Fálkinn - 18.06.1943, Blaðsíða 14

14
rAL KÍN N
KYRRAHAFSLEIÐANGURINN.
Frh. af bls. 5.
mjer. Dálítið af vatni Barteks rann
niður á hökuna á honum, svo að jeg
varð að gefa honum uppbót. Svo
veiddi jeg nokkur sili. En jeg var
órór og ójjolinmóður, svo að mjer
gekk það klaufalega.
Það hafði ljett til um nóttina, svo
að mjög heitt varð þegar sólin var
komin upp. Jeg skimaði eftir þangi
eða rusli — einhverju sem bæri þess
vott, að land væri ekki langt undan.
En þarna var aðeins liafið. Það sást
jafnvel ekki máfur. Við og við um
morguninn bráði svolítið af Bartek
og liann spurði: „Eru flugvjelarnar
komnar aftur?“
Jeg svaraði: „Nei, þær hafa ekki
verið hjerna síðan í fyrradag.“
Hann virtist eiga bágt með að
skilja þetta. Svo muldraði hann:
„Þær koma ekKi aftur, jeg veit það.
Þær koma ekki aftur!“ Hann sagði
þetta upp aftur og aftur.
„Hlustið þjer, kapteinn! — Flug-
vjelar!“
Og þó var það Bartek, sem fyrstur
heyrði i vjelunum þegar þær komu,
síð'la þennan dag. Jeg er viss um að
jeg var vakandi þá, en jeg hefi víst
verið í einhverju móki, þvi að Bar-
tek tók í skyrtuna mina og hvíslaði:
„Hlustið þjer, kapteinn — flugvjel-
ar! Þær eru að koma aftur! Þær
eru mjög nærri okkur!“
Tvær flugvjelar stefndu til okkar
úr suðaustri. Adamson og Bartek
voru svo máttfarnir að þeir gátu
ekki staðið sjálfir nje stutt mig. Jeg
settist upp og veifaði eins og jeg gat
með gamla liattinum mínum. Vjel-
arnar flugu aðeins nokkur hundruð
metra yfir sjó, fóru framlijá svo sem
í tveggja milna fjarlægð og hurfu
sjónum í kvöldroðanum. Von mín
breyttist í örvæntingu. Nóttin fór
i liönd. Þetta var síðasti möguleik-
inn okkar.
Hálftíma síðar heyrðum við aftur
í þeim, miklu nær. Sú fyrri lækk-
aði fiugið, beint yfir bátnum. Við
öskruðum eins og óðir menn. Vjel-
in var svo nærri að jeg gat sjeð lát-
bragð flugmannsins. Hann brosti og
veifaði. Fyrst nú athugaði jeg merk-
in á flugvjelinni. Hún var frá sjó-
her Bandarikjanna, og jeg fyltist
gleði og þakklæti. Jeg veifaði og
veifaði til þess að Jála sjást, að við
þessir þrír i bátnum, værum lifandi
en ekki dauðir.
Fyrri flugvjelin flaug heilan hring
. kringum bátinn og lijelt svo áfram
eftir Iiinni. Þær hurfun í þá áttina,
sem þær höfðu komið úr í fyrstu.
Þetta voru einlireyfilsvjelar á flot-
holdum, eins og þær, sem við höfð-
um sjeð áður.
Bartek hjelt áfram að spyrja: —
„Koma þær aftur? Koma þær aft-
ur?“ Jeg svaraði játandi — þær vissu
hvar við værum og kæmu áreiðan-
lega aftur. Jeg hjelt að þær hefðu
haldið til stöðvar á einhverri ná-
lægri eyju og að flugbátur yrði send-
ur til að bjarga okkur. Jeg þraut-
hugsaði fjölda af ástæðum fyrir þvi
að þær skyldu hverfa á ný. En jeg
gleymdi alveg einni: þær vantaði
bensín.
Tíminn leið og traust initt dvín-
aði. Sóiin lækkaði óðum og geig-
vænlega skúr dró saman í suðri.
Um það bil 45 mínútum síðar komu
sömu tvær flugvjelarnar i jaðrinum
á skúrinni. Þegar þær voru svo sem
mílu undan beygðu þær inn í lágt
ský og hurfu. Þær höfðu auðsjáan-
lega mist marks á okkur aftur. En
fáeinum mínútum síðar komu þær út
úr miðri skúr og stefndu nú beint á
bátinn. Þær hljóta að hafa sjeð okk-
ur strax því að þær lækkuðu flugið
og fóru að hringsóla. Svo flaug önn-
ur vjelin burt en liin hjelt sig yfir
okkur.
Hún flaug í hring — í hring — í
hring. Jeg veifaði — veifaði — veif-
aði. Aldrei hefi jeg vitað jafn mik-
inn mátt i mjer. Það sýndi hvernig
andinn getur stjórnað efninu.
í austri var þegar orðið dimt. Jeg
braut heilann um hvað flugmaður-
inn ætlaðist fyrir, hvort hann væri
að biða eftir einhverjum öðrum
eða hvort hann ætlaði að lenda og
bjarga okkur sjálfur. Sólin gekk til
viðar, en hann hjelt áfram að hring-
sóla, og nú fór jeg að óttast, að
liann yrði að hverfa aftur til bæki-
stöðva sinna og að við yrðum að
vera þarna eina nóttina enn. Og ef
við lentum í rigningarskúr var ekki
gott að vita hvar við yrðum að
morgni. Jeg átti bágt með að skilja
hvers vegna hann lenti ekki.
Það var aðeins lítil skima á vest-
urhimninum, þegar sterkur bjarmi
sást undir flugvjelinni. Mínútu síð-
ar koin rautt ljós. Nú vissi jeg ástæð-
una til þess að hann var að hring-
sóla þarna. Hann var að bíða eftir
skipi. Langt í suðri sá jeg morse-
merki stöfuð með Ijósum.
Framhald i nœsta blaði.
ATHUGIÐ!
Vikublaðið Fálkinn er seldur i lausa-
sölu í öllum bókabúðum og mörgum
tóbaksbúðum, kaffistofum og brauð-
sölubúðum. Snúið yður þangað, eða
beint til afgreiðslunnar, þegar yður
vantar vinsælasta heimilisblaðið —
VIKUBLAÐIÐ ,FÁLKINN‘

