Fálkinn - 26.07.1946, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
segir að allt sé i lagi, og að
liann standi á afturþilfarinu á
skipinu. Hann ætlai- að revna
að koinast miðskipa."
„Green lilýtur að vera græn-
jaxl í kafarastarfinu,“ hugsaði
Hanson með sér — „annars
hlyti hann að vila, að maður
verður alllaf að miða sig rétl
niður!“ Sjálfur slóð Hanson á
sama blettinum, sem Franklin
skipstjóri liafði lýst fyrir iion-
um. En dyrnar að klefa skip-
stjórans voru aflur, og það var
ekki á valdi eins eða tveggja
manna að opna þær, með þeim
þrýstingi, sem var þarna á 50
metra dýpi. Að minnsta kosti
vrði hann að bíða þangað lil
Gren kæmi. Hann veifaði
ljóskerinu til og frá til að gefa
merki: „Hér er ég!“ og um leið
sagði hann i símanum: „Eg
stend við dyrnar á skipstjóa-
klefanum, en iivar er Green?
Reynið að hotta á hann!“
„Já,“ var svarað rólega frá
hjörgunarskipinu. „En hugsið
þér yður, Hansón hjörgunar-
skipið „Victoria“ er komið. Við
getum auðvitað ekki varnað
þeim að revna — en ég vona
að þér og Green hafið náð
kössunum upp áður en kafar-
arnir frá „Vicloria“ koma nið-
ur.“
„Green og ég!“ hugsaði Han-
son fokvondur. Jú, það var
hægur vandi að standa þarna
uppi og segja þelta — en hvar
í ósköpunum var Green? John
Hanson komst að klefadvrum
stýrimannsins. Auðvitað —
sama óheppnin. Hurðin þar
stóð opin og kassarnir tilhúnir
til að setja um þá stroffu og
liala þá upp. En — dyrnar að
gullinu vitanlega aftur. Hvers-
vegna gat þetta ekki verið öf-
ugt? Hann stóð og var að Jmgsa
um þetta þegar ljósið frá lukt-
inni lians féll á Green, sem
færðist liægt og selalega lil
lians.
TOHN HANSON stillti sig til
^ þess að sýna ekki af sér ó-
þolinmæði. — Hann ljeið eftir
honum og fullvissaði sig um að
báðar sambandslínurnar við
björgunarskipið væru i lagi. Það
var um að gera að flýta sér, og
meðan liann beið reyndi liann
símann og loftrásina, og svip-
aðist um eftir verkfæri, sem
liann gæti notað til að mölva
klefadyrnar. Svo staklc liann
liausnum fast að Green til að
gera sig skiljanlegan, og spurði:
„Hvar er Ijóslcerið ýðar?“
„Eg misti það,“ svaraði
Green.
Misti það? Hverslconar mann-
persóna var eiginlega þetta? Lík-
lega nýgræðingur i iðninni . .
og þó, nei —■ þá liefði hann
ekki hætt sér niður á fimmtíu
metra dýpi.
Hanson símaði til skipsins:
„Spyrjið Franklin skipstjóra
livar liægt sé að finna eitthvað
til að mölva upp hurðina!“
Undir eins kom svar um hvar
það væri að finna. En nú lang-
aði Jolm Hanson allt í einu
elclcert til að yfirgefa varðstað
sinn þarna við dyrnar — liann
vissi eklci hýérsvegna. Var hann
farinn að fella grun á Green?
Jæja, að minnsta lcosti var það
hann, sem liafði stjórnina þarna
niðri, og' með lijálminn fasl
upp að Green skipaði liann
lionum að ná i öxi og sög. Hann
félc Green ljóskerið sitt og'
Green Iivarf í myrkrinu. Han-
son stó'ð einn á verði við dyr
skipstjórans, i lcolamyrkri. Svo
fór lionum að leiðast mvrlcrið
og liann sagði í símann:
„Green er of seinn á sér. Eg'
lánaði Iionum Ijóskerið mitt,
því að han liafði mist sitt. Send-
ið þið mér ljósker niður.“
„Það lcemur!“ var svarað.
„En flýtið þið yklcur nú, annars
er elcJci að vita livað fyrir get-
ur Jconiið. Tveir lcafarar frá
„Victoria“ eru að fara niður!“
Jolm Hanson slóð augnablik
og hugsaði sig um. Hvað var nú
þetta? Einlcennilegt var það.
Þessi Green, sem hann eklci
þelckti, en sem dró alll á lang-
inn! — og svo lcafararnir frá
Jceppinaulnum?
Sjálfur var liann einn síns
liðs þarna niðri, og þeir gætu
gert við ljann hvað sem þeir
vildu — Jcanslce eklci beinlínis
myrða hann, en að minnsta
kosti liagað þvi þannig, að þeir
björguðu gullinu. Það gat margt
skritið slceð. Jæja, en nú kom
að minnsta kosli annað ljósker
liðandi til hans gegnum sjó-
inn. Undir eins og Jiann náði
í það fór hann þangað, sem á-
Iiöldin áttu að vera. Hann kom
þangað samtímis Green, sem
hafði farið fyrir löngu! En eft-
ir hreyfingum þessa manns að
dæma var han býsna þreyttur
— þetta lilaut að vera byrjandi.
Nú var það Green, sem vildi
tala við hann, og gegnum
hjálminn kom sú óþægilega
orðsending, að hann gæti elclci
haldist við niðri lengur. Hann
hafði þegar látið vita af þessu
i simanum, sagði liann. Og svo
gaf liann merkið.
