Fálkinn - 22.11.1946, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
barðist við einistofninn og af
því að honum var dálítið svima-
gjarnt við að standa boginn
yfir rótinni, settist hann fyrst
á hækjur og lagðist síðan á
hnén meðan hann var að
murka sundur stofninn.
— Skratti ertu seigur, taut-
aði hann yfir eininum. Mikið
skratti ertu seigur! En ég skal
nú í'áða við þig samt — þú
ert ekki fyrsti einirinn, sem
ég hefi skorið upp á æfinni!
Hann hafði roðnað talsvert
við áreynsluna og móða lcom
á gleraugun lians, en liann hélt
áfram að tálga. Hnífurinn skar
en höndin varð sár undan hnif-
skaftinu, þetta var svo óvana-
leg áreynsla.
Þegar liann loksins hafði los-
að teinunginn frá rótinni var
ekki laust við að hann væri
sigurglaður.. Hann hélt teinungn
um út í réttum handlegg og
horfði á liann með viðkVæmni.
Nú var ekki annað eftir en að
tálga kvistana af.
Hann settist á bergsnös, sem
sól skein á, og fór að tálga
kvistana af einiteinungnum.
Toppurinn með gula barrinu
var fai'inn af, hann liafði tálg-
að kvistana hurt hvern eftir
annan. En hann var ekki á-
nægður enn.
Hver arða eftir kvist varð
að liverfa hurt undan hnífnum.
Og þurr, flagnaður börkurinn
átti að fara af. Þetta yrði fall-
egur stafur, jafnbolur í báða
enda og sléttur — og það gat
orðið gallalaus bogi, sem ekki
var hægt að setja neitt út á.
Hann vissi svo sem hvernig
bogi átti að líta út! Bíðum nú
svolítið við, svona.... Hann
sat álútur og niðursokkinn í
verkið.
Þetta gat orðið bogi, sem var
verðugur sjálfum Gula Varg,
Indiánahöfðingjanum mikla í
skógunum þarna í Ohio eða
Yukon eða Hudson — hvar var
það nú? — Hudson Creek. —
Bróðir Vals Velvakandi — já,
einmitt — Vals Velvakandi. . . .
Klettafjöllin, já, og bjálkahús-
ið við Stenton River. — „Nú
reykjum við friðarpípu.“
Hann tók upp vindling en
gleymdi að kveikja í honum;
hann reyndi þanþol bogans...
Boginn bognaði, en sýndi mót-
þróa — það var svo skemmti-
legt að finna kraftinn, sem í
honum hjó. En þarna voru
enn nokkrar ójöfnur, sem
þurfti að laga, og svo var eft-
ir að gera skorurnar í báða
enda — skorurnar fyrir boga-
strenginn. Hann sveigði bogann
og sveigði.... og örin þaut
að markinu. Örvar Gula Vargs
hitta allaf beint í hjarta bleik-
nefjanna. Þey! Með hljóðlaus-
um skrefum læðist Guli Varg-
ur um skógana, gegnum ó-
endanlega skógana, og safnar
andlitsbjórum af óvinum sín-
um. Guli.Vargur er hræðilegur
þeim, sem lionum er illa við.
En hvar átti hann nú að ná
í góðan streng? Hann leit kring-
um sig, eins og liann væri að
biðja skóginn um svar; mjói
hrukkótti hálsinn með stóra
adamseplinu stóð upp úr stífa
flibbanum. Sólin skein á gler-
augun, sem kastaði geislunum
til baka. Hvað notuðu Indíán-
arnir í bogastrengina sína? —
Pöppe getur þú sagt mér það?
Vísundaliúð? Kvenhár? Og úr
hverju gat maður búið til reipi,
þegar mann vantaði það? Úr
sundurrifnum renningum úr
lökum. Já, en liann liafði eng-
in lök þarna.
Hann leitaði í vösunum á
yfirfrakkanum — það gat hugs-
ast að hann liefði stungið spotta
í vasann einhverntíma. En —
nei, þar var enginn spotti. Nei,
og aftur nei. Hann gat hvergi
fundið nokkurn spotta. Hann
lmyklaði brúnirnar og horfði
vonsvikinn framundan sér. —
Varð hann að gefast upp við
að reyna livernig boginn hans
dygði — eins og hann líka
langaði til þess! Það var ergi-
legt. Pöppe mundi hafa fund-
ið eitthvert úrræði, ef hann
hefði verið í hans sporum.
