Fálkinn - 28.02.1941, Side 10

10
F Á L K I N N
\
YHO/fU
LE/&H&URHIR
Bjargvætturinn Bjössi.
Barnasaga frá Hollandi.
Þið haldið nú náttúrlega, þegar þið
hafið lesið fyrirsögnina á þessari
sögu, að hun sje um einhvern strák,
sem hafi unnið hreystiverk, en það er
öðru nær, því a<5 hann Bjössi í þess-
ari sögu var alt annað. Enda er
sagan frá Hollandi, og þar nota þeir
ýms nöfn öðruvísi en við.
En nú skuluð þið heyra:
Ef að þið ættuð það eftir, þegar þið
eruð orðin stór, að ferðast meðfram
ströndum Hollands, munuð þið á-
reiðanlega sjá lítil kauptún og fiski-
ver á flatneskjunni fyrir ofan flæðar-
málið. Þarna er ennþá láglendara en
iægst er á Suðurlandi, til dæmis i
Landeyjunum, því að stundum gengur
sjórinn langt inn á land, og sumstað-
ar er jafnvel þurt land, sem liggur
lægra en sjávarborðið. Það er í einu
svona sjávarþorpi, sem þessi saga
gerist.
Það var ofsaveður og hafði dunið
svo fljótt á, að jafnvel bestu formenn
og veðurglöggustu höfðu ekki varað
sig á þvi og róið um morguninn. Þeir
áttu sjer einskis ills von.
I litla húsinu, sem lá næst sjónum,
ekki meira en hundrað metra frá
sjávarmálinu, bjó maður, sem hjet
Cornelius Gertzen ásamt konu sinni.
Þau áttu tvö börn, sem lijetu Jan og
Gilda. Þið skiljið víst, að Jan er sama
nafnið og Jón, og er það mjög al-
gengt nafn i Hollandi. En svo var
þarna á heimilinu einn i viðbót, og
það var hann Bjössi. En Bjössi var
ekki drengur. Bjössi var hundur, og
þessi hundur er nærri því hetjan í
þessari sögu.
— Mikið skelfing er hann hvass
núna! sagði Jan og horfði út um
gluggann. — Jeg vildi óska að hann
pabbi væri kominn heiml
Pabbi hans liafði nefnilega róið um
morguninn.
— Já, þess óskum við víst öll, en
við getum ekkert annað en vonað að
hann komi sem fyrst, sagði mamma
hans og fór að skræla kartöflur.
Bjössi stóð upp á afturlappirnar
og gægðist út um gluggann iika, og
Gilda sagði:
— Eigum við ekki að fara niður i
fjöru og vita hvort við frjettum
nokkuð af honum pabba?
— Jú, gerið þið það, börn, og hafið
þið hann Bjössa með ykkur, sagði
mamma hennar. Hann er svo óróleg-
ur, að vera svona lokaður inni.
Það var farið að rigna, en börnin
bjuggu sig vei út. Og Bjössi hoppaði
i háa loft undir eins og þau komu út
úr dyrunum.
Margar sjómannakonurnar úr þorp-
inu stóðu niðri í fjöru með börn-
in sín, þegar þau komu þangað En
hvergi var nokkurn bát að sjá á
sjónum. Og einn af gömlu uppgjafa-
sjómönnunum sagði, að skipin mundu
halda sig til hafs þangað til veðrinu
slotaði, þvi að það væri ólendandi
eins og stæði.
En hann háfði varla slept orðinu
þegar Jan sagði:
— Nei, þarna sje jeg tvo báta, sjáðu
sjálfur — þarna! Þeir sjást illa, því
að það er svo þykt í lofti, en þarna
eru þeir!
Og það reyndist vera rjett. Einhver
kikti og sá að bátarnir færðust nær,
enda var álandsvindur og straumur-
in með. Innan skamms gátu allir sjeð
bátana með berum augum, þegar þeir
komu upp á öldufaldana. En svo
litirfu þeir í hvert skifti, sem þeir
komu í öldulægð, og þá var alveg
eins og sjórinn gleypti þá.
En nú varð Bjössi eins og stjórn-
laus, gelti hátt og hljóp fram og
aftur. Og Gilda sagði:
— Jeg lield að þetta sje báturinn
hans pabba — það er víst þessvegna,
sem hann Bjössi lætur svona!
— Kanske að það sje svo hásjávað,
að þeir komist inn fyrir rifið, sagði
gamli sjómaðurinn — Ef þeir kom-
ast inn fyrir þá er þeim borgið.
En því miður fór það ekki svo.
Alt i einu stóðu báðir bátarnir á rif-
inu og löðrandi brimið alt í kring.
Og rifið var svo langt undan landi,
að það var ekkert viðlit, að mennirn-
ir gætu bjargast á sundi í land, eða
að hægt væri að bjargast á sundi út
til þeirra.
— Æ, þeir drukna, sagði ein konan
í örvæntingarróm. Hún vissi að mað-
urinn hennar var í öðrum bátnum.
