Fálkinn - 23.11.1945, Blaðsíða 9

—- Þú tekur me'ð þér lykil,
Lilly?
—- Já, vitanlega! — Og' svo
fór hún út.
En hvert átti hún að fara?
Ætti hún að líla inn til Ellen?
Þær höfðu búið saman þangað
til fyrir ári, að liún giftist John,
sem liún hafði lofað að elska
hæði í meðlæti og mótlæti.
Hvernig liafði John haldið það
loforð sjálfur? Sjaldan veldur
einn, þegar tveir deila. Og hún
og John deildu aldrei. Það var
hara þetta, að liann lét sér
standa svo herfilega á sama um
hana. Var hún ekki eins lagleg
og fyrir einu ári, vann hún
ekki og sá liún ekki um heim-
ilið?
Ellen var aldrei þessu vant
heima, þegar Lilly hringdi.
Ilún tók innilega á móti vin-
konu sinni.
Þessu hafði ég sannarlega
ekki húist við, Lilly mín. Það
er víst ekkert að — milli vkk-
ar John?
Lilly reyndi að brosa.
Nei, öðru nær, Ellen. Eg
ætlaði hara að fá mér frískt
loft.
Ellen hlístraði lágt: Jæja,
en segðu mér nú þetta allt, eins
og það er.
Og svo sagði Lillv henni frá
öllu um skrifstofuna, starf-
ið, fiskinn og kartöflurnar, um
tengdamömmu og um John -
fvrst og fremst Jolin.
Elskar þú hann, Lilly?
Eg meina, gætirðu hugsað þér
að skilja.
Lilly svaraði með því að fara
að gráta.
— Þú elskar hann þá, þrátt
fyrir allt. Þá skal ég segja þér
hvað þú skalt gera, sagði Ell-
en. — Þú skalt vera hjá mér
i nótt. Hann má gjarnan verða
hræddur og fara að leita að
þér. Ef liann kærir sig ekki
uin að leita að þér, þá er þér
alveg eins gott að sækja um
skilnað — en ef hann kemur
hingað í fyrramálið, þá skulum
við sjá til .... Vertu hara ró-
leg, hann skilur áreiðanlega
að þú hefir liorfið aftur í gamla
hreiðrið! Hvernig finnst þér
annars fara um niig hérna?
Lilly gaf sér nú loks tóm
til að líta í kringum sig. Her-
bergið, sem hún hafði átt heima
i áður var gerhreytt, en ljóm-
andi skemmtilegt — það leyndi
sér ekki að Ellen hafði góðan
smekk. En livað þeim hafði
liðið vel í þessari stofu forð-
um — livað liann Jolm hafði
verið vænn og liugsunarsamur
FÁLKINN
í þá daga, þegar hann var að
fylgja henni heim.
John — hversvegna var hún
alltaf að liugsa um hann? Lík-
lega sat hann liugfanginn fyr-
ir framan útvarpstækið, og lík-
lega sat hún móðir lians
með alla gagnrýnina — hrjót-
andi í hægindastólnum enn.
Að lnigsa sér, þetta var í
fyrsta skifti í heilt ár, sem hún
hafði farið út án þess að John
værí með lienni! Annars varð
hún að segja Jolin þa'ð til liróss,
að hann fór lieldur aldrei út
án þess að hún væri með hon-
um. Hugsum okkur að liann
gerði það í kvöld — að hann
leitaði uppi gömlu kunningj-
ana og færi.......
Ellen sat og horfði á vinkonu
sína. Henni fannst að Lilly,
sem liafði verið svo frískleg
og' lífsglöð, hefði hreyst til
muna. Hún var að vísu jal'n
falleg og áður.... en, drottinn
minn.... hvað karlmennirnir
gátu truflað sálarlíf kvenfólks-
ins! Hvar var nú öll gamla káL
ínan hennar Lilly, glettnin og
brosið í augunum?
— Þú verður þá lijá mér í
nótt, Lillv. Það er afgert mál!
Hún fékk aðeins andvarp til
svars.
— Eigum við ekki að fara
út í kvöld, Lilly? sagði Ellen.
— Nei, nei.... hugsaðu þér
ef hann Jolin kæmi. .. .
Ellen skellihló. — Meðgakktu
það undir eins að þú vonar það!
Jæja, þá verðum við heima,
svo að þú getir læknast. Því
að hann kemur elcki í kvöld.
Viltu ekki kaffisopa?
Lilly mundi eftir kaffinu
heima í eldshúsinu og gleymdi
að svara.
— Jæja, þá hefi ég ekki ann-
að að hjóða en útvarpsmúsikk,
sagði Ellen og yppti öxluin.
Hún opnaði fyrir útvarpið og
stofan fylltist. ... ekki af músík
heldur af röddum, af orðum,
sem Lilly fannst hún kannast
svo vel við.
Ellen tók fram dagskrána.
— Æ, leikþáttur — borgar það
sig að lilusta á liann, heldurðu?
Eigum við að fá aðra stöð?
En Lillv henti henni með
liendinni, því að orðin, sem
komu úr hátalaranum voru
einmitt stíluð til hennar.
