Fálkinn - 10.11.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VHG/W
LE/D4bURHIR
tnarteinn Djaríi
Fólkið í þorpinu undir Fjalli var
ekki á marga fiska. Það hafði skeS
dálítið, sem því var ofurefli að ráða
bót á.
— Eins og okkur leið líka vel
hjerna! andvarpaði gamla konan
frá Stórholti.
— Hingað komu aldrei ræningjar
nje annað illþýði! tók maðurinn frá
næsta bæ undir.
— Og okkur kom alltaf vel saman
hjerna i byggðarlaginu, sagði unga
konan í Engigerði.
— Að hugsa sjer að þessi ógæfa
skyldi þurfa að koma yfir okkur!
sögðu þau öll í kór.
Og þetta var líka verri ógæfan,
því að það kom á daginn, að hræði-
legur risi var kominn handan yfir
fjallið og farinn að gera árásir á
byggðarlagið, og gerði engu vært
i högunum hjá hændunum.
Risinn liafði til dæmis byrjað með
því að taka kú frá einum bóndanum
og fara með liana heim í bælið sitt,
og þetta hafði hann svo gert dag eft-
ir dag, svo að ekki var annað sýnna
en að hann mundi hirða allan bú-
peninginn í sveitinni. Ýmist stal
hann kúm, sauðfje eða geitum. Hver
veit nema liann fari að taka fólkið
bráðum, og brytja það í sig.
—- Þessi skolli dugir ekki lengur.
Við verðum að fara að berjast við
tröllið! sagði loksins bóndinn i Stór-
holti.
Hinir bændurnir kinkuðu kolli, en
þeim var nú samt ekkert um það gef-
ið að eiga að fara að berjast við
tröll. Og jeg lái þeim það ekki.
Daginn eftir mættust þeir aliir á
ákveðnum stað, smalinn stóð afsíð-
is en bændurnir allir í einum hóp,
alvopnaðir, og gættu búpeningsins,
eða rjettara sagt þess sem eftir var
af honum.
■ Og svo kom risinn!
Það var Ijótt að sjá liann — hann
var sterkari en tuttugu menn, stór
og herðibreiður, með skelfing langa
handleggi og hendurnar eins og
fjósaskóflur. Þegar hann kom auga
á bændurna öskraði hann af hlátri.
—— Ha - ha - ha - ha! rumdi í hon-
um. — Ætlið þið, pislirnir ykkar að
fara að tala við mig? Komið þið svo-
litið nær, svo að jeg heyri til ykkar!
En bændurnir voru fljótir að snúa
sjer undan og flýðu eins og fætur
toguðu. — Risinn valdi sjer nú
feitustu kúna, sem hann sá, þvi að
nú vissi hann, að enginn af þessum
iitlu mannskepnum mundi gera sjer
neitt.--------
En nú var einn af vinnumönnun-
um í plássinu, sem hálfskammaðist
sín fyrir að heimaínennirnir þarna
skyldu ekki geta ráðið við einn
risa. Hann sagði: — Jeg er ekkert
hræddur við risann! Þeir eru allir
heimskir! Besta ráðið er að reyna að
ginna hann eins og þurs, þvi að svo
segir máltækið. Við skulum leika
rækilega á hann, og þá sleppum við
við hann, sjáið þið til!
Hann hjet Marteinn, þessi vinnu-
maður.
— Ef þú þorir að kljást við hann
þá er það ekki nema velkomið!
sögðu hinir. — Þá skaltu fá lijartað
úr skákinni lijerna í heimalandinu
og fallegan hæ í ofanálag!
— Standið þið þá við það! sagði
Marteinn. — Ef jeg fæ þetta og svo
hana Katrínu í Stórholti fyrir konu,
þá skal jeg reka þursann á flótta.
Daginn eftir fór Marteinn upp í
skóg og alla leið up að þursaliömr-
um í fjallinu, þar sem bæli þursans
var. Hann vissi, að þursarnir eru
eins og leðurblöðkur, að þeir eiga
heima í dimmu — því að þeir sjá
svo illa í sólskini. Og þetta ætlaði
hann að nota sjer.
