Fálkinn - 23.08.1946, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
VHGSVU
LEf&HbURHIR
Veðhlaupakötturinn
Barnasaga með myndum
Þegar Adam&on sneri á tollinn.
I) John var á leiðinni á kapp-
niótið. Hann var frægur veðhlaupa-
ekill, og átti nú að fara að taka
þátt í stórefnis bifreiðakappakstri
og átti að stýra nýjustu bifreið
Morton-bílasmiðjanna, sem skírð
hafði verið „Eldingin". Þarna rann
hann nú áfram þjóðveginn á gömlu
bifhjóli, sem hann notaði ávallt þeg-
ar liann fór á milli bæja. Sólin
skein i heiði og umliverfið var
alltaf að breytasf, en John sá ekk-
ert nema hjólið sitt og veginn.
Hann ók nefnilega mjög hratt. Hann
hafði yndi af hraðanum.
3) Okuþorinn a vagninum kippti
fast í taumana og John hugsaði i á-
kafa. Nú var aðeins tvennt til: Ann-
aðhvort varð hann að aka beint á
hestana — eða stefna mótorhjólinu
inn í kjarrið á vinstri lilið við veg-
inn. Hestarnir mundu drepast ef
hann æki á þá — þessvegna valdi
hann liinn kostinn.
*****
2) Sérstaklega þótti honum. gam-
an að aka hratt í beygjunum — svo
hart að hjólið legðist uin það bil
á hliðina. Hann var einkar leikinn
i þessu, og þegar hann var í kapp-
akstri var það oflast nær á beygj-
ununi, sem hann fór fram úr keppi-
nautunum. Nú var ný beygja þarna
framundan, — hann setti sig í kút
— en nú fyrst sá hann það! Þarna
var hestvagn rétt fyrir framan hann.
Enginn timi til að nota hemlana!
Hvað átti hann að gera?
$ )jc :|cg: $
4) Motorhjólið ruddist með braki
og brestum á kjarrið. Greinarnar
molnuðu, eldi laust upp úr hreyfl-
inum — og John sjálfur sveiflaðist
í stórum boga gegnum loftið. Hest-
vagninn liafði loksins numið stað-
ar, og ekillinn hljóp í snatri nið-
ur úr vagninum til þess að athuga
hvernig hefði farið um mótorlijólið
og manninn, sem á ])ví sat.
Mogens og Ginn sitja saman á
kránni eitt kvöhl sem oftar. Við
hliðina á þeim liggur liundur.
— Hvernig stendur á því að þú
kallar hundinn þinn „Ellefu“ og
hversvegna hefirðu hann alltaf með
þér þegar þú ert úti á kvöldin?
spyr Mogens.
— Það kemur til af þvi, að mér
er ómögulegt að Ijúga að konunni
minni. Þegar ég kem dálítið seint
heim, þá fer ég alltaf inn á undan
hundinum. Og þá get ég með góðri
samvisku sagt konunni minni að ég
hafi komið heim „fyrir Ellefu".
Adolf kemur inn í Herrabúðina.
— Þér augiýsið að þér hafið 1400
sumarfrakka til sölu?
— Já, við höfum það.
Ágætt. Eg ætla að fá þann,
sem fer mér best. Getum við byrjað
að máta?
$ $ $ $ $
Inga iitla óskar sér að eignast
systur. — Hversvegna viltu ekki
eins vel eignast bróður? spyr móð-
ir hennar.
:— Mér stendur eiginlega á sama
um það. Eg vil það, sem ég get
fengið fljótast.
S k r ítl y r
— Hvenwr erud þér fædd?
— 1855.
— Ilm, — fgrir eöa eftir Krist?
- Hegriö þér, herra eftirlitsmaÖ-
ur. Þér taliö viö mig eins og ég
væri skiftavinur hérna í búÖinni!
Verslun ein auglýsti eftir sendli
og fljótlega kom einn umsækjandinn.
— Hefirðu nokkur meðmæli? spyr
kaupmaðurinn.
— Já, sagði strákurinn og dró
upp blað. Kaupmaðurinn las:
„Þessi drengur, Hans Ágúst Pét-
Leikhiishatturinn.

— Hve oft hefi ég sagt þér aö
þú mátt ekki bera brilliantine í
háriö á þér.
ursson, er afbragðs duglegur og
svo áreiðanlegur að leitun er á því
betra. í skólanum var hann alltaf
efstur i bekk og vitnisburður hans
ágætur. í stuttu máli: ég er einmitt
drengurinn, sem þér hafið þörf
fyrir!“