Fálkinn - 27.08.1943, Blaðsíða 11

F Á L K I N N
11
TVISVAR SINNUM ANNA.
Frh. af bls. 9.
Þegar kveikt var á eftir sá
liann tvær ungar stúlkur, sem
voru að gefa honum hornauga.
Önnur hrosti. Hún var einhver
yndislegasta stúlkan sem liann
hafði sjeð. Og þó liafði hann
sjeð margar. Dökkhærð. Stór,
hlá augu. Reglulegt andlitsfall.
Spjekoppar í annari kinninni.
Fallegar tennur. Glettnisleg.
Mátulega liá. Blá gönguföt. Lit-
inn laglegan hatt.
Hann sá vel að þetta voru
hara venjulegar stúlkur. Sjer-
staklega gat hann sjeð það á
annari þeirra. Það er ekkert
sjerstakt við liana.
Fyrir utan kvikmyndahúsið
gekk hann til þeirra. Hann
brosti gletnislega og lyfti hatt-
inum. Svo nefndi hann nafnið
sitt. Stúlkurnar horfðu á hann
og fóru hjá sjer, og athuga hann.
svo í tíundapart úr sekúndu.
Hún rjetti lionum liöndina óg
sagði Anna llaugen. Hann geklc
með þeim upp Drammensveg-
inn. Hin stúlkan ætlaði á Ar-
binsgötu, og honum þótti um
þegar hún fór. Ilin fór svo með
honum inn í Parkcaféen. Hann
masaði og hló, og lienni fanst
hann dæmalaust skemtilegur.
Þegar hann fylgdi henni heim á
Vinderen liafði hann ekki augun
af lienni. Það eina, sem honum
miður var, að hún skvldi ekki
vera nema 25 ára. Þau sögðu
dálítið af sjálfu sjer. Hún sá
um heimilið fyrir frænku sína
og hafði vinnukonukaup.
Þegar hann gekk heim til sín
um nóttina hlakkáði hann til að
sjá hana aftur. Hún hafði eðli-
legan yndisþokka.
Haustið varð unaðslegt. Þegar
kvöld leið svo, að liann sæi
liana ekki, saknaði hann lienn-
ar. Það var undursamlegt að
þrýsta þessari stúlku að sjer.
Hún tók altaf um hálsinn á
honum þegar þau liittust. Þau
áformuðu að verða saman alt
næsta sumar. Stundum mintist
hann á aldursmuninn. En þá
hló liún bara og sagði „elsku
bjáninn minn.“
Seint um haustið fjekk liún
mikið að starfa í fjelagi, sem
hún var í. Hún sagði að það
skaðaði ekki þó að þau sæust
elcki kvöld og kvöld. Og þetta
voru aðeins gamlir vinir, sem
hún væri með — ekkert annað.
Hann var svo vitur að hann
sagði ekkert við þessu.
Eitt kvöldið leiddist honum
svo mikið lieima, að hann tók
bílinn sinn. Hann ók upp að
fjelagshúsinu og fór að bíða.
Það var framorðið. Hann beið
skamt frá — kærði sig ekki um
að láta taká eftir sjer.
Hún kom úl með stórum, ung-
um slána, sem hjelt utan um
hana. Hann átti vörubíl spotta-
korn uppi í götunni. Þau sett-
ust fram í. Ólcu beint inn göt-
una, en ekki til Vinderen —
heiin til hennar.
Hann sat dottandi i bílnum
alla nóttina. Klukkan sex ók
Anna heim í vörubílnum.
"F^ETTA var talsvert sárt. En
hann brosti að þvi og kall-
aði sig gamalt flón.
Ilún kom lieim til hans eitt
kvöldið um vorið. Stóð þráð-
bein úti i anddyrinu og var al-
varleg. Hún spurði hvort hann
vildi ganga út með sjer, svo að
þau gætu talað saman. Þegai-
þau voru komin langleiðina
heim til hennar nam hún stað-
ar og rjetti honum höndina.
„Þú gleymir mjer. Þú ert ol'
miklu eldri en jeg er. Þú finn-
ur eflaust aðra. Jeg efast ekki
um, að þær sjeu margar, sem
vilja ná í þig. Það veistu sjálf-
ur. Jeg liefi hitt yngri mann,
sem mjer þykir vænt um. Hann
er þrítugur. IJann er bakari.“
Hann stóð og liorfði angur-
vær á eftir henni. Hún gekk
hratt upp götuna. Bein í baki.
ROMEO OG JÚLÍA.
Frh. af bls. 6.
lyf, sem verkaði þannig að maður
sýndist dauður í 42 tíma. Kvöldið
fyrir brúðkaupið drakk liún meðal-
ið og var flutt í grafhýsi ættar sinn-
ar með mikilli viðhöfn. En prestur-
inn liafði lofað Romeo að bjarga
henni þaðan.
