Fálkinn - 27.08.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNRfttf
LCfCNbURHIR
í fótspor föður síns
„Já, sýndu mjer nú, Keli litli, aÖ
j)ú viljir feta í fótspor föður þíns,“
sagði kennarinn við Kela fyrsta
daginn, sem hann var í skólanum.
Keli horfði forviða á hann, en
kinkaði kolli og sagði já.
Tveimur dögum síðar var liann
á gangi úti með pabba sínum og
mömmu, og hún tók eftir að Keli
gekk altaf á eftir og rakti sig svo
einkennilega áfram.
„Af hverju gengurðu svona, góði
minn?“ sagði hún, „komdu heidur
og láttu mig og liann pabba þinn
leiða þig — þú verður þreyttur af
að vera að hlaupa svona við fót.“
„Já — en mamma, þú hefir sagt
að jeg ætti að hlýða því, sem kenn-
arinn segir mjer. Og hann bað mig
að feta í fótspor föður míns, um
daginn —- jeg er að reyna það núna,
en það tekst bara svo ansi illa.“
Foreldrarnir hlógu ekki því að
þeim fanst það svo fallegt af drengn-
um að reyna að gera það, sem kenn-
arinn hafði sagt. En nú útskýrðu
þau fyrir honum, að það hefði ekki
verið þetta, sem kennarinn átti við.
„Kennarinn á við að þú eigir að
vera góður og skynsamur drengur,
eins og hann pabbi þinn var á þín-
um aldri, og verða duglegur og at-
erkusamur maður, eins og hann
pabbi þinn,“ sagði móðir hans.
Þetta fanst Kela miklu betra, því
að engum manni í heiminum vildi
hann fremur likjast en honum föð-
ur sinum. Hann var skipstjóri á
stóru skipi, og stundum liðu svo
margar vikur, að faðir lians var í
siglingum og kom ekki heim. En
þá töluðu mamma og Keli altaf um
hvað faðir lians mundi vera að gera
núna, og mamma sagði honum frá,
hve djarfur og duglegur faðir hans
va«ri.
„Jeg skal reyna að gera mjer far
um að þjer og pabba verði gleði að
mjer,“ sagði Keli, og augun i hon-
um ljómuðu.
Honum gekk prýðilega í skólan-
um og kennararnir hrósuðu hon-
um mikið. En heima átti hann við
sitt böl að striða.
Hann átti enga kunningja, sem
hann gat leikið sjer við, svo að
þegar hann hafði lokið við að læra
lexíurnar, langaði hann að hafa
eitthvað fyrir stafni, en það var
ekki altaf, sem hún móðir hans
hafði tíma til að sinna honum eða
leika sjer við hann.
En sem betur fór vildi þá svo til
að ný fjölskylda flutti á efri hæðina
i húsinu, og í þeirri fjölskyldu voru
fimm börn.
„Nú éignastu kunningja til að
leika þjer við,“ sagði móðir hans.
„Það er nóg af börnum hjá Möll-
ershjónunum.“
Að vísu varð þeim bráðlega ljóst
að litlu drengirnir og telpurnar á
loftinu voru ekki sem best siðuð,
en það varð að vera sama um það.
Kela þótti ógn gaman að leika sjer
við Níels og Betu — þau voru á
sama aldri og hann. Svo var það
Birgir, en hann var þremur árum
eldri, og Nína iitla, sem ekki var
nema þriggja ára. Og loks var lítill
snáði, sem ekki var farinn að tala.
„Nú ætla jeg að sjá hvað þú verð-
ur duglegur að gæta dyranna," sagði
móðir Kela eitt sinn, þegar hún fór
inn í bæinn. „Jeg verð að minsta
kosti þrjá tíma að heiman, en þú
mátt ekki fara neitt frá, þvi að jeg
á von á áríðandi brjefi.“
Keli lofaði því og hann hjelt lof-
orð sitt, þó að honum þætti mjög
leiðinlegt að segja nei, þegar Níels
kom og spurði, hvort hann vildi
ekki koma ofan í garðinn og leika
sjer.
Sem betur fór hafði Keli fengið
skemtilega bók til að lesa í, og hann
skeytti því engu þó að sköll og
skellir heyrðust ofan af loftinu, þar
sem börnin hans Möllers voru að
leika sjer og höfðu liátt.
Birgir kom og sagðist vera að
fara. Hann átti að fara til kennarans
i auka-reikningstíma. Börnin voru
ein uppi, því að móðir þeirra hafði
orðið að fara til systur sinnar, sem
var veik. Hún hafði ekki munað,
að Birgir átti að fara áð heiman,
en annars var hann vanur að hafa
gát á yngri krökkunum.
„Jeg hefi sagt þeim, að þau verði
að hafa hljótt um sig, en þú veisl
að þau eru dálítið óróagjörn," sagði
Birgir.
„Þá er gott að mamma skuli ekki
vera heima, því að ekki trufla þau
mig,“ sagði Keli og hló.
En það fór svo samt, að hann var
truflaður, heldur en ekki ónota-
lega. Hann heyrði alt i einu brak
og öskur og alt í einu var hurðinni
hrundið upp og hrópað: „Eldur!
Húsið brennur!“
Iíeli hljóp fram og í sama bili
komu Berta og Nina. Níels hljóp
framhjá þeim niður þrepin.
„Jeg kalla á lögregluna!“ hrópaði
hann um leíð og hann fór hjá.
Reykurinn vall út um alla glugga
á efri hæðinni og Beta sagði grát-
andi: „Það var olíulampinn, sem
valt um, gamli olíulampinn.“ En
Nína reyndi að toga í hana til þess
að komast áfram.
