Fálkinn - 28.05.1943, Blaðsíða 9

F A L K 1 N W
9

hún og hann höfðu lifað saman;
lifa upp aftur öll góðu meðlæt-
isárin. Og þegar hann lagði aug-
un aftm-, þá sá hann hana fyrir
sjer; unga og fagra, eins og hún
var í fyrsta sinn sem þau hittust
á dögum ástarinnar. Og nú
komst hugur hans á kreik. Hann
sá hana sem hrúði, rifjaði upp
brúðkaupsferðina þeirra, mint-
ist gleði hennar i hvert skifti
sem hann færði henni smávægi-
lega gjöf, sem vottaði ást hans
til liennar. Hann fann vellíðan-
ina^ sem liann hafði kent, þegar
hann kom heim og hitti hana,
er hún var að dútla við hús-
verkin; og alvarlegu endurminn-
ingarnar ófust lika inn i hug-
renningar hans, eins og í draumi
endurlifði liann alt samlíf þeirra,
og alsstaðar var það myndin
hennar, sem alt snerist um. Og
á eftir sofnaði hami í fyrsta sinn
vært og vaknaði aftur hress og
endurnærður.
En strax daginn eftir þeg-
ar liann kom ofan á skrifstof-
una sina kom alvara lífsins og
óhugnaður á móti honum aftur.
A skrifstofunni lá sem sje brjef
frá*» lækni konunnar hans, og
þar sagði hann, að nú hefði
sjúkdómsorsök hennar fundist,
og því miður yrði hann að gera
læknisaðgerðir á henni einhvern
næstu daga, en vonandi mundi
það fara vel. Hinsvegar væri
þetta var alvarleg aðgerð, að
hann mætti vera við því búinn
að kraftar hennar entust ekki
til hinnar löngu legu, sem sam-
fara væri aðgerðinni.
Jacobsen tók saman ferðadót
silt í skyndi og fór til höfuð-
staðarins. Endurfundirnir voru
hrærandi. Þarna lá hún föl og
bleik í spítalarúminu og liorfði
á hann með stórum, starandi
augum. Hún dró liann að sjer,
tók um hálsinn á honum og
kysti hann, og hvíslaði að hon-
um: „Góði Axel, þú mátt ekki
vera hræddur, jeg er ekkert
hrædd! Þetta er alt gott eins
og það er.“ Og hann varð að
taka á þvi sem liann átti til, svo
að h.ann gæti harkað af sjer
og ljeti ekki undan örvænting-
unni, sem hann fann að var að
vinna bug á honum. Og þegar
hann fór út úr dyrunum veif-
aði hún til lians með ljúft bros
um munninn. Það var þesssi
mynd af henni, sem liann varð-
veitti í liuga sjer alla þá erfiðu
daga vonar og ótta, meðan stóð
á læknisaðgerðinni og á eftir —
meðan hún barðist fyrir því að
lifa.
En hún sigraði, þessi veik-
bygða en viljasterka kona. Viku
síðar gat læknirinn gefið góða
von um, að ef ekkert óvænt
bæri að höndum rnundi hún
vera úr allri hættu, enda þótt
hún yrði lengi að ná sjer eftir
sj úkdóminn.
Allan þennan tima sat Jacob-
sen jafnan við sjúkrabeð konu
sinnar þær stundir, sem sjúkra-
liúsreglurnar leyfðu, að hann
væri inni. Og honum fór eins
og henni: hann fjekk aftur frið
eftir alla angistina, og þegar
hún fór að öðlast þrótt þá var
eins og starfslöngunin vaknaði
hjá honum á ný. Hann fór jafn-
vel að langa heim til þess að
koma öllu í gamla lagið aftm-
áður en hún kæmi heim; en
þegar heimþráin var sem mest
tímdi hann þó ekki að biðja
konu sina um að lofa sjer á
undan.
En einnig i þessu máli mætti
eðlishvöt hennar þrá hans á
miðri leið, með undarlegu móti.
Einn góðan veðurdag, þegar
henni var farið að fax-a svo mik
ið fram, að hún gat setið uppi
í rúminu, tók hún hægt í hönd-
ina á honum og sagði: „Heyrðu
Axel, nú skalt þú ekki biða eft-
ir mjer lengur. Jeg finn að þig
er farið að langa að komast
heim til þess að sinna störfum
þínum, og ekki máttu vanrækja
þau mín vegna!“ Þegar hann
ætlaði að fara að malda í mó-
inn sagði hún: „Þú ættir heldur
að fara heim, einmitt mín
vegna. Jeg held að jeg muni
hlakka ennþá meira til að koma
heim, einmitt ef þú ert komin
á undan. Nei, þú mátt ekki
hlæja að mjer, en jeg hefi verið
að hugsa um það, að þegar jeg
veit að þú erl heinxa og ert að
búa alt undir að taka á móti
xnjer, þá finst mjer jeg fyllast
nærri því eins mikili eftirvænt-
ingu og þx-á eftir lieimilinu okk-
ar, eins og í mjer var forðum,
rjett fyrir bx-úðkaxxpið okkar,
þegar þú hafðir viðbúnað til
þess að taka á móti mjer heima
hjá þjer sem konunni þinni.“
Og svo fór Jacobsen kaup-
maður heiixx til sín, og þó að
mai-gar iðnar hendur hefðu gert
sitt besta til að lialda öllu i
horfinu, rak hann sig samt á
margt, sem liann vissi, að hún
mundi óska að hafa öðruvísi.
