Fálkinn - 20.06.1947, Blaðsíða 6

6
F Á L K 1 N N
R. L. STEVENSON: GULAJE2TJAN MYNDAFRAMHALDSSAGA
Copyright P. I. B. Box 6 Copenhogen
þessi orðaskipti fór mér ekki að
150. Þegar við komum aftur til
varðhússins, var á ný kurr mikill i
mannskapnum. Silver reyndi eitir
megni að tala um fyrir þeim og
sagði þeim, að þeir liefðu bátana
og Jim Hawkins sem gísl í þokka-
bót. Það væri ekki þeirra að kveina
eins og móðursjúkar kerlingar. Þeir
réðu, hvað g'ert yrði við mig, jjegar
fjársjóðurinn væri fundinn. Eftir
152. Ekki vorum við komnir langt
frá ströndinni, þegar forustusauð-
urinn hrópaði til okkar. Hann hafði
rekist á heinagrind í grasinu. Tætl-
ur af sjómannsfötum lágu hálfrotn-
aðar við hana. „Það hefir verið sjó-
maður,“ sagði einn úr hópnuin.
155. Lengi létu þeir hugánn reika
útn liðnar samverustundir með Flint.
Eg stóð úpp við tré á meðan eins
og illa gerður hlutur, unz Silver
rauf þögnina: „Flint var ör til ill-
virkja, vínsvelgur og ruddamenni til
lítast á blikuna, og nú taldi ég mig
álls ekki öruggan. Næsta morgun,
þegar lagt var af stað i leit að gull-
inu, töldu þeir vísast að fjötra mig
við liönd Silvcrs svo að ég stryki
ekki frá þeim á leiðinni. Eg gekk
álútur, og kvíðinn skein úr andlit-
inu. Mér fannst þetta eins og hel-
ganga meðal villimanna.
153. „Ekki gastu búist við að
finna biskup,“ sagði Silver. „En
sjáið til. Hann liggur til aust-suð-
austurs. - Fram með áttavitann - ,Iú,
þetta er eitt af prakkarastrikum
Flints. Hann liefir lagt hann sem
kompásnál, sem vísar á fjársjóðinn."
orðs og æðis! En látum ekki þessa
beinahrúgu kveða upp gamlan draug
meðal okkar.“
15G. „Varla hafði Silver sleppt
orðinu, þegar innan úr þykkninu
barst ómur af draugalegum söng.
151. .Brátt komumst við niður að
bátunum, og síðan var róíð af stað
til ákvörðunarStaðarins. Kortið af
GuIIeyjunni var skoðað gaumgæfi-
lega. Silver pataði og rausaði, en
hinir hlýddu á, án þess að leggja
neitt merkilegt orð í bclg. Loksins
var rerint að landi og landgangan
hófst.
154. Og nú sökktu allir sér niður
í minningarnar um Flint. Hann hafði
farið i land með sex menn til að
grafa fjársjóðinn, og að svo búnu
hafði hann drepið þá alla, til þess
að enginn vissi um felustaðinn nema
hann sjálfur.
Það var brot úr uppáhaldsdrykkju-
vísu Flints. - Og það var rödd
Flints! „Látum ekki skelfast,“ sagði
Silver, en þó glamraði í tönnunum
í honum af hræðslu.
157. Skyndilega hætti söngurinn,
Japanskar
ambáttir
Eftir S. L. Solon
FjÖrutíu milljón japanskar konur
lifa ævi sína frá vöggunni til gral'-
arinnar eins og húsdýrin i Evrópu.
Lögin áskilja þeim svo gott sem
engin réttindi. Gert er ráð fyrir
því, að félag'smálalega hafi þær eng-
an vilja og geti ekki gert neinar
ákvarðanir viðvíkjandi sínum eig-
in hag. Menningarlega er gert minna
fyrir þær en dýraverndunarfélögin
í Evrópu gera fyrir húsdýrin.
Ambáttarstaða japjönsku konunn-
ar, hið ótakmarkaða vald húsbónd-
ans yfir henni, hvort lieldur hann
er maðurinn hennar, faðir hennar,
bróðir eða frændi, er svo samgróin
menningu og siðum .Tapana, að jafn-
vel hámenntaðir Japanar hafa ekk-
ert við liana að athuga.
Eg liefi séð .Japana háma i sig
matinn, sem honum var gefinn, en
kona lians og dætur krupu á liné
bak við liann og lygndu aftur aug-
unum. Þegar ég spurði manninn á
eftir, livort ekki hefði verið til-
hlýðilegra að skipta gjöfinni milli
fjölskyldunnar (eins og gefandinn
liafi ætlast til) svaraði hann: „Það
væri móðgun við gestinn minn að
skipta gjöf lians milli kvenna,“
Eg' hefi gengið framhjá likum
kvenna og barna, sem liöfðu dáið
af sulti, fyrir utan Uenostöðina í
Tokio. Þau vöktu ekki meiri at-
hygli en dáuðir grátittlingar, Þetta
voru varla taldar mannlegar verur,
af því að þær liöfðu ekki notið
neinnar karlmannsverndar.
Menntun japanskra kvenna mið-
ar að því einu að gera þær að auð-
sveipum og ódýrum þjónum karl-
mannanna. Á sveitabæjunum sá ég
þær notaðar sem húsdýr eða drátt-
ardýr, og þegar jjrældómi dagsins
lauk sátu þær i hnipri úti i h'orni,
lengst frá arineldinum, sem karl-
mennirnir sátu við, þangað til þeir
höfðu matast. Og þá var þeim leyft
að eta kaldar leifarnar.
Á heimilum ríkra Japana í ná-
g'renni Tokío hefi ég séð konurnar
klæddar í skart - skrautlega kimonóa
með ogi (breiðu belti um mittið).
Þetta skart er talið sjálfsagt á ríkra
manna heimilum, eins og livert ann-
að stofustáss.
En bæði á sveitabvlinu og í einka-
bústaðnum eru þær taldar eins og
hlutir, sem teljast til heimilisins en
ekki sem lifandi verur, er hafi
vilja, réttindi og óskir um að vera
eitthvað meira en ambáttir. Margra
alda kúgun hefir afmáð allar per-
sónulegar óskir þeirra.
Japan hefir notað konurnar eins
og hver önnur náttúrugæði. Stofn-
un, sem heitir „Geisha-sambandið“
hefir umsjón með hinni lögfestu
vændiskvennaleigu, og' er stórt kaup-
sýslufyrirtæki, sem aðeins rekur
Framhald á bls. lk.
en þá heyrðist fjarræn og dularfull
rödd: „Darby, komdu með meira
romm“. Sjóræningjarnir hrukku í
kút og fölnuðu. Dick kraup á kné
og dró upp Biblíu, eins og allir
þrjótar gera á örlagastund.
Cooyrighí P, I. B. Bo* 6 Copenhagen