Fálkinn - 16.10.1942, Síða 10

10
F Á L K I N N
Það allrabesta.
Læknirinn í rau'ðu húsinu átli lit-
inn dreng, sem var vanur aS leika
sjer við börnin i gráa húsinu við
hliðina, þar sein niálaflutningsmað-
urinn bjó. Litli drengurinn hjet
Preben og var fimm ára gamali;
lionum þótti undurvænt um litlu
telpuna og bræður hennar, tvíbur-
ana Pjetur og Pál. Litla telpan hjet
Teodóra, en það fanst þeim langl
og leiðinlegt nafn, svo að þeir köll-
uðu hana bara Dóru. Það var miklu
betra.
Pjetur og Páll voru svo líkir, að
ómögulegt var að þekkja þá sundur
og þessvegna hafði hann pabbi
þeirra sagt, að þeir yrðu altaf að
ganga í ólikum fötum, svo að það
væri þó að minsta kosti hægt að
þekkja þá á litnum. Þegar þeir urðu
stærri höfðu þeir það lil stundum,
að fara í fötin hvor af öðrum og
þá viltist fólk á þeim. En þegar það,
sem jeg ætla að segja ykkur frá
núna, skeði, þá voru þeir svo litlir,
að þeir gátu ekki klætt sig úr og i
sjálfir. Þeir voru ekki nema rúm-
lega þriggja ára. — Það var einn
dag i apríl, að Sólin skein svo
yndislega, og Preben stóð niðri á
hellustjettinni og var 'að leika sjer
að skopparakringlunni sinni, en þá
kom Dóra með sippubandið sitt,
sem hún var búin að fá. Tvíburarn-
ir höfðu fengið gjarðir, sem þeir
gátu ekki látið velta, en ]>eir höfðu
gaman af þeim samt.
„Líttu á skopparakringluna mína,“
sagði Preben. „Hún er lang falleg-
ust af öllum leikföngunum.“
„Nei, því að l)að getur ekki nema
einn leikið sjer að lienni,“ svaraöi
Dóra. „Sippubandið mitt er miklu
betra, því að við getum leikið okk-
ur að því, öll þrjú.“
„Gjarðirnar eru langskemtilegast-
ar,“ sögðu tvíburarnir og fóru að
velta þeim.
„Nei, skopparakringlan min er
best,“ sagði Preben þrálátur, „því
að hann pahbi minn gaf nijer hana.“
„Eins og jeg viti ekki livað best
er,‘ sagði Dóra áköf.
„Þú ert nú bara stelpa, og stelp-
urnar eru altaf vitlausar," sagði
Preben og setti upp spekingssvip.
„Þetta segir þú af þvi, að þú get-
ur ekki sippað eins vel og jeg.“
sagði Dóra og fór að sippa, svo aó
Preben og tvíburarnir stóðu og
horfðu á hana. — En livað var
þetta? Alt i einu fóru gjarðirnar að
velta og tvíburarnir hlupu á eftir
þeim og gátu ekki stöðvað sig held-
ur. Sippubandið sveiflaðist af sjáifu
s'jer upp í loftið og dró Dóru litlu
með sjer: það var eins og hún ætl-
aði í kapphlaup við tvíburana.
Preben stóð um/ stund og horfði á
þau, en þá ryktist skopparakringlan
til og rann út á hellustjettina og for
að hringsnúast og snerist upp í loft-
ið og dró Preben á éftir sjer.
Nú svifu öll börnin uppi í loft-
inu hátt yfir görðunum með öllum
blómunum. „Hvert erum við að
fljúga?“ sagði Dóra og reyndi að
ná i bræður sína; þeir hjeldust i
hendur, en Dóra náði þeim ekki.
„Það veit jeg ekki,“ sagði Preben.
