Fálkinn - 23.07.1943, Blaðsíða 13

r A L K I N N
13
rjett hjá dyrunum; hún lagði hausinn fram
fram á við líkt og byssum væri miðað.
Sjómaðurinn lagði munninn alveg að eyr-
anu á henni „SSh!“ hvíslaði hann lágt og
með blísturshljóði, sem líktust því, er Tom
var vanur að hafa við hana, um leið oe
hann þrýsti laust saman á henni skoltun-
um. Hún titraði örlítið af niðurbældum á-
kafa eins og hundum er títt, en lá að öðru
leyti grafkyr og þögul eins og myrkrið sem
umlukti hana.
Sjómaðurinn rjetti úr sjer; hann stóð
klofvega yfir hundinum og þuklaði gæti-
lega á gluggastólpanum. svo tók hann upp
sjálfskeiðinginn sinn dró út stóra hlað-
ið .....
Það glamraði dálítið í gluggakróknum,
þegar hann fjell niður að innanverðu. Bara
að það marraði nú ekki altof hátt i árans
glugganum. Hann ýtti upp rúðunni, því
að þetta var rennigluggi, og gekk það háv-
aðalaust. Tveim mínútum seinna stóð hann
a steingólfinu í eldhúsinu liennar „frænku“.
Nú reið á að fara sjer hægl. Han dró ullar-
leista upp úr vasa sínum, gráa ullarsokka,
þykka eins og flókaskó. Hann fór i þá ut-
an yfir stigvjelin og studdist upp við eld-
húsvaskinn, hölvandi og tautandi í hálfum
hljóðum, þvi að þeir voru honum erfiðir
og óþjálir.
Hann gælti ýtrustu varúðar í hreyfing-
um sínum engu síður inni, en úti á víða-
vangi, þar sem meiri Iikur voru til að
menn yrðu lians varir. All var undir því
komið að hann færi nógu varlega. Jafnvel
í þeirri ömurlégu þögn, er ríkti í þessu
mannlausa húsi leyfði hann sjer ekki
augnahliks óvarkárni. Hann var ekki enn
farinn að hregða upp litlu, sterku vasa-
luktinni, sem var rjett við hendina í hægri
treyjuvasa hans. Hann þreifaði sig áfram
með fram veggjunum að liurðarlausri gætt-
inni, er vissi út að ganginum.
Hann hafði gert sjer grein fyrir því, að
það yrði jafnvel enn dimmara inni í hús-
inu en úti fyrir, en þetta var eins og í
dauðs manns gröf, liugsaði hann og læddist
áfram á sokkaleistunum.
Myrkrið lagðist á liann eins og farg; það
sligaði liann niður rjetl eins og það væri
í raun og veru það, sem það virtist vera,
óendanlega þýkk og þung kápa úr svörtu
flaueli; kápa, í fyrstunni við, ^n það var
sém ósýnilegar hendur kiptu í leyniþræði
og sveipuðu liana stöðugt fastar að honuin.
Hann staðnæmdist tvisvar á hinni liægu,
óendanlega gætilegu göngu sinni og stakk
liægri héndinni í vasann; þar lá vasaljósið
og þurfti ekki annað en styðja á hnapp-
inn til þess að rjúfa þetta myrkurgóf með
hvössu geislaspjóti. En í bæði skiftin dró
hann hendina aftur úr vasanum án þess að
taka Ijósið upp. Það var eins og þessari
ímynduðu hulu væri þröngVað að lionum
af einhverju afli fyrir utan hann; hann
fann nú, að það sem ef til vill hafði virst
og mikil varkárni, var nú orðið lífsnauð-
syn, að hann var í hættu staddur og meira
en það. Ilann kom að dyrunum út að
ganginum, það fann hann, er liann þreif-
aði á dyraumbúningnum. En liann fór ekki
undir eins út um dyrnar. Ilann stóð kyr
og andaði djúpt en hljótt og studdist upp
við dvrastafinn. Hann var hræddur, og
lionum sárgramdist það. Honum var ilt í
höfðinu; það var sem heil hönd væru
strengd um liausinn á liorium af áreynsl-
unni af að hlusta, en heyra ekkert.
Eftir á hefði hann ekki getað sagt, hve
lengi hann stóð þannig. Ef til vill aðeins
nokkrar sekúndur — ef til vill mínútum
saman. Á endanum hreyfði hann sig þó;
þreifaði sig áfram út á ganginn, teygði
hendurnar liikandi fram fvrir sig eins og
fálmara, uns þar rákust á vegginn hin-
um megin.
Hálfa aðra mínútu færði liann sig áfram
u meitt skref og stansaði svo og hlustaði.
Loks færði hann sig upp á skaftið og tók
þrjú skref í einu .... Hvað skyldi liann
vera kominn langt? Hann reyndi að rýfja
upp fyrir sjer herbergjaskipunina. Að
rjettu lagi hlaut hann nú að vera á móts
við herbergi frænkunnar. Án þess að hreyfa
fæturnar hallaði han nsjer áfram og teygði
handleggin eins langt og hann náði, en
slepti ekki hendinni af veggnum.
Fingur hans strukust við sama kalda
kalkið og áður; enn tók liann tvö skref og
reyndi fyrir sjer með hendinni.
Fyrir einhverja djöfullega samstilling var
rekið upp ömurlegt hljóð á sama augna-
bliki og fingur hans snertu herbergishurð
frænkunar sálugu. Að eyrum hans barst
hás og frekjuleg rödd, sem grenjaði i
sífellu:
„Vallí! Val-lí! Valen-tine!“ Svo kom
þögn, en andartaki seinna kom aftur hljóð
úr horni: „Tígris-lilja! Tigris-lilja!“
„Guð min góður!“ tautaði sjómaðurinn.
