Fálkinn - 23.11.1945, Blaðsíða 10

10
*' A L K 1 N N
VNGfftf
LE/SNMIRMIR
Hinn slæmi Tú-Hú
Við endann á regnboganum byrj-
ar vegurinn, sem liggur beint inn i
Ævintýralandið. Þú heldur kanske
að nú sé ég að skrökva að þér,
en samt er þetta alveg ár-eiðanlegt.
Ef þig langar að skreppa til Æv-
intýralandsins og liitta allar þaer
merkilegu manneskjur ,og dýr, sem
búa þar — allt frá Rauðhettu og
Öskubusku tii dreka og annarra
ófreskja þá skaltu bara flýta
þér á staðinn, þar sem rcgnboginn
snertir jörðina.
Þegar þú kennir þangað, muntu
sjá lítið, snoturt liús með stráþaki.
Það er með rauðan reykháf upp
úr sér, og upp með veggjum húss-
ins vex vínviður, sem á haustin
er hlaðinn ljómandi fallegum og
gómsætum vínberjum.
Rétt við húsið er skilti, sem
bendir inn í koldimmt op á stórum
kletti. Ef jiú kannt að lesa, get-
urðu séð, að á skiltinu stendur:
Til Ævintýralandsins. Og ef þú
bara þorir, þá geturðu gengið inn í
opið og áfram eftir veginum, þang-
að til þú kemur í Töfraskóg. Ef
heppnin er með þér, mætirðu ef
til vil Óla þ arna í skóginum eða
þá Rauðhettu, en ég vona bara
i'yrir alla muni, að þú mætir ekki
úlfinum!
Jæja, það var nú bara ekki ætl-
unin að tala mikið um þessa hluti.
Þú átt nefnilega að fá að heyra
söguna af liinum slæma Tú-Hú.
Sú saga byrjar við húsið, Jiar
sem Sandmaðurinn býr. Það er
hann, sem lætur Óla Lokbrá fá
sandinn, sem hann stráir í augun
á litlum börnum, svo að þau verða
syfjuð á kvöldin. Þú kannast sjálf-
sagt við það?
Sandmaðurinn býr i litla snotra
húsinu, og hann hefur tvo litla
álfasnáða til að hjálpa sér við
vinnuna. Þeir heita Snip og Snap.
Dag nokkurn koma þeir báðir
inn til Sandmannsins, sem ællaði
einmitt að fara að borða kvöld-
matinn, og Snip sagði:
„Eg ætlaði bara' að spyrja —“
„hvort við gætum fengið frí á
föstudaginn“, bætti Snap við. „Svo
að við getuin farið á álfa-ballið“,
sögðu þeir svo báðir í einu.
Sahdmaðurinn var besti karl, en
bann leit alvarlega á Snip og Snap,
stundi þungan og sagði:
„Nei, það getur ekkert orðið úr
því — við megum ekki yfirgefa
húsið, meðan hinn slæmi TiwHú
yr í skorsteininum".
Litlu álfarnir litu hvor á. annan.
Hvað í ósköpunum var Sandmað-
urinn að tala um?
„Hinn slæmi Tú-Hú?“ spurði
Snip. „Hvar er liann eiginlega?"
„Þarna“, sagði Sandmaðurinn og
benti upp í skorsteininn. „Illustið
þið bara á liann. Er jjetta ekki
hræðilegt?“
Þeir stóðu alveg grafkyrrir og
hlustuðu. — Jú, nú gátu þeir allir
heyrt það, hvernig liann vældi og
emjaði: „Tú-hú-ú-ú, Tú-hú-ú-ú!“
„Við megúm ekki allir fara burt
i einu“, sagði Sandmaðurinn, „og
þið vitið vel, að á föstudaginn verð
ég að fara til að sækja fína, nýja
sandinn, og hugsið ykkur bara, ef
Tú-Hú kæmi niður, meðan við er-
um í burtu og eyðilegði allt liúsið!“
Snip og Snap litn hvor á annan.
