Fálkinn - 06.11.1942, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
— Sei, sei, nei! stamaði Jenni-
fer. Skarpskygni barnsins kom
svo flatt upp á hana.
— Settu það ekki fyrir þig,
mamnia, þú ert miklu fallegri
en hún, það var ekki nema rjett
í íyrstu, sem mjer fanst hún
vera lagleg. En nú finst mjer
ekkert varið í hana, liún er til-
gerðarleg og svo notar hún svo
viðbjóðsleg ilmvötn, sem manni
verður ill í böfðinu af. Hún er
mesta viðrini — það er hún.
Hvað ertu að segja, Jessie?
andmælti móðir hennar mátl-
laust.
í sama bili kallaði eittbvert
leiksystkina Jessie á hana. Um
leið og hún vatt sjer yfir grind-
verkið kallaði hún til móður
sinnar:
Jeg skal að minsta kosti
komast að þessii með augna-
hárin!
Um kvöldið var dansleikur á
gistibúsinu. Bob Winston dans-
aði við Madeleine, sem var fall-
egri en nokkurntíma áður. IJún
var í kjól úr gljáandi hvitu
silki. Bob hjelt lienni fast upp
að sjer. Höfgandi ilm lagði af
hárinu á henni.
Hvaða undursamlega ilm-
vatn er það, sem þjer notið?
- Það er „heliotrop“, svar-
aði hún hlæjandi.
Ileliotrop! Já, einmitt það
hæfði henni. A þessu augna-
bliki hafði Bob Winston gleymt
konunin sinni, dóttur sinni og
öllu öðru — öllu nema liinni
fögru konu, sem leið um gólf-
ið í örmum hans. Hann vissi
það eitt, að þessi kona var
levndardóms- og dularfull,
lokkandi og laðandi og að hann
varð annars hugar þegar hún
borfði á bann þessu augnaráði,
sem var bæði kalt og eggjandi
í senm Hann tók ekkert eftir
því, að Jennifer dansaði fram-
lijá honum og horfði til hans
dapurlegu augnaráði.
— Við skulum ganga út á
garðbríkina dálitla stund —
það er svo beitt hjerna, sagði
Madeleine.
Uti á garðbrikinni var dimt
og enga manneskju að sjá.
Tunglið varpaði . öldum silfurs
yfir garðinn, innan úr dans-
salnum Iieyrðust tónar danslag-
anna eins og i fjarska, og sterk-
an ilm lagði af rósunum, sem
uxu utan í garðbríkinni. En
Bob fann engan ilm nema lieli-
otropilminn, sem lagði af hinni
fögru konu, sem hjá honum
stóð.
Madeleine, þjer eruð ynd-
islegasla kona, sagði hann. Svo
tók liann handlegnum um mitt-
ið á henni og þrýsti henni að
sjer Heliotropilmurinn var svo
sterkur að hann sundlaði. IJann
færði sig nær andliti liennar og
varir hennar opnuðust, lil þess
að svara kossi hans. í sama bili
hevrðist einhver ræskja sig
skamt frá þeim. Það var ármað-
ur gistihússins, sem stóð þarna
stamandi og lmeigði sig i sí-
fellu:
— Afsakið mig mikillega ef
jeg trufla .... en jeg sá hana
litlu dóttur yðar, Winston verk-
fræðingur .... hún fór inn í
herbergi frú de Chantel ....
mjer datt í lmg að ln'm væri að
leita að frúnni .... jeg ætlaði
að segj a ......
— í herbergið mitt! hrópaði
Madeleine, og andlit hennar ná-
fölnaði og afskræmdist. Bob
starði á liana gersamlega for-
viða, en fór á eftir henni er
hún hljóp i iskyndi inn í gisti-
húsið. Hún lirinti upp hurðinni
að herbergi sínu. Þar lá Jessie
á hnjánum fyrir framan opið
ferðalcoffort, sem hún skelti
aftur í snatri er hún heyrði um-
ganginn. Bob stóð þarna eins
og bann væri negldur í gólfið.
Gat það verið, að hún litla dótl-
ir hans væri hinn margumtal-
aði gisthúsþjófur? Það gat ekki
verið hugsanlegt. En Madeleine
þreif í axlirnar á Jessie litlu og
hristi hana af öllu afli.
Forvitnir gestir voru farnir
að hópast saman við dvrnar, og
gistihússtjórinn hafði flýtt sjer
á vettvang, er liann hevrði há-
vaðann í Madeleine.
— Jæja, loksins gat jeg góm-
að þig! öskraði hún hásri raustu
og hjelt áfram að hrista liana.
