Fálkinn - 16.02.1945, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
YNft/ftf
k£/&NbURNIR
Fjársjóður prinsessunnar
Aumingja litla prinsessan, hún
Irmelin átti enga foreldra — þau
voru dáin. Hún hafði mist þau þegar
hún var barn í vöggu. En hann
frændi hennar, sem var biskup, hafði
tekið hana að sér og ól hana upp.
Og hann sá um, að enginn stæli
fjársjóðnum hennar frá henni.
Prinsessan átti nefnilega fjársjóð,
sem hún liafði fengið eftir foreldra
sína. Þetta var járnbent kista, full
af gimsteinum.
Það voru margir sem vissu hve
rik prinsessan var, og þessvegna lct
biskupinn gi-afa kistuna i jörð ein-
hversstaðar úti í skógi, þar sem
hann einn vissi. Annars hefði fjár-
sjóðnum eflaust verið stolið.
Garðyrkjumaðurinn átti heima í
litlu húsi í garðinum, og hann átti
litinn son, sem var vanur að leika
sér við prinsessuna, þegar þau voru
lítil. Hann var sunnudagsbarn rg
hét Anton. En það fylgir sunnudags-
börnum, að þau sjá margt, sem aðrir
ekki sjá.
„Sjáðu, þarna koma álfarnir-“
sagði hann einu sinni við prins-
essuna. „Sérðu ekki þessa tvo þarna,
sem bera á milli sín fjölina með
blómapottunum á?“
„Nei, ekki geri ég það — það
sjá ekki aðrir en sunnudagsbörn,“
sagði prinsessan.
Irmelin þótti ósköp gaman að
heyra Anton 'segja frá álfunum, en
þegar þau urðu bæði eldri, urðu
leiðir þeirra að skilja, þvi að nú
varð Irmelin sí og æ að vera að læra
hjá öllum kennurunum sínum og
kennslukonunum sem voru að kenna
henni frá morgni til kvölds, svo að
það var ekki nema sjaldan. sem
hún gat gefið sér tíma til að ganga
um i garðinum. Og Anton varð að
hjálpa pabba sínum með að plægja
og grafa í garðinum, sá og gróður-
setja, en þetta var starf, sem hann
hafði gaman af, því að þegar liann
var 'við það, gat hann alltaf séð álf-
ana og heyrt til þeirra. Þeir hj dpnðu
honum líka mikið við vinnuna, svo
að ekki leið á löngu þangað til hann
varð duglegasti garðyrkjumaðurinn
í öllu ríkinu.
En nú gerðust þau stórtiðindi að
gamli biskupinn varð veikur — svo
veikur að hann var kominn að
dauða. Til allrar hamingju náði
hann sér þó aftur, en nú sá hann
sér til mikillar skelfingar, að liann
liafði gersamlega gleymt livar fjár-
sjóðurinn prinsessunnar var grafinn.
Nú voru boð send í allar áttir,
þess efnis, að sá sem gæti fundið
fjársjóð prinsessunnar skyldi eign-
ast hana fyrir konu. Og prinsar
og riddarar, handverksmenn og
bændur tóku sig nú upp og héldu
upp í konungshöllina, og þaðan fóru
þeir út í skóg til að leita að fjár-
sjóðnum.
„Þetta stoðar vist ekkertt“ and-
varpaði gamli biskupinn. „Eg veit
bara það, að ég faldi fjársjóðinn
svo vel, að þegar ég liefi gleymt
sjálfur livar ég geymdi hann, þá
geta þeir leitað hans í hundrað ár
án þess að finna liann.“
„En það gerir þá ekkert til,
frændi,“ sagði Irmelin prinsessa hug-
hreystandi við gamla manninn. „Eg
kæri mig ekkert um alla þessa skart-
gripi. Mér þykir miklu vænna um
blómin í garðinum.“
„Heyrirðu þetta?“ hvíslaði einn
álfurinn, sem liafði heyrt orð prins-
essunnar, að öðrum álf. „Þetta er
nú prinsessa, sem veit sínu viti. —
Blómin eru miklu fallegri en kaldir
dauðir steinar.“
„Eg veit hvar fjársjóðurinn er,“
hvíslaði hinn álfurinn. „Eigum við
að segja henni það?“
„Nei, þú skalt heldur segja honum
Anton það. Honum þykir svo vænl
um prinsessuna, og ef hann finnr.r
fjársjóðinn, þá fær hann prinsess-
una fyrir konu.“
Nú flugu álfarnir niður í garðinn
og sögðu Anton að þeir vissu hvar
fjársjóður prinsessunnar væri niður
kominn. Þeir buðu honum að fylgja
þeim báðum á staðinn, og þá gæti
liann sjálfur grafið hann upp.
Snemma morguninn eftir var hald-
ið af stað í stórri fylkingu, og gamli
biskupinn var líka í hópnum, dúðað-
ur í stórri kápu, svo að lionum yrði
ekki kalt. Var nú farið langt — langt
inn í skóg. Þar fór Anton að grai'a
og þegar hann hafði grafið i klukku-
tima, fann liann kistuna með fjár-
sjóðnum.
„Já!“ hrópaði biskupinn. „Nú man
ég það líka! Það var hérna, sem
ég faldi fjársjóðinn. En ég mundi
aldrei hafa getað fundið hann aftur
sjálfur-“
„Nú skal Anton verða kongur og
ég drotning hans!“ sagði Irmelin
prinsessa. Og það varð líka svo. En
prinsessan bar sveig úr myrtu og
rósum um höfuðið þegar hún gekk
að brúðarbekknum, en ekki einn
einasta gimstein.
