Fálkinn - 22.08.1947, Síða 12

12
F Á L K I N N
Kathleen O’Bey:
Framhaldssaga. — 8.
Augu blinda mannsins
— Það skal ég gera, læknir. Yerið þér
sælir.
Læknirinn kinkaði kolli til þeirra
beggja, og svo skundaði hann á burt, en
þau fóru inn í húsið.
Fáum mínútum síðar, er Lilly stóð við
gluggann, sá liún læknirinn aka liratt fram
hjá bílnum sínum áleiðis í sjúkravitjan-
irnar.
Karter sat við skrifborðið og Lilly sneri
sér að honum þegar Samo kom inn
skömmu síðar, með böggul, sem hann
lagði á borðið fyrir framan lmsbónda sinn.
Þetta kom í póstinum, sagði hann og
fór út aftur.
Karter skar á böndin á bögglinum.
Askja var innan í pappírnum og þegar
bann tók lokið af, sá Lilly að undurfalleg-
ar rósir voru í öskjunni.
LiIIy flýtti sér til hans. — En livað þær
eru fallegar, sagði hún, og ætlaði að taka
eina þeirra, þegar Karter hrinti heniil frá.
Hann stóð grafkyrr, eins og hann væri að
ldusta. Hann laut sem snöggvast niður að
blómunum en rétti sig fljótlega upp —
og Lilly sá að hann varð náfölur.
Farið þér frá, sagði liann og tók
öndina á lofti, — fljótt frá — eg þekki
hljóðið, ég liefi heyrt það hundrað sinn-
um í myrkviðum Afriku. ...
Hann lét öskjuna detta á gólfið og
sparkaði henni út í horn.
Og nú gall rödd hans um stofuna:—
Samo - Samo — komdu strax! Hann
hrópaði eitthvað afríkanskt orð, sem Lilly
skildi ekki.
Og eins og hún væri dáleidd horfði hún
á blómin, sem lágú á gólfinu. Út úr blóm-
vendinum liðaðisl ofurlítil græn naðra . .
Þetta er ein af hættulegustu eiturnöðr-
um Afríku, sagði Karter og rödd hans var
hás og æst.
6. kapítuli.
Naðran liðaði sig fram á gólfið. Svo lá
lnin kyrr og teygði lil úr sér raka, langa
tunguna.
Hurðinni var hrundið upp. Lillv sá Samo
bregða fyrir í dyrunum og hann virtist
vera steingrár í andliti.
í sama augnabliki hafði hann gripið
staf, sem stóð fyrir innan dyrnar og i
hendingskasti var hann kominn að nöðr-
unni. Stafurinn flaug gegnum loftið og
hitti Jjar sem hann átti að hitta. Hausinn
á eiturkvikindinu fór í mél.
Nokkrar krámpateygjur fóru um skepn-
una og svo lá hún kyrr.
Samo sneri sér að húsbóndanum.
Augu bans skutu neistum af bræði, og
röddin var skerandi Jjegar hann tók til
máls.
Lilly skildi ekki hvað hann sagði. Hann
hefir vafalaust talað afrikanska mállýsku,
en endirinn var sá að Karter benti honum
til sín og klappaði honum á öxlina.
— Rólejgur, Samo, sagði liann vingjarn-
lega. Þetta er ekkert.
Æsingur Samos hvarf samstundis. Hann
varð fyllilega eins og liann ólli að sér og
sótti nú fægireku og fór út með dauðu
nöðruna og blómvöndinn. Þegar hann kom
fram að dyrunum sneri hann við enn
einu sinni og leit á liúsbónda sinn. Svo
yppti hann öxlum og fór út.
Sveinn Ivarter stóð á miðju gólfi. Það
lék bros um varir hans og svo hló hann
lágt.
Það var lieppilegt að ég heyrði í henni
hljóðið, sagði hann í léttum tón. Yerði
maður fyrir eiturtönninni ó J)essu kvik-
indi lifir maður ekki nema í bæsta lagi
tíu mínútur. Sámo hélt J)ví nú eindregið
fraln, að þessi atburður væri full sönnun
fyrir Jjví, að kynbræður bans væru þarna
að verki. Þetta var algeng aðferð nú hjá
þeim, J)egar J)eir vildu koma einhverjum
fyrir kattarnef. — Þessi nöðrutegund er
frá Afríku, ég þelcki hana svo vel þaðan.
—Samo hefir eflaust rétt fyri'r sér, sagði
Lilly luigsandi. Hún gat bara ekki stillt
sig um að brjóta beilann um, hvort J)að
væri ekki Samo sjálfur, sem stæði á bak
við alla J)essa viðburði. Hún gat ómögu-
lega fengið sig ofan af þvi, að það befði
verið liann, sem heimsótti hana um nótt-
ina.
