Fálkinn - 07.01.1944, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N
VNCS/VW
liE/UttUKNIR
Hafmeyjavatnið
SUMARLEYFIÐ vnr byrjað —-
þessi yndislegi timi, sem öll
börn lilakka svo mikið til. Og í ár
hlökkuðu Vagn og Elsa ennþá meira
til en vant var, því að þau áttu að
i'á að vera hjá frænda sínum og
frænku í sumarleyfinu.
„Þau eiga heima skamt frá gam-
alli höll,“ sagði mamma þeirra vi'ð
þau. „Nú á enginn lieima í höllinni
og enginn hirðir um hallargarðinn,
þvi að greifinn, sem átti þarna
heima áður, er fluttur á burt með
siU fólk. En þið megið leika ykkur
i garðinum þegar þið viljið, því að
það hefir greifinn leyft, og þið meg-
ið meira að segja synda i tjiirninni,
rjett hjá höllinni."
„Er þetta vatn — er það stórt?“
spurði Vagn með ákefð. Honunt þótti
leitt að þessi staður skyldi ekki
vera við sjó, því að hann var byrj-
a'ður að synda, og vildi helst geta
buslað í vatni á hverjum degi.
„Jó, þetta er vatn og það er nógu
stórt handa ykkur,“ svaraði móðir
þeirra og hló. „Og svo eru liafmeyj-
ar í vatninu — eða svo er að minsta
kosti sagt,“ bætti hún við.
„Hafmeyjar? Ekki lifa þær í
stöðuvötnum — þær synda úti í
sjó,“ tók Elsa fram í.
„Vertu ekki að jjessari vitleysu,“
sagði Vagn drýgindalega. „Það eru
engar hafmeyjar til, það veistu vel.
Þær eru ekki til fremur en jóla-
sveiníir og tröil.“
„Ekki skaltu nú vera viss um
það,‘ svaraði móðir þeirra. „Margir
fullyrða að þeir liafi sjeð hafmeyjar
í liallarvatninu, enda var vik inn í
landið þar sem vatnið er nú, en
fyltist smátt og smátt af sandi og
for, svo að það er akur núna, alt
nema vikurbotninn, þar sem vatnið
er, og þar eru hafmeyjarnar.“
Börnin hlökkuðu mikið til að sjá
þessa mannlausu höll og garðinn
með hafmeyjavatninu, þeim fanst
þetta svo merkilegt og æfintýralegt.
— Sem betur för var altaf besta veð-
ur, svo að þau gátu verið úti og
skemt sjer allan daginn; þau urðu
aðeins að koma heim á rjettum tíma
í inatinn og svo á kvöldin, jiegar
þau áttu að fara að hátta.
„Sjerðu hverju höllin er lík?“
sagði Elsa þegar þau höfðu farið
kringum hana og skoðað liana frá
öllum hliðum.
„Nei — hverju er hún lik?“
„Hún er nærri þvi eins og höllin
liennar Þyrnirósu í æfintýrabókinni
okkar,“ sagði liún. „Þarna er turn-
inn, vaxinn vafningsviði og vínviði.
og líttu á alla litlu gluggana; þegar
sólin skín á þá, er alveg eins og
eldur brenni fyrir innan rúðurnar.
Og taktu eftir gluggasvölunum. Eru
þær ekki fallegar?“
Og nú komu þau niður að vatn-
inu. „Mikið Ijómandi er jietta fall-
egt!“ sögðu þau bæði og Jitu yfir
spegilsljett vatnið; þar spegluðust
trjen og himinbláminn. Vagn fór
óðar úr fötunum bg fleygði sjer til
sunds, en þegar Elsa var að stiga
fætinum út í, heyrði hún hátt óp.
Hvað var orðið af Vagni? Og liver
var þessi skritni drengur — eða
fiskur — sem kom syndandi til
hennar? „Elsa,“ kallaði hann. ,Þetta
er töfravatn. Sjáðu, jeg er orðinn
að liafpilti."
Og þetta var satt. Fæturnir voru
orðnir að sporði og liann var
hreistraður .uppundir axlir. „Hvað
eigurn við að gera, ekki þori jeg út
í því að þá verð jeg að hafmeyju,“
sagði Elsa.
„Hvað gerir það til?“ heyrðu þau
þá sagt. Þarna konni þá þrir pinu-
litlir álfar róandi á kúskel. „Þú skall
ekki verða hrædd, EIsa,“ sagði einn
þeirra, þvi að undir, eins og þú
kemur upp úr vatninu verður þú
aftur eins og þú ert núna.“
„Er mjer óhætt að reiða mig á
það,“ sagði Elsa. Og Vagni varð
rórra, því. að liann langaði ekki til
að vera i þessum ham æfilangt, þó
að það væri gaman stutta stund.
