Fálkinn - 20.02.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSAQA
msmaamamammaaami ]t>- -
gamli maðurinn skelfdur. „Hvernig gaslu
i'engið af þjer, að gera besta vini þínum
þelta?“
„Jeg er lcominn liingað til að bœta fyrir
það.“
„Það er of seint, drengur minn. Waltcr
liefir ratað í ógæfu. Ingibjörg hefir trúlof-
ast ríkum Ameríkumanni til þess .... já,
til þess að bjarga foreldrum sínum frá
gjaldþroti, og . . . . “
„Þctta er liræðilegt! Hvar er Walter
núna ?“
Hann er borfinn. Horfinn á alveg sama
bált og þú liefir verið þangað til núna.
Enginn veil hvar hann er niðurkominn.
Amrum rak bann á burt. Hann flýði úr
landi sem ærulaus maður og lítilsvirtur.
Og hann sagði ekki eitt orð um, að hann
liefði gert þeta .... þín vegna.“
Haraldur var jTfirbugaður af geðshrær-
ingu.
„Jeg verð að fara til Amrum undir eins,“
sagði liann ákveðinn. „Jeg verð að skrifta
fyrir fósturforeldrum Walters áður en jeg
sje Kirstinu aftur. Jeg liefi gert mig sek-
an í glæp, sem ómögulegt er að bæta fvrir
með peningum.“
Gamli kennarinn gerði enga tilraun til að
lialda í liann og Haraldur hjelt af stað út í
rokið og rigninguna.
Hann fjckk hinar innilegustu viðtökur á
Bólstað. Hann hvislaði að Amrum, að hann
iangaði lil að tala við hann undir fjögur
augu, og af því að húsið var fult af flótta-
lólki fóru þeir inn í svefnherbergi þeirra
hjónanna.
Þar sagði Ilaraldur honum upp alla sög-
una og dró ekkert undan.
Bertel gat ekki komið upp nokkru orði.
Það var eins og hann þyrfti langan tíma
til að gera sjer grein fyrir, hvernig þetta
væri í raun og veru. En smámsaman breytt-
isl andlilsfall hans, hrukkurnar hurfu, það
kom gljái á augun og viprur í munnvikin,
eins og hann reyndi að halda niðri í sjer
gráti.
Bíddu hjerna!“ sagði hann alt í einu og
hljóp út, en kom aftur að vörmu spori
með Ingibjörgu.
„Endurtaktu nú játningu þina, svo að
dóttir mín heyri, Haraldur," sagði hann
með áherslu.
En Ingibjörg var svo raunamædd, að hún
gat ekki glaðst yfir þessu eins og vert var.
En hjartað í henni barðist þegar Haraldur
sagði:
„Hann gerði þetta alt til að bjarga mjer
frá vanæru eða því sem verra var. Jeg var
lengi að telja lionum bughvarf. En þegar
liann gerði sjer það ljóst hvílíka raun ])að
mundi baka föður mínum, ef það yrði upp-
víst, sem jeg hafði gert, Ijel hann til leiðast.“
,,„Og tók sökina og vanæruna á sig,“
sagði Amrum, stoitur og hrærður í senn.
„Drengurinn minn. Blessaður drengurinn
minn.“
Ingibjörg hafði gengið út að glugganum.
Ósjálfrátt færði hún trúlofunarhringinn
fram og aftur á fingrinum á sjer.
„Jeg skal gera alt, sem í mannlegu valdi
stendur til þess að finna hann,“ heyrði hún
Harald segja. „Hafið þið ekkert hugboð
um .... Iíaren frænka!“ lók hann fram i
fyrir sjálfum sjer og leit út að dyrunum,
er liann sá, að Karen kom inn. „Það var
gott að þú komst. Þú verður að heyra það
líka. Walter er saklaus .... hann er cng-
inn þjófur. Það er jeg sem ....“
Ingibjörg, sem stóð við gluggann, liróp-
aði all í einu upp yfir sig:
„Sjórinn, pabbi! Sjórinn! Flóðgarðurinn
er bilaður. Sjáðu!“
Amrum starði gegnum gluggann. „Þetta
lítur illa út. Við eiguin slæma nótt í vænd-
um. Jeg verð að fara niðureftir endir eins.“
„Jeg kem með þjer,“ sagði Haraldur án
])ess að Iiugsa sig um svo mikið sem sek-
úndu.
Karen reyndi að Jialda lionum aftur og
minti liann á, að hugsa til föður síns, sem
væri nýbúinn að lieimta hann úr helju. En
Haraldur var óbifanlegur. Þarna voru mörg
mannslíf í hætlu. Og hann var skyldugur
lil að skipa sjer í sveit björgunarmannanna.
Á þessari liættustund vildi hann sýna, að
hann væri eldd gerðarlaus tuska, lieldur
maður, sem liafði brotið allar brýr að l)aki
sjer og vildi nú sýna, að hann stæði eldd
að baki sveitungum sínum að hugprýði.
