Fálkinn - 10.04.1942, Blaðsíða 10

10
F A L K I N N
VNCt/Vtf
LC/CHbURHIft
Prinsinn sem varð að moEdvörpu
A LT var lilbúi'ð undir brúðkaup-
ið. Prinsessan var komin í
hvita silkikjólinn sinn, búið að
fægja kórónu konungsins svo að
gljáði á hana alla, matsveinninn
liafði bakað kynstur af gómsætum
kökum — í stuttu máli alt var til
reiðu, en prinsinn var horfinn.
„Hvað getur hafa orðið af bless-
uðum prinsinum mínum?“ stundi
prinsessan og var altaf að 'líta út
um gluggann.
„Hann hlýtur að hafa flúið í ann-
að land, af þvi að hann hefir ekki
langað til að eiga þig þegar á átti
að herða,“ sagði frænka prinsess-
unnar, en hún öfundaði hana svo
mikið af því, hve falleg liún var.
„Nei, hann hafði sent þjóninn
sinn á undan sjer og hann kom og
tilkynti, að nú væri prinsinn að
ríða út úr hallarhliðinu og mundi
koma hingað áður en klukkutimi
væri liðinn,“ sagði konungurinn.
Hvað var orðið af prinsinum?
Enginn vissi það því að enginn
hafði sjeð hvað gerðist i skóginum,
sem prinsinn ætlaði að riða um á
leiðinni. Hann þráði prinsessuna
sína svo mikið, að hann slcildi við
föruneytið sitt og hvarf inn i skóg-
inn til þess að stytta sjer leið. Og
þá vissi hann ekki fyr til en að
að svartur skógarpúki . stóð fyrir
framan hann og sagði:
„Farðu undir eins af baki! Jeg
banna þjer að ríða lengra!“
„Þjer þýðir ekkert að banna mjer
það!“ svaraði prinsinn, „því að jeg
er á leiðinni í brúðkaupið mitt og
ætla að giftast fallegustu prinsessu
í heimi.“
„Þeð verður ekki í dag,“ hreytti
skógarpúkin út úr sjer og skvetti
einhverjum vökva á prinsinn. Og í
sama vetfangi breyttist liann i svarta
moldvörpu, hesturinn hans hljóp
burt á spretti, en aumingja mold-
varpan skreið í skugga undir trje,
þvi að sólin bakaði liana svo að
lienni súrnaði í augum.
„Nú skaltu reyna hvort að prins-
essan vill þig!“ hrópaði skógarpúk-
inn kaldranalega. „Og ekki skaltu
úr "þessum álögum komast fyr en
hún kyssir þig, og jeg er nú lirædd-
ur um að það verði seint!“
En ef skógarpúkinn hefði dokað
svolítið við þá liefði hann kanSke
sjeð, að gömul kona stóð bak við
trje þarna skamt frá og sá og heyrði
alt sem fram fór. Hún hristi liöfuð-
ið og sagði:
„Aumingja prinsinn, liann verður
víst aldrei að manni aftur. Bara að
jeg gæti lijálpað honum.“
Svo staulaðist liún áfram, hægt
og mjög þreytulega, því að hún var
orðin gömul.
Veslings moldvörpuprinsinn! Hann
faldi sig ofan í jörðinni því að
hann þoldi ekki að horfa í birtuna,
en altaf var hann að hugsa um að
reyna að finna leiðina heim til
prinsessunnar sinnar.
Og svo ráfaði hann altaf áfram á
nóttinni þegar dimt var, en á dag-
inn faldi hann sig, enda var hann
svo hræddur um, að hrafn eða smyr-
ill mundu hremma sig eða hestar
eða kindur troða sig undir fótum.
En allir fuglar og dýr í skógin-
um skildu, að þetta var maður í
neyð, og þessvegna gerði enginn
honum mein. Og loks komst hann
út úr skóginum og heim að garð-
inum, sem höllin prinsessunnar
stóð í.
Snemma um morguninn, áður en
sólin var almennilega komin upp,
brölti aumingja prinsinn upp breiðu
þrepin við liöllina og faldi sig þar
í skoti, ef ske kynni að hann fengi
að sjá blessaða prinsessuna sina.
En bráðum kom þjónn og kom
auga á kvikindið. „Hvað er að sjá
þetta,“ sagði hann. „Það veitir vist
ekki af að sópa og þrífa til hjerna
áður en prinsessan kemur.“ Og svo
tók hann sóp og sópaði moldvörp-
unni burt.
