Fálkinn - 21.06.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
■ ■ _ _____
Ovre Richter Frich: 6
Þöglu börnin frá Úral
II. hluti: Hellisbúarnir
sem heitir æfintýraþrá, hafi náð tökunum
á þeim.
Þau voru ekki framar villibörn heldur
manneskjur, sem kröfðust rúms sólarmeg-
in í tilverunni.
Skilnaðarstundin.
EGOR svipaðist um kringum sig í
skuggalegum helli sínum. Það var þög-
ul örvænting í svip hans. Hann sat í
illa tegldum viðardrumbsstólnum, sem fyr-
irrennari hans hafði litið hálfhrostnum
augum á síðustu skágeislana úr kletta-
sprungunni. Gamli bófinn, sem á sínum
tíma hafði fundið þetta þögla heimkynni,
hafði vafalaust ekki verið hættulegur of-
beldismaður. Þetta litla, sem hann lét eftir
sig, benti til þess að liann mundi í mörgu
hafa verið frómur og guðhræddur maður,
sem rændi og drap aðeins til þess að
halda í sér lífinu. Ef til vil átti harin ein-
hverjar úlistöður við þjóðfélagið, sem hann
skildi við á sínum tíma með sporhunda
zarstjórnarinnar á hælunum. En hermað-
ur hlaut hann að hafa verið. Gömlu fram-
hlaðningarnir og púðurbaukurinn hentu á
það. Og hjúgsverðin, sem Iiengu yfir inn-
ganginum sögðu látlausa sögu af manni,
sem hafði verið í fullu fjöri í gamla daga,
þegar Skobelef hershöfðingi gerði jarð-
skjálfta i Tyrkjaveldi. En hermaðurinn,
einbúinn, sem að ýmsu leyti svipaði til
ræningjans á krossinum, hafði ekki látið
eftir sig neina dagbók. Og ekki heldur
nein önnur skjöl, sem gátu bjargað hon-
um frá gleymsku.
Jegor andvarpaði djúpt þegar hann hugs-
aði til þessa einmana útlaga, sem fvrir
langalöngu hafði slokknað út af í stóln-
um sínum, m,eð ikonið dinglandi xd'ir
höfði sér, en herptar og titrandi varirnar
sögðu fram síðustu hænir hans — skrifta-
mál manns, sem hafði syndgað mikið, en
að lokum fundið frið hjá ])eim herra, sem
einnig' er guð útlaganna.
Sá dagur mundi koma að hann sæti
sjálfur í sömu kringumstæðum á þessum
kubbstól. Einmana, hræðilega einmana. En
Taras mundi eflaust verða honum sam-
ferða í þetta ferðalag sem var lengst allra,
og dýrin fyrir utan hústað hans mundu
líklega sameinast í sorg og trega eflir
hinn gamla vin þeirra.
Og hörnin — mundu þau minnast hans,
er þau liefðu kastað sér inn í hringiðu
þessa lieims, þar sem hrafnarnir sveima
yfir grafreitunum. Ekki þekktu þau þá óró
sem hristi menningarstöðvar tískuþjóð-
anna, eða ])á sól, sem hneig til viðar fvrir
vesturlandaþjóðunum á leið þeirra til tor-
tímingarinnar.
Mundu þau finna gæfuna, þessi þöglu
hörn hans, sem með gljáa á augunum
höfðu fengið að sjá fyrstu augnabliks-
myndirnar af fyrirheitna landinu, og nú,
vitað eða ómeðvitað, þráðu að komast
í æfinlýrið mikla í hringiðu menningar-
innar.
Hann ætlaði að hiðja i'yrir þeim og hæn-
ir hans mundu fylg'ja þeim á ferli þeirra
innan um manndýrin, sem herjuðu nú
grimmilegar en nokkru sinni áður, i skjóli
falskra guðleysishúgsjóna.
Timothei Jagirof hafði sagt þeim margt
og mikið af ástandinu i sovjetlýðveldinu.
Hann hafi sjálfur alisl upp við liinar ó-
frjóu kenningar úr biblíu Marx galnla. Faðir
hans var einn þeirra, sem ásamt Lenin og
Trotski höfðu Iiafið hina voldugu hyltinga-
hreyfingu, sem um eitt skeið virtist ætla
að gleypa öll önnur sjórnmálakerfi verald-
arinnar. En það var með Sovjel eins og
Saturnus, sem fékk lvst á sínum eigin af-
kvæmum. Og hinn ungi flugmaðlir fór ekki
dult með það að liinn frægi faðir hans,
sem var forstjóri flugmálanna, átli nú í
vandamáli, seni gat kostað hann lífið. það
var líka af þeirri ástæðu að liann hafði ver-
ið tekinn frá slarfi sínu í Omsk og látinn
fara að starfa við einn stóra flugvöllinn í
Moskva.
„Tim“ var bjartsýnn. Hann var í hópi
ungu flugmannanna, sem við og við komu
veröldinni til að gapa af undrun yfir þori
þeirra og dirfsku Tsjeljuskin til norð-
urheimskautsins og Oakland.