Þeir Amrum leiddust til þess að eiga
liægra með að standa af sjer veðrið. Þeir
gátu ekki talast við fyrir ofviðrinu, en þeir
vissu livor m sig, að liáðir voru þeir að
liugsa um liann, sem varð að berjast áfram
einliversstaðar úti í heimi og þorði ekld að
snúa heim. Það voru þeir báðir, sem liöfðu
orðið þessa valdandi, livor á sinn Jiátt.
Þeir mætju vögnum með fátældegu inn-
húi og konum og grátandi börnum, og á
víð og dreif var búpeningur, sem bændurn-
ir voru að reyna að tjónka.
Anddyrið og stofan á Bólstað var fult af
kveinandi fólki sem Karen reyndi að l)ugga
og róa. En Ingibjörg stóð, rjóð i kinnum,
við eldavjelina og var að hita kaffi og mat
handa gestunum.
Játning Haralds hafði haft mikil áhrif á
hana. Hún lmgsaði til Walters — hvílík
hetja bann befði verið, að taka einn á sig
alla sökina, til þess að bjarga vini sínum. Á
þessari stundu vissi hún að hjarta hennar
mundi verða hjá Waller alla liennar æfi,
og að samband liennar við Königsberg
mundi um aldur og æfi hljóta að byggjast
á ósannindum.
En jafnframt fann hún það með ósvik-
ulli vissu, að hún var hundin Iionum, því
að jáyrði sitt vildi hún aldrei svíkja. Ef
hún gerði það mundi samviskan kvelja
liana lil æfiloka. Königsberg liefði lijálpað
foreldrum hennar í vandræðum þeirra, og
hann hafði gert þetta vegna þess, að hún
hafði lofasl honum. Þetta loforð hatt hana,
þó að þungt væri það eins og hlekkir.
Jafnvel þó að eitthvað óvænt bæri að
höndum, svo að faðir henar gæti bjargað
Bólstaðnum án hjálpar Ivönigsberg, batt
loforðið hana fyrir því.
Stormurinn og vatnsflóðið geysaði í al-
mætti sínu, en þrátl fyrir það tókst Am-
rum, Haraldi og liðsmönnum þeirra björg-
unin vonum framar. Þeir höfðu bjargað
fólkinu af bæjunum sem voru í flóðinu og
víða böfðu þeir komið búpeningnum undan
líka. Nú var það versta afstaðið, og þeir
vissu ekki betur, en' að öllum mannslífum
á liættu-svæðinu liefði verið bjargað.
En samt voru tvö mannslíf í hættu enn-
þá. Enginn hugsaði til þeirra — þau höfðu
blátt áfram gleymst í óðagotinu. Það voru
Pjetur Tönning og móðir bans, sem voru
á kvistherberginu í húsi Knudsens. Fjöl-
skyldan sjálf hafði fiúið í tíma, en þau
mæðginin voru þar ennþá, vita hjálparlaus.
Gamla konan var svo gömul og farlama,
að liún gat ekki bjargað sjer, en Pjetur lá
þungt haldinn í lungnabólgu.
Stirð af skelfingu stóðu þau við kvist-
gluggann og sáu við daufa glætuna frá olíu-
lampanum hvernig vantið steig hærra og
hærra kringum liúsið, sem sveigðist fram
og aftur undan flóðinu. Þau heyrðu livernig
vatnið sauð og bullaði á hæðinni fyrir neð-
an, eins og alt ætlaði um koll að keyra.
Skelfing dauðans vofði yfir þeim. Veik
rödd gömlu konunnar heyrðist ekki fyrir
ofviðrinu og Pjetur var svo hás, að liann
gat ekki kallað. Og Ijósglætan af lampanum
svo dauf, að hún sást ekki i þorpinu.
Það voru hræðileg augnablik, sem þessar
tvær manneskjur lifðu þarna í þakherberg-
inu. Gamla konan lá á hnjánum og bað guð
miskunnar og sjúklingurinn beið með skelf-
ingu þessa augnabliks, að húsið liðaðist sund-
ur. Hann hafði oft horft í augu dauðans
án þess að skjálfa, er hann hafði starfað
að björgun við skipströnd og vatnsflóð —
en þetta var alt annað. Honum fjellust
hendur er bann stóð þarna og beið þess ó-
hjákvæmilega, kvalinn af angist og sam-
viskubiti. Með þurrum vörum muldraði
hann eitthvað um synd og refsingu og eilíft
rjettlæti, sem engin kemst undan.
Alt í einu rjettir liann úr sjer. — I sótt-
hitamókinu dettur honum loks ráð í hug.
„Mamma, við verðum að gefa þeim inni-
í hólunum merki! Það liggur hálmur þarna
í horniriu. Viltu binda hann á skaft og
kveikja á lionum. Og þú getur fundið meir
þarna í dýnunni.“
Hún flýtti sjer eins og hún gat og innan
skamms logaði kyndill út úr glugganum á
liúsinu.
Björgunarmennirnir, sem voru orðnir
staðuppgefnir, sátu og hvíldu sig heima á
Bólstað. Risinn Amrum gat ekki staðið á
fótunum lengur, hann hafði hryglu fyrir
brjóstinu og hendurnar skulfu. Enda hafði
hann hamast eins og tröll. Haraldur Car-
sten var svo þreyttur og sljór, að honum
fanst eins og talað væri úr fjarska, þegar