Fálkinn - 23.11.1945, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 565
Lárétt skýring:
1. Af Vestfjörðum, 12. filmuteg-
imd, 13. þúfurnar, 14 dans, ef. 16.
forsetning, 18. þrír eins, 20. kám,
21. fangamark, 22. mar, 24. fiður,
20. félag, 27. áramótum, 29. frosið,
30. samhljóðar, 32. skreytt, 34.
setti saman, 35. ílát, 37. vegna, 38.
ryk, 39. flýtir, 40. vatn í Asíu, 41.
■kvik, 42. fjall, 43. dónalegur, 44.
hljóð, 45. skáld, 47. sökum, 49.
gróða, 50. tveir eins, 51. einlit,
55. danskt töluorð, 56. mjúkur, 57.
gervallir, 58. samhljóðar, 00. liaf, 02.
þjóta, 03. fangamark, 64. kona, 06.
fornafn, 08. tvíla, 09. dugleg, 71.
japönsk borg, 73. spil, 74. Skagabúa.
Lóörétt skýring:
I. Nagaði, 2. mjög, 3. ósamstæð-
ir, 4. kennari, 5. hljóm, 0. líkams-
hluti, 7. atvo., 8. frumefni, 9. félag,
10. smitandi, 11. ílát, 12. missir
far, 15. Norðleiulingar, 17. óvin,
19. erfiðar, 22. dreg, 23. úr Skafta-
fellssýslu, 24. a.fdalamenn, 25. suðu,
28. greinir, 29. hókstafur, 31. sið-
gæði, 33. svörð, 34. óskemt, 30.
herbergi, 39. fæða, 45. Ameríku-
menn, 46. fénaður, 48. tryllingur,
51. liðug, 52. ending, Ö3. biskup,
54. spil, 59. nöf, 61. reykir, 63. röng,
05. ílát, 60. fæðu, 67. henda, 68.
stök, 70. íþróttafél., 71. endir, 72.
verslunarmál, 73. frumefni.
LAIISN KR0SSGÁTUNR.564
Lárétt ráðning:
I. Sjómannaskóli, 12. Kaos, 13.
leirs. 14. móðu, 16. arð, 18. iði, 20.
arm, 21. S.P. 22. eld. 24. liaf, 20.
af, 27. iifur, 29. nagar, 30. a.b., 32.
rummungur, 34. ár, 35. nag, 37.
R.B., 38. Fr. 39. ærð, 40. ítur, 41.
ró, 42. ör, 43. stóa, 44. uns, 45.
la, 47. æf, 49. urr, 50. B.A., 51.
raungóður, 55. ar, 56. mætti, 57.
limið, 58. ú.b., 60. Rut, 62. naf,
03. kg. 04. nöf, 66. óas, 68. hol,
09. tríó, 71. oftar, 73. Dóra, 74.
klukkustundir.
Lóörétt ráöning:
1. sarp, 2. joð, 3. ós, 4. al, 5. nei,
0. niða, 7. Ari, 8. s.s. 9. óm, 10.
lóa, 11. iðra, 12. kastaníubrúnt, 15.
umferðaregla, 17. álfur, 19. magur,
22. eir, 23. dumbrautt, 24. hagfræðin,
25. far, 28. R.M., 29. NN, 31. batna,
33. um, 34. Áróra, 36. gus, 39. ætu,
45. latur, 40. og, 48. fumar, 51.
rær, 52. Ni, 53. ól, 54. rif, 59.
börk, 01. fats, 03. korr, 05. fíl,
60. ófu, 07. sat, 68. hói, 70. ó.u.
71. Ok, 72. r.u., 73. dd.
var þó öfund, og fordómar og aðfinnslur
séra Emanúels voru aðeins til að brosa
að þeim. Og j)ótt séra Emanúel talaði
um hóflausan iburð i heimilisbaldinu
fannst honum auðsýnilega gott að koma
lil bennar og njóta þeirra rétta sem fram
voru reiddir, einnig gerði hann góð skil
vindlunum, sem Erik var vanur að bera
fvrir hann, og stakk oft nokkrum stykkjum
á sig um leið og liann fór.
Síðasl þegar «éra Emanúel heimsótti syst-
ur sína, hafði liún glevmt að bjóða hon-
um að taka nokkra heiin með sér, enda
bafði hann i það sinn verið fúll og fár
og hafði alll á Iiornum sér. Hann gagn-
rýndi klæðaburð hennar, kallaði ltana tild-
urdrós og lýsti óbeil sinni á „máluðum
kónum“ einkanlega fyndi liann sár{ til
J>ess, jtegar um sína eigin systur væri að
ræða.
Inga J)rosti með sjálffi sér. Hún vissi,
að það lét illa í augum bróður síns, að
bún skyldi vera búin að læra að nota
snyrtivörur, en hún vissi jafnframt að liún
notaði þær í hófi og að enginn mundi
hneykslasl á því, nema séra Emanúel og
hans líkar.
