom Martens skargripasali og bauð
honum inn í einkaskrifstofuna.
— Jeg ælla fyrst að spyrja yður
upplýsinga um fulltrúa yðar, herra
Lund! hóf West máls. Hann er j leyfi
er ekki svo?
— Jú, svaraði Martens, — hann
kom til mín rjett áður en lokað var
i gærkvöldi og spurði, livort liann
gæti fengið frí nokkra daga. Hann
sagðist ætla að fara með lestinni
klukkan 11.
— Alveg fyrirvaralaust?
— Einhver æltingi hans hafði orð-
ið snögglega veikur, svaraði Martens
og kinkaði kolli. — Annars hefi jeg
ekki nema gott eitt um Lund að segja.
Hann hefir reynst mjer ágætlega þessi
ár sem hann hefir starfað hjá mjer.
— Hafði hann sjálfur lykla að
versluninni?
— Já, jeg hefi þrenna lykla. Einir
eru í vasa mínum, aðrir eru heima
hjá mjer, og jeg athugaði í morgun
að þeir eru vísir, en lyklar Lunds
eru hjerna í peningaskápnum — hann
afhenti mjer þá þegar hann fór.
Martens stóð upp, gekk að pen-
ingaskápnum, opnaði hann og tók
fram lyklakippu. West leit af Martens
á lyklakippuna og sagði svo:
— Þessa lykla hafið þjer víst feng-
ið nýlega.
— Jú, alveg rjett, sagði Martens.
— Lund týndi sínum lyklum og þá
ljet jeg smiða aðra nýja, það er vist
ekki nema hálfur mánuður síðan. En
skyldi ráðning gátunnar ekki einmitt
vera hjerna. Þjófurinn gæti hafa
fundið lyklana.
— Og sjeð hvaðan þeir voru? West
hristi höfuðið. — Nei, herra Martens,
jeg á bágt með að trúa því. Annars
þurfti jeg að spyrja yður um ann-
að líka. Þjer haldið, að þáð hafi verið
stolið frá yður um liundrað þúsund
króna virði?
— Já, jeg hefi tilkynt tryggingar-
fjelaginu þá upphæð.
— Bara að það sje nú rjett.
Martens, sem hafði snúið liliðinni
að West sneri sjer snögt við og stóð
nú augliti til auglitis við yfirlög-
regluþjóninn.
— Hvað eigið þjer við? sagði hann
með titrandi rödd.
— Að þjer emð í fjárkröggum,
svaraði West rólega. — Þessvegna
væri það leitt, ef þjer tiunduðuð of
lága upphæð. En nú verðið þjer að
afsaka mig, jeg þarf að fara í annað
áríðandi erindi. Verið þjer sælir.
Martens skartgripasali lineigði sig
stutt, er hann fylgdi yfirlögreglu-
þjóninum til dyra.
West settist inn í bifreiðina og
bað um að aka á Rolands Boule-
vard.
Hann ljet bifreiðina bíða og hringdi
hjá eftirlitsmanninum. Hann kom
sjálfur til dyra.
—. Góðan daginn aftur, sagði West,
— jeg átti eftir að athuga ýmislegl
smávegis'.
— Komið þjer inn fyrir.
— Þalcka yður fyrir. West fór inn
og hjelt svo áfram: — Jeg gleymdi
að spyrja, hvort þjer hefðuð tekið
eftir dýnunni, þegar þjer komuð inn
i íbúðina klukkan tólf í gærkvöldi?
— Nei, hún var þar ekki þá.
Hertoginn af Kent, yngsti bróðir Georgs VI. Bretakonungs, er sjóliðsforingi að menlun og gekk i flotajjjón-
ustu íð ára gamall og hefir meðol annars gegnt liðsforingjastörfum á bryndrekanum ,,Nelson“. Nú er hann
bæði vara-aðmíráll, generalmajór og irara-loftmarkskálkivr. Hjer á myndinni sjest hann i eftirlitsferð hjá
strandvarnartiðinu og er að tala við ,,hermanninn“ Jimmy, sem er aðeins 6 ám gamall, en hefir fengið ein-
kennisbúning sinn að gjöf hjá hermönnunum, sem koma oft i verslun föður hans.
— Þjer liafið sjeð líkið. Maðurinn
lieitir Blint; mig langar til að spyrja
yður, hvenær hann hafi kornið liing-
að til þess að skoða íbúðina?
— Hann hefir ekki komið hingað
áður.
— Sleppið þjer þessu, svaraði West
stuttur í spuna, — segið þjer sann-
leikann, því að mjer er margt kunn-
ugt um málið.
Eftirlitsmaðurinn skotraði lil hans
augunum, gerðist síðan niðurlútur og
virtist hugsa sig um.
— Hve lengi liafið þjer verið eftir-
litsmaður hjerna? spurði West.
— í tvö ár.
— Og fyrir þann tíma?
Maðurinn svaraði ekki og leit ekki
upp.
— Jæja, sagði West, — þarna er þá
síðasti hlekkurinn í festinni. Þjer
kyntust Blint i fangelsinu — livað
sátuð þjer inni fyrir?
