Fálkinn - 22.11.1946, Qupperneq 8

I
8
UNO- einkennisbúningur. — Ef með-
limarikin í UNO munu nota sér rétt
sinn til að senda fulltrúa í alþjóða-
vörð UNO í Bandaríkjunum, þ,á
munu þeir allir verða klæddir sams-
konar einkennisbúningi. Iíér sést
uppástunga að einkennisbúningnum.
Hann er blágrár og mjög snotur.
Bernhard prins við brúarvígslu. —
Lengsta brú í Hollandi, hin 1,469
metra langa Moerdijkbrú, sem Þjóð-
verjar eyðilögðu á undanhaldi sínu,
hefir nú verið endurbgggð á 13 mán-
uðum. Nýlega var brúin vígð hátið-
lega af Bernhard prins, sem sést
hér í glugganum á blómskrýddri
eimreið, sem fór fyrst yfir brúna.
Bavíanar. — Viða í Suður-Afriku
eru bavíanar orðnir hreinasta land-
plága. Vegna þurrka yfirgefa aparn-
ir bústaði sina í fjöllunum og fara
niður í sveitirnar, þar sem þeir eyði-
leggja garða og brjótast inn í hús. og
fremja ógurleg spellvirki. Hér er
mynd af einum ógurlegum bavían.
FALKINN
Tito Colliander:
Sannur
Indíáni
Holtasóleyin var orðin fyrir-
gengin, með brún, visnandi
krónublöð — en rauðfjólubláir
blettir voru komnir á bláberja-
lyngið, og angarnir á greninu,
sem höfðu vaxið í sumar, voru
ljósari á litinn en hitt, sem
eldra var. Hann nam staðar
og benti á eitt af þessum nýju
græðiskotum. — Maður verður
forviða! Blátt áfram orðlaus!
Fyrr má nú vera. ... Og hann
tók fingrunum upp að nefninu
og andaði að sér ilminum af
kvoðunni. Svo hló hann, eins
og honum kæmi eitthvað mjög
skemmtileg í hug.
Þetta var fyrsta skógargang-
an hans í langan tíma. Þarna
sem hann gekk, dálítið álútur,
með staflurk í hendinni, furð-
aði hann sig í sífellu á öllu
því, sem hann sá kringum sig,
yfir því hvernig sólblettirnir
léku á greinunum og bergkoll-
unum, yfir hinum fagurgræna
lit bjarkanna, sem skar svo úr
við dumbgrænan litinn á barr-
trjánum. Yfir hinu hreina, ilm-
andi lofti, óminum af fugla-
söngnum, suðinu í flugunum
og þytnum á trjátoppunum. Það
lá við að hann hefði gleymt
hvernig þetta var í raun og
veru.
Og þó .... Þegar hann var
drengur hafði hann þekkt allt
þetta út og inn. Þá var hann
frá morgni til kvölds á hlaup-
um um skógana. . en það voru
orðin að minnsta kosti fjörutíu
ár síðan. Tíminn líður, hann
líður án þess að maður viti
af.. . .
Maður verður forviða! Blátt
áfram orðlaus!
Hann hafði gengið dálítinn
skógarstíg; nú stóð hann þarna,
framandi, týndur einstaklingur
í skóginum. 1 gamaldags yfir-
frakka með silkihornum og með
stífan flibba um mjóan háls-
inn. Hann var orðinn vanur
því að ganga svona klæddur
-— og með svartan, harðan hatt
og með gráar legghlífar. —
Þetta var hans venjulegi klæða-
burður. Hann hafði orðið sam-
vaxinn honum alveg á sama
hátt og hann var orðinn sam-
vaxinn stólnum á skrifstofunni,
bak við glerrúðuna, við litla
matstaðinn, þar sem hann var
í kosti og við herbergið sitt,
þar sem hann sat og las bæk-
urnar sínar.
Merkilegt! Afar merkilegt,
tautaði hann. Árin hafa liðið
án þess að ég hafi tekið eftir
því.
Hann gekk nokkur skref og
nam svo staðar aftur. Hann
horfði á maurana, sem voru
iðandi við fætur lians. En hvað
þeir flýttu sér, og en hvað
þeir voru iðnir! Ójá!......t En
þegar hann var strákur át
hann maura, þeir voru súrir
á bragðið, en það var eitthvað
svo karlmannlegt og -spenn-
andi að éta maura!