Jæja, svo það ert þú, sem laum-
ast inn í herbergin gestanna til
þess að stela þar! Það varst þú,
sem stalst buddunni minni!
— Það er ekki satt! Jeg hefi
engu stolið og jeg kom ekki
hingað til þess að stela! liróp-
aði Jessie eins hátt og hún gat.
— Það ert þú sjálf sem ....
.Jennifer bafði rutt sjer braut
inn til þeirra, og nú var hörku-
svipur á hinu milda andliti
— Það er óhugsanlegt, sagði
hún rólega um leið og bún los-
aði dóttur sína úr greipum
Madeleine og bjóst til að verja
hana. — Buddunni var stolið
í klúbbliúsinu og þar hefir
Jessie aldrei komið. Og hún
hefir ekki stolið neinu öðru
lieldur.
— Það er hún sjálf, sem er
þjófurinn! hrópaði Jessie lilla
nú og opnaði ferðakoffortið.
Þarna er það alt saman!
„BEAUFIGHTER“ YFIR MIÐJARÐARHAFI.
,,Beaufightev“-flw)vjelarnar evu aðallegá notaðav í samstavfi
við herskip, til þess að vevja skipalestir. Þessi vjel er t. d. á
sveimi yfir skipalest, sem ev að flytja hergögn og vistir lil
Malta.
AMERÍKANSKAR BOSTON-III SPRENGJUFLUGVJELAR
sjást hjer i röð á flugvellinum, reiðubúnar til að leggja í árás-
arferð til meginlands Evrópu. Þær eru einkum notaðar til
stgttri ,,sprengjuferða“ og eru þá Spitfire-orustuvjelar að jafn-
aði með þeim, til þess að verja þær.
Innan um silkinærfatnað og
allskonar snyrtitæki var vindl-
ingahylki ofurstans og skrín frú
Gladstone. Andlit Madeleine
var afmvndað af reiði.
— Þessi vanmetakind hefir
sjálf falið þetta þarna til þess
að koma sökinni á mig! öskr-
aði hún svo að hvein í.
'Bob stóð þarna enn eins og
steini lostinn og kom ekki upp
nokkru orði. Það var eins og
hann sæi ilmandi, hvítum blóm-
um rigna yfir fólkið og fótum-
troðast jafnóðum. En gistihús-
stjórinn reyndi að bjarga mál-
inu við.
— Aðalatriðið er það, að
þessir munir hafa fundist aftur,
sagði hann. — Vill frú de Chan-
tel gera svo vel að taka stolnu
munina upp úr koffortinu?
— Takið þá sjálfur, jeg hefi
ekki látið þá þarna! orgaði
Madeleine. — Eftir svona ó-
svífna framkomu flyt jeg hjeð-
an undir eins.
— Það er víst lientugast, að
frúin geri það, sagði forstjór-
inn. — Það er hollast fyrir orð-
róm gistihússins, að lögreglan
þurfi ekki að blanda sjer i þetta
mál.
— Þú ættir að vera háttuð
fvrir löngu, sagði Jennifer við
dóttur sína, þegar þær voru
komnar ofan í forsalinn. En
hún þrýsti henni að sjer og
kvsti hana og þakkaði lienni í
lmganum fvrir það sem bún
Iiafði gert, án þess að barnið
gerði sjer grein fvrir hvað það
var og hve mikils virði það var
fvrir móðurina. IJinir gestirnir
umkringdu Jessie og óskuðu
henni til hamingju með að hún
hafði afhjúpað þjófinn. Engum
þeirra liafði komið til hugar,
að þessi fríða frú væri glæpa-
kvendi. Bob tók dóttur sína
ofurlítið afsiðis.
— Hevrðu, Jessie, sagði hann
— hvernig gat þjer dottið í hug
að fara inn í herbergið hennar
og opna koffortið?
Nú varð hin framtakssama
Jessie dálítið undarleg.
— Líttu á, pabbi, mig langaði
svo til að revna, hvernig jeg
liti út með svona augnahár.
Augnahár? Hvað áttu við
barn? stamaði Bob.
Jú, líttu á, i dag þegar bún
lijelt að enginn sæi til sín, sá
jeg að lnin stóð með spegil og
var að festa á sjer augnaliárin
þau voru víst að detta af
henni.
Bob stóð enn eins og spurn-
ingarmerki.
— Heyrðu, pabbi, sagði Jessie
og hló drýgindalega. — Þjer
hefir þó víst aldrei doltið i hug,
að þau væru ekta?