Fálkinn - 14.06.1946, Blaðsíða 12

12
PÁLKINN
Övre Richter Frich: 5
Þöglu börnin frá Úral
II. hluti: Hellisbúarnir
hvort þau yrðu farsæl þarna úti í veröld-
inni. En þau mundu fá tækifæri til að
seyna sig. Já, þau mundu fá tækifæri til
að reyna sig.
Með dauðann i hjartanu og bros á vör-
unum mundi hann kveðja þessa tvo ást-
vini sína, sem höfðu varpað liinu fegursta
ljósi yfir elli hans.
Nú voru bundnar saman greinar og
flugmaðurinn borinn niður i helli Jegors.
Þegar komið var niður að læknum reis
maðurinn á börunum upp og horfði kring-
um sig.
— Hvert eruð þið að fara með mig?
spurði liann.
— Til lífsins, svaraði Jegor með sinni
djúpu rödd.
Þá lokaði flugmaðurinn augunum, á-
nægjubros kom fram á varir lians og
hann sofnaði rólega.
Hann vaknar.
MAÐURINN í khakibúningnum horfði
forviða kringum sig. Andlit lians
Var unglegt og aðlaðandi. Hann
var mjög útitekinn og í augunum var
stálblár gljái, sem einkennir þá, sem van-
ir eru að horfa til jarðar úr mikilli hæð.
Sjúklingurinn lá úti undir beru lofti í
livílu, sem gerð hafði verið úr burknum
og laufi. Maður sleppur aldrei ómeiddur
úr mörg hundruð metra falli, jafnvel þó
að maður lendi í mýri, en eftir að hafa
legið með óráði nokkra daga vaknaði hann
— máttlaus og þreyttur, en fullur af lífs-
löngun.
Hann kinkaði glettnislega kolli til hins
skeggjáða lijúkrunarmanns.
— Svo að ég er þá lifandi ennþá?
— Já, Guði sé lof, sagði Jegor lilýlega
og hafði skift á kalda bakstrinum á liöfði
sjúklingsins. — En það mátti ekki miklu
— Eg skil það, félagi. Eg er máttlaus
eins og fluga. En ég liefi þetta af. Eg er
vanur svona loftferðum. Þér liafið ef til
vill heyrt talað um mig — Timothei Jagi-
rof ?
— Því miður liefir nafn yðar ekki orð-
ið fleygt hér úti i skógunum, svaraði Je-
gor. Það er fjöldi ára síðan ég hefi tal-
að við uppkominn mann. Heimsviðburð-
irnir hafa ekki borist yfir þröskuld skóg-
arins míns.
— Nú, ég' skil. Þér eruð kanske slopp-
inn storlcufangi? Eg' ætla ekki að fara
að slá yður gullhamra og segja, að þér
berið siðmenninguna utan á yður, en þér
talið eins og siðaður maður.
— Eg hefi aldrei verið fangi. Þegar
vort heilaga Rússland var i nauðum statt
barðist ég fyrir hugsjónum mínum. Síð-
an varð ég útlagi, mennirnir hafa gleymt
mér. En skógurinn hérna varð vinur minn.
Þegar öllu er á botninn livolft er
það kanske ekki lakasta alhvarfið, sagði
flugmaðurinn hugsandi. Hérna þarf mað-
ur ekki að yfirvega hvert orð, sem mað-
ur segir. Við Rússarnir erum málskrafs-
miklir að upplagi, og' ég fyrir mitt leyti
get ekki neitað því, að ég tala meira en
ég ælti að gera. En nú hefi ég lært regl-
una: Aldrei að tala um stjórnmál. Tveir
og tveir menn saman geta kanske sagl
hvor öðrum meiningu sína, en séu þrír
saman komnir getur sá þriðji verið svik-
ari.... En hvar eru börnin tvö, sem drógu
mig úr feninu? Eg get með sanni sagt,
að þau hafi bjargað lífi mínu.
— Það er alveg óhætl að segja það.
— Eg þrái að sjá þau og fá að lala
við þau, og þakka þeim fyrir. En þér
vöruð eitthvað að minnast á mat, hjúkr-
ari minn góður! Nú finn ég að garnirnar
i mér gaula af sulti. Hve lengi hefi ég
sofið?
— Nokkuð á fjórða sólarliring, svar-
aði Jegor og rétti sjúklingnum soðinn
þiður og barkarskel með hunangi.
Alveg rétt! taula'ði flugmaðurinn,
með tennurnar á kafi í ketinu. Eg er
vanur lieilahristingi, hann telsl einhvern-
veginn til starfsins. A morgun er ég orð-
inn alhress aftur og get farið að vinna.
En segið þér mér: hvar er ég eiginlega
niðurkominn?
— í skóginum illa.
— Eg er nú litlu fróðari fyrir það. Hvar
er næsta horg?
— Það veit ég ekki.
