Fálkinn - 21.06.1946, Blaðsíða 6

G
F Á L Ií I N N
- LITLA SAGAN -
B. A. B.
Góðir félagar
Gavin Constant sat o.g horfði á
Hugh Ambrose og Marcin, sem votu
að spila tennis. Allt í einu varð
stúlkunni fótaskortur og hún datt
kylliflöt.
Hugli hljóp til og fór að hjálpa
henni. Hún leit til hans og gretti
sig. — Farðu og talaðu við hann
Gavin meðan ég jafna mig og fer
i önnur föt, sagði hún.
— Eg varð dauðhrædil'ir. Næst
er best að þú troðir á þig koddum
undir fötin.
Gavin lileypti brúnum. Hann var
að vissu leyti vonsvikinn yfir þeim
báðum, þessum unglingum. Annað
var systir hans og hitt besti vinur
lians. Þau höfðu alist upp saman,
öll þrjú. Og það var þar sem skór-
inn kreppti. Hugh og Marcia létust
vera kunningjar og ekkert annað,
])ó að þau væru bálskotin livort
í öðru.
Gavin fann að hann var ekki
annað en fimmta hjól á vagni. Hvor-
ugt þeirra kærði sig um að hafa
hann nærri sér. Og þó létu þau
eins og þau gætu ekki án hans
verið. Það er merkilegt iive ást-
fangið fólk getur verið bjánalegt!
En Gavin fór nú smátt og smátt
að hugsa um, að hann yrði að láta
Ii 1 skarar skríða í þessu máli.
Þegar þeir sátu saman á svölun-
um skömmu síðar, yfir glösum, sagði
Gavin: — Hugh, viltu koma með
mér út í eyjar á morgun og veiða?
Það verður mjög spennandi, því að
þar er krökt af krókódílum og
nöðrum.
Hugh liafði injög gaman af að
veiða. Og betri félaga en Gavin
hefið liann ekki getað fengið. En
svo minntist hann þess, að hann
átti ekki nema fjóra daga eftir af
veru sinni í Miami. Og svo mundi
líða heiil mánuður þangað til hann
sæi Marciu aftur.
— Það væri gaman, Gavin, sagði
hann. —: En ég hefi ósköpin öll
að gera. Má ég bíða með að svara
þangað til á morgun?
— Sei, sei, já. Það er ágætt.
Eftir miðdegisverðinn tókst Gavin
að ná tali af Marciu dálitla stund.
Hann horfði á liana með þungbúnum
svip. — Heyrðu, geturðu ekki gert
neitt í þessu máli? sagði hann.
— Hvaða máli?
— Er þér alvara, að Hugh liafi
ekki talað um það við þig? Nú er
mér nóg. boðið!
— Hváð er um að vera? spurði
Marcia óróleg.
— Eins og þú veist, er Hugh
mikill æfintýramaður. Nú er hann
að liugsa um að segja upp stöðunni
og ganga í enska herinn og berjast
við Þjóðverja.
— Svo-o? sagði Marcia.
— Eg skil hann auðvitað ofur
vel, sagði Gavin alvarlegur. — Þetta
er freistandi. En afar hættulegt. —■
Hann gæti særst og orðið örkumla-
maður alla sína æfi.
Marcia lét fallasl niður í stól.
Hendur hennar titruðu.
— En það gæti hugsast að þú
gætir fengið liann ofan af þessu,
Marcia, hélt Gavin áfram.
- Eg, ég skal reyna, sagði hún
lágt.
Hugh sat á steini og var að reykja
vindling, þegar úlarcia hitti liann.
- Hugh! æpti hún. — Þú mátt
ekki gera að. Þú mátt ekki!
Gera livað? sþurði Hugh.
Vertu ckki með nein látalæti.
Gavin hefir sagt mér frá þvi öllu.
Þú getur beðið hana. Til hvers er
eiginlega að vinna?
Hugli hló, hann hélt að hún ætti
.við veiðiförina. Það hafði komið
fyrir, að fólk lenti í ýmsu misjöfnu
þarna úti í eyjunum. Og nú sá hann
hve óróleg og angurvær luin var.
— En heyrðu nú, góða mín. Þetta
er ekki svo hættulegt, sagði hann.
Hann tók um höndina á lienni.
— Þykir þér þá svona vænl um
mig?
Þú ert mér meira virði en
allt í veröldinni, svaraði hún.
Hann tók um liina höndina á
henni. — Ef þér er ver við það
þá fer ég auðvitað ckki. Eg vil
þúsund sinnum heldur vera lijá þér.
En ég veit ekki hvort við getum
látið Gavin vera einan. Það getur
verið að einhver naðran híti hann
og......
— Naðra? Gavin? En liann sagði
að þú ætlaðir í striðið!
Hún þagnaði. Þau horfðu hvort
á annað. Svo heyrðu þau Gavin
einhversstaðar nálægt. Hann skelli-
hló.
— Þorparinn . . . . hrópaði Marcia.
Svo uppgötvaði liún að Hugh liélt
enn um hendurnar á henni, og að
])að var kominn svo annarlcgur
glampi í augun á honum.
— Þorparinn! sagði hún aftur.
— En hann er nú gull að manni,
livað sem ])essu liður. Finnst þér
ekki ?
Jú, Hugli fannst það.
Kínverskir hermenn sendir heim. —
. .Fyrsti kínverski þjóðarherinn, sem
barðist af hreysti í Burma i heims-
styrjöldinni, hefir nú verið sendur
heinc til Mandsjúríu. Uér sjást menn
úr þessum her, útbúnir beslu ensk-
um oy amerikönskum vopiium oy
klœönaði, fara um borð i amerískt
landgönguskip í höfninni í Kovloon.