Það var einlæg samfæring lians að liann
ætlaði að sækja gamla einhúann eftir að
liann liafði komið hörnunum fyrir á örugg-
iim stað hjá hinni valdamiklu fjölskyldu
sinni. Þessvegna hafði liann hreylt feninu
í flugvöll. Það hafði verið erfitt verk, en
Iiann hafði fengið góða hjálp manna og
dýra. Sergej hinn ungi var honum bein-
línis undrunarefni. Hugkvæmni Iians var
svo dæmalaus. Það var alls engin liægðar-
leikur að rvðja þennan spöl, með öllum
kviksyndunum, en þöglu börnin gerðu það
samt. Og Tim var fús á að viðurkenna, að
án l)ugvits Sergejs lilla hefði hann álitið
vonlaust að levsa þetta viðfangsefni og
losa flugvélina upp úr feninu. Drengurinn
var snillingur og ættjörðin mátti ekki missa
af hæfileikum hans.
Og-Ann-Marie, sem ávalll fylgdi félaga
sínum og hafði ekki af honum augun, strit-
aði líka eins og púlhestur. Ilún mundi ef-
laust einhverntíma verða drottning i því
ríki, sem Sergej mundi síðar stjórna sem
konungur loftsins.
Svona dreymdi Timothei Jagirof um litln
skjólstæðingana sína. Og hann var ekki
eitt augnablik í vafa um, að þeir draumar
mundu rætasl.
En Jegor var ekki jafn bjartsýnn á til-
veruna. Hann var gamall maður og fjölvís,
og í einverunni hafði honum lærst að lesa
í hinni dplarfullu og' torráðnu bók, sém
heitir framtíðin. Hann vissi hvað koma
skvldi og talaði áhyggjufullur um það við
Taras vin sinn. En ekki trúði hann nein-
um öðrum fyrir áhyggjum sínum. Þegar al-
uminiumfuglinn stefndi vestur lil fljótsins
mikla, með börnin tvö, sem höfðu verið
huggun hans og gleði, þýddi það að gamli
maðurinn var að kveðja lífið. Berguglan
stóra, sem var véfrétt frumskógarins, hafði
upp á síðkastið hoðað slys og dauða, og'
hrafn og kráka görguðu i sömu ömurlegu
lóntegundinni.
Dauði, dauði, dauði, - hergmálaði úr
öllum áttum.
En livað stoðaði að standa þarna eins
og rómverskur spámaur milli bárnanna,
sem loguðu af forvitni og áhuga, og vekja
trii þeirra á komandi daga með allskonar
slæmum og ískyggilegum fvrirboðum. Lífið
varð að hafa sinn gang — og dauðinn sinn.
Svo tók liann fram gamla hakpökann,
sem kanadiski námuverkfræðingurinn hafði
átt einu sinni, og með skjálfandi höndum
fór hann að leggja reitur barnanna ofan
í hann. Þær voru fábreytilegar og fátæk-
legar.
Á morgun eiga þau að fara, middr-
aði hann í hálfum hljóðum, og þó er allt
úti. Eg gef þeim hlýjasta hrosið mitt til
förunevtis. ög blessun mína. Það er þáð
eina, sem ég get gefið þeim. Minningin um
gamla einbúann mun ekki gleymast þeim
í hinni liörðu haráttu þeirra fyrir lífinu,
lnin mun tengja þau saman. Og svo getur
það hugsast, að skógurinn illi kalli á þau
aftur lil Úralfjalla, vonsvikin af tilverunnj.
En þó starir dauðinn og gleymskan á móti
þeim frá hamingjulandi hernsku þeirra.
Jegor stóð upp með erfiðismunum. Hann
verkjaði í allan kroppinn. Þessir dagar ef-
ans og óttans liöfðu gerl liann gamlan. Nú
álti hann að tæma bikar einverunnar, siipa
siðustu römmu dreggjarnar.
Hann rétti snöggt úr sér. Það heyrðust
raddir fyrir utan. Nú var um að gera að
vera beinn í haki og ekki láta bera á sárs-
aukanum, sem fylti liug hans. Brostu, Jegor,
hrostu svo að engan geti grunað neitt um
sorgina, sem nagar hjartarætur þíiiar! Fyr-
ir mörgum, mörgum árum hafði hann stað-
ið andspænis aftökusveit rauðra hermanna
sem stóðu með byssurnar á lofli. Þá hafði
hann lika hrosað angurhlíðu brosi hins
hugdjarfa manns, þó að ekki yrði annað
séð, en að liann ælli að deyja þá þegar.
I lann heyrði ennþá hyssuhvellina og dauða-
hrój) félaga sinna, sem lirundu niður eins
og flugur allt i kringum hann. En sjálfur
hafði liann aðeins særsl litillega. Hann
hafði samt haft hugsun á að flevgja sér
lil jarðar innan um líkin og ala andlitið
á sér í blóði. Og á cftir hafði honum verið
hjálpað lil að flýja.
Nú var liomiin líkt innanbrjósts eins og
þegar mörgu hyssuhlaupunum var miðað
á hann. Sama brosið lék um andlit hans,
vonleysisins, uppgjafarinnar og dauð-
ans.
Nú er allt til reiðu, hrópaði Timothei
glaður. - Við höfum gert lokaprófun á
vélinni. Loftskrúfan hans Sergej reynist
ágætlega og það er mátidegur lialli á braut-