Og í tómstundum sínunx gerði
hann ekki annað en lxugsa unx
þetta og kippa öllu i það horf,
sem hann lijelt að henni mundi
getast best að, svo að tíminn
leið fljótara en lionum hafði
dottið í hug, og altaf var nóg
að liugsa um. Loks kom sá fagn-
aðardagui-, að hann fjekk brjef
um, að nú væri hún orðin svo
hress að honunx væri óhætt að
sækja hana.
Frá sjer numinn af gleði ók
hann í höfuðstaðinn, og svo
mjög þráðu þau bæði að kom-
ast heim, að viðstaðan þar vai'ð
stutt. Vbii bráðar ók vagninn
með þau bæði beimleiðis, glöð
og ánægð; þau gátu tæplega
skilið að þau væru á leiðinni til
nýrx-ar sælutilveru i gamla lxús-
inu sínu, tilveru, sem var ör-
ugglega bygð á því, sem þau
hvort í sínu lagi reynt mótlætis-
dagana löngu og dimmu, sem
nú voru liðnir hjá.
Þegar vagninn með „þau ný-
giftu“ — sem þau kölluðu hvort
annað i spaugi á heimleiðinni,
er þau hjeldust í hendur og
rifjuðu upp gamlar minningar
— loksins ók heim steinlögðu
götuna i litla bænum þeiiTa,
urðu þau forviða er þau sáu,
að fáni var dreginn að hún á,
að kalla mátti hverju húsi i
aðalstrætinu.Allstaðar stóð fólk
og veifaði til þeii'ra, kallaði til
þeirra kveðjuorðum og árnað-
aróskum, og þegar þau loksins
komu að húsdyrunum hjá sjer
hafði verið skreytt þar með fán-
um og skógai'greinum, en heim-
ilisfólkið og kunningjarnir stóðu
við dyrnar og heilsuðu með
húri'ahrópum og buðu hús-
móður sína velkomna. öll ljós
loguðu í stofunum og þar var
alt þakið í blónxum, alveg eins
og þegar þau komu í húsið i
fyrsta sinn, sem brúðhjón.
Heimilisvinirnir ónáðuðu þau
ekki þetta kvöld, svo að þau
fengu að vera í næði. Hann
faðmaði hana lengi og sagði:
„Manstu fyrsta sumax'daginn
eftir að við höfðunx trúlofast?
Jeg kom siglandi heim til þín á
litlum mótorbát; þú stóðst á
bryggjunni í hvítum kjól og
veifaðir til mín, en jeg veifaði
hattinum á móti. Mjer fanst
eins og þú væi'ir tákn sumai's-
ins þá. Og einliver maður og
kona, senx stóðu skamt frá,
hvísluðu: „Það er ekki anxalegt
að fá svona viðtökur!“ Og nú í
kvöld, þegar þú rjettir út báð-
ar hendurnar á móti mjer,
kenni jeg aftur sömu sælu- og
hamingjutilfinningai'innar, vegna
þess að jeg hefi íengið þig aft-
ur. f huga mínum eri þú jafn
ung og fögur eins og þú vai'st
þá, enda þótt jeg viðurkenni,
að ljósnxyndarinn hafði að
nokkru leyti í'jett fyrir sjei',
þegar liann var sá dóni að kalla
þig „gönxlu konuna“. Þá varstu
nefnilega veik, en nú ertu oi'ðin
hraust ög ung í annað sinn.
Þakka þjer hja.rtanlega fyrir að
þú hefir gefið mjer lífið og
lukkuna á ný. Við „unga fólk-
ið“ eigunx ái'eiðanlega mörg á-
nægjuleg ár fyrir- höndum,
sjáðu til.“
SPRENGJUR YFIR HAMBORG.
Þessi mynd á að gefa hugmynd um hvernig 94. loftárás
Dreta á H'amhorg virtist lita út úr einni af flugvjelunnm, sem
árásina gerðu. Það voru aðallega enskar Lancasterflugvjelar,
sem gerðu þessa árás og var hún að nœturþeli og gerð á kaf-
hátasmiðastöðvar i Hamborg, en þœr eru þœr stærstit, sem
Þjóðverjar eiga. Var einkum varpað niður fjögra og tvcggja
smálesta sprengjum, og þegar flugvjelarnar skildu við loguðu
eldar um allar skipasmiðastöðvarnar.