Fálkinn - 20.11.1942, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
Louis Bromfield: 34
AULASTAÐIR.
Hann lauk við bjórinn sinn og kveykti
sjer í vindlingi, og þá sagði Gasa-María,
með því að Jivæsa gegnum annað munn-
vikið og fölsku tennurnar: „Þegar þjer
gangið út lijeðan, þá skuluð ])jer fara
fram með veggnum, þangað til þjer komið
að ganginum, sem liggur milli danssalsins
og hússins míns. Farið þjer þangað og þar
finnið þjer kjallaradyr. Felið yður í kjall-
aranum, þá slcal jeg koma eftir dálitla
stund og lileypa yður inn í lmsið.“
„Til hvers ?“
„Gerið þjer eins og jeg segi.“
„Gott og vel.“
Hr. Ríkharðs stóð upp eins og ekkerl
væri um að vera og geklc út um aðaldyrn-
ar á Gylta húsinu. Þegar hann kom út
læygði liann við og yfir í skuggann, sam-
kvæmt fyrirlagi Gasa-Maríu, og eftir stutta
stund var hann kominn inn í kjallara-
dyrnar. Eftir örlitla stund sá hann tvo
menn koma úl um dyrnar á danssalnum.
Þeir gengu út á gangstjettarbrúnina, stóðu
þar andartak og' borfðu til beggja handa,
eins og í einhverjum vandræðum, og töl-
uðu saman. Brátt sneru þeir upp eftir göt-
unni, þangað sem liann hefði sjálfur geng-
ið, ef hann hefði mátt ráða. 1 sama bili
heyrði hann í skránni að baki sjer og
heyrði rödd Gasa-Maríu: „Komið fljótt
inn. Þetta var rjett hjá mjer.“ Síðan teymdi
bún liann upp stigann og upp í setustofu.
sína.
I ljósinu frá stóru ljósakrónunni sá hann
nýjan svip á andliti Maríu. Hún sagði:
„Reynið að koma yður hjeðan sem skjót-
ast, áður en þeir snúa hingað aftur.“
„Hverjir?“
„Þessir tveir heiðursmenn, sem eltu
yður út. Og farið þjer heim styðstu leið
gegn um Alamogötu, og þegar þjer komið
heim, ])á gangið ekki gegnum garðinn
fram hjá runnunúm, heldur gegnum hesl-
húsið. Er það ólæst?“
„Það veit jeg ekki.“
„Ef það er læst, þá er ekki annað en
brjóta rúðu eða klifra yfir girðinguna.“
Hr. Ríkliarðs kveykti sjer í vindlingi og
sagði: „Hvað gengur eiginlega á?“
„Ekkert, en mjer bara datt dálítið í hug.
„Hún tók í handlegg hans. „Jeg ætla að
fylgja yður úl bakdyramegin. Og á morg-
un skuluð þjer kaupa yður byssuhólk.“
Hann lagði nú af stað og fór nákvæm-
Iega eftir fyrirmælunum, braut rúðu í einu
gamla, tóma hesthúsinu, sem tilheyrðu
Aulastöðum, fór inn í húsið um kjallara-
dyrnar og vakti Öddu gömlu, sem svaf í
herbergi við hliðina á eldhúsinu. Hún kom
á fætur iklædd stórrósóttri nátttreyju,
dauðhrædd, en áttaði sig brátt, er hún
þekti rödd hr. Ríkharðs."
„Hvað gengpr á? Hversvegna komið þjer
inn um þessar dyr?“
„Ó, það var ekki neitt. Jeg var bara að
reyna að komast inn, án þess að hilta
mann, sem jeg vil ekki hitta." Hann lagði
bendurnar á axlir Öddu og sagði: „Þjer
nefnið þetta ekki á nafn við frúna.“
Adda horfði á bann, svo að inesl bar á
livítunni í augum liennar. Síðan spurði
hún: „IJvað hafið þið nú verið að gera
öll sömun?“
„Ó, ekki neitt. Farðu nú aftur að sofa.“
I þetta sinn svaraði Adda engu. Hún
læsti aðeins dyrunum og teygði fram stóru
'neðrivörina. En hann var farinn að þeklcja
hana nógu vel nú, til þess að vita, að hún
var lmeyksluð og reið. Þegar hún stakk
neðri vörinni svona fram, var það altaf
forspilið að einhverri „vesöld“ hjá henni.
Hún var ekki reið af því, að liún var vak-
in, heldur af því, að hann vildi ekki gera
hana að trúnaðarmanni sínum.
Stundu eftir, að Ríkharðs var farinn frá
Gasa-Maríu, og rjett eftir, að hún var kom-
in aftur að borðinu sínu, kom upp áfloga-
senna í einu horninu, skamt frá liljóm-
sveitinni. Engínn virtist hafa komið þessu
af stað sjerstaklega, en þegar útkastarinn
ætlaði að stilla til friðar, greip þetta að-
eins um sig og á skammri stundu var helm-
ingur allra gestanna komin í áflogin. Flösk-
ur og glös flugu í loftinu og brutu rúður
og lampa. Hljómsveitin og veitingakonan
reyndu að forða sjer og út í sama bili var
salurinn orðinn fullur af lögreglumönnum.
Þeir tóku Gasa-Maríu fasta og svo af-
greiðslumanninn, en hitt fólkið var all
rekið út, að undanteknum fjórum mönn-
um, sem Maria hafði aldrei sjeð áður.
