Fálkinn - 21.08.1942, Síða 5

FÁLKINN
i)
Þegar dagsverkið er á enda safríast kcnnararnir og skólastýran saman á
fund, til þess að rœða um starf sitt og endnrbætur á bví, eða hvaða ng
verkefni skólinn geti tekist á hendur tit almennings þarfa.
kjör. sem kreí'jast fórnfýsi og
hjálpfýsi. Þar eiga ekki um-
vandanir við heldur dugir þa'ð
hest að vitna heint til hugar-
farsins, samúðarinnar og hinn-
ar duldu eðlishvatar til að
hjálpa öðrum og sýna mann-
göfgi.“
í dag hefir hver drengur og
telpa í þssum skóla á hendi
eitthvert starf, sem er þess eðl-
is að það krefst ábyrgðar og
athafna. í hverjum skólabekk
er lialdin dagbók, og þar skrif-
ar hver einasti nemandi á
hverri viku skýrslu viðvíkjandi
því starfi, sem hann hefir á
hendi.
Hver bekkur hefir sína
„lijálparnefnd'1, sem rannsakar
dagbókina og gerir tillögur um,
hvernig börnin geti orðið að
meira gagni, og hvaða ný störf
hægt sje að taka upp. Síðan fer
dagbókin til kennarans og loks-
til skólastýrunnar.
Þannið vinna þessi Lundúna-
börn ýmiskonar störf fyrir bæj-
arfjelag sitt, jafnframt því sem
þau eru að búa sig undir próf.
Og starf þeirra er svo mikið,
að það væri ekki hægt að vinna
það án þeirra, eins og sakir
standa.
Meðal annars hefir skólihn
„tekið að sjer skip“. Börnin
safna saman gjöfum handa sjó-
mönnum á því skipi, bjóða
þeim heim, skrifast á við þá.
— Þau safna aurum sínum og
kaupa ifyrir þá smávegis til að
senda stríðsföngunum á hverri
viku. Þau vinna fyrir Rauða
Krossinn og fyrir næsta sjúkra-
hús. Þau snúast fyrir varð-
mennina og færa þeim góðgerð-
Handavinnukennarinn hefir tvennskonar starf á hendi. Hann kerinir drengj-
unum að búa- til líkön og smádót, en um leið æfir hann þá í þvi að þeklcja
flugvjelar. en það er drengjunum nauðsgnlegt, þvi að rnargir þeirra ganga
á námskeið til undirbúnings flugnámi. >
ir, og eins fyrir slökkviliðs-
mennina og burðarmennina,
sem flytja sært fólk. Og þau
eru í sendiferðum fjrrir Hjálp-
arsveitir Sjálfboðaliðskvenna o.
s. frv.
Öli þessi störl' utan skólans
eru í tengslum við sjálft starf-
ið í skólanum. Þannig heldur
Lundúnaskólinr ekki aðeins
uppi kenslu, heldur bjargar
Ferðasaga Sólskinsdeildarinnar
nm Norður- og Austurlaud, vorlð 1942.
Barnakórið „Sólskinsdeildirí‘ efndi til samkepni um bestu ferða-
sögu af för flokksins til Norður- og Austurlands i sumar. Hlaut eftir-
faranadi saga verðlaunin, silfurbikar, og dœmdu þeir blaðamennirnir
Karl ísfeld og Ragnar Jóhannesson magister um sögurnar, sem bárust.
Höfundur ferðasögunnar er Guðbjörg Herbjarnardóttir og er hún 12 ára.
aðsleg, jafnt til suðurs sem norð-
nrs, einkum er á liábuiiftu Holla-
vörðuheiðar kom. Til norðurs var
alt landið baðað í sól. Næsti á-
fangastaður var Hvammstangi. Sung-
um við þar kl. 3, en síðan var
lialdið áleiðis til Blönduóss. Kom-
um við þangað kl. 6. Þar gi,stum
við Lkvennaskólanum. Ivl. 8% sung-
um við, en síðan hjeldum við heim
í skóla og borðuðum. Var þá dag-
ur að kvöldi kominn og gengum
við þreytt en glöð til náða. Þegar
við vorum komnar upp í rúmin, fór-
um við að skrifa dagbók okkar um
helstu atburði hins skeintilega dags.
Við vorum 6 í herbergi. Okkur
gekk eins og fyrri daginn illa að
sofna þvi mikið var lilegið.
