Fálkinn - 28.02.1941, Side 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 367
Lárjett. Skýringar.
1. á, 4. á reipum, 10. múlasni, 13.
ekki matur, 15. skora, 16. trufli, 17.
búverka, 19. dönsk eyja, 21. gervalla,
22. óhræsi, 24. ieitu, 26. þokunni,
28. guði, 30. fæð* 31. dýr, 33. tónn,
34. frummann, 36. ílát, 38. í stað inn-
siglis, 39. eljuna, 40. vesælmenni, 41.
íþróttafjelag, 42. elska, 44. frelsi, 45.
þungi, 46. jurt, 48. amboð, 50. greinir,
51. liestar, 54. band, 55. skynja, 56.
ílát, 58. goðin, 60. kirtlar, 62. mann,
63. erfiði, 66. fjöll, 67. skip, 68. hlaup-
ið, 69. mylsna.
Lóðrjett. Skýringar.
1. fugl, 2. jáyrði, 3. atyrti, 5. flýti,
6. einkennisstafir, 7. fornsaga, 8. tit-
ill, 9. straumur, 10. munir, 11. forn-
sögukona, 12. titill, 14. slæma, 16.
sagnmynd, 18. málsvarann, 20. ill-
menni, 22. mann, 23. kvæði, 25. skips-
kenning, 27. ýkja, 29. ákæru, 32. unni,
34. erta, 35. atviksorð, 36. eign, 37.
rjett, 43. skáld, 47. vegur, 48. fornafn,
49. peningar, 50. kulda, 52. umgang,
53. bóla, 54. mann, 57. gína,- 58. af-
hend, 59. við, 60. borði, 61. flokka bh.,
64. drykkur, 65. hreyfing.
LAUSN KROSSGATU NR.366
Lárjett. Ráðning.
1. þró, 4. færandi, 10. gnú, 13. jálk,
15. ræfri, 16. treð, 17. ósáinn, 19. kú-
reki, 21. Anna, 22. Deo, 24. títt, 26.
Ingjaldshól, 28. kóð, 30. Ltd., 31.
api, 33. RS, 34. oss 36. Álf, 38. R. F„
39. ákafrar, 40. aldinin, 41. þý, 42.
tól, 44. ask, 45. K. A„ 46. urg, 48. kró,
50. bið, 51. reiðarslagi, 54. fónn, 55.
rak, 56. urða, 58. batnar, 60. asíuna,
62 ótti, 63. ölinu, 66. snar, 67. tau, 68.
ókærara, 69. aða.
Lóðrjett. Ráðning.
1. þjó, 2. rása, 3. ólánið, 5. ærn, 6.
ræ, 7. afvelta, 8. nr„ 9. dik 10. Gretla,
11. nekt, 12. úði, 14. kinn, 16. tríó, 18.
naglsrótina, 20. úthaldslaus, 22. dal,
23. Odd, 25. skráþur, 27. rifnaði, 29.
óskýr, 32. priki, 34. oft, 35. sal, 36.
ála, 37. fik, 43. urraðir, 47. Gróttu,
48. kar, 49. Ósk, 50. biðuna, 52. enni,
53. grís, 54. fata, 57. anað, 58. bót, 59.
rök, 60. aur, 61. Ara, 64. læ, 65. Na.
er kominn heim frá Indlandi hann hefir
íeyfi um tíma.“
„Þá reynir Vivienne auðvitað að festa
klærnar í honuni. Þakka þjer fyrir, en þú
verður að afsaka mig, jeg liefi ósköpin öll
að gera i dag.“
„Þú verður líklega að mæta sem vitni í
þessu leiðindamáli frá Hampstead?“
. „Já, jeg geri ráð fyrir því, að jeg verði
að vera til taks handa lögreglunni,“ sagði
Jack, án þess að fara frekar út í þá sálma.
„Það er merkilegt með þessa stúlku, að
hún skyldi hlaupa svona,“ sagði fi'ú Vane
hugsandi. „Jæja, þetta hefir vist verið ein-.
hver flækingsstelpa af götunni.“
„N.ei, áreiðanlega ekki,“ sagði Jack með
talsverðri ákefð. „Andlitið var óvenjulega
geðfelt, — jeg liefði haft gaman af að mála
hana. Hátt höfuð, fölt andlit og vottaði að-
eins fyrir roða undir hörundinu.4*
„Sagðirðu, að liún hefði verið svart-
hærð ?“
„Nei, hárið var jarpt og augun brún.“
Hann þagnaði, þegar móðir hans brosti.
„Nú ertu slæm, mamma,“ sagði hann og
brosti. „Jeg tala aðeins um hana frá list-
rænu sjónarmiði. Þjer dettur varla í hug
að halda, að jeg hafi orðið skotinn í henni
eða að það sje nokkurt æfintýri fljettað i
þetta mál.“
„Nei, vilanlega ekki. Auk þess hefi jeg
altaf haldið, að þú og Vivienne--------
„Bíddu nú hæg, mamma. Vivienne getur
verið besta stúlka, svona alment sjeð. en
hún —-------
„— — — hefir hvorki brún augu nje
jarpt hár.“
„Það verður ekki við þig átt, mamma,“
sagði Jack og hló. „En í alvöru talað — ef
þú hefðir sjeð skelfinguna, sem var upp-
máluð í augum stúlkunnar. .. .“
Hann þagnaði og móðir hans 1-aut fram
til hans og klappaði honum á hendina:
„Fyrirgefðu,44 sagði hún blítt, og hann
stóð upp brosandi og kysti hana.