„Eg kæri mig ekkert um þá,“
sagði hún. „Við skulum selja þá
alla og nota peningana til þess að
byggja litil, falleg liún handa fátæka
fólkinu, sem ekki á nein hús, og
rækta garða handa þeim. Það er
miklu meira gaman.
— ■— Og álfunum sem höfðu hjálp-
að þeim, fannst alveg eins.
língur maður spurði gamlan
ríkisbubba hvernig hann hefði far-
ið að því að verða ríkur.
„Það yrði nú löng saga að segja
frá því,“ sagði sá gamli, „svo að ég
held að við verðum að spara ljósið
og slökkva á meðan.“
„Þér þurfið ekki að segja mér
söguna,“ sagði ungi maðurinn. og
fór.
I--------------------------------
S k r í 11 u r.
---------------------------------1
Tveir kunningjar hittast eftir
margra ára aðskilnað og annar
spurði: „Heyrðu, Lási. Giftist þú
stúlkunni, sem þú varst að liugsa
um hérna á árunum, eða stoppar
þú enn sokkana þína og eldar ofan
í þig sjálfur?“
„Já — já“, svaraði Lási.
Jón og Magnús liittust og fóru að
tala um konurnar sínar. Jón sagði:
„Konan mín segir mér á liverjum
morgni, að sig liafi dreymt í nótt
að hún væri gift miljónamæringi."
„Skratti ertu lieppinn," svaraði
Magnús. „Konan mín heldur að hún
sé gift miljónamæring á daginn.“
Nýgift kona var að sýna vinstúlku
sinni allt sem hún hafði fengið í
búið. Þar á meðal var falleg bifreið.
,Hann faðir þinn liefir víst gefið
þér liana?“ sagði gesturinn.
„Ertu gengin af göflunum,“. sagði
frúin. „Maðurinn minn mundi eklci
taka á móti neinum þessliáttar gjöf-
um. Pabbi borgar bara húsáleiguna,
afborganirnar af bílnum og svo Jiað
sem við Jiurfum að lifa á. En við
kaupum okkur allt sjálf."
Spilamaður, sem hætti til að
koina seint heim og fékk ákúrur
fyrir það hjá konunni sinni, kom
einu sinni óvenjulega seint lieim.
Kvöldið eftir sagði hann spilafélög-
unum Jiessa sögu:
„Eg fór úr skónum á tröppun-
um, afklæddi mig í forstofunni,
læddist inn í svefnherbergið og upp
í rúmið eins varlega og ég gat. —
Konan mín á liund, sem hefir þann
sið að skríða upp i bólið til okkar
Jiegar kalt er í veðri. Þegar ég var
að breiða ofan á mig losaði konan
inín svefninn og ýtti á liausinn á
mér. „Farðu Fídó, farðu fram úr,“
sagði hún. Og þá hugsaöist ínér,
piltar, að sleikja höndina á henni
og þá fór hún undireins að hi jóta.“
— Hver er aðalmunurinn, sem
verður á vatninu liegar liað verður
að ís? spurði kennarinn.
— Veðrið, herra kennari, svaraði
lærisveinninn.
„Þú segist aldrei liafa rifist við
konuna l)ina!“
„Nei. Hún fer sína leið og ég mína.
„Hvernig varð kartöfluuppskeran
hjá þér i liaust?“ spurði bóndi ná-
granna sinn.
„Hún varð ágæt,“ svaraði hinn.
„Súmar voru á stærð við völu, sum-
ar eins og heilbaunir — en svo var
náttúrlega talsvert af smælki líka.“
Bóndi kom á járnbrautarstöð í
smáþorpi með konu sinni. Ilann
fór að farmiðasölunni og segir við
afgreiðslumaninn:
„Heyrðu lagsi. Er lestin 'kl. 3,10
farin
„Já, hún er farin fýrir lcortéri,"
„En hvenær kemur fjögur-lestin,
heldurðu?“
„Það er talsvert þangað til — hún
kemur á réttum tíma.“
„Koma nokkrar farjiegalestir á
undan henni, lieldurðu?"
„Nei.“
„En koma Jiá nokkrar vöruflutn-
ingalestir áður?“
„Engin.“
„En er þetta nú alveg áreiðan-
legt?“
„Já, Jiað er alveg áreiðanlegt,"
sagði afgreiðslumaðurinn. Það var
farið að síga í hann.
,Jæja, Soffía,“ sagði bóndinn, og
sneri sér að konunni. „Þá er okkur
víst óliælt að fara yfir járnbrautar-
teinanna."
„Varstu í nokkrum vandræðum
með frönskuna Jiína þegar J)ú varst
í París?“
„Nei, en Frakkarnir voru það.“
LÁTIÐ SÁPUNA VEITA YÐUR
FEGLJRÐ FILM.STJÖRNUNNAR
otj sfjarið sápuna um leicl.
I fyrsta lugi skuluð þjer, i stað þess að
nudda sápustvkkinu við þvottaklútinn, væta
hendurnar, strjúka sápunni nokkruni sinn-
um tim þær og nudda siðan sápunni inn í
andlitið, frá höku til ennis. Þvoið yeVir
siðan úr volgu vatni, og siðan úr köldu.
DOROTHY LAMOUR
hin yndislega Paramount-
stjarna segir: „Jeg á Lux að
þakka að hörund mitt er alt-
af mjúkt og fallegt".
LUX HAND-SÁPA
9 a/ hverjum 10 filmstjörnum nota LUX-SÁPU.
X-LTS 660-814
a LEVER product