Fálkinn - 07.01.1944, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
Saga eftir ichmcd AI><leiElali
maðurlnii heniiar AtlieRm
"LJYDAR ISMAIL hjet hann,
*■ ^ungi Afganinn. Rauði Hyd-
ar var hann kallaður vegna
þess hve eldrautt var á honum
hárið. Hann stóð einn uppi i
veröldinni, átti enga ættingja
og ekki heldur hús eða gripi.
En hann var sæll yfir þvi að
eiga ekki neitt, því að hann
elskaði frjálsa lífið, opnar þjóð-
hrautir, sem lágu um skóga,
yfir fjöll og fossa. Þaf var rík-
ið hans.
Og þar sem leið hans lá um
var það altaf fleiri en ein slúlka
og — Allah fyrirgefi þeim
meira en ein gift kona, sem
horfði til hans undan hálflukt-
um augnalokum og með augna-
ráði, sem var eins greinilegt og
orð. Og þegar ástin kom til
hans að lokum greip hann hana
eins snarlega og maður grípur
skeftið á rýtingi.
Ástin kom til hans einn morg-
un er hann var á ferð um slóð-
ir Kusranianna, en þetta er ætt-
kvísl, sem hefir hyggt sjer
kringlótt steinhús i Þrumudal.
Hann hafði ekki viðdvöl þarna
því að hann hafði jafnlítið dá-
læti á Kusraníum og þeir á hon-
um. Þetta voru miklir burða-
menn, sumir þeirra beinlínis
jötnar. Þeir iðkuðu glímu og
höfðu gert það kynslóð eftir
kynslóð. Og í fjöllum Afgan-
istans eru engir skylmingamenn
færari og válegri en þeir.
Þetta var rauði Hydar að
hugsa um meðan leið hans la
um dalinn. Hann mintist líka
dags eins fyrir sex árum; þa
var hann ekki nema 16 ára en
farin að flakka. Hjerna í sama
dalnum hafði hann mætt ungri
kusranistúlku, sem var litlu
yngri en hann. Honum hafði
fundist hún falleg, gullroðin á
hörund af sól og vindi, og með
íbenholtssvart, hrokkið hár,
sem liðaðist niður á enni.
Ilann roðnaði vandræðalega,
samt gat hann ekki stilt sig um
að segja við hana: „En hvað
þú' ert falleg! Andlit þit-t er
fagurt
„Og hnefinn sterkur," hafði
hún tekið fram i. „Jeg er hitt-
in líka.“ Svo hafði hún tekið
stein og hent í hann, áður en
hún hljóp leiðar sinnar. Ennþá
var ör á vinstra gagnauga þar
sem steinninn hafði hitt hann.
Villiköttur, hugsaði hann. En
þau fallegu gráu augu og þær
rjóðu varir. Og nú voru sex ár
siðan og hún var ekki lengur
harn.
Skyldi hún vera gift? Svo ypti
hann öxlum.
Hann var að g'anga upp brattan
stíg þegar hann heyrði þrusk í
laufinu, og út úr rhododendron-
runni kom hópur af geitum og
ung stúlka á eftir. — Hann þekti
hana undir eins, þó að sex ár
væru liðin síðan seinast, grann-
ur barnslíkaminn var þrýstnari
undir þunnum ljereftskjólnum,
sem náði ofurlítið niður fyrir
Imje. Hárið var fljettað, með
gulum og rauðum höndum
hún var þá ekki gift ennþá
gleðistraumur fór um hann.
Hún ]>ekkti hann .ekki aftur,
því að hann var með stóra
skinnhúfu langt niður á enni.
En hún sá að hann var barn
eyðimerkurinnar og mundi vera
hættulegur — albúinn til að
hefja illindi og gerast áleitinn.
Þesvegna reiddi hún Jurkinn
sinn og vlgdi sig. Hann brosti.
„Litið liefir þú breyst þessi
sex ár. Líttu á!“ hann lyfti húf-
unni og benti á örið á gagn-
auganu. „í það skiftið bauðstu
mig velkominn með steini, en
i dag með lurk.“
Nú mundi hún liann. „Jæja,
svo að þú ert þá á flakki enn-
þá.“
„Já, jeg er frjáls maður enn-
þá.“
„Landeyða — engum til gagus.
Almennilegur maður heldur sig
heima og hefir eitthvað fyrir
stafni. Þú hefir valið ranga
braut —- hún liggur frá heiðar-
legri vinnu.“
„En á minni leið er gleði, sem
gerir mann ríkan.“
„Góð samviska og ánægja
gerir hvern mann rikari. En,“
hjelt liún áfram og byrsti sig
enn, „jeg nenni elcki að evða
tíma til að tala við umrenn-
inga.“
Hún sneri frá og ætlaði að
fara, en hann rjetti út hendina,
eins og liann ætlaði að varna
henni vegar. Því að honum var
orðið ljóst, að án hennar myndi
líf hans verða tómlegt. Hann
hafði ákafan hjartslátt er hann
sagði:
„Þú ættir að varast skógana,
fjöllin og dalina, alla staði sem
þú átt á liættu að mæta son-
um Adams.“
„Hversvegna ?“ sagði hún.
