Fálkinn - 18.06.1943, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
með Iveim mönnum, 9, 9x5 feta
stóru svæði, hefði jeg sagt liann vit-
lausan.
Jeg lagði mikið af og tennurnar
fóru að gera injer óþægindi. Góm-
fyllan gekk saman og nýju tennurn-
ar voru lausar og óþægilegar. Munn-
urinn var þurr. Svolitið bætti það
úr að jeg skolaði tennurnar i sjó
4—5 sinnum á dag og sleikti góminn
með saltvatnsvotri tungunni. Jeg
vissi kiípuna, sem jeg mundi kom-
ast í ef jeg misti lennurnar, og fór
því mjög varlega, þegar jeg var að
þessum jivotti. Einu sinni misti jeg
\>ær, en náði þeim aftur áður en
þær höfðu sokkið sex þumlunga.
Þetta fanst mjer eitt hræðilegasta
augnablikið allar þessar þrjár vik-
ur.
Þannig hafði jeg minn djöful að
draga eins og hinir, en líka gleði-
legar skynvillur. Meðal annars var
mig oft að dreyma sama drauminn.
Hann byrjaði altaf með því að jeg sa
eyju og þar bjó gamall vinur minn,
sem átti fallegt heimili og hafði á-
nægju af að taka á móti okkur. Þar
áttum við að fá morgunverð og nóg
af ávaxtasafanum, sem jeg þráði
mest, og svo ætlaði jeg að senda
skeyli til Stimsons ráðherra og biðja
hann um að senda flugvjel eftir okk-
ur. Svo vaknaði jeg með skelfingu
við það að jeg var úti á Kyrrahafi
i ruggandi báti, og grá þoka alt í
kring.
Við Gherry vorum sannfærðir um
að við værum langt fyrir norðan
og vestan leiðir flugvjela og skipa.
Við reyndum öðru liverju að. róa í
suðaustur, en þoldum ekki áreynsl-
una. Við álitum liollara að spara
kraftana.
Fjórtándu nóttina eða svo kom
undursamlegur úrhellir. Hver skúrin
eftir aðra gekk yfir bátinn. Jeg efast
um hvort jeg hefi nokkurntíma kepst
eins mikið við og með jafn góðum
árangri. Þegar jeg var að enda við
að vinda síðustu skyrtuna og sokk-
ana í dögun átti jeg fimm lítra af
vatni í austurstroginu. Cherry hafði
nærri þvi eins mikið i sinni dollu.
Við fengum okkur sitt staupið hvor,
bæði um morguninn og aftur uin
miðjan daginn. Þetta, ásamt þvi
sem við höfðum sogið úr fötunum
hresti okkur.
En vegna þess að kraftar okkar
voru tvímælalaust að þrjóta hjeld-
um við ráðstefnu siðdegis næsta dag,
og ákváðum að taka upp ráðabreytni
sem jeg liafði áður talið áliættusama.
Síðan við yfirgáfum flugvjelina hafði
jeg altaf staiðið fast á því að bátarnir
lijeldu hópinn. En nú var jeg kom-
inn á þá skoðun að eina lifsvon
okkar væri sú, að einn báturinn, með
þeim mönnum, sem enn áttu mest
þrekið, skyldi reyna að róa til suð-
austurs. Þar voru meiri líkindi til
að liitta skip eða flugvjel, og ef svo
færi gætu bátsverjar vísað á okkur.
Cherry fjelst á að fara og Whittaker
og De Angelis, sem voru liraustari
en við hinir, buðu sig fram líka.
Þeir fengu mest af vatninu og einu
árina, sem eftir var i litla bátnum.
Þeir lijeldu af stað snemma síð-
degis. Eða rjettara sagt: reyndu að
halda af stað. Þeir leystu fángalín-
una og byrjuðu að róa. Sjórinn var
dauður en andvari á móti. Klukku-
tíma síðar sáum við enn til þeirra
svo sem milu í burtu eða kanske
minna. Jeg sá að tveir rjeru en einn
hvíldist. Jeg sá skuggan af þeim
5
löngu eftir sólarlag. Svo misti jeg
sjónar af þeim í þokunni.
