Fálkinn - 10.11.1944, Page 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 516
Lárjett skýring:
1. Stiga, G. mann, 12. Fákæni, 13.
trausts, 15. tónn, 16. smjörliki, 18.
mjög, 19. leikur, 20. mjög, 22. ó-
storkin, 24. bifreiðastöö, 25. gler,
27. fátíð, 28. uppliækkað svæði, 29.
beisks, 31. ferðast 32. hreinhjartaði,
33. feikn, 35. dimmt, 36. hversdags-
gæfni, 38. lögur, 39. hrista, 42. nat-
ur, 44. ekki (fornt), 46. veiki, 48.
hrak, 49. ýfa, 51. eldstæði, 52. nait,
53. í hringnum, 55. flana, 56. tveir
ósamstæðir, 57. kippa, 58. stjórnar,
60. taia, 61. rammi, 63. læsa, 65.
sýgiir, 66. skapstór.
Lóðrjett skýring:
1. Snöggan blett, 2. skammst., 3.
rugga, 4. bergmál, 5. fjarstæði, 7.
biðin, 8. ríki, 9. sonur, 10. land-
mælingamaður, 11. stjórnsöm, 12.
Jjóla, 14. styttan, 17. liella, 18. kona,
21. ungviði, 23. mannsnafn, ef. 24.
formælingar, 26. skordýr, 28. bær,
30. fýkur, (fornt), 32. fræðigrein,
34. egg, 35. átt (danska), 37. ríki
i Evrópu, 38. snæri, 40. peninga, 41.
seina, 43. stutt, 44. ökumann, 45.
hvitan mann, 47. rýra, 49. galdra, 50.
ilmar, 53. framkvæint, 54. á hjóli,
(jigf), 57. læt, 59. þrir samhljóðar,
62. tveir ósamstæðir, 64. fljót í Asiu.
LAUSN KROSSGÁTU NR.515
Lárjett ráðning:
1. Slatta, 6. afhent, 12. kæstra,
13. Arnþór, 15. J.B., 16. sofa, 18.
plat, 19. M.A., 20. ala, 22. strjált,
24. tak, 25. máls, 27. skapa, 28. gott,
29. Midas, 31. Ari, 32. orrar, 33.
arka, 35. kref, 36. dýrafræði, 38.
birg, 39. kani, 42. krana, 44. sæt,
46. Rinso, 48. Jana, 49. laðar, 51.
rekk, 52. ana, 53. fakírar, 55. S.O.S.
56. L.G. 57. sæma, 58. amen, 60.
Ti, 61. lausara, 63. ógátið, 65. rit-
ara, 66. innlán.
Lóðrjett ráðning:
1. Sæblái, 2. L.S., 3.ats, 4. tros, 5.
tafts, 7. falla, 8. hrat, 9. ent, 10.
N.Þ., 11. tómata, 12. kjamma, 14.
raktra, 17. arka, 18. pápi, 21. Alda,
23. jarðfræði, 24. torf, 26. sardina,
28. greinir, 30. skýra, 32. orðar,
34. arg, 35. kæk, 37. skjall, 38. bana,
40. Ines, 41. koksið, 43. rangar, 44.
saka, 45. tara, 47, skotin, 49. lamar,
50. Ramón, 53. færa, 54. regn, 57.
S.S.T. 59. nál, 62. ui, 64. tá.
ons. Honum var nú efst i liuga að segja
Ramon alt af Ijetta.
Carmen og móðir Róberts komu nú til
þeirra.
Ramon sneri sjer að frú tf’Alboize:
— Sonur yðar hefir beðið mig um liönd
systur minnar, hann hefir auðvitað trúað
yður fyrir því fyrir langa löngu. Það gleður
mig ósegjanlega mikið.
— Þakka þjer fyrir, sagði Carmen, — jeg
er viss um að Helena veitir okkur blessun
sína.
Hrollur fór um Ramon.
— Helena!
Hversvegna þurfti að minnast á hana.
Þetta fjekk svo á bann, að liann táraðist
og flýtti sjer í burtu.
Brúðkaupið átti að standa nokkrum dög-
um seinna.
Kirkjuathöfnn fór frarn í kapellunni.
þau vildu það fremur, því hjónavigsla í
stóru kirkjunni hefði vakið of mikla at-
hygli.
Samt var helsta fólkið í nýlendunni þar
saman komið til þess að óska brúðhjónun-
um til hamingju.
Ramon leiddi systur sína upp að altarinu.
Hún ljómaði af hamingju. Hann var ná-
fölur.
Ramon og Carmen höfðu ekki þurft' að
leggja nein bönd á gleði sína og hamingju
síðan þau opinberuðu trúlofun sína. Þau
töluðu um framlíð sína og vonir eins og
glöð börn.
