Fálkinn - 22.11.1946, Síða 5

FÁLKINN
5
hann líka, jafnvel landlagsmyndir.
Það besta gefur hann okkur í af-
mælis- og jólagjafir.“
Rosey heitir heimavistarskólinn,
sem báðir prinsarnir ganga í, og
er 5 km. frá „Reposoir“. Albert
segir líka, að saga og landafræði
séu uppáhaldsfögin sín. og svo nátt-
úrufræði. Systlcini hans hlæja er
þau heyra þetta.
„Hversvegna hefir prinsinn svo
gaman af náttúrufræði. Hvaða grein
hennar er það sérstaklega?
Nú hlæja liin enn meira. En Al-
bert reynir að hefna sín með þvi
að minna á þegar Baudoin kom
með hnerriduftið í tímann.
„Daginn eftir var fridagur og þá
gastu lært allt um hnerra,“ sagði
Josephine. „Þá varstu látinn sitja
heima og beygja sögnina að hnerra
tuttugu sinnum.“
Jósephine er bráðum tuttugu ára
og sláandi lik Ástríði drottningu,
móður sinni. Allt minnir á drottn-
inguna nema augun og þungar brún-
irnar, sem hún hefir frá föður sín-
um. Hárið er jarpt og augun blá.
Hún er há og mjög grönn og hör-
undið með frisklegum roða.
„Nú skuluð þér spyrja Josepliine,“
segja báðir bræðurnir. „Það er
margt að segja frá lienni líka ....
hvernig var það þegar þú stalst
undan frá leynilög'reglumanninum?**
Stóra systir afsakar sig. „Eg var
að verða of sein í tíma, svo að ég
varð að hlaupa upp i sporvagninn
þegar hann var að fara! Ef ég hefði
ekki náð i j)ann vagn hefði ég kom-
ið of seint."
Prinsessan geng'ur á framhalds-
kvennaskóla i Genéve og hún er
best allra nemendanna í frönskum
stil, hefir skólastjórinn sagt mér.
Frönsk og ensk bókmenntasaga og
enda rússnesk og spönsk efnafræði
og tungumál, sérstaldega enska, eru
greinarnar, sem liún hefir mest
gaman af. Franskar bókmenntir dá-
ir hún mjög, og heima á Rpule-
skólanum í Belgíu fékk hún einu
sinni að leika Pauline, í „Polyuecte“
eftir Corneille. Uppáhaldsskáld
hennar er Victor Hugo. „Það virð-
ist máske hlægileg't .... núna dá
bókmennlahneigðar stúlkur mest
Giraudoux, Claudel eða Aragon . .
en ég er gamaldags og dái Hugo
mest allra þeirra, sem frönsku hafa
skrifað.“
Réthy prinsessa liorfir brosandi
á stúlkuna og konungurinn reynir
að leyna föðurgleði sinni. Eg þyk-
ist sjá að hann eyðileggi ekki börn-
in með ofmiklu dálæti — fyrir mál-
tíðina hafði ég spurt Albert hvort
faðir hans væri strangur. „Æ, ekki
mjög.Y svaraði piltungurinn. „En
maður verður að koma með sæmi-
legar einkunnir úr skólanum, og svo
má maður ekki vera með læti kring
um liann þegar hann er að vinna.“
Konungur segir svissneska skóla
vera til fyrirmyndar öðrum, en
kennslan er miðuð við svissnesk
börn, og lians eru belg'isk. í sumum
námsgreinum, t. d. helgiskri sögu
og flæmsku hefir liann fengið sér-
kennara frá Belgíu, því að honum
er annt um, að hörnin fái góða
fræðslu i þessum efnum. Þau verða
að tala hina tunguna i Belgiu jafn-
vel og frönskuna; þau kunnu
flæmsku þegar þau voru hernumin
til Þýskalands, en gleymdu miklu
þau tvö árin sem þau voru þar.
Leopold valdi „Reposoir“ til
dvalar vegna þess að staðurinn lá
nærri ágætum skólum handa öllum
börnunum. „Eini gallinn á Rosey
er sá að hann er heimavistarskóli,"
segir Réthy prinsessa. „Hann er
ekki lengra undan en svo, að dreng
irnir geta komið heim um helgar,
en maður saknar þeirra aila vikuna.
