Fálkinn - 06.11.1942, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
HELLIOTR
i
EGAR madame de Chanlel
kom á gistihúsið Imperi-
al í Trouville varð þar undir
eins uppi fótur og fit út af
lienni. Þarna, meðan ferðafólks-
aðstreymið var upp á sitt mesta,
voru öll herbergi setin, en eitt
iburðarbesta herbergið hafði
staðið og beðið eftir því að frú
de Chantel kæmi, og fiskisagan
liafði komið löngu á undan
henni og sannfært alla um, að
hún væri ákaflega rík og tigin
dama. Þessvegna var það eng-
in furða þó að allra augu
mændu á hana þegar hún kom
niður í matsalinn, fyrsta kvöld-
ið sem hún var á gistihúsinu.
Kvenfólkið glápti á hana með
öfund, sem það reyndi ekki að
dylja karlmennirnir með
taumlausri aðdáun. Og frú de
Chantel var afburða fögur. Hún
var í meðallagi há og óvenju-
Iega grönn, hárið var sem
hrafnsvört umgerð um fölt and-
litið, vangasvipurinn tiginn eins
og á g>rðju og augnahárin löng
og þjett svo af bar. Hún var
íklædd einhverju, sem tæplega
var hægt að kalla klæðnað —
klæði væri rjettara. Þau fjellu
i mjúkum línum urn hina und-
ursamlegu veru. — Hún setlist
við lítið borð, útaf fyrir sig, án
þess að lita á nokluirn hinna
gestanna.
Bob Winston virtist erfitt
að liafa augun af þessari und-
ursamlegu veru.
— Hefirðu nokkurntíma sjeð
jafn yndislega konu, pabbi,
spurði Jessie dóttir hans. Hún
var ekki nema þrettán ára.
Hún er óvenjulega falleg,
])að er satt, svaraði Bob.
—Mjer fyrir mitt levti finst
hún vera viðbjóðsleg, sagði frú
Jennifer, konan hans. — Þetta
er áreiðanlega einhver æfin-
týramanneskja.
— Altaf skuluð þið konurnar
þurfa að skíta út, þegar þið sjá-
ið eitthvað fallegra en þið
eruð sjálfar.
Það var alls ekki meining
mín að segja neitt Ijótt, sagði
Jennifer rólega. — Mjer skjátl-
ast vísl, en mjer sýndist ....
En meðan á borðhaldinu stóð
voru þau Bob og dóttir hans i
sífellu að íala um nýju frúna.
Prú Chantel virtist vera á-
kaflega hljedræg, jafnvel svo
að hún gaf sig ekki að nokkurri
manneskju, og eftir þriggja daga
veru á gistihúsinu hafði hún
enn ekki talað við nokkurn af
gestunum: Jessie Winston hafði
orðið ákaflega hugfangin af
henni, hin austræna fegurð
hennar hafði heillað Jessie og
liaft gagntakandi áhrif á barns-
lund hennar. Jessie háfði
strengl þess heit að kynnast
þessari manneskju. í tvo daga
hafði hún elt hana á röndum,
eins og skuggi, en þá var það
að tilviljunin kom henúi lil
hjálpar, alveg óvænt. Hún
var að leika tennis við föður
sinn, en kom þá alt í einu auga
á frú Chantel, sem kom gang-
andi með bók í hendi í áttina
til tennisvallarins. Jessie misti
þegar í stað allan álmga fvrir
leiknum. En ekki hafði lnin
hugmynd um, að nákvæmlega
það sama hafði orðið um föð-
ur hennar. Þau ljeku bæði svo
illa, að alt í einu lenti holtinn
á bókinni hennar frú Cliantel.
Það er erfitt að skera úr hvoru
þeirra þetta var að kenna. En
svo mikið er víst, að þau fundu
bæði hvöt hjá sjer, feðginin, til
að gera frúnni afsökun. Og á
þann hátt kyntust þau.
Jennifer sat á garðbríkinni
framan við gistihúsið, er hún sá
manninn sinn koma heimundir
— og frú Chantel með honum.
— Jeg má til að kynná vður
konuna mína, sagði Bob. —
Jennifer, þetta er frú Chantel.
— Mjer er ánægja að kynn-
ast vður, sagði frú Jennifer ró-
lega og vingjarnlega, eins og
hennar var von og vísa. En
hjarta hennar harðist og henni
var næsta órótt. Þessi kona var
fríðari en góðu hófi gegndi, og
Bob — jú, hún átti að þekkja
liann Bob — hve fljótfær og
eldfimur hann var.
Jennifer þýngdi fyrir hjart-
anu meðan þau sátu og töluðu
við frú Chantel. Hann bauð
henni með í skemtiferðir þeirra
um nágrennið, og innan skamms
var svo komið, að þau gátu ekki
snúið sjer við, án þess að þessi
tígulega franska frú væri með
þeim, og fyrir milligöngu Win-
stons kyntist hún von hráðar
hinum gestunum á hotelinu.
