Fálkinn - 24.08.1945, Side 12

12
F Á L K I N N
Övvq Í^icbtev-Tricl?:
úr sokknum. Ilvað liann fór liægt og var-
lega að því. Og svo þessi hryllilegi göt-
ótti sokkur. Það var eins og hann læsi
hugsanir hennar.
— Það hlýtur að vera skemmtilegt, eða
liitt þó lieldur, fyrir stúlku eins og yður að
vanta sokka. Eg veit hvernig það er. Eg
gekk einu sinni í heilan mánuð í mýrun-
um í Guyana, í sömu sokkunum, og sein-
ast voru þeir engir.
—- Hvernig þá?
Þeir slitnuðu upp til agna. Jú, það
var dálaglegt ásigkomulag. Segið mér,
hvernig fellur yður þessi niðursuða? Eg
sé að hún er frá Stavangri.
Hún leit tortryggnislega á hann. Ætlaði
hann að hæðast að henni? Nei, í þessu
stórskorna, gáfulega andliti sást ekkert
nema hjargföst alvara.
Ilún er ágæt, svaraði hún. — Þegar
ég kem heim ætla ég að færa liana inn
á matseðilinn. Baunir, saltað kjöt og flesk
er það besta sem ég þekki.
Það á líka vel við, þegar maður hefir
svona mikið af saltvatni í kringum sig.
— Ilafið þér verið veikar?
Nei, svaraði hún. — Eg var ósköp
þróttlítil, þegar mig rak hér á land, en ég
náði mér brátt.
Það eru ekki margar ungar stúlk-
ur, sem hefðu leikið þetta eftir yður,
sagði hann og þreifaði fyrir sér á hvít-
um fæli hennar.
Hún beit á jaxlinn, því öklinn var hel-
aumur.
— Það er sárl, sagði hann, — en þetta
er ekki neitt alvarlegt. Eftir fimm til
sex daga verðið þér góðar aftur. Snemma
i fyrramálið eða í nólt, förum við til
Louisborg á Nova Scotia.
— En rokið? spurði hún.
— Það er nú að lygna, svaraði hann.
í fyrramálið verður bara svolítil kvika og
hún er ekki hættuleg. Við höfum ekki
næga olíu til New York, þessvegna verð-
um við að fara lil Louisborg eða Halifax
—hvort sem vill.
Henni féll ekld þessi skipunartónn í
rödd lians. Eu liann var auðsjáanlega
kurteis maður. Hann var nú að vefja sára-
hindi um veika fótinn.
Má ég spyrja, hvernig þér... .
— fenguð þá hugmynd að Evy West-
inghouse lenti á litlum útkjálka hjá Ný-
fundnalands-miðunum? Jú, ég fékk bréf-
ið yðar. Því miður vantaði nafn yðar og
mikinn liluta af heimilisfanginu, svo það
kostaði mig mikið umstang. Eg fékk kunn-
ugan mann, sem er fæddur um luindrað
kvartmílur héðan, með mér. Við lireppt-
um hræðilegt illviðri. Á síðustu stundu
komum við auga á neyðarmerki yðar og
fórum hingað. Það var hættulegt, en ég
er töluvert heppinn náungi. Ilvað segið
þér um að fá yður eins eða tveggja tíma
svefn á meðan ég hugsa um snekkjuna
og bý okkur til skárri miðdegisverð?
Hún brosti.
— Gjarna, svaraði liún. — En mér finnst
þér ekki vera neitt sérslaklega siðavand-
ur. Eruð þér Ameríkumaður?
— Nei, svaraði hann. — En ég liefi lengi
átt heima í Alaska. Það er svo sem ekkert
sérstakt við mig. Eg er bara óbreyttur,
norskur læknir, sem þykir gaman að leita
æfintýra. Nafn mitt er Jonas Fjeld. Sof-
ið vel. Við eigum mikið starl’ framund-
an, sem bíður okkar! Hún leil spyrjandi
á liann. Ilún var nú orðin róleg. Svo lok-
aði hún augunum og sofnaði eins og hlýð-
ið barn.
XXX. Miðdegisverður.
Fjörugur sólargeisli dansaði um óhreint
kofagólfinu, stiklaði létt og fimlega upp
i fátæklegl fletið og féll á hið fagra and-
lit Evy Westinghouse.
Unga stúlkan vaknaði og leit liissa i
kringum sig. Það hafði aldrei komið fyrir
áður að sólin áræddi i gegnum óhreinar
rúðurnar. Einhver nærfærin hönd hlaut
að hafa þurkað af þeim. Eldurinn snarkaði
í hlóðunum og dauf, þægileg steikarlykt
ihnaði um kofann.