John Hanson mjakaði sér lil
baka að skipstjóradyrunum
með áhöldin. Nú yrði.hann að
ráðast í þetta erfiða verlc al-
einn. Engir aðrir kafarar voru
um borð á „Lukkunni“, sem
hann gæti heðið um hjálp
allir kafarar félagsins voru um
horð á öðrum björgunarskipum
lil þess að hjálpa skipunum,
sem laskast höfðu i ofviðrinu
síðustu daga. En það versta var
að hann liafði lílca kafarana
tvo frá „Victoria“ að berjast
við — kanske í handalögmáli.
En eklci voru Jjeir komnir að
skipinu enn.
Hann hafði lekið ljóskerið sitt
af Green, svo að nú hafði liann
tvö. Svo fór hann að lumbra
á hurðinni með öxinni. Hún
hrolnaði, en þrýstingurinn inn-
an að spyrnti fjöl í anan fót-
inn á lionum svo að liann datt.
Hann kom fótunum fyrir sig
aflur. Gulllcassarnir stóðu þar
sem Franlclin skipstjóri hafði
sagt til. Bara að hann hefði liaft
Nils þarna til að hjálpa sér,
þá hefði allt verið leikur einn.
En hann varð að gera það þó
einn væri. Og svo fór hann að
mjalca kössunum til.
Honum tólcst að koma lcöss-
unum, sem voru fastir saman,
fram að dyrunum. Hann var
kófsveittur. Og svo fór að suða
fyrir eyrunum á honum. En
það lcom eklci til mála að lála
draga sig upp lil að hvíla sig,
vegna kafaranna frá „Victoria“
. . . . Þarna lcomu þeir! Einmitt
í sama bili og hann var að
setja stroffuna utan um gull-
kassana.
Nú skildi hann allt. Green
hafði lcomið Bolt úr spilinu og'
var sjálfur liðsmaður lcepjji-
nautanna.
Hann var einn, þeir voru
tveir. Hann var þreyttur og
þeir voru óþreyttir. — Nú datl
honum noklcuð í hug. Villa
þeim sjónir. Segja þeim að
kojjarlcassarnir væru gulllcass-
ar. Hann slölckti á öðru ljós-
kerinu og fór í stýrimannsklef-
ánn. Þar var liann að hisa þeg-
ar þeir komu.
Augnablilc voru þeir i vafa.
Svo hrasaði annar, ralcst á Han-
son og dró hann með sér í fall-
inu. Þegar hann lcomst á fætur
aftur sá liann hinn kafarann
standa vfir lcoparlcössunum.
VnEKKfÐ
,.k
COLA
DWK/C
Svo þrengdu þeir að Hanson á
milli sín, og annar sagði:
„Þér er ráðlegast að hypja
þig liéðan, lagsi! Þetta er olck-
ar herfang heilsaðu Jæger
slcipstjóra og slcilaðu því. En
þakka þér fyrir hjálpina — við
mundum ekki hafa fundið
gnllið svona fljótt án þinnar
hjálpar.“
Jolm Hanson lék hlutverlc
sitl vel. Og svo var hann svo
þrevttur að hann nennti eklci
að sýna mótþróa, úr því að það
var óþarfi.
Hann var lémagna. Það hafði
hringt i símann síðustu mínút-
urnar — eða hálftimann, en
hann ekki svarað. Nú dalt
hann. Hann lmgsaði lil Gretu
og peningana .... og hvern-
ig hann liefði leikið á óvini
sina. Nú tólc hann á því sem
hann átti lil og gelclc vandlega
frá lvkkjunni um kassana. Svo
hvíslaði hann í símann: „Alll
til!“ Dragið þið upp gullið ...
og mig....!“. Svo vissi hann
ekki meira.
Vegna þrýstinghreylingarinn-
ar varð að draga hann afar
hægl upp. Jæger var kvíðinn
þar sem hann slóð lil að laka
á móli.........
Þegar Jolin Hanson
valcnaði eftir að hafa sofið í
tólf líma samfleytt, lá „Luklc-
an“ fyrir festum á höfninni. Og
Greta sat við relckjuna hans.
Ilún laut niður að honum. Jæg-
er var þar líka.
„Þetla er hesta björgunar-
starfið, sem við höfum nolck-
líma levst af hendi,“ sagði
hann siðar, þegar John Hanson
var kominn upp á þilfarið, „og
besta verlcið, sem þér hafið
nokkurntíma unnið, Hanson!
Við vitum núna, að þessi Green
var í þjónustu keppinauta oklc-
ar. En við lcomumst ekki að
því fyrr en við vorum komnir
i liöfn, og nú er hann vitan-
lega horfinn. Heyrið þér, Han-
son honum hafði telcist að
fá Nils Boll með sér í veitinga-
hús fyrir utan bæinn og sett
svefnlyf i wiskíið hans ....
En nú er Nils með sjálfum sér
altur, og liefir sagt okkur livern-
ig hann hafði lálið leilca á sig
.... Þvi miður fyrir hann —
ég meina Nils Bolt því að
nú græðir hann elclci eyi'i á
björguninni, en þér, John Han-
son .... það verða elclci fimm
þúsund, sem þér fáið, heldur
tiu þúsund .... Því að vitan-
lega fáið þér Greens hlut . .. .“
„Heyrðu, Greta,“ sagði Jolm
og Ijómaði af gleði. „Þá verður
þú frú Hanson undir eins á
morgun!“