Eftir stutta stund sá hann risann
koma vagandi gegnum kjarrið, ineð
skjöldótta belju undir hendinni. —
Hann tróð kjarrið niður og braut
það, því að hann sá svo illa, og
svo stóð honum líka á sama þó að
hann skemmdi se m mest.
— Góðan daginn, gamli þursa-
skeggur! sagði Marteinn og gekk á
móti risanum.
— Góðan daginn, hver ert þú?
spurði risinn.
— Jeg er bara ofurlítill aumingi,
sem strauk að heiman frá foreldrum
minum, því að þau börðu mig svo
oft! sagði Marteinn, skelfing ræfils-
legur.
— Ert þú þá ekkert hræddur við
mig? spurði risinn, alveg hissa.
— Hvað heldurðu, lagsi — held-
urðu að þú sjert eins sterkur og jeg
er? sagði Marteinn. — Getur þú
kreyst. vatn úr steini?
Risinn glápti á hann og tók stein
i krumluna og kreysti hann í lóf-
anum, þangað til steinninn hrökk í
smátt! því að sterkur var rlsinn.
— Nú skaltu líta á! Marteinn
beygði sig og risinn lijelt að hann
væri að ná sjer i stein, en þá var
þetta ekkert annað en ostbiti, sem
Marteinn hafði látið detta. Hann
tók ostkjúkuna og krey?sti hana svo
að mysan rann úr henni.
Risinn varð alveg steinhissa. —
Skyldi þessi peyi vera sterkari en
hann?
— Geturðu kastað steinvölu? spurði
Marteinn.
Risinn tók stórann stein og kast-
aði honum liátt upp í loftið, svo
að það leið góð stund þangað tii
hann kom niður aftur.
Á leiðinni upp að risabælinu
hafði Marteinn náð í lóu. Nú ljet
hann eins og hún væri steinn, kast-
aði henni hátt upp í loftið, en
fuglinn flaug hærra og hærra og
hvarf svo. Þeir sáu hann ekki.
— Jæja, liann kom þá ekki aftur.
Þá hefi jeg kastað honum upp í
tunglið, sagði Marteinn, ajveg eins
og þetta væri ekki nema sjálfsagt.
Risinn varð gagntekinn af þessu
furðulega þrekvirki. Þetta hlaut að
vera jötunsterkur maður, úr því að
hann gat kastað steini upp í tungl-
ið.
— Geturðu stokkið langstökk?
spurði Marteinn svo. — Líttu á fjallið
þarna, ekki geturðu stokkið hjeðan
á þaði Líttu nú á mig!
FjöIJin voru svo langt í burtu að
þangað gátu hvorki tröll nje menn
stokkið. En nú hljóp þursinn til og
stökk — og lenti ofan í djúpt gljúf-
ur.
Marteinn hljóp lika til en í sama
bili og hann ætlaði að taka stökkið
beygði hann sig niður í kjarrið, og
risinn, sem nú hafði sólina beint
í augun, hjelt að hann hefði stokkið
á fjallstindinn þarna í fjarlægð-
inni.
— TJr þvi að svona bjeaðir íþrótta-
menn eru til í mannkyninu þá er
víst best að jeg haldi mig í minum
hópi, sagði risinn, og flýtti sjer að
grafa sig niður í Undirlieima, en
þaðan hafði hann komið.
— — — Marteinn giftist Karen,
þau eigniuðust bestu jörð, áttu börn
og buru, grófu rætur og muru, —
og svo framvegis.
— Ef bifreiOaeigandin hefði dtt
að aka með því sem hann hafði
borgað.
Þegar Grájia var lxölt á vinstra
afturfæti.
— Bara að jeg gæti nú komið
krakkanum til að hlægja.
— Ekki vænti jeg
fá eina fötu af volgu vatni hjá yður?
Jeg ætla að sjóða í því fiskinn.
Svona getur það farið þegar mað-
ur er i tvískiftum baðfötum.
— Ef þjer hrgggbrjótið mdg þá
sting jeg mjer á hausinn niður í
brunninn þarna!