Á bernskustöðvum
Eg var um daginn að skoða í
glugga einnar bókabúðar, og rak
þá augun í hók, sem vakti athygli
mína. Bókin heitir Á bernskustöðv-
um, eftir íslenskan bónda, Guðjón
Jónsson frá Litlu Brekku í Barða-
strandasýslu.
Mér hefir alltaf |)ótt garnan að
lesa endurminningar manna, ef til
vill af því, að þær rifja svo margt
upp í huga minum, sem farið var
að fyrnast yfir, en sérstaklega þó
vegna þess, að þar er svo oft brugð-
iö upp mynduni, sem ylja og glæða
hið besta í huga hvers manns.
Bók Guðjóns Jónssonar A bernsku
stöðvum, er ekki undantekning frá
þessu. Hún sameinar marga bestu
kosti slikra bóka, og hefir það fram
yfir, að liún er skrifuð af svo miklu
yfirlætisleysi og hlédrægni, að mað-
ur verður þess glögglega var, að þar
er íslenskur sveitadrengur að rifja
upp sín fyrstu spor og leggur yl
af hverri minningu.
Ólafur prófessor Lárusson skrifar
formála fyrir bókinni. Ólafur er
ekki vanur að fylgja bókum úr
lilaði fyrir hvern sem hafa vill, og
mundi ekki hafa gert hér undan-
tekningu, ef liann hefði ekki talið
bókina þess verða, enda segir hann
þar, að bókin sé merkileg þjóðlífs-
lýsing og að telja megi Guðjón Jóns-
son einn af landnámsmönnum 20.
ahlarinnar.
í bókinni er fjöldi mynda, sem
Þorsteinn Jósepsson hefir tekið þar
vestra, og eru þáer bæði til prýðis
og efninu til skýringar.
Eg vildi með línum þessum benda
á góða bók, því að ég álít, að of lít-
ið sé að því gert hér að leiðbeina
um bókaval, og væri þó ekki van-
þörf á því.
Sigurður Jónsson.
Vicliy
Um ókomna áralugi nnin ])etta
bæjarheiti láta illa í eyrum Frakka,
svo margt ömurlegt er við það tengt.
Meðan á ófriðnum stóð heyrðist
það oft nefnt. Fyrir stríðið var
bærinn aðallega kenndur við öl-
kelduvatn, sem við hann var kennt,
cn framvegis verða það Vichy og
Petain, sem mynda spyrðuband í
meðvitund manna.
Það er samvinnan við fjandmann-
inn, sem hinn 89 ára gamli niaður,
er ber æðsta tignarheiti Frakka:
marksálkur Frakklands, er ákærður
fyrir. Sú ákæra gr landráðaákæra.
Og fyrstu vitnin gegn Petain, þeir
fyrrverandi forsætisráðherrar Frakk-
lands Daládier og Reynaud, ásamt
Leon Blum, liafa horið það, að
Petain hafi þegar fyrir slríð verið
í makki við Þjóðverja og gert það
sem hann gat til þess að draga
duginn úr Frökkum. Reynand full-
yrti og, að Petain hefði engan þátt
átt í sigrinum við Rheims i fyrri
heimsstyrjöldinni, heldur hafi liann
verið öðrum að þakka. Yfirleitt voru
það margar ákærur og ljótar, sem
dundu á hinum níræða öldungi þar
Eitthvað fær VIM
að gera hér.
Berið VIM í deigan klát.
Skolið síðan vandlega.
Nú er baðkerið hreint og
gljáandi, og ekki var nú
erfiðið mikið.
VIM
eyðir blettum og óhreinind-
um fljótt og vel.
X-V 439-786
HUGVITSSAMUR maður hefir stung-
ið upp á því, að í stað tölustafa á
úrskífum skuli menn lála standa
bókstafina í nafninu sínu. Honum
hefir láðst að muna, að l>að eru
ekki margir, sem hafa rétta tólf
bókstafi í nafninu sínu.
$$$$$
sem hann sat, eins og i dvala, og
hafðist ekki að.
Vieliy var valin til stjórnarseturs
vegna ])ess að bærinn lá í þeim
hluta Frakklands, sem þá var ekki
liernuminn. Bærinn er frægastur
sem baðstaður og heilsubótarstaður.
Um 80.000 gestir komu þangað ár-
lega, fyrir stríðið, en bæjarbúar eru
ekki nema 22.000. Það eru alkalisk-
ar kolsýrulindir, sem draga fólkið
að bænum, en hann er að lieita má
í miðju landi og á lágum fjallshrygg,
um 260 m. yfir sjó.
Það þykir upphefð hverjum bæ
að verða stjórnarsetur, en Vichy-
búar mundu samt helst ltjósa nút
að Vichy hefði aldrei orðið það.
Þvi að það er harmleikur, sem
leikinn hefir verið í Vichy. Höfuð-
persónurnar voru ýmist leiguþý
Þjóðverja, eða sljóg gamalmenni,
sem í einfeldni sinni héldu, að það
\*æri hægt að bjarga Frakklandi
með því að treysta nazistum, sem
þó voru húnir að sýna sig nægilega
að svikum og samningsrofum. Þess-
vegna hefir „andinn frá Vicliy“ orð-
ið samnefnari fyrir föðurlandssvik
þeirra, sem ekki ætluðu frá upp-
hafi að svíkja, en leiddust út i það
af gunguskap.