En átti liún að segja Karter frá J)ess-
um grun sínum? Hún afréð — að minnsta
kosti fyrst um sinn —að láta grun sinn
ekki fara lengra. Annars mundi Karter
víst alls ekki fáanlegur til að trúa slíku
ódæði á þjón sinn, sem hann virtist bera
fullt traust til. En Lilly liafði heitið sjálfri
sér J)vi að hafa nánar gælur á Sarno.
Það var Sveinn Karter, sem vakti liana
af heilabrotum hennar til veruleikans
aftur.
- Við getum eins vel farið undir eins,
sagði hann. Svo getum við etið Iiádegis-
verð inni í borginni.
Iiún horfði á hann aðdáunaraugum.
Eg skil eiginlega ekki hvernig í ó-
sköpunum þér getið tekið öllu Jiessu eins
rólega og J)ér gerið, sagði bún. Þetta með
nöðruna hefði þó vel getað kostað vður
lífið.
Hann vppti öxlum. — Maður er svo van-
ur þessu i Afriku, þar sem ég befi lifað
mest af ævinni. Maður venst J)ví. Þessar
litlu eiturnöðrur finnur maður allsslaðar,
— einn af mönnum mínum fór einn morg-
un í stígvél, sem naðra liafði skriðið ofan
í, og eftir tíu mínútur var hann dauður.
Það fór hrollur um hana en hún sagði
ekki neitt. Og hann hélt áfram:
— En hvernig líst yður á tillögu mína?
— Eg get verið tilhúin hvenær sem
vera skal, sagði hún.
— Ágætt. Eg ætla að biðja Samo um
að ná í bifreið. Ilann verður með okkur,
og svo getur liann fylgt mér meðan J)ér
eruð í yðar erindum.
Tæpum stundarf jórðungi síðar stóð
vagninn við dyrnar.
Lilly og Karter settust inni í honum,
en Samo settist hjá bílstjóranum.
Lilly og Karter töluðu ekki mikið sam-
an á leiðinni, bann kom aðeins með spurn-
ingar við og við, og af þeim varð hún
Jjess áskynja að hann langaði til að liún
segði honum eitthvað af sjálfri sér.
Hún sagði honum eins mikið og; hún
taldi forsvaranlegt, sagði honum að hún
hefði aldrei J)ekkt föður sinn né móður
og hefði ekki hugmynd um hver J)au
væru, en langaði mikið til að fá að vita
deili á þeim. Hinsvegar sagði hún honum
Iionum ekki að hún hefði haft J)etta á bak
við eyrað þegar hún réði sig til Helme-
gaard.
Lilly sal hugsi er J)au óku inn í borgina.
Hún var að bugsa um bve örugg Iiún
var i návist lians, J)ó að hún J)ekkti hann
ekki nema lítið. Og samt fannst Iienni
eins og hún hefði J)ekkt Iiann i mörg ár,
eins og þau væru að vissu leyti gamlir
vinir.
Hversvegna hún gat eklci fundið neina
skýringu á J)ví sjálf, en þella var stað-
reynd.
Og samt var liann, þrátt fyrir alúð sína
oft fremur hlédrægur og stundum meira
að segja afundinn.
Hvar viljið þér fara úr bílnum?
sj)urði hann.
Ilún nefndi heimilisfang sitt og hann
lét boð ganga til bílstjórans. Svo béll
bann áfram:
Eftir klukkutíma skulum við hittast og
borða saman, og' svo getum við haldið
erindagerðum áfram á eftir. Finnst vð-
ur ekki best að liafa J)að svo?
Ágætt — alveg eins og þér viljið,
berra Karter. Við getum máske hitst á
Ráðhústorginu, við varðbúsið, við varðliús
strætisvagnastjóranna.
Nokkru síðar nam vagninn staðar við
liltekna götunúmerið, og Lilly liljóp út.
— Eftir klukkutíma á Ráðhúslorginu,
sagði bún glaðlega og rélti lionum hönd-
ina.
Jó, sjáumst aftur! Hann brosti til
hennar og brosið varð til J)ess að blóðið
kom fram í kinnar hennar og hjartað fór
að liamast. Ilún skellti bílhurðinni aftur
og ílýlti sér inn í húsið.
Hún heyrði bílinn aka burt meðan
lnin var að hlaupa upp stigann. Hún var
í miklum vafa um hvort hún ætti að segja
upp íbúð sinni með stysta leyfilegum
fresti, en ákvað loks að balda henni fyrst
um einn. Það var enginn trygging fyrir
því að þessi staða, sem hún hafði fengið,