Marcel litli hafði komið úr skólanum
fyrir nokkrum dögum. Hann átti .nú bæði
pabba og mömmu og var laus við öll leynd-
armál, sem skyggt höfðu á gleði hans.
Ramon fann ennþá sárar til þess, live
einmana hann var, er han'n sá þau svc
hamingjusöm. Hann varð að hlusta á, er
þau ræddu vonglöð um framtíð Marcels.
— Hann var aðeins þrettán ára, en var
framúrskarandi duglegur að reikna.
— Jeg skal segja þjer Ramon að hann
er alltaf efstur í sínum bekk.
Ramon reyndi að brosa, og taka þátt i
gleði þeirra, en hann átti erfitt með það.
Hann hugsaði sem svo: — Nú væri Fan-
fan á líku reki. Jeg hefði líka getað átt
son, sem jeg væri lireykinn af.
Þau skildu ekki tilfinhingar Ramons, og
honum fanst hann ekki eiga heima þar
sem allir voru svo hamingjusamir.
En hann rækti skyldur sínar sem elsti
mað ur fjölskyldunnar. Þegar kirkjuathöfn-
inni var lokið, var gestunum boðið beim og
hann stjórnaði borðhaldinu glaður að sjá
En er gestirnir voru farnix-, sagði liann við
mág sinn og systur:
— 1 Evrópu reyna nýgiftu hjónin að
draga sig í hlje, að svo miklu leyti sem
hægt er. En lijer verða ættingjarnir að láta
fara eins lítið fju-ir sjer og þeir gela. Jeg
er þessvegna á förum. Farangur nxinn er
kominn um boi-ð, og skipið er fei’ðbúið.
Þau í’eyndu að tala um fyrir honum,
því að þau söknuðu hans, en þá sagði
hann glaðlega:
— Jeg bregð mjer aðeins snögga ferð til
Panama, því að jeg þarf að finna Ne-
ville, svo kem jeg aftur innan fárra mán-
aða.
Hann leit á klukkuna. Nú mátti hann
engan tíxna missa. Ilann kvaddi þau öll
inniíega og sagði hrærður við móður
Roberts:
— Jeg bið yður að gæta þeirra.
Hann stóð lengi á þilfarinu og horfði
heim að húsinu. Þau stóðu þar á svölunum
og veifuðu vasaklútunum. Svo hvarf
ströndin sjónum og Cayenne sást eins
og dökkur dill út við sjóndeildarhring-
inn. Nú var öllu lokið. Hann bi'ast í gráí.
Hann sat .lengi lireyfingai’Iaus. Hann
vissi ekki hversvegna hann fór til Pan-
ama. Hann átti þangað ekkert erindi, en
hann þráði að hitta Neville vin sinn; ef
til vill gæti hann hjálpað honum og
reynt að sökkva sjer niður i vinnuna og
gleyma, þó að honum hefði ekki tekist
það áður fyrr.
Hann fór af skipinu í Colon og hjelt
áfram ferð sinni með járnbrautarlest. —
Honurn var sagt að Neville hefði farið i
flýti lil Greytovn, þar sem hann átti mest
ítök. Gula veikin hefði bi-otist þar út og
verkamenni’nir lögðu niður vinnu i stór-
um stíl, það var nauðsynlegt fyrir lxann
að fara sjálfan, lil að telja kjark i undir-
menn sína og sýna þeirn að hjer væri
enginn hætta á ferðum.
Ramon fór þá samstundis til Greytown.
Það var orðið of framorðið til þess að
fara út á vinnustöðvarnar, svo að Ramon
fór á besta gistihúsið í bænum, sem var
þegar lil kom óhreint og illa útlítandi.
Þar fjekk Ramon lítið herbergi. Hann var
dauðþreyttur, og flýtti sjer því að borða
og ætlaði að fai’a að hátta, þá heyrði hann
mannamál, og svo stundi einhver þung-
an.
Hvað er að? spurði hann þjóninn.
— O, það er ekkert.
Nú heyrðist það aftur.
— Það er liklega geslur sem líður eitt-
lívað illa.
— Hann hlýtur að vera mikið veikur.
— Já, ætli hann sje ekki með gulu veik-
ina.
— Gulu veikina!
— Já, jeg er illa svikinn ef maðurinn
hefir ekki guíu veikna.
— Hann getur dáið úr henni.
— Hann liorgaði fyrirfram.
Vakir enginn yfir honum?
— Hann hefir eklci óskað eftir því, og
jeg lield að enginn sje svo vitlaus að vilja
vaka yfir manni með gulu veikina. Það
er sjálfsmorð.
— En læknirinn.... ?
Allir læknar fóru frá Greytown, þeg-