Fálkinn - 16.10.1942, Side 13

F Á L K I N N
13
GERIST ÁSKRIFENDUR FÁLKAWS HRINGIÐ í 2210
KROSSGÁTA NR. 434
Lárjett. Skýring.
1. veiðarfæri, 7. viðhafnarbúning-
ur, 11. rógburði, 13. afdrep, 15. goð,
17. mynt, 18. flík, 19. blotnaði, 20.
gælunafn, 22. jarmur, 24. mynni,
25. hríð, þgf., 2ö. gælunafn, 28. lás,
31. sáðland, 32. landræma, 34. sam-
viskusöm, 35. fjelag, 3(5, veitinga-
staður, 37. ilát, þf., 39. tónn, 40.
kvenmannsnafn, 41. örnefni, 42.
timabil, 45. tveir eins, 4(5. tónn, 47.
flýtir, 49. íþróttafjelag, 51. skemmd,
53. naum, 55. skott, 56. kvenmanns-
nafn, 58. ríki í Asíu, 60. karlmanns-
nafn, 61. tvíbljóði, 62. skammstöf-
un, 64. fræðimaður, ef., 65. danskt
blað, 66. drymdi, 68. sælgæti, 70.
bor, 71. versnar, ■ 72. kveikir, 74.
broliur, 75. litast um.
Lóðrjett. Skýring.
1. heyskaparáhöld, 2. fangamark,
3. loðna, 4. ól, 5. gælunafn, 6. kven-
mannsnafn, 7. sveit, 8. hátíð, 9.
taug, 10. veiðarfæri, 12. ókurteis,
14. fugl, 16. legging, 19. slæmt skap,
21. æðir, 23. ökutæki, 25. grátur,
27. eiisk s'agnmynd, 29. á símskeyt-
um, 30. atviksorð, 31. tveir bljóð-
stafir, 33. trúarbrögð, 35. kölski, 38.
mjólkur, 39. á frakka, 43. ekki til
sölu, 44. ólátum, 47. álfa, 48. róta
við, 50. bor, 51. söngfjelag, 52.
upphafsstafir, 54. eftirmatur, 55.
nautnalyf, 56. óstyrkur, 57. simnefni,
59. sjóða, 61. kvenmannsnafn, 63.
jarðar, 66. loga, 67. gusa, 68. verk-
færi, 69. -feld, 71. fóðra, 73. ein-
kennisstafir.
LAUSN KROSSGÁTU NR.433
Lárjett. Ráðning.
1. Stika, 7. eigra, 11. lásar, 13.
óel'ni, 15. íf, 17. Lína, 18. gils, 19.
sl. 20. fló, 22. ai, 24. ii, 25. kría, 26.
tólg, 28. skeið, 31. grát, 32. kall, 34.
áll, 35. gnoð, 36 gír, 37. il, 39. ma,
40. fis, 41. grasaferð, 42.' ósk, 45.
ff, 46. tð, 47. kló, 49. Olla, 51. sef,
53. sori, 55. króa, 56. bólar, 58. koss,
(i0. ætt, 61. ma, 62. er, 64. fip, 65.
na, 66. koss, 68. Iiros, 70 ró, 71.
merla, 72. fiður, 74. reima, 75. iðrun.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Stift, 2. il, 3. kál, 4. Asía, 5.
æra, 6. lóg, 7. efli, 8. ins, 9. G. I., 10.
aflát, 12. anis, 14. eiið, 16. Flóki,
19. snáði, 21. ólar, 23. Helgafell, 25.
krof, 27. gl. 29. ká, 30. il, 31. gn,
33. lirfa, 35. garðs, 38. laf, 39. met,
43. sortna, 44. klót, 47. krof, 48.
lýsir, 50. la, 51. só, 52. la, 54. ok,
55. kænur, 56. basl, 57. reri, 59.
spónn, 61. mora, 63. roði, 66. kem,
67. sag, 68. efl, 69. suð, 71. mi,
73. rr.
bardagagleði skein úl úr hverju andliti.
Allsstaðar var hrifning. Jabbi Nýborg kall-
aði til frú Lýðs yfir þvera stofuna: „Þetta
er rjett eins og i ganila daga, Villa?“
Úti i liorni bjelt Gasa-Maria áfram að
tala við br. Ríkbarðs: „Jeg vil ekki verða
neinn dragbítur á ykkur,“ sagði bún. „Þess-
vegna skuluð þjer ekki fara að kjósa mig
í neina nefnd eða trúnaðarstörf, því þá
missið þjer guðhræðslurotturnar þarna,
allar með tölunni, en við megum alls ekki
við því að missa atkvæðin þeirra. Jeg skal
vinna i kyrþei og afkasta manns verki, en
setjið þjer mig bara ekki neinstaðar í
fremstu röð.“
Hr. Ríkharðs ljetti stórum við þessa
drengilegu ræðu Gasa-Maríu og gekk nú
að borðinu og barði í það bylmingshögg,
til þess að kveða sjer hljóðs. Þá hjelt hann
ágæta ræðu og stakk síðan úpp á því að
kjósa nefnd. Þar sem liann væri sjálfur
ókunnugur, legði hann það til, að útnefn-
ing í þessa nefnd yrði falin þeim frú Lýðs,
sjera Símoni, Baptistaprestinum, Jabba Ný-
Jjorg og Halli vini hans, og frú Jenkins úr
Siðferðifjelaginu. Nú gengu þau afsíðis inn
í ritstjóraskonsu frú Lýðs og eftir skamma
stund komu þau aftur með tíu-nafna lista,
sem var einróma samþyktur. Sjera Simon
Baptistaprestur bætti því við, að hægt væri
að bæla fleirum á listann, eftir því sein
fleirj guðræknir borgarar risu upp, til þess
að styrkja krossfarana.