— En hér mun vera járribraut eða
þjóðvegur ekki langt undan?
Það held ég tæplega. Við erum al-
veg einangraðir. Þetta er í fyrsta skifti
i mörg' ár, sem ég liefi heyrt til flug-
vélar liér í loftinu.
Jagirof sleikti hunangið af fingrum sér
og þurrkaði svo af sér með birkigrein.
Eg hélt ég þekkti Úralfjöllin, en
heimurinn er miklu stærri en okkur
grunar. Nú man ég, að ]iað eru ýmsir
svartir blattir á uppdráttunum okkar af
Úralfjöllunum. Eg hlýt að hafa lent í ein-
um af þessum svörtu bleltum þegar skrúf-
an bilaði. Það var rétt svo að ég hafði
tækifæri til að stöðva hreyfilinn.
Annars mundi hafa orið öskuhaugur
úr Timothei Jagirof og hinni frægu Nata-
sja lians.
— Natasja?
Já, það er elslcu flugvélin mín. Eg
hefi farið á lienni hæði yfir Erebus og
Terror í suðurhöfum og liefi flogið henni
lrá norðurheimskautinu með Schmidt
gamla — og svo átti hún eftir að farast
i fúamýri!
— Það ei' ekki útséð um hvort sú náð-
uga frú er dauð.
— Hvað segið þér? Er nokkur vélfræð-
ingur hér, sem getur lappað upp á hana?
— Sergej hefir dágott vit á vélum. Og
i morgun sagði liann: Það er vist liægt
að koma henni til aftur!
— Sagði hann það? Það er ekki lítið
sagt af stráklingi. En hvar ætlar hann
sér að ná í skrúfu?
IJérna er stór eskidrumbur, sem
krakkarnir hafa dregið hingað. Hvað hald-
ið þér að eigi að gera við liann?
Loftskrúfa, tautaði Timothei Jakirof.
IJanu kánn meira en faðirvorið sitl.
Þessi piltur.
Ótti.
NÚ LIÐU tvær vikur. Og ókyrrðin
færðist um skóginn. Það var ekki
aðeins að vorið, sem kom með livin
gegnum skóginn. Hinar þöglu raddir nátt-
úrunnar voru yfirgnæfðar af hávaðanum
af mannsstarfinu. Innan um vorklið of-
stækisfullra lækjanna heyrðust axarhögg og
sarg i sög. Það var eins og þarna væri að
rísa upp nýlenda með ys og þys, lengst
inni í óbyggðunum. Og' stundum Iieyrð-
ist fólk syngja.
Skógardýrin felldu sig' ekki við þennan
óvenjulega , hávaða. Birnirnir urruðu ó-
lundarlega yfir þessum ólátum í mann-
skeppunum, og' stóri villigölturinn út-
skýrði fyrir frúnni sinni og afkvæmum,
að nú væri um að gera að hafa sig sem
lengst í burt frá niammútamýrunum, því
að þar væri mannfólk með allskoinar
furðulegar tiltektir. Vinir þeirra, litlu, þöglu
börnin höfðu orðið fyrir gerningum af
silfurgljáða tröllinu, sem stóð þarna i
sólinni á þremur kringlóttum fótuln og
og fnæsli og urraði öðru liverju, eins og
fokvond gaupa. Það var ómögulegt að
reiða sig á aldarháttinn framar. Og það
var stór spurning hvort ekki væri réttasi
að flytja búferlum til annara kyrrlátari
slaða áður en fléiri af þessum skrýmslum
kæmu fljúgandi með þessa lika ólvkt og ó-
guðlegan hávaða.
Já — það kom meira að segja lil orða
að senda nefnd lvelstu villidýranna í skóg-
inum til Jegors gamla, til þess að fá skýr-
ingu á hverskonar gjörningar það eiginlega
væru, sem stjórnuðu öllu þessu nýjabrumi
og spilltu öllum erfðavenjum þarna í skóg-
inum þeirra. En aldrei varð nú samt úr
því. Því að Taras gaf dýrunum bendingu
um, að Jegor væri orðinn þunglyndur og
væri að tala um ]>að þegar hann væri einn,
að nú ætti hann bráðum að missa þöglu
börnin og fara á burtu með skankalanga
manninum, sem hvorki var fugl eða mað-
ur, en dálítið af hvorutveggja.
Taras var orðinn gamall og þetla kom
ótrúlega fyrir sjónir. Börnin tvö áttu sæld-
ardaga, eins og silungur í vatni. Og einn
daginn mundu þau verða konungur og
drotning i þessu mikla ríki sínu. Það var
eitthvað annað en að hlandast saman við
illjiýðið, sem álti heima vestur á sléttunni
og eitraði þær og drap livað annað i orust-
um. Var betra hunang, akarn og villidúfur
til nokkursslaðar, en einmitt hér i skóg-
inum? Tæplega........ Lífið var hart og