Þau afgreiðslumaðurinn voru sett upp í
lögregluvagninn, en um leið og liann ók af
stað, mátti heyra brothljóðið innan úr saln-
um, bæði glér og búsgögn. Gasa-María beit
saman fölsku tönnunum og bölvaði. í þetta
sinn átti að eyðileggja alt fyrir henni vilj-
andi. Þarna yrði ekki til heill stóll á morg-
un. En það var alls ekki þessi tilhugsun
sem fjekk liana til að bölva. En hún var
komin í vígamóð. Þeir gátu brent húsið til
grunna fyrir henni, en hún skyldi samt
verða yfirsterkari, um það er lyki. Og í
miðjum bardaganum hafði henni áskotn-
ast ný vitneskja, eins og af guði send. Hún
vissi all í einu, hverjir mennirnir voru
annar þeirra var sá, sem fór út á eftir lir.
Ríkharðs. Þetla hafði komið aftur úr for-
tíðinni, eins og fyrir kraftaverk. Það var
hann „Malli með svínshausinn“. Hann
hafði litað á sjer hárið og látið sjer vaxa
yfirskegg, en það var Malli og enginn ann-
ar. IJún gat ekki gleymt þessu andiiti, sem
var eins og dalað, vesældarlegu öxlunum
og svínsaugunum.
Hún hugsaði með sjálfri sjer: „Jeg skal
koma honum fyrir. En jeg þarf bara að
ná í br. Ríkharðs. En sennilega lofa þeir
mjer ekki að sjá hann. Það þýðir ekkert
þótt jeg fari að segja þessum glæpamönn-
um í lögreglunni, hver Malli er í raun og
veru. Ifann og þéssi glæpamaður hinn, hafa
verið leigðir af Dorta .... og sennilega
hefir Hirsh — rottan sú — útvegað hann
hingað til borgarinnar. Kanske veit Dorti
sjálfur ekkert um það?“
Því það líktist ekki Dorta að fara að út-
vega leigumorðingja til þfiss að fá áliuga-
málum sínum framgengt. Maríu var alveg
sama, þótt öll húsgögnin í danssal lienn-
ar yrðu orðin að uppkveikju á morgun.
Og lienni var mikil liuggun í því, að í
þetta sinn hafði Dorti og árar hans hlaup-
ið á sig. Það var hægt að nota leigumorð-
ingja með góðum árangri í Chicago, en ekki
greni eins og Flesjuborg. Ibúar borgarinn-
ar myndu aldrei þola það, ekki einu sinni
fylgismenn Dorta. Já, sennilega ^var það
Hirsh, sem stóð fyrir þessu. Og liver fjand-
inn sjálfur var Hirsh? Gasa-María liafði
aldrei sjeð hann áður en liann kom lil
Flesjuborgar, en einhvernveginn likaði
henni ekki á honum svipurinn.
Morguninn eftlr var María kærð fyrir
uppþot á almannafæri og úrskurðuð í
gæsluvarðhald, nema þvi aðeins að liún
setti 2500 dala tryggingu, en svo vildi dóm-
arinn ekki leyfa lienni að setja húsið sitt
eða dansliúsið sem tryggingu, Dorti hafði
sjeð fyrir því. Ætlunin var sýnilega sú að
láta hana sitja í varðhaldi, meðan á málinu
stæði svo að hún gæti ekki svælt fleiri
atkvæði frá Dorta meðal Árbekkinga á
meðan. IJenni var alveg sama þótt lnin
væri sett í fangelsi. Það var ekki í fyrsta
sinn, og það gaf henni næði til að úthugsa
nýjar brellur gegn óvinunum. Eina áliyggju-
efni hennar var ])að, hvernig liægt væri að
vernda hr. Rikharðs gegn árásum Malla
með svínsandlitið og fjelaga hans.
llenni tókst að ná tali af lögreglustjór-
anum, og sagði við hann: „Hvernig er
þessi borg okkar orðin, að þörf sje á að
leigja bingað morðingja frá St. Louis?“
Lögreglustjófinn sagðist ekki skilja,
hvað hún væri að tala um, og María trúði
þessu, því að bæði var lögreglustjórinn
ekkert gálnaljós og sist af öllu kunni hann
að gera sjer upp læti. Hún sagði lionuni
því frá Malla með svínsandlitið og gaf hon-
um yfirlit yfir sögu hans, sem var ófögur
og blóði drifin. Þegar hún hafði lolcið því,
varð lögreglustj órinii vandræðalegur á
svipinn og klóraði sjer í höfðinu. Loks
sagði liann: „Mjer er óskiljanlegt, hvernig
slíkir náungar geta komið liingað til borg-
arinnar, án okkar vitundar, því við höfuni
gott eftirlit með aðkomumönnum.“
„Já, „flökkurum“, það er víst og satt,“
svaraði María. „En þessir karlar eru bara
ekki flakkarar. Þeir eru hættulegir menn.
Þú getur farið og sagt húsbónda þínum, að
ef þeir fara að leika listh- sína bjer í borg-
inni, sje úti um hann, samstundis. Jeg er
orðin það gömul, að jeg þekki fólkið lijer
í ríkinu og veit, að það hefir mikla þolin-
mæði, en það þýðir ekki að bjóða því að-
fengna morðingja.“
Lögreglustjórinn horði á Mariu og klór-
aði sjer í höfðinu vandræðalega. Honum
leist ekki á þetta, sem hann var að heyra.
Of mikið mátti af öllu gera. Og hann átti