Fálkinn - 21.08.1942, Qupperneq 13

FÁ'LKINN
13
KROSSGÁTA NR. 426
GERIST ÁSKRIFENDUR FÁLKAIVS HRINGIÐ f 2210
SÓLSKINSDEILDIN.
Frh. af hls. 11.
þá karlinn: „Já, liann er orðinn
sæniilegur, já, bara dágóður.“ „Jeg
sagði að vegurinn væri slæmur,“
segir bilstjórinn. Þá segir karlinn:
„Já, vondur, það er ekki hægt að
kalla þetta veg li.... þann arna.“
Og var nú mikið lilegið að þessu,
en áumingja gamli maðurinn heyrði
víst mjög illa.
Þessi ferð okkar verður okkur á-
byf^ilega lengi minnisstæð. Það
getur víst enginn gert sjer hugmynd
um livað það er yndislegt að skoða
Lárjett. Skýring.
1. blettur, 6. borg, 12. ofviðri, 13.
læðir, 15. veisla, 16. dýrahljóð (ef.j,
18. stjórnmálam., 19. frumefni, 20.
hringja (boðh.j, 22. ungviði, 24.
lílilræði, 25. meðal, 27. drepsóttirn-
ar, 28. -erak, 29. gælunafn, 31. auðg-
aði andann, 32. leikföng (ef.j, 33.
á eftir, 35. lieiður, 36. pössunar-
sama, 38. veiki, 39. ákæra, 42. dans-
ar, 44. samþykki, 46. burtsendur,
48. kævði, 49. fata, 51. striklota, 52.
atvinna, 53. ábótavant eða ófullkom-
in, 55. skammstöfun, 56. frumefni,
57. gefa lítið, 58. órækt, 60. frum-
efni, 61. hrein, 63. mjög góðar, 65.
útlimina, 66. legurúms.
Lóðrjett. Skýring.
1. gleði, 2. tveir eins, 3. sögn, 4.
hrygð, 5. rit, 7. afturförin, 8.
reynsla, 9. stafir (þgf.j, 10. lengdar-
mál, 11. ódaunn, 12. bólin, 14. ó-
rjettlátar, 17. sneipan, 18. ólga, 21.
fornafn, 23. helgidagur, 24. á fæti
(þf.j, 28. vill ei vannn sitt vita, 30.
eftirnafn erlent, 32. blóms, 34. tölu-
orð, 35. fjelag, 37. morgunverð, 38.
óðagot, 40. gróðurland, 41. stærir
sig, 43. óðara, 44. amboða, 45. -lega,
landið sitt i fullum sumarskrúðai
nema sá, sem reynt liefir. Og að end-
ingu vil jeg þakka þær ógleyman-
legu viðtökur, sem við nutum á
hverjum stað er við komum, þvi að
það var eins og allir vildu bera
okkur á höndum sjer. Og það er
ábyggilega ósk okkar allra í Sól-
47. snúnar, 49. ávextirnir, 50. bjálf-
ar, 53. gefa upp sakir, 54. rit, 57.
húð, 59. stillt, 62. skammst., 64.
frumefni.
LAUSN KROSSGÁTU NR.42S
Lárjett. Ráðning.
1. fauti, 5. hrauk, 10. teinn, 12.
axlar, 14. forði, 15. kná, 17. allah,
19. emin, 20. ranglar, 23. dul, 24.
smit, 26. káinn, 27. baða, 28. tinar,
30. ana, 31. túðar, 32. glóa, 34. Jóka,
35. tafsar, 36. tamara, 38. ræla, 40.
garn, 42. hegra, 44. ána, 46. slel'a,
48. eyja, 49. erjur, 51. Asíu, 52. íra,
53. Hunólfs, 55. slf, 56. lufsa, 58.
ali, 59. nátau, 61. nikur, (53. t.inúr,
64. rósar, 65. góðan.
Lóðriett. Ráðning.
1. fermingargjafir, 2. aið, 3. unir,
4. f n, 6. ra, 7. axar, 8. ull, 9. Kald-
aðarnestún, 10. Tommi, 11. enginn,
13. rauða, 14. festa, 15. knáa, 16.
álna, 18. hlaða, 21. ak, 22. an, 25.
talfæra, 27. búkarla, 29. rósta, 31.
Tómas, 33. a a a, 34. jag, 37. óheil,
39. Snjólf, 41. gaufu, 43. eyrun, 44.
Árna, 45. auli, 47. fílar, 49. e u, 50.
r.f„ 53. raus, 54. snið, 57. skó, 60.
ána.
skinsdeildinni að við gætum end-
urgoldið þessa gestrisni með því
að taka á móti börnum frá þcssum
stöðum ef þau kærnu í ferðalag iil
Reykjavíkur.
Guðbjörg Herbjarnardóttir
sptirði liún feimnislega.