„En hvar er litli bróðir?“ spurði
Keli óttasleginn. >
„Litli bróðir — — hann er í
'■öggunni,“ stamaði Beta.
„Jeg skal sækja hann — flýttu
þjer að komast á burt með Ninu,“
sagði Keli.
Hann fann alt í einu að einmitt
þetta mundi hann pabbi hans liafa
gert. Hann ætlaði sjer inn i húsið
og gegnum reykinn og eldinn, og
ná í litla bróður, sem ekkert skildi
af því, sem var að gerast kringum
hann.
Jú, víst ætlaði Keli að feta í fót-
spor föður síns.
Hann hljóp upp stigann og inn í
ganginn. Eldurinn hafði breiðst út
en reykurinn var nærri þvi verri.
Borðstofan var full af reyk, en um
hana varð hann að fara til þess að
komasta inn í svefnherbergið, þang-
að sem vaggan stóð.
Það gnast í öllu kringum hann,
en Keli æddi inn gólfið, hratt upp
svefnherbergishurðinni og þaut að
vöggunni. Þar lá litli bróðir og
orgaði af öllum mætti. Reykurinn
var ekki kominn inn í herbergið,
en stráksi var soltinn og hræddur
við allan hávaðann.
Hann þagnaði undir eins og Keli
tók hann og vafði hann inn i ullar-
arvoðina. Og þegar hann fór út úr
Kaupmaðurinn: — Jeg get svarið
yður að jeg tapa tíu krónum á hverj-
um metra af þessu klæði!
Kaupandinn: — Jæja, þá ætla jeg
að taka á mig hálfan skaðann. Þjer
borgið mjer 5 krónur á metrann —
og svo ætla jeg að láta kaupin ganga
til baka.
Hreinskilni.
— Mjer finst jeg endilega kannast
við yður. Hefi jeg ekki einhvern-
tíma lánað yður peninga?
— Fenguð þjer þá aftur?
—• Já, með bestu skilum.
— Þá hefir það ekki verið jeg.
Við símaturninn.
Bíðandi maður, (óþolinmóður):
— Mjer bráðliggur á að komast í
símann .... nú hefi jeg biðið hjerna
i tíu minútur án þess að þjer haf-
ið sagt eitt einasta orð!
Maðurin í simanum: — Já, af-
sakið þjer. En jeg er að tala við
konuna mina.
Yfirþjónninn: — Hjerna á gisti-
húsinu er morgunkaffi kl. 8—12,
hádegisverður kl, 12—3, nón-te kl.
3—6 og miðdegisverður kl. 6—9.
Gesturinn: — En hvenær i ó-
sköpunum verður þá tími til að
skoða bæinn?
-i- Skelfing er að sjá hvað þú ert
sergbitinn og alvarlegur!
— Jeg neyðist til þess. Læknirinn
hefir skipað henni tengdamóður
minni að fara upp í sveit sjer til
heilsubótar, en ef jeg er glaðlegur
á svipinn þá fer hún ekki eitt fet.
— Þjer verðið að afsaka, forstjóri,
að jeg kem klukkutíma of seint, en
jeg datt nefnilega niður stigann,
þegar jeg var að fara út.
— Af hvaða hæð duttuð þjer?
— Jeg datt af annari hæð.
— Og ætlið þjer að lelja mjer trú
um, að þjer hafið verið klukkutíma
að því?
borðstofunni voru eldtungurn-ar
farnar að sleikja vegginn þar.
Keli mætti slökkviliðsmanni i
dyrunum.
„Þú ert hetja þó að þú sjert ekki
stór,“ sagði maðurinn og fór út með
Kela og barnið.
Svo var eldurinn slökktur og.eftir
nokkurn tíma var gerl við skemd-
irnar af brunanum. Kela var þakk-
að og lirósað svo mikið, að það var
ástæða til að honum hefði stigið
það til höfuðs, en það var öðru
nær. Hann hvíslaði bara að mömmu
sinni:
„Mig langaði til að feta i fótspor
föður mins!“
Frúin: — Þjer hal'ið skilið eftir
fingraför á hverjum einasta diski,
Ella.“
Ella: — Það sýnir, að jeg hefi
ekki slæma samvisku.
Skanki: — Getur hún þagað yfir
leyndarmáli, hún unnusta þín?
Vanki: — Það geturðu sveiað þjer
upp á. Við vorum trúlofuð víst í
einar þrjár vikur áður en jeg hafði
hugmynd um það.
Á hveitibrauðsdögunum.
— Komuð þjer ekki til Múnchen
í brúðkaupsferðinni ykkar?
— Það hefi jeg ekki hugmynd um.
Maðurinn minn keypti altaf far-
miðana sjálfur.
Prófessorinn: — Heyrðu væna inín.
Mjer finst eitthvað svo skrítið bragð
að ábætinum í dag.
Prófessorsfrúin: — Það er ekki
kynlegt þó að þjer íinnist það. Þú
hefir stungið pönnukökunni upp í
hálsmálið en ert að tyggja pentu-
dúkinn.
Frúin: — Jæja, ftú hafið þjer
skoðað nótnaheftin min, herra tón-
skáld. Hvað finst yður svo að jeg
ætti að spila?
Tónskáldið: — Bridge! 1
Vlð arininn.
Hún (háfleyg): Hvílikur skáld-
skapur felst ekki altaf i eldinum!
Skáldið (andvarpandi): — Já,
það er satt! Mestur hlutinn af mín-
um skáldskap hefir að minsta kosti
farið í eldinn!
— Sem livað spyrjið þjer eftir
stöðu hjá mjer, spyr bankastjórinn.
— Tja, sem brjefritari, fjehirðir,
bókari, tengdasonur — eða í versta
lagi sem bankasendill.
S k r í 11 u r
I
t