Loks var ákveðið að boða til opinbers
fundar daginn eftir, í Baptistakirkjunni
og síðan var fundi slitið, og brátt voru
ekki aðrir eftir i skrifstofunni en starfs-
fólk Gunnfánans, svo og Jabbi Nýborg og
Gasa-María, til þess að drekka eitl glas
að skitnaði, i tilefni af stríðsyfirlýs'ingunni.
Ivlukkan var orðin tvö, þegar samkom-
unni var slitið, en þá sagðist Gasa-María
verða að fara heim í Gylta Húsið. Á leið-
inni út, sneri hún sjer við í dyrunum og
sagði: „Jeg gleymdi alveg að segja ykkur,
að Kobbi Dorta kom aftur i kvöld, með
þessari truntu, henni Fríðu Hatls. Hann
var útúrfullur og sagði hverjum, sem hafa
vildi, að hann ætlaði að giftast henni.“
Þegar hún var farin út, sagði hr. Rík-
harðs alt i einu: „Ilvar er Sjana? Hún
hefði átt að vera hjerna.“
En Sjana var heima í herberginu sínu
á Aulastöðum. Um bað leyti, sem fundin-
um var slitið í skritstofunni, sofnaði hún,
úttauguð af reiði og hjartasorg, sem hafði
þjáð hana síðan um það leyti, sem hún
sendi skeytið.
Ilún hafði farið beint heim og upp í
lierbergið sitt, og þegar Adda kom að segja
Iienni til matar og það með, að frúin og
hr. Ríkarðs væru enn ekki komin heim,
svaraði Sjana því, að sennilega myndu
þau ekki koma nærri strax og sjálf væri
hún ekki matar þurfi. Þegar Adda lagði
fast að henni að fá sjer svolítinn bita,
varð hún reið og kallaði út fyrir dyrnar
og bað um að fá að vera í friði.
Þegar Adda heyrði þelta svar, stóð hún
drykklanga stund við lokaðar dyrnar, þegj-
andi. Einu sinni var hún að þvi leomin
að lala, en lokaði munninum aftur snögg-
lega, sneri við og gekk niður stigann aftur.
Adda var reið — reiðari en liún hafði
verið síðan mannskrattinn hennar strauk
úr borginni með öðrum kvenmanni, fyrir
fimtán árum. Og hún var reið yfir fleiru
en einu. Hún var reið við Dórta og fant-
ana, sem honum fylgdu, og svo var hún
líka reið yfir endurfæðingu Gunnfánans,
því að hann kom öllu húshaldinu lijá
henni á örgustu ringulreið. Þó tók út yfir,
hversu reið hún var Kobba Dorta, fyrir
að baka Sjönu garminum svona sorg. Og
svo — rjett eins og í kaupbæti kom
vonskan út al' því að hafa búið lil þennan
ágæta kvöldmat, og svp kom enginn til
þess að jeta hann.
Regluleg, ósvikin reiði var fágætt fvrir-
bæri í sálarlífi Öddu gömíu. Hún var oft
önug og með „eymsli" og „vesöld“, en
verulega foksvond hafði hún sem sagt ekki
orðið síðan mannræfillinn hljóp frá henni.
En nú varð hún loksins vond, svo að um
munaði.
Þegar niður i eldliúsið kom, safnaði hún
öllum matnum saman á tvo bakka og rog-
aðist með alt saman niður í kjallara, til
þriggja vesalinga, sem þar höfðust við í
miðstöðvarklefanum, og sagði þeim, að
þegar þeir væru búnir að jeta, skyldu þeir
skjóta böklcunum upp á stigagatið. Siðan
fór hún upp aftur, setti upp hatl og fór
í kápu, tæsli öllum dyrum, skaut slag-
bröndum fyrir gluggana og fór út. Þá voru
ekki aðrir innbyggjendur eftir á Aulastöð-
um en Sjana, grátandi, og ræflarnir þríi’,
sem nú voru að háma i sig tómatsúpu,
steiktan kjúkling og súkkulaðibúðing, sitj-
andi kring um stóran trjekassa.
Meðan hún var að komast gegnum garð-
inn, fram hjá vanhirtu blómrunnunum,
hugsaði hún með sjálfri sjer: „Þetta get-
ur kanske kent þeim að lifa. Þegar þau
koma heim, finna þau engan ætan bita
að jeta. Að geta ekki einu sinni hringt og
látið mig vila, þó, þó.“
Hún lokaði á eftir sjer hliðinu og beindi
för sinni út í Skuggahverfið. Hún hafði
ekki komið þangað þennan eilífðartíma, og
nú vissi hún vet, hvert stefna skyldi i
krána lians Jóa. Þar var kornbrennivín,
góð mjúsík og góður fjelagsskapur. Og
það var líka einhver besti frjettastaður, sem
völ var á í allri borginni, og það voru nú
frjettir, sem frú Lýðs og lir. Ríkharðs
myndu aldrei ná í, þrátt fyrir alla sína
blaðamensku. Því hjá Jóa safnaðist saman
alt úrvalsfólkið úr Skuggahverfinu. Stund-
arkorni eftir sólarlag- kom úrvalsfólkið