„Já, alveg frá barnsaldri, nema rjett
meðan jeg var í skóla,“
„Jeg skil. Þjer tiafið brotist áfram sjálf-
ur?“
Hann bló. „Það má víst kalla það svo.“
„Þjer berið það nú samt ekki með yður,
finst mjer.“
„Hvað eigið þjer við?“
„Það er nú til dæmis klæðaburður
yðar.“
„Hvað er athugavert við bann?“
Hún hallaði sjer djarflega að lionum og
lcleip i treyjuermina lians. „Þjer megiö
elcki gleyma því, að jeg hef líka verið i
Austurríkjunum. Jeg veit vel, livað föt
kosta og jeg veit líka, hvernig þeir klæða
sig, sem bafa brotist áfram sjálfir — jeg
á við, að t. d. menn, sem hafa unnið sig
sjálfir gegnum skólavist eru ekki í svona
vönduðum fötum.“
Hann bló. „Þjer befðuð átt að vera lög-
regluspæjari í stað þess að vei-a blaðamað-
ur.“ Hann saup á glasinu sínu. „Jeg skal
segja yður það, ef þjer viljið. Jeg er ekk-
erl dularfulur að neinu leyti. Jeg er blaða-
maður að atvinnu, og, þó jeg segi sjálfur
frá, allvel fær í þeirri grein. Og siðar meir
verð jeg stór blaðaútgefandi. 1 stjórnmál-
um er jeg umbótamaður, og trúi á ný-
breytni. Sú trú er svo öflug, að jeg lenti í
rifrildi við karl föður minn, áður en jeg
fór hingað. Og þegar jeg sagði frænku vð-
ar, að jeg ætlaði í fangelsið, þá var það
dagsatt. Rkkert befði getað fengið mig of-
an af því, nema frænka yðar og tilboðið,
sjem bún gerði mjer. Tímarnir eru að breyt-
ast. Það, sem dó eftir 1920 er nú fyrst að
viðurkenna, að það sje dáið. Framtíðin til-
lievrir þeim sem skilja, hvað er að ske og
eru reiðubúnir til að taka því eins og við
á.“ Hann bló aftiir. „Hver veit, ef jeg befi
tíma til þess, nema jeg bjóði mig fram til
forseta Bandaríkjanna. 1 bili segi jeg yður
ekki meira.“
„Og alt þetta vissi jeg áður,“ svaraði
Sjana, „nema kanske þetta með forseta-
dóminn.“
Hann bafði komið lienni til þess að þykj-
ast unglingur aftur, og það líkaði lienni
ekki. Og lieldur ekki, bvernig liann bitti
naglann beint á bausinn.
„Vel á minst!“ sagði liann. „Jeg þarf að
fara til höfuðstaðarins nokkra daga í næstu
viku og ætla að fela yður stjórnina á blað-
inu.“ 1
„Hversvegna það?“
„Af því að þjer eruð greindust af þeim,
sem á skrifstofunni vinna.“
„Villa frænka hefir nú stjórnað blaðinu
í þrjátíu ár, og þvldi þá væntanlega að
stjórna því í nokkra daga.“
„Nei, það er ekki sambærilegt.“
„Hversvegna?“
„Vegna þess, að bún er gömul og þreytt
en þjer eruð ung og upprennandi og bafið
alla hæfileika til þess að geta orðið fvrsta
flokks blaðamaður. Þegar jeg verð að fara
fvrir fult og alt, verðið þjer að taka við
af mjer.“
„En það er nú ekki víst, að jeg kæri mig
um að stunda blaðamensku til eilífðar
nóns.“
Hann brosti og svaraði: „Jeg er ékkerl
að spá því fyrir yður, að þjer giftist aldvei.
En þótt þjer giftust, gætuð þjer baldið á-
fram blaðamenskunni, jafnt fyrir því.“
Margar giftar konur stunda sina atvinnu
eftir sem áður, nú á dögum.“
„Þakka yður fyrir, en jeg ætla mjer nú
samt annað fyrir."
Við þessu sagði bann ekkert en bað um
reikninginn.
Meðan liann var að borga og þögn var,
horfði hún á hann, og þótti það skrílið
að finna tilfinningar sínar gagnvart hon-
um, nákvæmlega þær sömu og gagnvart
Iíobba, allra fyrst. Þessar tilfinningar voru
undarlegur lirærigrautur al' aðdáun, vel-
vild, andúð og hrifningu. í fyrstunni bafði
bún liaft óbeit á framkomu Kobba við
kvennfólk: liann fór með þær eins og snotr-
ar en heimskar væflur, sem bann dáðist að
og voru skapaðar honum til gleði og skemt-
unar. Nú fanst henni þessarar sömu fram-
komu gæta nokkuð bjá br. Ríkharðs, nema
bvað bún var sálarlegri bjá bonum, eins
og við mátti lika búast af liugsandi um-
bótamanni. Stundum komu þejr báðir fram
við hana, eins og þeir tækju hana alls
ekki alvarlega, innan um alla brifninguna
af benni. „Þetta er nú bara útlitinu minu
að kenna,“ bugsaði hún. „Ef jeg gengi á
lágum bælum, með hornspangargleraugu
og alveg ómáluð, gætu þeir kanske borið
virðingu fyrir mjer sem persónu.“ En í
sama bili var benni það ljóst, að liún gal
ekki verið án aðdáunar þeirra. Til þess
klaéddi bún sig eins vel og rýr efnaliagur
bennar levfði, og þessvegna skoðaði bún
sig tuttugu sinnum í spegli daglega. „Hvers-
vegna getur lir. Ríkbarðs ekki slept öllu
ástaveseni?“ bugsaði bún, en svaraði sjer
sjálfri samstundis, að ef bann gerði það,
væri samband þeirra þurrt og dauft og
einskisvirði. Það vai- ekki nema vika sið-
an bún var fokreið af þvi, að liann gaf
benni ekki auga. „Jeg er bjáni,“ bugsaði
bún, „ekkert annað en grautarhaus og