Nei, það var satt, þetta gat ekki
gengið. En skelfing var það nú
samt leiðinlegt að komast ekki á
álfa-ballið!
„Hvað eigum við að gera?“ spurðu
þeir hvor annan, þegar þeir komu
út í eldhús til að malla'matinn.
„Ef við bara gætum náð í linakka-
drambið á þessum slæma Tú-Hú“.
„Eg held, að hann sé hræddur,
alveg eins og kattarræfill. Þess-
vegna vælir hann svona mikið“,
sagði Snip. „Hver veit nema við
gætum gabbað hann hingað niður,
ef við fylltum stóra skál með mjólk
og kölluðum svo kurteislega á
hann“.
„Eg hef enga trú á því“, svaraði
Snap. „Eg er viss um, að hann er
ógurlegur dreki, sem emjar svona,
bara til þess að láta okkur halda,
áð hann sé hræddur! en við get-
um reynt að drepa hann!“
Þeir töluðu lengi um það, hveru-
ig þeir gætu gert út af við þennan
slæma Tú-Hú, og farið svo á álfa-
ballið — og loks ákváðu þeir* að
reyna að lolcka liann niður með
mjólkurskálinni, eins og Snip liafði
sagt. Ef það svo bæri engan árang-
ur, gætu þeir reynt að drepa liann,
eins og Snap vildi.
Meðan Sandmaðurin var úti að
grafa eftir meiri 'sandi, tóku litlu
álfarnir mjólkurskál og settu liana
niður rétt við skorsteininn.
„Komdu nti niður, elsku litli Tú-
Hú, og vertu vænn og góður. Hérna
er spenvolg nýmjólk handa þér“,
sögðu þeir ósköp blíðlega.
„Tú-hú-ú-ú-ni", heyrðist vælt ofan
úr skorsteininum, en enginn koin
samt niður.
„Þá verðum við að reyna að
drepa hann!“ sagði Snap, sem nú
var að verða vondur yfir öltu
þessu þvargi i sambandi við hinn
slæma Tú-IJú.
„Og hvernig eigum við að fara
að því?“ spurði Snip.
„Við náum okkur í tvo stóra
lurka og svo gerum við árás á
hann!“ útskýrði Snap. „Þú skalt
klifra upp skorsteininn að neðan,
en ég klifra niður ofanfrá, og þeg-
ar við rekumst á Tú-Hú, lemjum
við hann í hausinn þangað til
hann rotast!“
„Já, það er að segja, el' hann
verður ekki fyrri tit og étur okk-
ur upp til agna“, lmgsaði Snip, en
hann sagði ekki orð, því að hann
var bæði hraustur og hugdjarfur
lítill álfur.
Og' svo höguðu þei'r sér í öllu
samkvæmt uppástungu Snaps. Snip
klifraði hægt og' g'ætilega upp skor-
steininn neðanfrá og fikraði sig
upp eftir litlu þrepunum, sem sót-
arinn notai; þegar hann er að
hreinsa skorsteininn. Snap fór upp
á þak og klifraði einbeittur niður
í gegn um skorsteininn. Þeir fóru
mjög varlega, og öðru hvoru gátu
þeir heyrt vælið í Tú-Hú.
„Hérna er hann!“ hrópaði Snip
allt i einu og greip af öllum kröft-
um í eitthvað, sem hreyfðist yfir
höfði hans.
„Æi, þú klípur í tærnar á mér!“
emjaði Snap. Snip hafði nefnilega
þrifið í fæturna á honum, og nú
settust þeir þarna saman, og skyldu
ekki neitt í neinu, því að þeir höfðu
komist að raun um, að þeir voru
einu lifandi verurnar þarna í skor-
steininum.
Og samt gátu þeir heyrt jietta
sama „tú-hú-ú-ú-ú“.
