Fálkinn - 23.08.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Övre Richter Frich: 15
Þöglu börnin frá Úral
III. hluti: Hetjan frá Tsjeluskin
þó mótvindur væri og vont veður. Þeir
höfðu liráolíu til 30 tíma flugs — hver
einasla hola hafði verið fyllt með olíu.
En — og Sergej fann hvernig svitinn
lak af enni lians — hvernig átti að fá þessa
vél, sem var þung úr liófi fram, til þess
að lyfta sér? Það skal ganga, hafði Tarji-
kov sagt, en hann var reyndur og hafði
sérstaka þekkingu á þungum flugvélum.
— Finnst þér þetta elcki ljómandi vél?
orgaði Andreas einfætti í eyrað á honum
og veifaði svörtum vélatvist í hendinni.
Sergej kinkaði kolli og tók á handföng-
unum á vélarborðinu. Hann kveikti á kast-
ljósunum tveimur, svo að Ijósrákirnar hor-
uðust inn í þokuna og nú sást móta fyrir
geilinni í skóginum.
— Er allt tilbúið? spurði Jermak þar
sem hann sat í kortaklefanum. Rödd hans
titraði. Það var langt síðan hartn hafði
sagt fyrir verkum í flugvél.
En hann fékk ekki það svar, sem hann
hafði búist við.
Sergej laut fram. Eyrnasneplarnir voru
teygðir fram á við.
— Eg heyri í hundi, sagði hann og sleppti
hjólinu, sem liann hélt um.
Andreas einfætti opnaði hurðina að
geymsluklefanum upp á gátt.
Eg heyri ekkert, tautaði liann.
Hann færist nær, hélt Sergej áfram.
Þetta er víst írskur veiðihundur.
— Hver fjandinn! tautaði vélamaðurinn,
— Skyldi það vera hann Tominy? Hundur
Tarjikovs. Kannske voru fiugmenmrnir að
koma?
Hundurinn er einn. Nú er hann hættur
að gella. Hann ýlfrar af sorg. Hann hefir
misst húsbónda sinn.
Vélamaðurinn leit forviða á unga flug-
manninn.
Þú kannt vist fleira en faðirvorið þitt,
sagði liann....
í sama bili stökk rauður hundur inn um
flugvéladyrnar. Hann virtist ekki gefa
Andreasi neinar gætur, en hljóp upp í
sætið við hliðina á stýrimannssætinu og
nuddaði sér upp við Sergej, lyfti hausnum
og ýlfraði svo aumingjalega.
En þegar hávaðinn byrjaði í loftskrúf-
unum sat hann kyrr og hreyfði sig hvergi.
Ilann hafði fundið sitt pláss og nýja liús-
bóndann sinn.
Flugvélin kipptist til. Hún var eins og
sterkur hestur, sem tekur á kröftunum í
brattri brekku.
En síðan rann hún liðugar. Eins og gand-
reið þaut hún gegnum þokuskóginn —
hraðar og hraðar.. . .
Sergej greip í hæðarstýrið, steig á gas-
gjafann. .. . og hægt og seint eins og maður,
sem liefir étið of mikið, hækkaði vélin
upp í nokkur hundruð metra hæð yfir jörð
og sneri svo nefinu beint i norður — á
leið út í ókunnar hættur.
Norður.
ADEVSKI kom út úr loftskeytaklefan-
um þar sem allskonar sendi- og við-
tæki stóðu í röð og gljáðu af athafna-
fýsn.
Jermak laut að hinum unga lærisveini
sínum, sem ekki hafði enn áttað sig á öllu
þessu.
Falleg áhöld, Leo — finnst þér ekki?
Hérna getum við setið og talað saman án
þess að brýna raustina. Hljóðeinangrunin
er fullkomin og hreyflarnir ganga eins og
saumavélar. Og þá eru engir hljóðkútar eða
þessháttar dinglumdangl, sem dregur úr
ferðinni. Við læðumst hljóðlaust milli
sljarnanna. 375 kílómetra hraði á klukku-
stund, 2000 metra hæð. Það er ekki sem
verst gert af svona þungri vél. Allt er í
besta lagi.
— Nei, sagði Radevski — allt er ekki i
lagi. Þarna inni er þögult eins og í fanga-
klefa í Schlusselburg.
Ungi maðurinn benti á dyrnar á loft-
skeytaklefanum. — Maður skyldi halda að
Hvað skyldi maður halda?
— Að einhver hafi fitlað eitthvað við
skrúfurnar.
— Það er alveg rétt, Leo minn góður,
sagði Jermak glettinn. Eg hefi sjálfur
séð fyrir því, að ekki yrði hægt að nota
loftskeytin. Það er skipun, vinur minn. Þá
eigum við ekki á hættu, að þeir herrarnir
í Kreml skipi okkur að snúa við.
En sambandið norður á bóginn?