— Ofbeldisverk, svaraði maðurinn
loðmæltur.
— Úr því að svona er, þá er best
að við verðum samferða á lögreglu-
stöðina.
— Svo að þjer álítið það?
Orðin komu eins og hróp og áður
en setningunni lauk hafði maðurinn
reitt liandlegginn og þrifið kylfu úr
vasa sínum.
West yfirlögregluþjónn sýndi nú
sem oftar, að liann vantaði ekki
snarræðið. Iiann vatt sjer til hliðar,
kylfan þeyttist með livin gegnum
loftið, eftirlitsmaðurinn misti jafn-
vægið og þegar hann náði því aftur
lá hann afvopnaður á gólfinu, en
West stóð með járnkylfuna i liend-
inni, sem honurn sjálfum liafði verið
ætluð.
— Standið upp! skipaði West. —
Þetta mál er útkljáð. Hjer er morð-
vopnið og önnur skilríki hefi jeg
líka i lagi.
— Ætli þjer vitið nokkurn skap-
aðan hlut, tautaði maðurinn og stóð
upp.
— Sei, sei, já, sagði West og stakk
járnbútnum í vasann, — jeg veit
meðal annars að þjer luguð, þegar
þjer sögðuð, að íbúðin liefði verið
mannlaus á miðnætti í nótt. Sem
betur fer eru vitni að þvi, að þjer
voruð þar inni þá. En lítið þjer nú
á: Edmund Blint var myrtur um kl.
8! Jeg veit líka, að þjer þóttust ekki
vita, hvar Lund fulltrúi starfaði.
Hann týndi lyklnm húsbónda síns
þegar liann fór lijeðan, og þá var
Blint ekki kominn úr fangelsinu; en
nú hafa einmitt þessir lyklar fundist
á líki Blints. Ætli ekki að þessi sýnis-
horn af vitneskju minni, og svo skart-
gripirnir, sem jeg mun bráðlega
finna, dugi ekki til að fá yður dæmd-
an?
Þegar þeir voru setstir inn í bif-
reiðina hjelt West áfram:
— Þjer skuluð fá kaffi og vindil,
þegar við komum á lögreglustöðina,
ef þjer segið mjer, liversvegna Blint
setti nafnspjald á lnirðina að tónni
ibúðinni.
Eftirlitsmaðurinn andvarpaði þung-
an og svaraði: — Það var varúðar-
ráðstöfun. Blint átti að eiga heima
þarna þangað til honum tækist
að komast úr landi; þessvegna hafði
jeg flutt dýnuna þarna upp, en í-
búðin hafði alls ekki verið leigð.
Húseigandinn var óánægður yfir
þessu, jeg var hræddur um, að hann
kæmi sjálfur með leigjanda, án þess
jeg væri viðstaddur. Ef hann gerði
það, þá mundi hann leita til mín,
þegar hann sæi nafrtspjaldið og þá
ætlaði jeg að segja, að jeg væri ný-
búinn að fá leigjanda.
West kinkaði kolli.
— Hvenær kom Blint?
— í gærmorgun. Hann var að leita
sjer að íbúð. Við þektum hvor annan
undir eins og fórum að rabba sam-
an um gamla daga. Jeg sýndi hon-
um lykla Lunds, sem jeg náði i, þeg-
ar fulltrúinn flutti á burt, og sagði
honum að hverju þeir gengi. Hann
varð óður og uppvægur .... það var
gott, þvi að sjálfur hafði jeg ekki
hugrekki til að fremja innbrotið. Við
töluðum um málið og hann fór. Hann
kom aftur um klukkan átta með þýf-
ð. en samt var hann i öngum sínum.
— Nú, hversvegna? West horfði
spyrjandi á manninn,
— Hann hafði gleymt pípunni sinni
í búðinni og við sáum þegar, að
þetta gæti orðið lögreglunni góð vís-
bending. Jeg varð hamslaus af reiði,
þegar jeg heyrði þetta.
— Og svo sleptuð þjer yður og
genguð berserksgang?
— Já, einmitt. Eftirlitsmaðurinn
þagði.
— Þjer höfðuð járnbútinn með
yður upp í íbúðina?
— Jeg skil liann aldrei við mig.
Bifreiðin nam staðar. — Jeg er
latur að eðlisfari, sagði West. —
Þjer gætuð sparað mjer ómak með
því að segja mjer, hvar þýfið er fal-
ið. Annars verð jeg að umturna öllu
heima hjá yður.
Maðurinn leit lymskulega til hans
og spurði: — Fæ jeg þá kaffi og
vindil oftar en í dag?
West var gamansamur og svaraði
brosandi: — Já, á hverjum degi,
þangað til dómurinn er fallinn. En
fljótur nú!
— Það er í ofninum i stofunni
minni, svaraði hinn.
Lögregluþjónn opnaði dyrnar. Og
sakborningurinn saup liveljur um
leið og hann gekk inn i lögreglu-
stöðina.
Drekkið Egils-öl
Sölnbðrn komið
og seljið FALKANN.