í dögun bylli jeg mjer ofan á
Reynolds til að líta í kring og sá
þá að þeir voru skamt undan og
sváfu. Svo koma þeir róandi til baka,
steinuppgefnir. Cherry kvað óhugs-
andi að róa í þessa átt, móti straum
og kulinu. Þetta voru okkur von-
brigði, en á einkennilegan hátt mark-
aði þetta tímamót hjá okkur. Eftir
þetta skorti okkur aldrei valn. Það
rigndi altaf einhverntíma sólar-
hringsins.
Við fundum líka ráð til að geyma
vatnið. Mjer var illa við að láta
það standa í austurstrogunum, vegna
þess að altaf var liætta á að þau
yltu um. Og svo gufaði mikið upi>
þegar heitt var. Þá dat mjer i hug
að nota björgunarvestið, sem jeg var
í. í því voru tvö loftþjett hólf.
Jeg hleypti loftinu úr vestinu,
saup munnsopa í einu úr troginu
og spýtti honum jafnharðan inn um
opið á hólfunum. Þetta var seinlegt
— 15—20 mínútna verk að koma
hverjum lítra í vestið. Piltarnir
liöfðu gát á barkakýlinu á mjer á
meðan, að sjá hvort það hreyfðist
eða ekki og sopinn færi ofan i mig.
Sjaldan hefir heiðarleik minn stað-
ist liarðari freistingu og jeg lái ekki
piltunum, þó að þeir tortrygðu mig.
Eina nóttina heyrði jeg tvo föru-
nautana vera að hvísla um það, að
þeir hefðu talið upp að fjórum að
eins ineðan Rickenbacker var að
súpa livern sopa úr troginu, en upp
að sextán meðan hann var að koma
honum í vestishólfið.
Makríll hleypur upp í bátinn.
Við vorum svo hundaliepnir að
eignast svolítinn mat með vatninu.
Eina nóttina, þriðju vikuna, var
ógnar skvamp kringuni bátana. Það
var koldimt, en við sáum glitta í
rákir, eins og af fosfórspýtum, og
heyrðum skelli, eins og undan þung-
um sporðnm.
Hákarlar liöfðu rekist á makríla-
torfu, sem var kringum bátana.
Makríllinn varð skelkaður og tók
sig á loft upp úr sjónum. Einn lenti
i bátnum mínum og jeg greip liann
áður en hann gat bylt sjer útbyrðis.
í sama bili lenti annar í bát Cherrys
og náðist. Þetta var tveggja daga
matur og fyrsti maturinn, sem við
liöfðum smakkað í nærri heila viku.
Cherry var sá eini, sem gat stært
sig af því að hafa rekist á hákarl,
og þetta var af misgáningi. Eina
nóttina hrukkum við allir upp við
ógurlegt neyðaróp. Það var ógnar
fyrirgangur í fremsta bátnum og
loks lieyrðum við Cherry kalla:
„Rölvaður hákarlinn braut á mjer
nefið!“
Við drógum bátana saman og það
var auðsjeð að Cherry hafði fengið
högg því að blóðið rann niður and-
litið á lionum og á skyrtuna. Whit-
taker ljet hann leggjast á bakið með-
an hann var að þvo framan úr hon-
um og Iagði bjautan vasaklút á nef-
ið á honum. Þá stöðvaðist blóð-
rásin og eftir að verkurinn svíaði
komst Cherry að raun um, að hann
hefði ekki nefbrotnað. Hann hafði
aðeins óljósa hugmynd um hvernig
þetta hefði viljað til. Hann hafði
legið þversum yfir bátinn og haus-
inn staðið út af, en þá mun hákarl
hafa synt hjá og slegið hann með
sporðinum.