„Reyndu hvort þetta er rjett,“
sagði Elsa við hann, og Vagn skreið
i land og þá hvarf hreistrið og
sporðurinn. Og nú fór Elsa út í
vatnið og breyttist strax í hafmeyju.
„Nú skulum við leika okkur,“
sögðu álfarnir, „því að j)ið leikið
ykkur au'ðvitað með okkur.“
Og aldrei höfðu systkinin skemt
sjer eins vel. Þau syntu landa á
milli í vatninu og álfarnir rjeru
kappróður við þau á kúskelinni.
Stundum stungu krakkarnir sjer, því
að Elsa uppgötvaði, að þau gátu
dregið andann alveg eins vel þó
að þau væri niðri i vatninu. og nú
notuðu þau lækifærið til að sjá
hvað væri á botninum.
„Líttu á, lijerna eru leyfar af
stórri liöll!“ sagði Vagn undrandi.
„Hjerna hafa hafmeyjarnar eflaust
átt heima — en hvar skyldu þær
vera núna?“
„Þær eru komnar út í sjó fyrir
löngu,“ sagði einn af álfunum, „þeim
leiddist svo mikið hjerna, að sjá
aldrei systur sinar og vini.“
„Og líttu nú á hvað jeg hefi fund-
ið!“ lirópaði Elsa og kom með perlu-
festi, sem hafði legið í gömlu haf-
meyjahöllinni.
„Hjer er bæði raf og kórallar!“
svaraði Vagn, og svo týndu jiau
saman allskonar l'allega hluti, sem
þau höfðu með sjer í land.
„Skyldi þetta ekki hverfa eins og
sporðarnir á okkur, þegar við kom-
um á þurrt?“ sagði Elsa óróleg. En
það varð ekki af því, sem betur fór,
og j)au fóru með það heim.
„Hvar liafið jiið fundið þetta alt,
börn?“ spurði Anna frænka þegar
Elsa sýndi henni kórajlana og raf-
molana. — Og þá sögðu þau henni
alla söguna, en enginn vildi trúa
þeim.
„Hvaða bull er þetta í ykkur
krakkar ykkur liefir dreymt
þetta!“ svaraði frænka. „Ef jeg fer
með ykkur l)á verðið þið vist ekki
a'ð hafmeyjum!“
Og þa'ð fór lika svo, og þa'ð þótti
þeiin leiðinlegt, en þegar Anna
frænka fór heim og börnin voru
orðin ein, komu álfarnir undir
eins.
„Þið skuluð ekki segja fullorðna
fólkinu frá þessu,“ sögðu þeir. „Eii
hvenær sem þið komið liingað ein,
])á getum við breytt ykkur el' þið
viljið!“
Og eftir þetta mintust Vagn og
Elsa ekkert á æfintýrin sín i haf-
meyjavatninu. Og þau áttu besta
sumarleyfið, sem þau höfðu nokk-
urntíma lifað á æfi sinni.
HILO
Stiy+Ua. fe'SetC.
HI&O <*, Ljt
■iuttAi aXéct, u
HEItÞlfÖLÚ BIHÖCIft:
ÁRNJ JONSSON
HAFWABSTK-5 REVKJAVIK.
í^er orugt fljot-
“£tWkthreinsiduft
inctum getur venð erhtt
ná i Vtm svo vert er að
X V 410 4-7S6
A LF.VF.R PROM1CT
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦C*
Sleðaferðir barna j
. ... I
Eltirtaldir staðir em leyfðir fyrir sleíiaterðir barna: ?
Austurbær
1. Arnarlióll.
2. Fraklcastígur milli Lindagötu og Skúlagötu.
3. Grettisgata milli Banónsstígs og Hringbrautar.
t. Liljugata.
5. Túnblettir við Háteigsveg beggja megin vifS Sunnu-
hvolshúsið.
(i. MÍmisvegur milli Sjafnargölu og Fjölnisvegar.
♦
Vesturbær
1. Bráðræðistún sunnan Grandavegs.
2. Vesturvallagata milli Iioltsgötu og Sólvallagölu.
3. Blómvallagata milli Hávallagötu og Sólvallagötu.
Bifreiðarumferð um þessar götur er jafnframt bönnuð.
Lögreglustjórinn í Reykjavík.
♦
I
»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦»»»♦»»»»»♦♦»♦♦»»♦<>»»»»