„Bara að við komumsl heim aftur.“
„Við fljúgum eins og fuglar,“
sögðu tvíburarnir hlæjandi. „F.n
hvað þetta er gaman.“
Nú flaug svala rjett hjá þeim, og
])egar þau voru komin rjett út yfir
akrana flugu heilir hópar af fulg-
um á móti þeim. Þarna voru þrír
storkar og teygðu stóru rauðu lapp-
irnar langt aftur.
„Þei, hvað er þetta, sem altaf er
að raula í hálfum hljóðum?“ sagði
Preben. „Heyrir þú það ekki Dóra?“
„Nei, en jeg heyri ofurlitla smelli
eins og þegar sippubandið mit!
skellur á stjettinni.“
„Það er líka‘sippuba'ndið, sem er
að tala og skopparakringlan mín
er að syngja — hlustaðu á!“
Þau hlustuðu og nú heyrðu þau
þetta greinilega. „Það allrabesta,
það all-ra-best-sta,“ sagði sippu-
bandið.
„Alllrrabesssta — allhrrabesstttta,"
suðaði skopparakringlan, en i gjörð-
unum heyrðist: -,,A11—raa-bes—ttaa!“
„Hvað er þetta allrabesta, sem þau
eru öll að tönnlast á?“ sögðu bæði
Preben og Dóra. „Er það kringlan,
sippubandið eða gjarðirnar, sem er
allrabest?“
„Það er alt saman allrabest!“
sögðu tvíburarnir og skellihlógu því
að þeim fanst þetta svo einstaklega
skemtilegt ferðalag.
Bomsaraboms! Alt i einu duttu
þau öll — ekki liart, svo að þau
meiddu sig; þetta var líkast því og
detta ofan í mjúkt rúm. Og þarna
stóðu þau öll fjögur og njeru stýr-
.urnar úr augunum og liorfðu hvert
á annað. Þau voru úti á akrinum,
skamt frá skóginum. Skopparakring!-
an, sippubandið og gjarðirnar lágu
hjá þeim í grasinu, og nú voru eng-
ir galdrar í þeim lengur.
„Hvað var þetta eiginlega?“ spurði
Dóra forviða.
„Jeg veit ekki, en tvíburarnir
hafa rjett að mæla, þetta er alt sam-
an það besta. Og sólin og grænn
skógurinn eru líka það besta, og
þetta, að við fjögur skulum geta
leikið okkur saman, svo að engu
þurfi að leiðast, er það allra besta,“
sagði Preben. Svo tóku liann og
Dóra sinn tvíburann livort við hönd
sjer og flýttu sjer heim. Þau ætl-
uðu að leika sjer í friði og aldrei
framar rífast um, hvert þeirra ætli
besta leikfangið.
— Ilefirðu ekki eldspílur?
— Ha? Hver — jeq?
- Ef bátuum twotfdi, hvort nuindir }nt þá bjarqa mjer eda barniuu
fyrst?
— Mjer.
I-------------------------
S k r 111 u r.
__________________________i
Ameríkanskur blaðamaður skrif-
aði vini sínum í Bandaríkjunum
brjef frá Tokíó, rjett áður en stríðið
hófst, og sagði þar: „Jeg veit ekki
hvort þú færð þetta brjef nokkurn-
tíma, því að það er líklegt að jap-
anska ritskoðunin opni- það.'“
Skömmu eflir að liann hafði sett
brjefið á póst, fjekk hann svolát-
andi tilkynningu frá póslhúsinu:
„Ályktun yðar, í hrjefinu til :mr. X,
er ekki rjett. Við opnum aldrei
brjef.“
Læknirinn: -— Djúpi andardrátt-
urinn, sem jeg brýndi fyrir yður,
hefir stoðuð. Pjer litið miktu betur
út í daq.
— Já, en það er bara að fram-
anverðu, læknir.
Páfqgaukurinn: — Sykur er qolt
- sykur er gott! -— Annars
katla jeq: Lögreqlu!

M erkjas t angi n a van tað i.