Gestirnir voru nú eins og ein
stór fjölskylda, en miðdepill
þeirrar fjölskyldu var hún tví-
mælalaust, franska frúin. Karl-
mennirnir voru allir meira eða
minna skotnir i henni, og jafn-
vel kvenfólkið Ijet heillast af
þokka liennar. Og það kom á
daginn, að hún lalaði ensku og
þýsku engu siður en móðurmál
sitt. Þar sem frú de Chantel
var — þar var líka Boh Win-
SMASAGA EFTIR
ston. Fólkið var farið að pískra
um hve gott væri á milli þeirra,
en þau tvö, sem áttu hlut að
máli, virtust ekki vera sjer þess
meðvitandi. En þeim mun bet-
ur vakandi var meðvitund frú
Jennifer. Blessuð frúarhetjan
reyndi að lelja sjer trú um, að
þetta væri stundarfyrirbrijgði,
sem liði hjá, og þá mundi Bob
verða eins og hann var áður.
En hún kvaldist í leynum og
óskaði sjer ])ess af öllu lijarta,
að þessi hættulegi keppinautur
hyrfi á brotl sem skjótast.
Einn daginn kom Madeleine
Chantel upp á svalirnar á gisti-
húsinu, eftir að hún hafði lok-
ið við lotu af golf. Þar sátu
margir þrevttir golfkappar og
hrestu sig á glasi af áfengi.
— Nú hefir dálítið leiðinlegt
komið fvrir, sagði hún. -—
Buddunni minni héfir verið
stolið. Jeg er altaf vön að skilja
hana eftir í töskunni minni í
fataherberginu mínu. Og aldrei
hefir horfið neitt þaðan þang-
að til nú. En þegar jeg opnaði
töskuna mína áðan tók jeg eft-
ir að buddan var á balc og burt.
Jeg er ekki að segja þetta peri-
anna vegna, því að það var ekki
mikið i buddunni, en mig lang-
aði til að aðvara ykkur.
Þetta var afar óviðfeldið og
leiðinlegt. Ekki var hægt að
fella grun á nokkurn gestanna,
og ekki hafði þess heldur orðið
vart, að grunsamlegt fólk hefði
sjest þarna á gistihúsinu.
Tveimur dögujm síðar hvarf
dýrmætur brillantahringur, og
rjett á eftir vindlingahylki Ran-
dalls, sem var úr skíru gulli.
Ofurstinn sór og sárl við lagði,
að hann mundi hafa týnt því.
Hann vildi ekki kannast við, að
hann ljeti stela frá sjer.
Nokkrum dögum síðar hvarf
heilt skrín með fjölda af verð-
mætum skartgripum úr her-
bergi gamallar og forríkrar
konu. Og nú var varla um ann-
að talað en þessa dularfullu
þjófnaði, og það var afráðið að
láta lögregluna skerast í leik-
inn.
— Verðurðu samferða út á
golf-völlinn, Jennifer? sagði
Bob út í loftið, þvi að liann leit
ekki á konuria sína um leið.
— Nei, jeg er hálf þrevtt,
svaraði hún.
OP
MARCEL PAGNOL
Ja'ja, þá föruin við, sagði
Bob og beið varla eftir svarinu.
Jennifer gat ekki að þvi gert
að augu liennar fyltust af lár-
um er hún horfði á eftir mann-
inum sínum, sem hvarf í burt
með grörinu frúna við hlið sjer,
hlæjandi og masandi eins og
liann væri 22 ára en ekki 42.
— Liggur illa á þjer, mamma?
spurði Jessie og tók handleggn-
um um herðar móður sinar.
— Ert þú hjerna? Jennifer
virtist verða hissa. — Hvað ertií
að gera hjerna væna mín?
— Jeg' skal segja þjer það.
Jeg hefi gát á frú Chantel.
— Hefirðu gát á? Hvað átlu
við með því?
- Mamma, sagði Jessie án
þess að svara spurningu móður
sinnar heyrðu mamma, held-
urðu að augnahárin á henni
sjeu ekta?
Þó frú Jennifer væri rauna-
mædd gat hún ekki að sjer gert
að hlæja.
— Hvernig ætti jeg að geta
vitað það? Var það til að kom-
ast að þvi, sem þú hefir haft
„gát á henni“.
.Vitanlega. Hevrðu, mamma,
geturðu trúað því, að nokkur
manneskja sje fædd með svona
augnahár? Jessie lioppaði upp
á grindverkið, settist og dingl-
aði mjóum og löngum skönk-
unum, sem áttu svo hágt með
að vera hreyfingarlausir. Litla
andlitið á henni var alvarlegt.
Það var auðsjeð að hún var að
hugsa um eitthvað.
— Já, væna mín, jeg veit ekk-
ert hvort þau eru elda, svaraði
Jennifer, en alt í einu liægði
henni við hugsunina um, að
lmgsast gæti að keppinautur
hennar notaði fegurðarmeðul til
þess að hæta um útlitið á sjer.
Ja, hver veit nema þau sju
aðfengin, sagði hún hugsandi.
— Greta Garbo notar til dæmis
laus augnahár.
Það hlýlur að vera óþægi-
legt að hafa svoleiðis á sjer,
heldurðu það ekki, mamma?
Það tel jeg víst, barnið
milt.
- Mamma, sagði Jessie all
i einu og skifti um umtalsefni,
— hversvegna varstu að gráta
áðari? Þótti þjer leitt, að hann
pabbi fór með henni?