Fálkinn - 18.06.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 460
Lóðrjelt skýring:
1. Ódrengi, 2. Einkennisstafir, 3.
Hriðar, 4. Flykki, 5. Líffæris, 7. ílát,
8. Dóni, 9. Ósýnileg vera, 10. Sagn-
mynd bh. 11. Hirðusamur, 12.
Kransa, 14. AuSkennin, 17. RjóSa,
18. Nurla, 21. Hugþekk, 23. ÞaS sem
húsmæSur þrá, 24. Hanga, 26. Orku-
ver, 28. Værukæra, 30. HaldiS kyrru
fyrir, 32. 'Bæjarnafn e.f. 34. —ling-
ur, 35. Þrir eins, 37. Ofkvæmi, 38.
HríSin, 40. Prútta, 41. Frjáls (forn
ending), 43. Húsdýr, 44. Stykkja, 45.
ÓsuSu, 49. Tími, 50. Skepna, 53.
Söxun, 54. Naut, 57. Þrír eins, 59.
Rólegur, 62. Eldsneyti, 64. Sagnend-
ing.
Lárjett skýring:
1. Mannsnafn (fornt), 6. Seitill-
inn, 12. Fella, 13. BlöSin, 15. VoSi,
16. Vers, 18. SlóuS saman, 19. Ein-
kennisstafir, 20. Stafur, 22. LægSir,
24. MeSal, 25. Bæta viS, 27. Bjart,
28. Veru, 29. Hangs, 31. FÓSra, 32.
Dragi saman, 33. Far, 35. BrauS,
36. Matartegund, 38. Snætt, 39. Lje-
legir veitingastaSir, 42. Dauf, 44.
Fugl, 46. Stjett, 48. Töfra, 49. Hnugg-
inn, 51. Refsar, 52. A— 53. Bæjar-
anfn, 55. FóSra, 56. AtviksorS, 57.
Skáldskapur, 58. F'jær, 60. Samteng-
ing, 61. Vakna, 63. Veldisstólar, 65.
Duglegra, 66. Verkfæri.
LAUSN KROSSGÁTU NR.459
Lárjett. Ráöning.
1. Krakki, 6. Óstilt, 12. Sollur, 13.
Kýmnir, 15. Kk, 16. Traf, 18. Tóna,
19. Jú, 20. Áki, 22. Smábáti, 24. TaS,
25. Lars, 27. Skjáa, 28. GáSu, 29.
Drava, 31. Sar, 32. Lasin, 33. Mæli,
35. Auga, 36. Finngálkur, 38. Hina,
39. Tals, 42. Skola, 44. Ala, 46.
Seimi, 48. Moll, 49. Munna, 51.
GlóS, 52. Ort, 53. Silanna, 55. ISa,
56. La, 57. Aksa, 58. Aggs, 60. Un,
61. Innrás, 63. Aleina, 65. Stalin,
66. FríSra.
Lóörétt. Ráöning.
1. Kokkar, 2. Re, 3. Alt, 4. Kurs,
5. Krams, 7. Skota, 8. Týni, 9. íma,
10. LN, 11. TifaSi, 12. Skáldi, 14.
RúSuna, 17. Fáks, 18. Aáar, 21. Iran,
23. Bjargálna, 24. Tása, 26. Svæill,
28. Gagnleg, 30. Alina, 32. Lúkas,
34. Ina, 35. Alt, 37. ísmoli, 38. Holt,
40. Sili, 41. MiSana, 43. Kórans, 44.
Aula, 45. Anna, 47. MóSuna, 49.
Missi, 50. Angar, 53. Skál, 54. Agli,
57. Ara, 59. SeS, 62.Nt, 64. Ir.
að líta á liann. Hann raðaði girnilegum
stökkum flesksneiðum á tvo tindiska er
stóðu á borðinu, gekk síðan að eldstæðinu,
setti frá sjer pönnuna og kom áftur með
rjúkandi skaftpott. Úr honum helti hann
brúnnri sósu, þykkri og og ilmandi yfir
flesksneiðarnar og loks gróf liann einhverja
smábita í líkingu við eplaskifur upp úr
pottinum og setti þær ofan á alt saman. Þá
var eins og honum dytti skyndilega eitt-
hvað í hug, og hann mælti í kæruleysis tón:
„Það er eins gott að þú gerir þjer það
ljóst, drengur minn, að þú ert ekki í neinu
uppáhaldi hjá þeim, þarna í Hundinum og
Öndinni.“
„Ha—a?“ sagði sjómaðurinn. Hann hætti
að strjúka hökuna og vatt sjer snöggt til i
sætinu. Öll deyfð var samstundis horfin
úr svipnum, og hann hvesti augun nærri
heiptarlega á vin sinn.
„Hundurinn og Öndin,“ endurtók Tom.
„Þú ku hafa gist þar, að því er þau segja
<(
„Nú, og livað um það?“
„Kvenmaðurinn þar .... lcona veitinga-
mannsins. Þú hlýtur að kannast við hana!“
„Nú, svo jeg hlýt að kannast við hana?
....“ sjómaðurinn talaði hægt og undar-
lega slitrótt.