En áður en sendimaður prestsins
komst á fund ftomeos til þess að
segja honum allan sannleikann,
hafði flogið sú fiskisaga, að Júlía
væri í raun og veru dáin, og þetta
hafði Romeo frjett. Keypti hann sje-
þá eitur og lagði af stað til Verona,
og þar ætlaði hann að deyja, við
hlið ástmeyjar sinnar. Þegar Júlía
vaknaði og sá eiturbollann standa
lijá liðnu líki Romeos, skildi hún
hvernig komið var. Hún greip rýt-
ing hans og rak sig í gegn og lauk
jiar æfi hennar. Eftir þetta lauk
striði hinna tveggja ætta, sem hafði
kostað fórn Romeos og Júliu.
MILO
‘■\e* ínlu J>ápa
nfcbvMI.
m lo
HEILOTö LU 0 IRöB 1R:
ÁRNI JÓNSSON,
HAFNARStfi. 5 BEVKJAVIK.
SUNLIGHT - NOTENDUR-
HJER ER RÁÐ TIL ÞESS AÐ LATA
Sunlight Sápuna
YÐAR ENDAST
TVÖFALT LENGUR
í staö þess a<$ löðra allan
þvottinn yðar í sápu, eins
og þjer geriö venjulega,
þá strjúkið sápustykkinu
aðeins um óhreinu blettina.
Við það myndast megilegt sápulöður til að þvo allt
stykkið, án þess að bæta við meiri sápu. A þann hátt
sparið þjer helminginn af sápunni, seni þjer notið
venjulega. Og fataplögg,
sem þvegin eru úr Sun-
light sápu, endast lengur
vegna þess að hinir við-
kvæmu þræðir verða ekki
fyrir sliti af hörðu nuddi.
Þessar tvær myndir sýna
yður hverning Sunlight
ver fatnaðinn vðar og
sparar yður á þann hátt
peninga.
SUNLIGHT
sparar vinnu
sparar peninga ^ H^Í
SUekkuö Ijósmynd af þvotti
[IBpilpBj II gjj|
PVEGNUM GR ÞVEGNUM
ÓDYRRI. UR
VONDRISÁPU SUNLIGHT
Aflcióing rangrar I'nllkornin afleióing
pvot taaóf e róar.
Ljcreftió skcint
þræóimir slitnir.
Sunlight-þvottar,
Ljorcftið sem nýtt.
þráðurinn óskemdur.
x-S 1349/5-151
LEVER-frnmleiöslí'
SÓLHLÍFIN 4000 ÁRA.
Sagan segir að að það hafi verið
kínversk stúlka, Ló Pan, spm hafi
fyrst fundið upp sólhlífina, en sól-
hlífar heita á kínversku San Kai.
Þessar sólhlífar voru úr pappír og
málaðar allskonar skrítnum mynd-
um og útflúri, eins og enn má sjá
á litlum kínverskum sólhlífum. Það
var ekki fyr en mörg hundruð árum
síðar, að mönnum hugsaðist að gera
sjer hlífar gegn snjó og regni, með
líku sniði og sólhlifarnar. En þá
varð haldbetra efni að vera í þeim
en pappír. Þannig varð regnhlífin til.
EINKENNILEGT MET
setti unglingur nokkur í Indiapolis
i Ameríku. Hann tugði 110 stykki af
,.tuggugúmmíi“ í eini stryklotu, í
viðurvist dómara, sem vottuðu, að
engin svik liefðú verið höfð í
frammi. Hlaut liann heimsmeistara-
tign í þessari íþrótt, en taldi sjálf-
ur vafasamt livort sá heiður hefði
horgað áreynsluna og óþægindin,
sem hann hafði af skoltaleikfimi
sinni.
Laitozone
jaðmjólk
inýkir vatnið
og gefur yður
injúka og
sterka húð.
Heildsölubirgðir:
Ag-nar Norðfjörð & Co. h.f.
Sími 3183.
MARGAR FRUMÞJÓÐIR
festa margskonar hjátrú við vopnin.
Þegar t. d. Tungusa-hermaður hefir
verið drepinn, sjá óvinir hans jafn-
an fyrir þvi að eyðileggja boga hans
og örvar þegar 1 stað, því að annars
þykjast þeir eiga á hættu, að vopn
hins dána „berjist sjálf“ og hefni
hins látna. Þeir trúa því að í vopn-
unum húi yfirnáttúrlegur kraftur,
og að illir andar óttist þau, cnda
sje liægt að hrekja þessa anda á
burt með öllu þvi, sem oddhvast er.
í lyfjabúðinni.
Gesturinn: — Jeg þyrfti að fá hjá
yður dálítið af ormafræi.
Lyfjasveinninn: — Handa full-
orðnum?
Gesturinn: — Svei mjer ef jeg veit
hvað ormarnir eru gamlir.