Fálkinn - 21.06.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VNGSVtf
U/fiNbURNIIt
Framhaldssaqa harnanna.
Andrée leiðangurinn
jFyrsta norðurpólsflugið
1) Árið 1857 fæddist í Svíþjóð
drengur, sem verðskuldar ódauðlegt
nafn í sögu heimskautakönnunarinn-
ar. Hann hét Salomon August And-
rée. Strax á skólaárum sínum fékk
hann inikinn áliuga á vélfræði, og
árið 1874 lauk hann glæsilegu verk-
fræðiprófi. Því næst liélt liann til
Ameríku til þess að læra að stjórna
loftbelg. Flugvélin Jiafði enn ekki
verið fundin upp, og Andrée áleit,
að stjórnanlegir loftbelglr mundu
verða samgöngutæki framtíðarinnar
milli fjarlægra staða.
Ef allir tannlæknar væru svona
Herra Tukker, stóri sterki kúrek-
inn og bóndinn frá Texas var dauð-
hræddur við tannlækninn, en til
hans þurfti hann um daginn. Hann
var ekki kjarkaðri en þú, þegar þú
átt að setjast í stólinn lijá tann-
lækninum. Hann skalf eins og strá
i vindi, þegar hann settist og hann
sagði við lækninn. „Góði tannlækn-
ir, ég er svo smeykur. Þér megið
ekki snerta tennurnar i mér fyrr
en þér hafði deyft mig.
Læknirin leit inn í munninn á
honum og tautaði nokkur sefandi
orð við manninn og tók upp lítið
verkfæri, sem líktist bor og tók til
starfa. Tukker spenntist allur til
í stólnum, þið vitið livernig maður
gerir, — en rétt strax sefaðist hann.
2) Nokkrum árum síðar sneri
hann aftur til Svíþjóðar, og þar
varð hann vísindalegur ráðunautur
í eðlisfræði við sinn gamla skóla.
Hann tók þátt í sænska leiðangrin-
um til Spitzbergen 1862, og eina
ianga, dimma vetrarnótt fékk hann
þá hugmynd, sem síðar gerði hann
heimsfrægan, en lif lians að harm-
leik: Hann vildi verða fyrstur til
að fljúga yfir Norðurpólinn í stjórn-
anlegum loftbelg.
Hann fann engan þrýsting eða titr-
ing og engan sársauka og það var
nú best. Það ein'a, sem hann varð
var við var að köldu lofti var dælt
inn i munninn á lionum. Þegar að-
gerðinni var lokið flýlti hann sér
út til að segja fólki, að þetta væri
nú tannlæknir í lagi!
Tannlæknirinn liafði notað spá-
nýja aðferð við Tukker. í stað þess
að bora tennurnar, beinir þessi
læknir súrefni (oxyd) inn í tönn-
ina. Það slípar tönnina, en loft-
þrýstingurinn kælir hana. Önnur
pípa, sem er útbúin eitthvað svipað
ryksugu, sýgur súrefnisagnirnar, þeg-
ar þær hafa slipað tönnina.
Tannlæknirinn, er því ennþá einn
um þessa aðferð, en hefir unnið
að því í sex ár að fullkomna hann
og liann segir, að enn líði eitt ár
þangað til hann hafi þrautreynt
hana svo, að aðrir tannlæknar geti
fengið hlutdeild i henni. En gott
verður, þegar þar að kemur. Það
verður þó uppgötvun, sem við öll
höfuin ánægju af.
Frissi situr á .Barnum þegar
Gussi kemur inn og sest við sama
borð. Eftir að hafa fengið sér bjór
segir Gussi:
— Eg var alveg núna að rekast
á mann, sem er óþekkjanlegur frá
þér — ég hefi séð hann svo oft
síðustu dagana.
— Það er mér ekki vel við, svar-
aði Frissi. — Þú munt ekki hafa
borgað honum i ógáti þessar fimtiu
krónur, sem ég á hjá þér?
—■ E(j œtla að skreppa upp á 5.
hœö. ÞaÖ er kona þar, sem langar i
eina heita pylsu!
— Láttu strákinn (ara í treyjuna,
])aÖ veitir ekki af aö berja hana lika!
Kennarinn: — Hefir hann pabbi
þinn hjálpað þér með stílinn þinn?
Maja: — Nei, hann byrjaði á
þvi, en svo varð hún mamma að
skrifa hann allan.
*****
Sören er að flýta sér og rekst í
óðagotinu á afar digra konu. Hann
tekur ofan og segir: — Afsakið þér
frú, ég sá yður ekki.
Frúin brosir og svarar: — Þetta
eru nú víst gullhamrar.
*****
— Hqmingjan góöa — — — var
j)aö Snabbi!
— Svona lœtur hún siöan hún sá
sprengjuflugvélarnar um daginnl
— Þjónn, viljið þér lána mér
símaskrána. Eg er búinn að drekka
dús við manninn, sein situr hjá
mér og nú langar mig til að vita
skírnarnafnið lians.
— Eg átti að spyrja frá lionum
pabba, livort þér gætuð lánað hon-
um teiknibólu til að lialda upp um
sig sokknum með.
— Hvað segirðu, barn — teikni-
bólu?
— Já, auðvitað, hann pabbi er
nefnilega ineð tréfót.