—...... finnst þér nokkuð
einkennilegt að liún skyldi fara
frá þér? sagði röddin. — —
Hvernig hélstu loforðin, sem
þú gafst henni, þegar þið gift-
ust? Ilugsaðirðu nokkurtíma
um annað en sjálfan þig og
að eiga sem náðugasta daga?
Þegar fyrsta ástarvíman var
runninn af þér — léstu hana
þá ekki eiginlega verða ráðs-
konuna þína? Kom það nokk-
urntíma fyrir a'ð þú hjálpaðir
lienni — sýndir henni skilning
og nærgætni þegar hún var
þreytt? Og sáint stóð hún trygg
við hlið þér í starfinu! Nei,
Harry, þig má ekki fur'ða á
þvi að þetta geklc fram af
henni og að hún fór sína leið. .
Hvar er hún nú? Hvar er kon-
an, sem átti að verða móðir
barna þinna?
Ellen flýtti sér að loka tæk-
inu. Skelfingar bull er þetta!
sagði liún. - Þessi Ilarry hefir
svo sem ekki átl betra skilið. .
En Lilly sat niðursokkin i
hugsanir sinar. Ef John steti
við útvarpið og hel'ði hlustað
á þessa stöð.... gæti það þá
ekki vakið hann og fengíið
hann til að skilja að......
Klukkan sló tíu.
Lilly spratt upp. — Hvað.-.
er klukkan orðin svona margt?
— Langar þig kanske til að
fara að liátta? spurði Ellen.
— Já, en ekki hérna, hugs-
aði Lilly. Hvernig hafði liún
getað verið svona lengi að lieim-
an? Hún flýtti sér i kápuna og
hattinn.
— Eg verð að sjá hann, sagði
hún afsakandi og brosti til vin-
stúlku sinnar. — Eg verð að
fara heim aftur.
— Jæja, svaraði Ellen og
kinkaði kolli. — Ef þú vilt það
sjálf þá get ég ekki bannað
þér það. En velkomin aftur,
Lilly mín — velkomin í næsta
skifti.
Þegar Lilly kom heim að
húsinu gægðist hún upp í glugg-
ann. Jú, maðurinn hennar var
áreiðanlega heima. Það var
allsstaðar ljós, meira að segja
í eldhúsinu. Var hann kanske
að leita að henni þar? Hafði
hann orðið órólegur?
Höndin skalf þegar hún stakk
lyklinum i skráargatið og opn-
aði gangdyrnar. Útvarpið þagði.
Hún leit kringum sig' í gang-
inum - jú, tengdamamma var
farin.
.Tohn kom innan úr eldhús-
inu - í skrúða, sem hún hafði
aldrei séð liann í fyrr. Hann
var snöggklæddur og hafði
lnindið á sig eina eldhússvunt-
una hennar. Af þurrkunni sem
hann hafði á handleggnum
mátti ráða, að hann hafði tek-
ið á sig þa'ð óvenjulega verk
að þvo upp borðbúnaðinn.
Það liafði hann líka — og
var búinn að því. Diskarnir
stóðu hreinir og' fágaðir á eld-
húsborðinu og allt i röð og
reglu i eldhúsinu.
a
Lilly hugsaði til raddarinn-
ar i útvarpinu og svo sagði liún.
— Hvað er þetta, John.
Hann tók af sér svuntuna og
liló.
Líttu á, Lilly, mér fannst,
já, ég fór að hugsa um. . . . Þú
átt víst nokkuð erfiða daga,
elskan mín, og það sagði ég líka
við mömmn í lcvöld eftir að þú
varst farin. Og undir eins og
lnm fór, byrjaði ég að þvo npp,
svo að þú skyldir liafa minna
að gera þegar þú lcæmir aftur.
— ;Já, en Jolin. . . . Útvarpið. .
lilustaðirðu ekki á leikþáttinn
.... ég var hjá Ellen og hún
heyrði liann... .
— Hvaða leikþátt? Æ, nú
skil ég! Nei, sannast að segja
er það ekki neitt fyrir mig,
eins og þú veist. Og livernig
átti ég að hlusta á leikþáttinn
meðan ég var að þvo upp? —
Einn bolla braut ég að vísu
en silfrið er alla jafna óskemt!
Hann hló- glaðlegar og inni-
legar en liann hafði gert lengi:
að minnsta kosti fannst Lilly
það. Honum þótti þá vænt um
hana, eftir allt saman. Aum-
inginn, sem hafði verið að strita
við að þvo upp!
Hann kyssti hana á kinnina.
Við skulum lijálpa livort
öðru eftirleiðis, Lillv — það
finnst mömmu líka. Og á ég
að segja þér nokkuð — ég er
glorhungraður. Nú skulum við
fá okkur brauðsneið með steikt-
um fiski! Heldurðu ekki að það
smakkist vel?
NINON------------------
Samkuæmis-
c.g kvöldkjólar.
Eftirmiðdagskjólar
Peysur og piis.
Uatteraðir
silklsloppar
og suzfnjakl.ar
Plikið lita úrval
5ent gcgn póslkröfu
um alit land. —
Bankastræti 1