Það hefir drottinn eyðilagt. Ekki nokk-
urt tíst frá Róðúlfsey eða Norðurpólnum
í marga daga. Þessvegna erum við að fara
til þeirra. Það liefir verið ofsaveður þar
norðurfrá. Það er vorboði. Veturinn með
alla byljina er liðinn hjá, og það er senni-
legt að flestar stöðvarnar séu foknar burt
eða komnar í kaf í snjó. Piltarnir grafa sig
að vísu upp úr aftur, en það tekur sinn
tíma.... Að hætta sé á ferðum — það
vitum við.... Það kom S.O.S. merki frá
Norðurheimskautsstöðinni síðdegis þann 21.
mars, eftir amerískum tíma. Þar var sagt
að fárviðri væri í aðsigi og að ísinn ræki
saman í hrannir, svo að tjöldin væru í stór-
hættu. Ein vistastöðin liafði sokkið — ís-
inn hafði rifnað undir henni. Síðasta símtal-
ið var mjög ískyggilegt. .
Sergej, sem hafði hlustað á þelta saintal
með mikilli athygli leit nú við og sagði:
— Eg hefi ekkert heyrt um þetta neyðar-
merki. Hvorki prófessorinn né Malikin á
aðalvarðstöðinni hafa minnst einu orði á
það.
Það getur vel verið rétt. Skýrslan kom
ekki fyrr en seint í gærkvöldi. Skeytið náð-
ist á stöð í Norður-Iíanada. Eg held að það
hafi verið Fort Cliurchill, sem talaði seinasl
við mennina okkar norður frá.... Þarna
i Fort Churchill situr ábyggileg kerling, sem
hefir gerl okkur óiunræðilega mikið gagn
í vetur. Ekki sisl vegna þess að hún skilur
rússnesku. Norðurpólspiltarnir okkar kalla
hana hvíta engilinn og eru bálskötnir í
lienni, þó aldrei hafi þeir séð hana. Ein-
hverja rómantik verða menn að liafa, þar
sem áttavitinn dansar í hring allan sólar-
hringinn. En sem sagt er það hviti engill-
inn, sem hefir tekið á móti neyðarkallinu
og komið því áfram til okkar, og nú er sagt
að bæði Canadamenn og Bandaríkjamenn
ælli að gera úl leiðangra til að reyna að
bjarga mönnunum.- Annan frá Fort Churc-
hill og hinn fró Point Barrow. En nú hefir
fárviðrið færst sunnar og hindrað allt flug
norður. Og veðurslofurnar hafa spáð, að
ekki muni verða neinn bati fyrstu dagana.
En hér að austanverðu eru horfurnar'betri.
Fréttirnar frá Svalbarða voru dágóðar í
gærkvöldi. Eftir þennan venjulega vor-
storm, sem stendur venjulega fjóra daga,
er nú komið heiðskírt veður og kuldi þar.
En allt samband við rússnesku stöðvarnar
er slitið.
Við ættum þá að mega gera ráð fyrir
góðu veðri norður við Franz Jósepsland?
spurði Sergej og tók hendinni á hæðarstýr-
ið til að sneiða hjá nokkrum litlum þoku-
skýjum.
Það virðist svo. Við verðum að hætta
á það, þó að við fáum ckki neinar veður-
fregnir nokkra daga. Sem stendur erum
við á lágþrýstingssvæði, því verður ekki
neitað, en enginn veit livað við fáum yfir
Kola-skaga og' Murmansk. Ef nýr bylur
kæmi á okkur þar mundi hann gera útaf
við okkur. Eða að minnsta kosti yrðum við
að vera við því bunir að lenda i fönn.
Skíðin á flugvélinni eru í góðu lagi,
tók Andreas einfætti nú fram í. Það var
Tarjikov, sem átti heiðurinn af því. A
fimm mínútum var hægt að draga inn
hjólin og lenda á aluminiumskíðum á stað-
inn.
Jermak lagði frá sér hringfarann og kink-
aði kolli, raunalegur.
Verlings Tarjikov, sagði hann lágt og
leit kringum sig.
Hundurinn Tim, sem lá við hliðina á
Sergej leit við þegar hann heyrði húsbónda
sinn nefndan. Hann gapli svo að sá í eld-
rautt ginið á honum og hvítan tanngarðinn,
og svo heyrðist aftur í honum samskonar
ýlfur og áður, eintal yfirgefinnar hunds-
sálar, sem þjóðist af söknuði.
Það var eins og þessi fallegi liundur væri
að beiðast afsökunnar á, að hann gæti ekki
leynt sorg sinni betur. Með óendanlega
angurværu augnaráði lagði hann liausinn
milli lappanna og hélt áfram varðstöðu
sinni, við lilið hins nýja húsbónda sins.
En það var ekki mikið að sjá. Það var
að birta af degi, en þokubakkarnir voru
enn samfelldir undir vélinni og byrgðu fyrir
allt útsýni til jarðar. Með vissu millibili
var eins og sterk hönd þrifi i flugvélina og
hristi liana, jafnframt því sem hvítgrá
þokan kembdist áfram undir þeim, eins
og hún væri að sýna lát á sér.