Og ef einhver óvinur kæmi
út úr skóginum og væði að
honum. Þá stæði hann uppi
varnarlaus. Þá mundi hann biða
háðulegan dauðdaga við pynt-
ingastaurinn — ef ekki hinn
mikli skógarmaður frá Missis-
sippi kæmi og bjargaði honum
með meistaraskoti úr skamm-
byssunni sinni. SvoleiðiS fór
sagan venjulega. Erí það mátti
elcki ske að hann stæði uppi
varnarlaus.
Hann átti þó allajafna skó-
reimarnar sínar! Þarna kom
ágæt hugmynd — þær voru
nýjar og sterkar — og ef önn-
ur væri ekki nógu löng, þá
var ekki annað en linýta þær
saman! Hann beygði sig og
tók af sér öklahlífarnar. „And-
inn mikli yfirgaf ekki mann-
inn frá Kentucky,“ sagði hann
nærri því upphátt.
Svo beygði hann bogann með
því að styðja brjóstinu á ann-
an endann og festi bogastreng-
inn á hann. Hann spennti bog-
ann og sleppti — það lieyrð-
ist dynur í strengnum. Hann
dró andann djúpt. Jú, það tók
undir í strengnum. Nú var ekki
annað eftir en að ná sér i örv-
ar; liann var veiðibráður og
heitur. Skórnir vöfðust og und-
ust á löppunum á honum og
urðu honum til trafala — svo
hann tók þá af sér og geymdi
þá undir grenirót. „Rauðskinn-
ar ganga á skinnsokkum
hér eru rauðskinnar á ferð..“
Gegnum stígalausa skóga læð-
ist Rauðskinninn. Örin lians
missir aldrei marks....
um okkur sjá ....
Risabassi. — Á frönsku hljómlistar-
sögusafni getur að líta þ,ennan risa-
vaxna bassa, meðal annarra hljóð-
færa. Þetta er svokallaður „okto-
bassi“ og er nálega 100 ára gamall.
Þýsk lögregla í Berlín. — Nú hefir
þýsk lögregla aftur tekið við störf-
um í Berlin. Hún er þjálfuð af
Bandamönnum ög undir eftirliti
þeirra. Hér sjást þýskir lögreglu-
þjónar við æfingar.
Það gekk sú saga síðar, að
ástfangið par hefði komið með
öndina í hálsinum út úr skóg-
inum þetta kvöld. Þau voru
bæði hrædd, og sögðu frá þvi
að þau hefðu séð
mann í gamaldags frakka og
með stífan flibba læðast hálf-
boginn á sokkaleistunum frá
einu trénu lil annars og
eitthvað að snuðra. Hann hélt
á boga og ör í hendinni og við
og við rak hann upp gaul: Ú-
gú — Ú-gú!
Ha^nn var berhöfðaður og
sköllóttur, sögðu þau hjónaleys-
in, og hafði fest krákufjöður
bak við annað eyrað. En svo
þegar hann kom auga á þau
— það var ekki fyrr en þau
voru komin mjög nærri honum
— varð hann sótrauður í fram-
an — og meira að segja á skall-
anum. Alveg eins og sannur
Indíáni.
Nærfatnaður, Silki, Sokkar og
Gervisilki þarfnast hinnar ná-
kvæmu umónnunar LUX
Þér kunnið að meta
UÖar, fallega kjóla og
með það — þvoió það með Lux.
Lux þvier ullarfatnað yðar án
þess að hann hlaupi. Lux þvær
fullkomlega, þ.ó vatnið sé kalt.
hinn viðkvæma nœrfatnað
silkisohka, farið þvi vcl
X-LX 635-514
Skaðar ekki viðkvæmustu

efni.
Glímt í vatni. — Á nýtisku baðstöð-
um þarf sifellt að finna upp eitt-
hvað nýtt til skemmtunar gestun-
um. í Palm Springs í Kaliforníu
hefir verið fundið upp á því að láta
menn glíma niðri í vatni. Hér sjást
glimumennirnir eigast við i laug-
inni, en vatnið er svo tært, að gest-
irnir geta fylgst með öllu, sem fram
fer.