Á 17. degi fengum við fyrstu tál-
vonina um, að okkur liefði rekið
þangað, sem von væri um að lijálp-
ar væri von. Við höfðum haft skúra-
veður i nokkra daga, sem hrakti
okkur sitt á hvað. Bátarnir höfðu
höggið í sifellú á óútreiknanlegu
ölduróti og við vorum svefnlausir,
aumir og dauðlúnir. Jeg vatt vatn
úr fötum okkar þangað til fingurnir
voru orðnir tilfinningarlausir. Þá
hvíldi jeg mig og fór svo aftur að
vinda. Varaforðinn í björgunarvest-
inu fór sívaxandi, það var þungt
þegar jeg lyfti því. Ög við drukkum
þrjú staup á dag, hver.
Þennan dag var alskýjað, mikill
sjór, svo að öldurnar földuðu hvitu,
og jeg var hræddur um að tengi-
linan milli bátanna mundi slitna.
Jeg sá að Cherry settist upp i fram-
bátnum og teygði hausinn. Svo kall-
aði liann: „Jeg heyri í flugvjel!
Hlustið þið!“
Eftir fáeinar mínútur sáum við
flug\rjel til vinstri. Hún kom út úr
regnskúr, flaug lágt og hratt, svo
sem fimm mílur í burtu. Bartek var
aftur í bátnum mínum þennan dag.
Hann stóð upp, en jeg studdi hann,
og svo baðaði hann út öllum öng-
um og kallaði, þangað til hann hneig
örmagna ofan í bátinn aftur.
Við hrópuðúm eins og við gátum,
allir sjö. Vjelin kom ekki nær. Þetta
var flotholdavjel með einum hreyfli.
Jeg efast um að við höfum eygt
hana nema 3—4 minútúr. Hún var
mikils til of langt undan til þess
að við gætum eygt á henni merkin.
Svo gekk skúr milli okkar og henn-
ar og við sáum liana ekki framar.
AUir hættu að kalla og lengi vel
sagði enginn eitt orð. Jeg var sár í
hálsínum eftir hrópin.
Þó var það stórkostleg hressing
að sjá flugvjel. Þetta var fyrsta
teikn mannlegs lífs, sem við höfðum
sjeð utan að í hálfa þriðju viku.
Okkur þótti þetta sönnun þess, að
ekki væri land langt undan, eða að
minsta kosti skip, sem gæti skotið
út flugvjel. Nóttina eftir sváfu ekki
aðrir en veiku mennirnir. Cherry,
Whittaker, De Angelis og jeg vorum
símasandi milli bátanna.
Átjánda daginn siðdegis sáum
við tvær flugvjelar al' sömu gerð,
sem fugu nálægt hvor annari, um
sex milur í burtu. Við veifuðum
skyrtunum okkar, en kölluðum ekki,
því að við vissum að það var ár-
angurslaust. Að morgni 19. dags-
ins sáum við enn fjórar flugvjelar,
tvær þeirra flugu til norðurs og svo
tvær til suðurs, i 4000 feta hæð, á
að giska. Við heyrðum i þeim hljóð-
ið eftir að þær voru liorfnar.
Þann dag síðdegis sáum við ekki
fleiri vjelar og nú fórum við að ótt-
ast, að okkur hefði rekið fram hjá
landi þvi eða eyjaklasa sem þær
flugu frá. Það virtist ekki vera nema
eitt tilfelli móti miljón að nokkur
hirti okkur. Við liöfðum haldið að
flugvjelar ættu gott með að sjá okk-
ur vegna þess að bátarnir voru sterk-
gulir. Nú vissum við betur. í sjó-
gangi er erfitt að þekkja bátana frá
hvitum ölduföldunum.
Og þó hefði okkur átt að liða bet-
ur nú en áður. Við höfðum nóg af
vatni og við höfðum mat. Snemina
morguns áður en fullbjart varð
höfðu torfur af smáfiski, svipuðum
sardínum, hópast kringum bátana.
Með þolinmæði og ástunduun tókst
okkur að veiða þá. Við kiptum þeim
upp með hendinni en mistum auð-
vitað hundrað fyrir hvern einn, sem
við náðum. Síðustu þrjá dagana
inunum við hafa veitt 20—30 stykki.