Tom kinkaði kollinum. „Já, hún fullyrti
að þú hefðir áreiðanlega ekki búið yfir
neinu góðu. Stór sláni, sagði hún, afkára-
lega til fara, og með hring, í öðru eyranu
.... Henni var um og ó að hýsa þig, og þú
hafðir komið af stað illindum á drykkju-
stofunni, skildist mjer, en það var ekki
fyr en um morguninn — annars hefðir þú
ekki fengið að vera, sagði hún —.—“
„Mjer þykir þú segja tíðindin.“ Orðin
fjellu nú skýrt af vörum sjómannsins, en
röddin var hljómlaus. Hrukkan á milli
augnanna, er myndaði skýran þríhyrning,
varð nú enn dýpri en ella, og hann starði
niður fyrir sig.
Tom hló og hjelt áfram að sýsla við borð-
ið. Hún ætlaði að klekja á þjer með þessu,
Stubhur .... eða hjelt að hún gæti það.“
„Jæja! Ein af þessum viðsjálu, lítur út
fyrir. Hvern var hún að fræða á þessu?“
„Pont gamla, lögregluþjóninn í þorpinu.
Hann getur naumast girt sig fyrir ihonti
þessa stundina. Jeg heyrði svo sem til
þeirra innan úr dagstofunni. En í miðjum
klíðum þurftu þau endilega að loka hurð-
inni.“
Sjómaðurinn stóð upp og dró stólinn sinn
að borðinu. Svo settist hann aftur, horfði
í gaupnir sjer og sagði:
„Þetta lield jeg að skifti nú minstu máli.“
„O, það finst mjer nú líka. Jeg vildi bara
að þú vissir þetta.“ Hann setlist nú einnig
og ýtti öðrum diskinum til sjómannsins.
Þeim fór ekki fleira á milli að sinni. Er
þeir höfðu matast, og drukkið síðasta te-
sopann, drógu þeir upp reykjarpípurnar.
Þá spurði Tom:
„Hvernig er það annars með þessi slcila-
hoð ?“
Sjómaðurinn tróð pípuna í grið og ergi.
„Jeg liefi skift um skoðun,“ svaraði hann
og leit ekki upp.
„Á jeg elcki að skila neinu?“
„Nei.“ Han bar eldspýtu að tóbakinu og
sogaði að sjer.
„Þá það .... En nú megum við ekki
gleyma barnunganum. Ef jeg tek til morg-
unhressingu lianda henni, getur þú lialdið
áfram með listaverkið.“
„Listaverkið! Hvaða listaverk?“
„Nú, en brjefsnepilinn! Þú verður að
gera af honum eftirlíkingu eins og þú tal-
aðir um í gærkvöldi.“
„Já, alveg rjett!“ Sjómaðurinn rýmdi til
á borðinu. Síðan tók hann upp veskið sitt
og náði í rifna, gulnaða blaðið, er hann
hafði fundið í helgreipum Minnie Watkyn.
Hann snikkaði það til með flugbeittum
oddinum á hnífnum sínum þótt sveðju-
legur væri, uns það varð eins og rjetthyrn-
ingur í laginu, og án þess að skerða liið
minsta örsmátt letrið, sem þakti blaðið
báðum megin.
„Komdu nú með klastrið okkar!“ kall-
aði hann.
„Hva? sagði Tom. „Já, biddu nú hægur,
góðurinn, bíddu nú hægur.“ Hann seildist
upp á hilluna, sem var fyrir ofan eldstæð-
ið og náði i samanvafinn klút. Innan i hon-
um voru fjórar pappírsarkir, sem hann
lagði á borðið hjá félaga sínilm. „Ekki sem
verstar,“ sagði sjómaðurinn. „Hvar hef-
irðu blekið? Lánaðu mjer undirskal.“ Með-
an Tom náði í það sem til þurfti, bar sjó-
maðurinn saman blæinn á pappírnum, sem
þeir höfðu undirbúið á sjerstakan hátt,
vætt og velkt og þurkað á ný, og blæinn á
miðanum, er hann sneið ulan af. „Hann var
eðlilega ekki sá sami. En bæði jsýndust
blöðin gulnuð af elli og munurinn ekki
ýkja mikill.
Tom færði honum blekið og undirskál;
og einnig penna. Er sjómaðurinn hafði
skoðað fyrirmyndina gaumgæfilega, helti
liann bleki á undirskálina og brærði dálit-
illi ösku úr pípunni sinni saman við það
með ryðguðum pennaoddi. Hann vann að
þessum tilraunum í fullar tíu mínútur,
steinþegjandi; reif í sundur það sem hann
liafði slcrifað og byrjaði á nýjan leik. Eftir
svo sem hálftíma fleygði hann frá sjer
pennanum og sagði:
„Hvernig líst þjer á?“
Tom leit á handbragðið. „Verra gat það
verið. Láttu það nú þarna.“
Þegar blekið var orðið þurt, sáu þeir, að
eftirlikingin hafði hepnast vel. rTilsýndar
var blaðið alveg eins fornfálegt og miðinn,
sem kaldir og stirnaðir fingur frænku
höfðu krepst utan um, og klór sjómannsins
var furðanlega líkt frumritinu. Hann vafði
blöðin saman og lagði miðann innan í, svo
að hann sást vel, ef sljettað var úr þeim.