Hún hlaut að liafa sofið í margar klukku-
slundir þvi nú heyrðist ekkert til storms-
ins lengur. Það rak þó á smá kviður ann-
að slagið, en þær urðu stöðugt hægari og
hægari. Það var greinilegt að liann mundi
lygna seinni partinn.
Hjá lilóðunum sat dr. Fjeld á hækjum
sínum. Hann virtist niðursokkinn við að
snúa steikinni á teininum. Það var eitthvað
svo hrærandi að sjá livað liann sneri steik-
inni af mikilli samviskusemi. Það leyndi
sér ekki að liann var vanur því að hjálpa
sér sjálfur.
Evy Westinghous brosli við tilhugsun-
ina um það, hvað vinir hennar og vin-
feonur mundu segja, ef þau vissu urn kring-
umstæður hennar. Henni þótti vænt um
það að enginn spegill skyldi vera í kofan-
um, sem gat sýnt henni livernig hún leit
út.
Nú var sársaukinn horfinn úr öldan-
um. Veiki fóturinn lá ofan á teppinu og
í stað brennandi verkjanna, leið henni
nú þægilega í honum. Maðurinn við eld-
inn hafði víst líka séð um það að lialda
köldu bökstrunum við, á meðan hún svaf.
Nú skein sólin og vonin í þessu fátæklega
lireysi. í fyrsta skifti á æfinni varð henni
luigsað til aumingja fólksins, sem allt silt
líf má liggja innan fjögurra veggja, á-
hyggjufullt með daginn sem er og í óvissu
um þann, sem kemur. Þvílíkur óhófs og
munaðarseggur var hún ekki!
Alll í einu var eins og hún sæi inn í
nýja veröld, með nýjum hlutverkum og
nýjum markmiðum fyrir vilja liennar og
hæfileika, — veröld fulla af sorg og þján-
ingum og kvölum. Drottinn liafði áreið-
anleg meint eitthvað með þessum erfið-
leikum og reynslu, sem hann hafði lagl
á hana.
En nú skyldi þetta breytast. Það var
samkvæmisiífið sem hafði spillt henni
og orsakað þennan lífsleiða, sem þjáði
liana og sem nú síðustu árin var komið á
fremsta lilunn með að gera liana að þung-
lyndum mannliatara. Slikt var eðli hennar
andstætt. Henni, sem komin var af ætl,
sem þekkt var fyrir atorku sína og dugn-
að. Faðir liennar var hrifinn burt innan
við sextugt, þá útslitinn af braski og erf-
iðleikum viðskiftalífsins. Og eini bróðir-
inn sem hún átti dó tuttugu og þriggja ára
gamall, djarfur maður og sá sem einna
mestar vonir voru byggðar á í Wall Street.
Hann bókstaflega tærðist upp af óviðráð-
anlegri starfslöngun. Hún ein var eins og
prinsessa, á meðal þessara starfsömu
manna án þess að hugsa um annað en
síðustu tísku, síðasta tesamkvæmið eða
siðasta dansleikinn. Eina afsökunin sem
hún átti voru íþróttirnar. Hún var góður
reiðmaður, góð i skilmingum og kunni
að fara með skotvopn fullkomlega. En hún
hafði áldrei komist hársbreidd út fyrir tak-
mörk þess. fólks, sem lítur á aðra, eða
annað en sjálft sig. Sú veraldarviska eða
reynsla sem hún hélt sig hafa tileinkað
sér, var ekki meira virði en götóttu silki-
sokkarnir liennar sem hún nú var í....
Maðurinn við eldinn stóð upp. Hann al-
hugaði steikina og lagði hana síðan gæli-
lega á fat sem stóð við hlið hans.
Hvað ætlaði liann nú að gera? Hún lét
aftur augun og lést sofa.
Fyrst færði hann borðið út á mitt gólf,
svo tók hann körfu sem liann sýnilega
hafði komið með frá snekkjunni og upp
úr henni tók liann snjólivítan dúk, tvo
pentudúka, skeiðar, lmifa og gaffla. —
virtist ekki eiga við að þessi stóri og
sterki maður fitlaði með svona hluti. —
Hann gerði þetta þó eins og sjálfsagðan
lilut og hávaðalaust. Það var eins og hann
gengi á flókaskóm.
Hún fór að fá áhuga fyrir þessum háa,
þögla náunga, sem liafði ekki ennþá vik-
ið einu orði að þeim viðburði, sem allan
heimiun þyrsti í að fá ráðningu á. Ilún
gat gefið skýringu, en bann liafði ekki á
neinn hátt sýnt lorvitni sína. Að svona
menn skyldu vera til. En livað ætlaði hann
nú að gera ? Svei mér þá ef liann tók