Maðurinn minn vill að skólinn
þroski hug og þekking, en heimil-
ið á að þroska hjartað og skap-
gerðina .......“
Einmitt þessvegna fluttum við til
Gstaad í vetur eftir sonum mínum,“
sagði konungurinn. „Skólinn flutti
um 3 mánaða skeið á þetta fjalla-
setur svo að nemendurnir gætu
lært vetrariþróttir, og við leigðum
okkur lítið liús þar, til þess að
missa ekki sjónar af þeim ....“
Allt í einu komu beiskjudræltir
kringum munninn á honum og ég
tók eftir hvernig Rétliy prinsessa
leit af mér á hann og svo á mig aft-
ur. „Yðar hátign ætlaði að segja
eitthvað?" sagði ég hikandi. Það
var auðséð að honum datt eitthvað
í hug, sem honum var um og ó að
segja. Hann brosti í kampinn.
„Jæja, það voru nú ekki nema
smámunir .... en ég verð þó að
minnast á það, sem dæmi um þann
illvilja, sem ræður túlkun sumra
manna á hverju smáræði, sem ég
g'eri. Don Juan, spánski ríkiserf-
inginn, og kona lians voru í Gstaad
samtímis okkur. Við höfðum þekkst
í mörg ár og erum fjarskyldir. Þau
komu í lieimsókn til okkar og við
buðum þeim til miðdegisverðar á
hótelinu einn daginn. Heimili okk-
ar var svo lítið, að það var ó-
mögulegt að bjóða þeim þangað . .
en án þess að biðja um leyfi tók
blaðaljósmyndari mynd af okkur
öllum yfir borðum. Það gerði ekk-
ert til, en hitt var lakara að þessi
mynd var hirt í blöðunum með
textanum „Leopold konungur lield-
ur áfram sællifinu á lúxushótelun-
um í Sviss!“
Það er ómögulegt að gera grein
fyrir tóninum, sem hann lagði i
þessi orð. Eg' komst í vandræði en
það bjargaði mér að nú var klórað
á dyrnar. Josephine hafði fyrir
skömmu gengið út, en nú heyrði
ég rödd hennar fyrir utan: „Má
nokkur koma inn?“
Dyrnar opnuðust og á þröskuld-
inum stóð lítill dökkhærður hnokki,
með jafn dökk augu og móður sinn
ar og snör eins og í ikorna. Hann
gægðist undir eins til mín og
Réthy prinsessa sagði: „Komdu og
lieilsaðu ókunna manninum!"
Ekki gerði hann það, heldur
greip í kjól systur sinnar með ann-
ari hendinni, en hinni stakk hann
í munninn og starði á mig i sífellu.
Loksins tók hann hendina úr
munninum og sagði greinilega:
Bonzour m’sieu!
„Þú átt að koma og rétta hönd-
ina og linéigja þig!“ sagði móðir
hans, því að þetta var Alexandre-
Emanuel, sonur þeirra hjónanna.
Og svo var kveðjan endiirlekin
þangað til prinsinn hafði lieilsað
rétt. Þegar þvi var lokið ætlaði
hann að brölta upp á hné föður
síns en var bannað það, en fór þá
til móður sinnar og bað um sykur-
mola, sem dýft hafði verið i kaffi,
og það fékk liann, og fór svo að
brölta á hné föður síns á nýjan leik
og nú fékk hann það. En bráðlega
kom hann og fór að athuga á mér
hnén, eins og göngumaður, sem
stendur fyrir neðan fjallstind.
de Réthy prinsessa hló og sagði:
„Gættu að þér. Þú veist að þú mátt
ekki sitja á linjánum á gestunum!“
Drengurinn horfði lengi á mig,
Hann hefir líklega séð það á svipn-
um á mér að ég var ekki eins
strangur og móðir hans, en rödd
hennar hafði hinsvegar verið mjög
ákveðin. Svo fóru hrúnu augun að
hvarfla á milli mín og gylts stóls,
sem líklega hefir verið bannaður
til klifurs lika, og loks sagði stráksi:
„Fái ég ekki að setjast á hnéð á þér
þá klifra ég upp á stólinn!“
„Eg held að það sé best að þú
farir aftur til fóstru þinnar,“ sagði
móðir hans og nú tók Josephine
strákinn og bar liann út. Nú sneri
de Réthy prinsessa sér að Albert
og ég heyrði hana segja: „Nú átt
þú að hvíla þig, drengur minn!