Hún kendi líka hjarlsláltar.
„Því að andlitið á þjer getur
valdið því að beitt sje rýting-
um og blóð renni. Og“ — liann
hikaði um stund, — „má jeg
segja þjer eitt enn.“
„Jeg get víst ekki aftrað þvi
þú heldur mjer hjer með
valdi.“ Þetta var nú ekki satt,
því að hann hafði ekki snert
við henni.
„í mjer búa tveir menn i
senn,“ sagði hann og steig eitt
skref áfram. „Annar er um-
renningur, svona eins og þú
hatar. Hinn er sjálfur jeg, Hjrd-
ar Ismail. Hvorn viltu láta
tala?“
„Láttu hinn tala,“ sagði hún
lágt.
Nú liefði hann getað sagt fög-
ur, töfrandi orð, en hann gerði
það ekki. Hann sagði aðeins:
„Jeg elska þig!“
Hún tók andann á lofti. „Þú
—■ þú — þekkir mig ekki,“
stamaði hún.
„Jeg kynnist þjer bráðum.“
„Hvernig?“ bvíslaði hún.
A næstu sekúndu hvíldi hún
i örmum hans. Var það hann
sem lcysti hana fyrst, eða liún
hann? Hann vissi það ekki, og
hún ekki heldur. En þau vissu
bæði, að töfrar ástarinnar höfðu
náð valdi á þeim. Engin veröld
var kringum þau. Aðeins liann
og hún aðeins maður og
kona, sem elskuðu hvort annað.
„Y’ellah!“ Smali hóaði á geit-
urnar sínar. Þau hrukku hvort
frá öðru.
„A morgun?“ spurði Hydar.
„Á morgun!“
„Y’ellali!“ Smalinn kom nær
og Hydar hjelt áfram upp stíg-
inn, en Atheba fór kringum
geiturnar sínar og rak þær á-
fram gegnum rhodoendron-
kjarrið.
Morguninn eftir liittust þau.
Þau töluðu ekki nema fátt um
ást sína, sem var sæt og bitur
í senn. Því livað bar framtíðin
í skauti sínu?
AÐ er ekki nema um eitt
að gera,“ sagði Hydar einn
daginn. „Við verðum að flýja.“
„Nei, nei!“
„Hvað verður að öðrum kosli.
Ætt þín leyfir okkur aldrei að
giftast.“
„En jeg á ömmu. Foreldrar
minir eru dánir og hún hefir
alið mig upp. Jeg elska hana.
Hún á engan að nema mig. Jeg
get elcki yfirgefið hana.“
„Jæja. En þá verðum við að
taka hana með okkur.“
„Nei, liún er of gömul og
vesæl til þess.“
En úr runnanum rjett hjá,
þar sem Gothia hafði falið sig,
heyrðist sagt með rólegri röddu:
„Gömul? Ójá, kanske. En
ekki svo vesæl ennþá.“
/"lOTHIA hafði furðað sig á
hátterni Athebu upp á sið-
kastið. Hún dreif af húsverkin
i snarkasti á morgnana og rak
svo geiturnar í haga. Og í morg-
unn hafði Gotliia, sem var ljetl
á fæti þrátt fyrir aldurinn, elt
sonardóttur sina, lagt sig í
leyni og haft gætur á henni.
Nú færðist bros yfir hrukkótta
andlitið.
Hún var ekki Kusrani heldur
Tartari, handan yfir landamær-
in. Maðurinn hennar, sem á
sinni tíð var besti glímumaður
kynþáltar síns, hafði hitt liana
á markaði i Bokhara og kvong-
ast henni. Hann hafði haft
hana með sjer heim og flestir
höfðu þegar haft liorn i síðu
hennar. Gothia var skapstór
kona og hafði svarað öllum
fullum hálsi. Smámsaman, og
einkum þó eftir að maður henn-
ar var látinn, fór henni að leið-
ast að eiga i þessum sífeldu
illindum og hafði samið sig að
siðum og venjum fólksins
þarna. En nú gladdist liún, er
hún sá að sonardóttir hennar
hafði orðið ástfangin af um-
renningi. Það var uppreisn gegn
lögum kynþáttarins — þeim lög-
um, sem hún hafði sjálf brotið
fyrir fimtíu árum.
Fvrst datt henni í hug að
segja við Athebu: „Farðu á
burt með unga manninum og
gleymdu mjer. Jeg er gömul,
þú ert ung. Þú átt rjett á að
lifa þínu eigin lifi.“
En svo hugaði hún sig um.
Henni datt í hug, að hægt væri
á einn eða annan hátt að nota
sjer ástir þessara ungu elslc-
enda til þess að koma fram
hefndum gegn kynþættinum.
Og hún beið eftir tækifærinu
og þó undarlegt megi virðast
fann hún það í hinni takmarka-
lausu virðingu Kusrananna fyr-
ir sínum eigin lögum.
Timur, yngsti sonur liöfðingj-
ans, kom heim úr norðurför.