Þegar hann minntist þessa,
leit hann upp í trjákrónurnar
og hló. Hvað hét hann vinur
hans í þá daga, félagi hans
og stallbróðir?......... Pöppe!
Pöppe var það. Einmitt Pöppe!
Pöppe, sem stjórnaði alltaf öllu
því, er þeir tóku upp á, þegar
þeir voru i skóginum. Pöppe
hafði svo mikið hugmyndaflug
og gat alltaf fundið upp á
einhverjum skollanum, og það
var víst hann, sem átti hug-
myndina að því að éta maur-
ana. — Pöppe! — hvernig nafn-
ið tómt getur seitt fram marg-
ar endurminningar!
Honum var litið á einiberja-
runjia, ekki langt þaðan, sem
hann stóð. Þetta var óvenju-
lega beinvaxinn einir og stofn-
inn nærri því kvistalaus, fall-
egur og rennilegur, og barrið
í toppnum var gult. Það var
það allra fallegasta — einmitt
svona áttu einiberjarunnar að
vera — eiginlega ekki sjálfs
sín vegna heldur vegna þess,
sem hægt væri að nota þá til.
Hvilíkt efni í göngustaf! Eða
í boga! Betra efni var ekki hægt
að fá.
Hann gekk þangað og tók
á þessum stinna stofni. Hann
var stinnur, en þó var eins
og hann væri mjúkur um leið;
nokkrar barrnálar stungu hann
í höndina. Ein þeirra festist
á skinninu á fingrinum á hon-
um, og aðrar í frakkaermina.
Hann strauk þær af sér og
steig nokkur skref aftur á bak.
Það var skrítið, að enginn
strákur skyldi hafa .fundið
þennan einiberjarunn á undan
honum, jafn fallega vaxinn og
réttur og hann var, svo freist-
andi — já, beinlínis freistandi.
Hann gekk aftur að runnan-
um og greip um stofninn, var-
lega, á barrlausum bletti upp
við toppinn. Það var um það
bil á hæð við frakkavasann
lians, nákvæmlega rétta hæðin.
Þaðan og niður að rót var
teinungurinn alveg beinn, með
fáeinum, skrælnuðum kvistum.
Hann tók í liann og hann
beygðist eins og hann væri
fjaðurmagnaður, en þó með
mótstöðu eins og í sterkum
boga, það fór ylur um liann;
þetta gæti orðið fyrsta flokks
bogi. Og nú heyrðist honum
eins og rödd Pöppe væri ein-
hversstaðar nálægt: „Sá er nú
ekki slakur!“
En átti hann að slcilja hann
eftir þarna, svona fallegan og
rennilegan. Ónot^ðan og eng-
um til gagns! Ef til vill rækist
enginn. maður á hann framar,
og hann drafnaðl niður að
lokum. Nei, það ,gat ekki kom-
ið til mála. Hann gæti rifið
stofninn upp og gefið hann
fyrsta stráknum sem hann
mætti — sá mundi nú verða
glaður, þegár liann segði við
hann: „Þarna færðu gott efni
í boga, drengur minn!
Hvað strákurinn mundi verða
glaður!
Hníf! Já, hann bar alltaf á
sér hníf. Gamlan, blaðbreiðan
vasahníf, sem hann notaði
stundum sem pappírshníf og
stundum til að skera af vindli.
Hann hafði látið leggja hann
á alveg nýlega, aðeins til að
gefa karli, sem angaði af spíri-
tus og hringt hafði dyrabjöll-
unni hjá honum, atvinnu. —
Hann hló með sjálfum sér;
ekki hafði liann grunað þá,
að innan skamms veitti honum
ekki af beittum lmífi.
Hann skar djúpt í eininn
niðri við rótina, og um leið
fór einhver unaðstilfinning um
hann allan. Hvíta sárið í trénu,
mótstaðan, sem þurfti að yfir-
vinna með beittum hnífnum,
þrýstingurinn af hnífskaftinu
við lófann, áreyslan — allt
þetta jvar svo gamalkunnugt
og fullt af lífi og lukku. Hann