Nú faldi hún sig undir runnunum
og þegar prinsessan kom vogaði
liún sjer fram í birtuna aftur. En
hún sá ékki moldvörpuna og sólar-
birtan var svo sterk, að moldvörp-
una sveið i augun og hún varð að
fela sig á ný.
Á hverjum morgni kom moldvarp-
an og reyndi að sjá prinsessuna
rjett i svip. Og einn daginn sagði
prinsessan við þjóninn:
„Af hverju ertu altaf með sóp
með þjer. — Hverju ertu altaf að
sópa?“
Þjónninn svaraði: „Það kemur
liingað moldvarpa á hverjum morgni.
Manni liggur við að halda að hana
langi til að sjá prinsessuna.
En nú varð hún forvitin og sagði:
„Á morgun máttu ekki sópa henni
burt.“
Og það fór svo að daginn eftir
fjekk moldvarpan að vera í friði og
sjá prinsessuna, og þegar hún sá
hana tók liún liana upp og straulc
lienni ofurmjúkt. „Aumingja skepn-
an,“ sagði hún, „skelfing ertu rauna-
leg á svipinn. Kanske þú eigir eins
bágt og jeg á.“
Og svo fór hún að gráta, því að
það gerði hún altaf þegar lienni datt
prinsinn i hug, sem hafði liorfið
og enginn vissi livað orðið hafði
um. En upp frá þeim degi fjekk
moldvarpan að vera í friði í garð-
inum og prinsessan fór vel með
liana.
Svo bar það við einn góðan veð-
urdag, að gömul kona kom i höll-
ina og bað um að fá að tala við
prinsessuna. Hallarvörðurinn ætlaði
l'yrst að reka hana á burt, en alt í
einu hneigðu varðmennirnir sig
djúpt, því að nú var prinsessan
sjálf að koma.
„Hvers óskar þú?“ sagði hún vin-
gjarnlega við gömlu konuna, og nú
fór hún að segja prinsessunni frá
því, sem hún hafði heyrt í skógin-
um forðum.
„Jeg liefi verið veik og þetta var
svo löng leið að. fara liingað gang-
andi,“ sagði konan, „Þessvegna gnt
jeg ekki komist hingað fyr en nú,
til að segja frá þessu.“
„Nú veit jeg hversvegna mold-
varpan var altaf að koma hingað og
bíða mín — og jeg veit líka, hvers-
vegna lnin var svona raunaleg,"
sagði prinsessan. Og svo hljóp liún
í flýti út í garðinn og tók mold-
vörpuna upp og kysti hana.
Og í sama bili livarf hún, en
þarna stóð prinsinn sjálfur i brúð-
kaupsfötunum sínum.
— Ertu búiiui að (á þjer ritvjel,
kaupmaður? Er liún góð?
— Já, hún er dágáð, en hún staf-
ar hálfilla.
— Fyrirgefið þjer, eruð þjer iinga
stúlkan með rauða blómið — —
jeg er nefnilega litblindur, skal jeg
segja yður.
I—---------——-------------------
S k r í 11 u p.
-------------- -----------------i
— Guð hjálpi mjer — en sú hætta,
sem jeg hefi verið í. Hliðið hefir
staðið opið i alla nótt!
— Og svo hefðirðu átt að heyra,
fíjörg, hvað prófessorinn vurð reið-
ar þegar jeg sagði honum, að þelta
væri atts ekki ný stjarna, heldur
bara fluguskítur á glerinu! ........
„Þú hefir frelsað mig,“ sagði
liann. Og nú varð mikil gleði um
alt landið. Brúðkaupið var haldið
með mikilli rausn. Og gamla konan
fjekk ríkulega umbun fyrir góðverk
sitt.
— Mamma gelurðu ekki komið
og leikið þjer dálitla stund við hann
frænda. Jeg er orðinn þreyttur.
— Er læknirinn við núna?
— Hafið þjer beðið um viðtals-
tíma fyrirfram?
|V(V<«/V/W
Hún:— Þú ert elcki nærri eins
góður við mig núna, eins og áður
en við giftustum. Þá sast þú stund-
um tímunum saman með mig á
hnjánum.
Hann: — Já, jeg var að reyna að
afstýra því, að þú færir að spila á
píanó!
Frúin: — Nú hafið þjer enn einu
sinni komist of seinl á fætur, María.
Hvernig stendur á þessu?
María: — Jeg veit svei mjer ekki,
frú. En jeg liugsa að það sje af því
að jeg sef of seint.