Hún gat líka fyrirgefið mágkonu sinni,
þótt liún væri stundum ergileg; hún átli
svo fáar ánægjustundir á heimili sínu, og
var því þörf að fá útrás á gremju sinni.
Nei, Inga gat hvorki verið reið lienni
né öðrum, sjálf var hún hamingjusöm.
Sérhver steinn var burtu af vegi hennar,
sérbver ósk hennar uppfyllt. Hún var
j)ess fullvís, að engin kona gæti verið
jafn gæfusöm og bún.
Énnþá hafði ekki fallið eitt óvildarorð
milli þeirra Eriks frá því þau giftu sig;
ekkert ský hafði dregið upp á liamingju-
bimin þeirra. Þau töluðu jafnan um niál-
efni sin af skilningi við hvorl annað og
revndu að samrýma sjónarmið sín og
þetta hafði þeim heppnast. Erik bafði varð
veitt það, sem svo margir eiginmenn
gleyma; það er að taka fullt lillit til konu
sinnar í einu og öllu. Hann var mjög nær-
gætinn og umhyggjusamur. Oft gaf liann
benni blóm og bækur, eða aðra smáhluti,
sem hann vissi að glöddu bana.
Jú, hún var sannarlega bamingjusöm.
Inga lagði hendurnar að mitti sínu, eins
og hún vildi faðma bið unga líf, sem hún
bar undir belti. — Nú var hamingja benn-
ar líka fullkomnuð.
— Eg er tilbúinn, kallaði Erik og gekk
kjólklæddur inn í svefnherbergið til konu
sinnar. Inga stóð hugsaiidi við gluggann
og lirökk við er bún heyrði rödd manns
síns.
— En hvað þú ert falleg í kvöld, Inga,
sagði Erik og borfði með aðdáun á konu
sína.
Hún var í grænum lejól, sem var fleginn
langt niður á bakið, en í hálsmáli hans
var fögur demantsnæla og i hári hennar
glitraði á annan samsorta demant.
— Eg vil líka vera falleg' í augum þín-
um í kvöld, svaraði hún og sneri sér bros-
andi að lionum.
— Til þess að njóta meira álits? spurði
hann glettnislega.
Já, einmitt, svaraði liún. En nú skul-
um við koma; bifreiðin blýtur að koma
á hverju áugnabliki.
Éftir bina miklu matarveislu á lieimili
Brenners læknis, sem að þessu sinni var
í tilefni af al’mæli frúarinnar, lók læknir-
inn Ingu tali afsíðis.
Þú hefir sagt Erik tíðindin, sagði
liann. Eg þori að veðja að þú hefir
ekki getað þagað yfir þessu; það geta kon-
ur aldrei, bætti liann við brosandi.
— Þá tapar þú því veðmáli, sagði Inga
og þrýsti liönd hans. Erik veit ekkert
ennþá, en í kvöld þegar við komum heim
ætla ég að segja honum frá því. Eg skal
jála það, að mé'r hefir þótt erfitt að þegja
yfir því, en ....
Hún komst ekki lengra, því nú truflaði
Tommy þau og settist á stól við Iilið þeirra.
Honum var nú farið að falla vel við Ingu,
og stafaði það af þeim vingjarnlegu mót-
tökum, sem bann jafnan fékk, er hann
kom á heimili þeirra Eriks.
Ingu féll bann líka orðið vel í geð; Iiann
var glaðlegur og skemmtilegur, hinsveg-
ar duldist henni ekki ýmsir gallar i fari
bans.
Noldcrum sinnum liafði liann komið með
stúlkur heim til þeirra Eriks og viljað
halda þeim selskap þar, en henni bafði
ekki geðjasl að þeim félagsskap og á-
vitað hann.
Viltu lofa mér að tala augnablik
við Ingu, pabbi! Eg fékk nóg af því að
sitja við hlið Sylvíu Williams við borðið.
Hún hefir aldrei farið eins i taugarnar
á mér og i kvöld, og ég; vil komast bjá
því að þurfa að hanga vfir þessum rauð-
liærða kvennmanni lengur.
Nú er hún farin að tala við Erik! Verð-
ur þú aldrei afbrýðissöm, Inga? spurði
Tommv, eftir að læknirinn var genginn
i burt. Eg þvrði að veðja tiu á móti ein-
um, að bún myndi taka Erik frá þér'án
nokkurar samvisku, bara ef hún gæti. Hún
hefir verið vitlaus eftir lionum og það kom
illa við hana, að þú skvldir slá hana út;
það get ég sagt þér.
— Eg befi engar áhyggjur út af því,
Tömmy, svaraði Inga brosandi og reyndi
að sýnast róleg. Að sönnu veit ég að Syl-
via hugsar ekkert út í helgi hjónabands-
ins, en ég veit binsvegar að Erik gerir
það, og ég treysi honum.
— Þú ert svo saklaus að það er eins
og þú lifir á tímum fariseanna og raun-
ar er það eins með Erik á sumum sviðum.