Hann fór upp í vinnustofuna sína á efstu
hæð. Þar kveikti hann sjer í pípu, fleygði
sjer á dívaninn, án þess að láta freistast
af myndagrindinni, sem stóð og beið hans.
Faðir Jacks hafði skilið möður hans eftir
allmiklar eignir, þegar hann dó, svo að
Jack þurfti ekki að takast ákveðna stöðu
á hendur, til að vinna fyrir sjer, eins og
aðrir ungir menn. En það var talsverður
metnaður í honum og hann var of fram-
takssamur til að slæpast, sem hann kallaði
svo, þó að hann þyrfti ekki að berjast fyrir
lifinu. Hann lagði mikið að sjer, fyrst í
London og svo á málarastofu í París og
tókst að þjálfa meðfædda teiknigáfu sína
svo, að hann gat selt velmetnum blöðum
myndir, meðal annars af því, að hann ljet
aldrei undir höfuð leggjast, að skila mynd-
unum daginn sem átti að nota þær, en ekki
daginn eftir. í Fleet Street er þessi kostur
meira virði en gimsteinar eða heiðursviður-
kenning listaháskólans. En þetta var nú
hversdagshliðin á list hans, hinsvegar voru
hinir harmonisku litir og hreinu línur, sem
birtust honum, þegar hann sat við ljereftið
á vinnustofu sinni, og ljet sig dreyma skap-
andi drauma. Og hann átti hina sönnu
hreinskilni, sem einkennir sanna listamenn.
Hann bvrjaði á hverri myndinni eftir aðra,
sumar setti hann hálfkláraðar út í horn,
aðrar lauk hann við og liengdi þær upp á
vegg, til að minna sig á skissurnar, sem
hann hafði gert. Eina myndina, stóra vatns-
litamynd af Peter Panstyttunni í Kensing-
ton Gardens, ljet liann í listaverslun, sam-
kvæmt hvatningu móður sinnar. Þar sem
Jack lá á sófanum og gleymdi að totta píp-
una, komst hann að þeirri niðurstöðu, að
hann hefði með eigin augum sjeð mynd,
sem mundi setja þá mynd i skuggann, ef
hann reyndi að festa það á ljereftið, sem
hann hafði sjeð.
Svo spratt hann upp i eldmóði. Þetta var
stórfengleg hugmynd. Hann sá það alt sam-
an í hugskoti sinu:'Bakgrunninn i skugga,
ljósglætu frá glugganum, sem varpaði
bjarma á hálft herbergið og opna hurð. Á
gólfinu lá líkið endilangt, og glampaði á
skeftið á hnífnum, tveir menn voru að
hogi-a vfir því, — og andlitið á henni i gætt-
inni. Allir mundu tala um þessa mynd;
jafnvel lúsablesarnir, sem ákváðu hvað tek-
ið væri á sýningu akademísins, mundu
ekki geta neitað því um upptöku næsta
ár. Að minsta kosti mundi óháða sýning-
in taka það. Þeir litu öðrum augum á list-
ina þar. — — —
Andlitið á henni.
Hann sneri sjer frá ljereftinu, sem hann
hafði dregið á nokkur frumstrik að mynd-
inni, sem hann fann að mundi gera hann
frægan.
Nei, 'hann gat ekki gert þetta. Það var
alveg tilsvarandi því, að tónskáld færi að
semja lag, sem ætti að lýsa ópum pislar-
vættanna í pyntingaklefanum. Fráleitt.
Það mundi fólk segja (ef það grunaði,
hvað hann var að hugsa um, en það gerði
það ekki, sem betur fór). Jæja, þetta var
máske lilægileg liugmynd, en hann vildi
ekki skapa sjer frægð og græða peninga
á skelfingum ungrar stúlku. Nei, það vildi
hann ekki!
Svo kyeikti hann í pípunni, í djúpum
hugleiðingum, festi pappírsörk á teikni-
brettið, setti það á grindina í stað ljerefts-
ins ög byrjaði á svartkritarteikningu.
Það liðu þrír tímar, svo fann liann, að
einhver kom ljett við öxlina á honum og
hann leit við. Það var móðir hans.
„Jeg sendi Parker upp til að láta þig
vita, að maturinn væri kominn á borðið,“
sagði liún, „en þú svaraðir ekki þegar
hún drap á dyrnar, og hún vissi ekki hvort
hún mætti fara inn og trufla þig. Þessvegna
kom jeg upp sjálf.“
„Það var leiðinlegt," sagði Jack, „þú
sem veist, að þú þolir ekki að ganga upp
alla þessa stiga, mamma —“
En frú Vane stóð og starði á stúlkuhöf-
uðið, sem var farið að lifna, eftir að drátt-
unum fjölgaði i þvi.