Næsta morgun, þann 22., vökn-
uðum við kl. 9, frjettum við þá að
sóttur hefði verið læknir til tveggja
stelpna, annari var ilt i likþorni
á litlu tánni, en hin var með maga-
verk, sú sem var með líkþornið,
sagði að það væri komin rauð rák
og sagði að það hlyti að vera komin
blóðeitrun i tána. En þegar læknir-
inn kom uppgötvaðist það að skó-
reimin liafði legið niður ristina,
og var rauða rákin eftir hana, og
þar með var lienni batnað i tánni.
Þegar við vorum búin að drekka
fórum við út í spítalann og sungum
í garðinum i sólsterkju hita. Kl.
12M; var svo haldið til Sauðárkróks
og var hvergi stoppað á leiðinni.
Er mjög fallegt þegar sjcr yfir
Skagafjörð úr Vatnsskarðinu. Blasa
þá við tvær stórar eyjar, eru það
Drangey er alveg þverhnípt berg úr
hafðist við um sinn og Málmey.
Drangey er alveg þverhnift berg úr
sjó, en Málmey eins og skip sem
vantar siglutrjen. Þegar hin breiða
bygð Skagafjarðar opnaðist, datt
mjer í liug kvæðið fallega „Skín við
sólu Skagaf jörður“ og mig lang-
aði til að syngja það, en það mátti
jeg ekki, þvi allur bílsöngur var
nefnilega bannaður. Við komum til
Sauðárkróks kl. 4 s.d. Var okkur skift
niður á heimili tvö i hvorn stað.
Við sungum þar um kvöldið, siðan
hjeldum við beina leið i rúmið.
Næsta morgun vöknuðum við kl.
9 og sungum í spítalanum kl. II
fyrir hádegi, en kl. 1 lögðum við
á stað til Akureyrar. Þegar við vor-
um að leggja á stað, kom til okkar
söngstjórinn á Sauðárkróki, Eyþór
Stefánsson, talaði hann mjög fögr-
um orðum til okkar. Síðan var lagt
á stað í góðu veðri. Ekki máttuin
við syngja í bilnum, en margar voru
sögur sagðar og brandarar i þess
stað, og var mikið hlegið. Við
stoppuðum í Öxnadalnum og tók-
Frh. á bls. 11.
Laugardagurinn 20. júni rann
upp sólbjartur og fagur. Þennan dag
lagði barnakórinn Sólskinsdeildin af
stað i söngför um Norður- og Aust-
urland. Var lagt af stað kl. 3 með
e.s. Alden, til Akraness. Tekið var
lag um leið og við lögðum frá landi
og einnig þegar við lögðum að
bryggju á Akranesi. Söngskemtun
var haldin um kvöldið kl. 7%, en
þegar klukkan var 10% fórum við
tvær að liátta uppi i Hóteli; einnig
var fleira fólk með okkur í her-
bergi. Okkur gekk illa að sofna,
því ferðahugurinn var mikill. Eftir
dágóða stund vöknuðum við og fanst
okkur þá vera kominn morgun, en
klukkan var aðeins 1 % e. m. n.
Við vorum svo vel vakandi, að
okkur langaði til að gera eitthvað
prakkarastrik og tókum það ráð að
rifa í liárið á manni, sem svaf rjett
við hliðina á okkur, og vaknaði
hann við vondan draum, en þetta
var ekki neinn af okkar fjelögum.
En dagur rann einnig eftir þessa
nótt sem aðrar, og með honum
hefndin fyrir tiítækið kvöldið áð-
ur. Við sváfum okkur uppi og Guð-
jón varð að reisa stiga upp i glugg-
ann til okkar, og einn lierbergisfje-
laginn kallaði: kom inn! en annar
hljóp fram að dyrunum og opnaði,
því að við hjeldum að liann væri
inni en ekki úti. Flýttum við okkur
á fætur og út í bíl. Lagt var á stað
kl. 8 áleiðis norður. Ókum við, sern
leið liggur, upp í gegnum Hafnar-
skóg, og var stoppað við Hvítá,
fengum við okkur þar hressingu,
síðan keyrðum við um Borgar-
fjarðarlijcrað neðanvert.þar til kem-
ur inn á hina fögru Norðurlands-
braut, sem liggur um hraun og skóga
Norðurárdals, fram hjá hinu rómaða
Hreðavatni, og hinni útbrunnu brák.
Veður var hið besta og útsýnin un-
hann ævarandi verðmætum frá
glötun. Þvi að þessi börn finna
það, a'ð þeim líður betur þegar
þau fórna sjer fyrir aðra og
eru að hjálpa öðrum.
Það væri merkilegt ef Peck-
ham-skólanum tækist ekki að
ala upp góða borgara, sem
verða vel undir það búnir að
mæta örðugleikunum, sem verða
á vegi þeirra árin eftir stríðið.
i