Við skiftum þeim i jafna bita. Og
þeir voru ekki hættir að sprikla,
þegar við bitum í þá.
Cherry leggur af stað einn.
Nú kemur að kvöldi 20. dagsins,
kl. 6. Cherry og De Angelis voru að
þjarka um eitthvað, sem jeg ekki
skifti mjer af þangað til jeg lieyrði
hvað á spitunni lijekk. Cherry vildi
fá De Angelis til að láta sig hafa
litla bátinn. „Hvað viltu með hann,
Cherry?“ spurði jeg. „Jeg ætla að
reyna að nú landi,‘ svaraði hann.
„Það þýðir ekkert að vera saman.
Þeir sjá okkur aldrei með því móti.“
Jeg sagði Cherry að þetta væri
misskilningur og er sannfærður um
það enn, þó að svo vildi til að hann
fanst fyrst. Við rökrædduin þetta
heilan klukkutíma að minsta kosti.
Jeg hjelt þvi fram, að hann hefði
enga hugmynd um livaða stefnu
hann ætti að taka. Við höfðum sjeð
flugvjelarnar í öllum áttum. Og ef
þær sæu ekki bátana saman, þá
sæju þær þá því síður hvern í sínu
lagi. En Cherry var þrár. Hann lijelt
því fram að eina lífsvonin væri sú
að við skyldum. En samt ljet hann
mig ráða og sagðist ekki fara nema
jeg samþykti það.
Jeg sá fram á, að ekkert gagn var
að því að þrefa um þetta lengur.
De Angelis rjeri litla bátnum fram
hjá okkur og að fremsta bátnum, og
þeir höfðu skifti, liann og Cherry.
Jeg óskaði honum góðrar ferðar og
kvaddi. Hann hafði talsvert af vatni
með sjer, svo að jeg hafði ekki á-
hyggjur af því.
Wliittaker og De Angelis liorfðu
á eftir bátnum með vaxandi kvíða.
Jeg heyrði þá segja, að máske liefði
Cherry rjett fyrir sjer og ekkert
ynnist við að halda hópinn.. Ákváðu
þeir að fara lika sina leið. Jeg and-
mælti þeim með sömu rökum og
Cherry og spurði: „Hvað um Reyn-
olds?“ Jeg var orðinn reiður. „Þjer
hafið ekki spurt hann!“ svöruðu
þeir. En Reynolds var veikari en
svo að hann skildi livað sagt var við
hann.
Jeg Ijet undan á nýjan leik.
Cherry var um það bil kominn í
hvarf þegar þeir leystu tengilín-
una. Og báðir bátarnir voru horfn-
ir áður en myrkrið kom á. Nú vor-
um við þarna þrír einir og Adam-
son og Bartek nær dauða en lífi.
Þeir höfðu ekki skift sjer af deilun-
um. Jeg efast um að þeir hafi lieyrt
það sem við sögðuni. Þeir voru í
kuðung, sinn í hvorum bátsenda.
Jeg var ákaflega mæddur þessa
nótt. Björgunarhorfunar voru mjög
litlar, ef okkur hafði í raún og veru
rekið frá landi. Jeg liafði víst ekki
meira en rúma tvo litra af vatni.
Helmingurinn af því var góður, en
vatnið í hinu hólfinu efaðist jeg um,
þvi að það hafði jeg undið úr tusk-
unum fyrst.
Morgun 21. dagsins vaknaði jeg af
óvenjulega þægilegum draumi, sem
að vísu var ekki nema endurbætt
útgáfa af liinum venjulega draumi
mínum. Jeg skenkti morgunstaupið
af vatni, en Adamson og Bartek voru
svo máttfarnir, að þeir gátu varla
lyft höfðinu til að drekka. Þegar
jeg helti í mæliglasið, var jeg svo
skjálfhentur að dálitið skvettist hjá
Frh. á bls. ík.