Svo skal ég koma og vekja þig
klukkan þrjú, ef þú vaknar ekki
sjálfur .... en þú verður að liggja
þangað til.“
„Já, en.... ég get ekki sofið,
mamma. Og ég er orðinn alveg heil-
hrigður.“
„Læknirinn hefir sagt að þú eig-
ir að hvila þig nokkra tíma á
hverjum degi„ og það er best að
gegna honum.“
„Já, en, mamma .... jæja, þá
geri ég það.“
Prinsinn fór, en það var auðséð
að honurn fannst líkt og flestum
12 ára drengjum mundi liafa fund-
ist, ef þeim hefði verið skipað í
rúmið um miðjan dag, livað sem
kíghóstanum leið. En í dyrunum
leit hann við og sendi henni koss á
fingrunum.
Prinsessan leit á mig og brosti.
— Nýja ‘járnbrautin verður að
liggja beint í gegnum hlöðuna yðar.
— Jæja, en ef þér haldið, verk-
fræðingur, að ég' hlaupi til og opni
dyrnar í livert skifti sem hún kem-
ur, þá skjátlast yður.
*****
„Já, yður misheyrðist ekki, börnin
kalla mig mömmu. Þau hafa gert
það frá þvi fyrsta, og þau eiga
upptökin að því sjálf. Eg skal játa
að ég var mótfallin þvi .... en
það fór svona samt. Þegar við gift-
umst var Josepliine prinsessa í
ítaliu, til þess að ná úr sér kvefi,
sem hún liafði ekki losnað við í
rakanum í Belgíu. Við vorum gefin
saman i hallarkapellunni i Laeken
og undir eins á eftir fór maðurinn
minn og kom með drengina. Hann
sagði þeim að nú værum við gift
og bæði Baudoin og Albert fleyg'ðu
sér um hálsinn á mér og voru svo
góðir við mig, að ég get ekki lýst
hve mér þótti vænt um það. Það
var þá, sem ég spurði þá livað þeir
ætluðu að kalla mig. Eg sagði þeim
að þeir skyldu hugsa um það og
tala um það sín á milli og segja
mér svo úrslitin. Þá horfðu þeir
hvor á annan og síðan sagði Baudo-
in: „Mamma!“ Albert kinkaði kolli
og sagði það sama ....■“
Eg sagði þeim að ég óskaði einsk-
is fremur en að verða ný móðir
þeirra, en það væri ekki neina ein
manneskja, sem hefði rétt til að
vera kölluð móðir. „Auðvitað,“
sagði Baudoin undir eins. „Mamma
okkar er dáin, en nú ert þú móðir
okkar sem lifir.“ „Já,“ sagði Albert,
„hversvegna getur maður ekki átt
tvær mömmur?“
Hún gekk að arninum, laut fram
og kveikti i skiðunum, sem lágu
þar tilbúin. Það snarkaði í eldinum
og bjarinann lagði á andlit Josepliine
prinsessu, sem var svo lík móður
sinni.
(í næsta blaði segir frá endur-
minningum Josephine um móður
sina, og de Réthy prinsessa segir
frá fangelsisvistinni).
— Þetta er liræðilegt — maður-
inn minn liefir verið burtu í alla
nótt, og ég hefi ekki nokkra hug-
mynd um livar hann hefirverið!
— Verra hefði það kannske verið
ef þú hefðir vitað hvar hann var.
$ $ $ $ $
Bandaríkjafloti í Miðjarðarhafi. — Nú hefir cimeríska flug-
uélamóðurskipið, Franklin D. Roosevelt, snúið heim úr heim-
sókn sinni til Miðjarðarhafsins. En annað skip sömu tegundar,
„U. S. Randolph“ verður nú líka sent þangað i heimsókn, og
það á meðal annars að koma til tyrknesku hafnarborgarinnar
Izmir. Er þetta sett í samband við Dardanella-málið. — Mynd-
in sýnir U. S. Randolph með hið risastóra flugvélaþilfar sitt.