Hönd hans fjell niður og hann studdist
þunglamalega upp við vegginn. Hann fjekk
ákafan hjartslátt og köldum angistarsvita
sló út um bakið á honum. Tungan loddi
við góminn, svo að liann megnaði ekki að
væta á sjer þunar varirnar. Þarna stóð
hann stirnaður af skelfingu og beið; beið
eftir einhverju, sem hann þorði ekki áð
gera sjer grein fyrir. Honum fanst, sein
hann hann lilyti að missa vitið, ef sú voða-
sjón er þegar gægðist fram úr hugskoti
hans, birtist honum í raun og veru. Hann
þóttist heyra á hljóðinu, að herbergishurð-
in stæð í hálfagátt og hann hvesti augun
og slarði út í sortann, er varnaði honum að
sjá. Hann beið eftir ljósi, beið með svíð-
ándi kvíða, því að hann fann, að það ljós,
sem kæmi, mundi ekki verða þess lcyns,
er menn ættu að sjá hann bjóst við
grárri skímu, Ijósi, sem eklti var venju-
legt ljós, heldur einskonar töfrahirta, er
lævíslega lyfti myrkurhj úpnum. Hann beið
eftir þvi að hann lyftist og því, sem þá
kæini i Ijós .... ferleg mynd af frænku í
hinum druslulega og ósmekklega tildurs-
skrúða sínum.
Og meðan liann var að reyna að ná' sjer
og langaði til að flýja, en gat ekki fengið
sinn stóra skrokk, er virtist algjörlegá afl-
vana, til að lireyfa sig minstu vitund, þá
kom anað hljóð úr horni.
í þetta sinn lievrðist aðeins ógreinilegt
muldur rjett eins og barið væri ljett og
snögt í járngrindur með priki.
Loksins áttaði sjómaðurin sig og spratt
þá upp eins og fjöður. Honum ljetti svo
mikið, að hann gleymi sjer alveg og kall-
aði liátt og hressilega:
„Bölvaður páfagaukurinn!“ Rödd hans
bergmálaði dimm og drungaleg í myrkrinu.
Hann seilist eftir vasaljósinu sínu, færði
sig feti framar og steig inn fyrir þröskuld-
inn. En áður en liann studdi á hnappinn
gerðist nolckuð, sem kom lionuip svo al-
gjörlega á óvart, að vasaljósið rann úr
hendi hans og fjell glamrandi á gólfið.
Hann liafði gengið beint í flasið á ein-
hverjum —- rekist á þjettvaxinn, bráðlif-
andi mann .......
Hann varð sem steini lostinn og snöggv-
ast greip hann sama máttleysiskendin og
andartaki áður frammi á ganginum. En nú
var orsökin önnur; í þetta sinn var það
ekki lirollkaldur geigur, sem dró úr hon-
um allan mátt. Nei, hjer var manni að
mæta og menninh óttaðist hann ekki.
Meðan sjómaðurinn stóð þarna lamaður
af undrun, greip ósýnilegi maðurinn utan
um hann og hjelt honum föstum. Rödd,
sem var hás af ákafa, öskraði rjett við
eyrað á lionum:
„Bob! Bob! Jeg er lijerna! Það var gott
jeg náði í þig!“ bætti hann við í lægri tón.
„Á, var það!“ hvíslaði sjómaðurinn og
brosti með sjálfum sjer að ákefð mannsins.
Han hafði ekki liirt um að losa Nsig úr
faðmlögunum og gat því elcki lireyft liand-
legginn nema sem svaraði fjórum þuml-
ungum. En það var líka nóg. Sjerliver
vöðvi og taug í likama hans stæltist nú
skyndilega; hann krepti hægri hnefann og
rak liann snöggt og af afli í skrokk manns-
ins, er stóð svo nærri honum. U mleið og
liöggið reið af setti hann hnykk á herð-
arnar, snerist á hæl og fylgdi þvi eftir
með öllum sínum þunga.
Maðurinn slepti tökum; hann gaf frá
sjer stutt, hryglukent liljóð; svo heyrðist
þrusk í myrkrinu og eitthvað gríðarþungt
straukst við hann og hlunkaðist niður i
gólfið.
Sjómaðurin glotti, en honum leið þó
ekki sem hesl. Meðan á viðureigninni stóð,
höfðu kaldir hnappar þrýst inn í vinstri
hendina á honum, er var í klemmu, stál-
hnappar -— einkennishnappar. Tom hafði
skjátlast. Lögregluþjónarnir voru ekki
farnir .... Hann hafði gengið beint í
gildruna.
Hugur hans var allur í uppnámi. Alt
liafði þetta gerst á einni svipstundu, á-
reksturinn, handleggirnir, sem vöfðust ut-
an um hann, óp mannsins, er nú lá með-
vitundarlaus við fætur lians og höggið,
sem átti sök á því; og í gegnum alla þessa
ringulreið heyrðist nú hratt fólatak á stein
gólfinu utar í ganginum.
Sjómaðurinn sneri sjer við og rak þá
liöndina í stólbak. Hán þreif utan um það
og sveiflaði stólnum upp fyrir höfuðið á
sjer, svo að setan snerti hvirfilinn á hon-
um, en fæturnir stóðu beinf upp í loftið
eins og kvisl á hjartarhorni.
Því næst kraup hann niður rjett fyrir
innan dyrnar og lijelt stólnum heint fram
fyrir sig með báðum höndum, en Ijet stól-
læturnar nema við gólf, og beið þannig
átekta ......
Fæturnir námu staðar, sennilega vegna
þess live alt varð skjótt hljótt. Svo fóru
þeir aftur á stað, liægt og laumulega og
sendu á undan sjer kringlóltan ljósglampa