En hvað var þetta?
Á einum stað liafði múrsteinn
dottið úr skorsteininum, og í gegn-
um gatið, sem eftir v.ar, þaut vind-
urinn með vælandi hljóði.
„Húrra!“ hrópuðu þeir báðir i
einu, því að nú skildu þeir, hvern-
ig i öllu lá. Svo flýttu þeir sér
niður til að sækja. múrstein, sem
passaði i opið. Þeir múruðu hann
alveg blýfastan, og þegar þeir komu
aftur niður (hvað þeir voru ó-
hreinir af sótinu! en það gerði
ekkert til; þeir gátu þvegið það af
með sápuvatni) þá stóðu þeir eins
og steinar og lilustuðu.
„Heyrirðu nokkuð, Snip?“ spurði
Snap.
„Nei, en þú?“ svaraði Snip.
Nei, hvorugur þeirra gat nokkuð
heyrt, og þá vissu þeir, að nú voru
þeir alveg tausir við .hinn slæma
Tú-Hú. Þeir hlógu og flýttu sér
upp i þvottahúsið til að skola ó-
hreinindin af skrokknum á sér.
Og um kvöldið, þegar Sandmaður-
inn kom lieim, þreyttur og svang-
ur, sögðu þeir:
„Hlustaðu bara nú er Tú-Hú
á bak og burt!“
Sandmaðurinn hlustaði . -- já,
mikið rétt, nú heyrðist ekkert í
Tú-Hú.
„Hvernig fóruð þið að því að
reka hann í burtu?“ spurði hann.
Og nú byrjuðu litlu álfasnáðarnir
að babla hvor í kapp við annan;
og þeir skýrðu Sandmanninum frá
þvi, hvernig þeir höfðu „stungið
upp í“ hinn slæma Tú-Hú, sem í
rauninni var ekki annað en vindur-
inn, seni þaut ýtfrandi í gegn um
gat á skorsteininum, þar sem múr-
steinn tiafði fallið úr.
„Þið eruð, svei mér, duglegir
drengir!“ sagði Sandmaðurinn, og
nú eigið jnð sannarlega skilið að
fá að skreppa á ballið á föstudaginn
og dansa við ajlar Iitlu álfastelp-
urnar. Og ég ætla að gefa ykk-
ur spáný álfnföt, sem laun fyrir
livað þið eruð braðduglegir!“
Snip og Snap skemmtu sér kon-
tinglega á álfaballinu, en það myndi
taka allt oi' langan tíma að segja
frá öllu því, sem þar skeði. og
þessvegna er best að sagan endi
hér.
— Valdemar, mansta eftir honum,
háa o<j granna gondólræðaranum,
sem við hittum í Feneyjum?“
Skoti var á gangi á þjóðveginum.
Þá kom liann auga á bíl á hvoll'i,
hræðilega útleikinn. Bílstjórinn sat
hjá bilnum.
— Hafið þér meitt yður mikið?
spurði Skotinn.
Já, nokkuð, svaraði maðurinn.
Voruð þér vátryggður?
Já.
— Sá nokkur þegar stysið bar
að?
Nei, sagði bílstjórinn.
- IJafið þér nokkuð á móti þvi
að ég leggist liérna niður við lilið-
ina á yður? spurði Skotinn.
Mclntosli fer á gistihús. Þegar
hann er kominn í herbergið sitt
verður lioiium litið út uni gluggann
og sér þá kirkju hinumegin við
götuna. Turn er á kirkjunni eins
og venja er til, og stór klukka i
turninum. Mclntosh tekur úrið sitl
upp úr vasanum i snatri og stöðvr
ar það undir eins.
/%/ /+S/+/ /+/ /+/
Hafið þið heyrt um Skotann, sem
fór austur að Svartahafi til að láta
á sjálfblekunginn sinn?
óþarflega œst — en þú veist, að
ég kemst yfir það ..../,“