Og alt í kring heyrðust kvein og
kjökur, spurningar um hvað ætti að
gera mönnunum til bjargar og ýms
heilræði, sem þvi miður ekki komu
að neinu gagni.
En þá var það, sem Bjössi kom til
sögunnar.
Hann kom hlaupandi með langa
snærishönk, lagði hana fyrir frainan
fæturnar á Jan og mændi á hann aug-
unum. Og alt í einu skildi drengur-
inn, hvað það var, sem til stóð hjá
Bjössa.
— Við látum Bjössa synda út með
snærið, hver veit nema hann geti synt
alla leið út til þeirra, og að þeir nái
í endann. Og þá er hægt að draga út
sterkari linu, sagði Jan.
Þetta kann að liafa verið veik von,
en þó fjellust allir á þetta, því að
enginn hafði betri ráð á takteinum.
Og nú var þegar sent upp á bæi eftir
sterkari línu. En endinn á snærishönk
inni, sem Bjössi hafði komið ineð,
var bundinn í hálsbandið á honum
og svo hljóp Bjössi samstundis út i
flæðarmálið og á sund út í sjóinn.
Sjórinn var ekki mjög ókyr þarna
innan við rifið, en samt var þetta
langt og erfitt sund. Allir stóðu á
öndinni þangað til loksink að þeir
sáu, að maður í öðrum bátnum dró
hundinn inn fyrir borðstokkinn og
leysti snærisendann úr hálsólinni.
Fólkið í fjörunni hafði ekki augun
af bátunum. Og mennirnir um borð
voru ekki í vafa um, hvað gera
skyldi. Nú hafði gildur kaðall verið
festur í snærisendann í landi, en
mennirnir í bátnum dróu kaðalinn til
sín á snærinu. Loks var kaðallinn
kominn um borð og strengdur milli
skips og lands, og nú sáust bátsverj-
ar fara fyrir borð hver eftir annan og
liandfesta sig eftir kaðlinum, áleiðis
til lands. ,
Þetta var ekkert sældarferðalag hjá
fiskimönnunum. Öldurnar gengu yfir
þá og stundum voru þeir lengi í kafi,
*
COPYRiQhT P I B BOXQ. COP*NhAG£ri
Adamson getur ekki munað það, sem hann ætlaði að muna.
S k r f 11 u r.
)
— Einhvernveginn í fjáranum
veröur maður aö leyna nágrannana
því, aÖ maöur er oröinn kolalaus.
John gamli Rockefeller var alinn
upp við harðan aga. Eitt sinn er móð-
ir lians var að hýða hann tókst hon-
um að sannfæra hana um, að hann
hefði ekki drýgt óknyttina, sem verið
var að hýða hann fyrir.
— Jæja, sagði kerla, — en nú er
hýðingunni svo langt komið, að við
verðum að ijúka henni af. En svo
dreg jeg hana frá næst.
Allir sem fara frá Japan, erlendir
íem innlendir, verða að tiunda hve
mikið þeir sjeu með af gulltönnum.
Eru þeir látnir borga hátt útflutnings-
gjald af þeim.
en mistu þó aldrei taks á kaðlinum.
En þegar sjómennirnir komu upp í
flæðarmálið stóðu konurnar þar og
tóku á móti þeiin. Og mikill var fögn-
uðurinn þegar mennirnir átta, 'af
báðum skipunum, voru komnir í land.
— Blessaður veri hann Bjössi, sagði
Jan og klappaði hundinum, þegar
hann kom í land. — Þú ættir í raun-
inni skilið, að fá heiðurspening og
hetjuverðlaun úr Carnegiesjóðnum!
Chaplin hjelt einu sinni aímælisboð
og skemti gestunum með þvi að
herma eftir ýmsum, sem þeir jiektu.
Loks fer hann að syngja fullum hálsi
og syngur prýðilega aríu úr „Paj-
azzo“.
Fólkið verður forviða og einn af
kunningjunum segir:
— Hvað er þetta. Þú syngur eins
og engill. Og jeg sem hjelt, að þú
kynnir ekki að syngja!
— Það kann jeg heldur ekki, svar-
aði Chaplin. — Jeg er bara að herma
eftir Caruso.
Rosemary hjet lítil telpa, sem var
send frá London upp í sveit, vegna
sprengjuárásanna. „Lestu ekki bæn-
irnar þinar á >kvöldin?“ spurði kon-
an, sem hafði skolið skjólsliúsi yfir
hana. Rosemary sagðist gera það.
— Jæja, gerðu það þá og jeg ætla
að hlusta á þig, eins og hún mamma
þín gerir!
Rosemary las Faðir vor og Nú legg
jeg augun aftur, og bætti svo við frá
eigin brjósti: Frelsaðu, góði Guð,
pabba og mómmu frá þýsku sprengj-
unum. En, góði Guð, farðu varlega,
þvi að ef eitthvað yrði að þjer þá er
úti tnn okkur öll.
— Þjónn! MauksoðiÖ og hakkaö
ungkálfaket handa mjer. Og látiö
þjer svo hundinn minn reyna sig á
bilbaröabuffinu, sem jeg fjekk i gær.