ma s |

■. . •■■■■■
. <;:s í v; s s:
w -
-

WmM
■> Wí MZ <;
m
i--'-; ■ . I
■ !■
im
Wmm
ÍBHÍI

HRAP TIL BANA
Þetta er Heinkel-flugvjel 129 að hrapa til jarðar nálægt vlg■
stöðvum Breta við Bou Arada í Tiuiis.
UPPGJÖFIN I STALINGRAD.
Þegar Bússar náðu Stalingrad, eftir eina ægilegustu viður-
eign, sem sögur fara af i nokkru stríði, gáfust fimtán hers-
höfðingjar möndulveldaruia upp, ásamt Paulus hermarskálki,
sem var hæstráðandi Þjóðverja á þessum vígslóðum. Var hann
herstjóri 6. þijska hersins og 4. skriðdrekahersins, og hafði
fengið skipun um að verjast meðan nokkur maður væri uppi-
standandi, þótt auðsætt væri hvernig fara mundi, með því
að herinn var innikróaður. — Hjer á myndinni sjást, frá
vinstri til hægri: Diniatru hershöfðingi, gfirmaður 20. rúm-
ensku fótgönguliðsdeildarinnar, von Daniel hershöfðingi 376.
fótgönguliðsherdeildarinnar, Schleummer hershöfðingi Í4.
skriðdrekasveitarinnar, Moritz von Drebber hershöfðingi og
loks einn hershöfðingi, sem eigi er getið um nafn á.