Fálkinn - 19.12.1947, Qupperneq 15

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1947
A R L A er það oft
sem fólk dreymir
fyrir daglátum en
ég hefi að minnsta
kosti reynslu fyrir
því, sagði Claude Regnier læknir.
Hann gekk út að glugganum, sem
veit út að litla garðinum fyrn
utan lækningastofuna. — Draum-
laus svefn er auðvitað bestur, en
þegar draumur getur bjargað
mannslífi verður maður að telja
feng að honum.
Hann horfði á mig, og þegar
hann var kominn að rúminu mínu
aftur, hélt hann áfram: — Þér
virðist vera efins, herra minn, en
ef þér viljið, þá skal ég fúslega
segja yður drauminn — ég er bú-
inn með stofuganginn, og ef ég
þreyti yður ekki, vil ég gjarna
setjast hjá yður í nokkrar mínút-
ur.
— Eg verð fenginn því, læknir,
sagði ég og benti á auðan stól.
Hann hagræddi bilaða fætinum á
mér, settist og tók svo til máls:
— Það var fyrir nokkrum ár-
um, í miklu hitasumri, og ég varð
að taka mér hvíld fyrr en ég
hafði gert ráð fyrir. Eg hafði ætl-
að mér upp í svissnesku Alpana
í september, en varð svo að taka
sumarleyfið í júlí. Eg var þreytt-
ur og leið beinlínis illa og þurfti
að fá hvíld tafarlaust. Það var svo
ógeðslega mikil hitamolla í París
að ég þráði hreint loft og tæran,
grænan sjó og afréð því að fara
til Le Havre. Eg fékk gott her-
bergi á rólegu, góðu gistihúsi, og
stytti mér stundir með sjóböðum,
göngum og lestri. Eg umgekkst
ekki nokkurn mann, þekkti engan
og kunni þessu vel. Svaf vel og át
mikið og venjulega dreymdi mig
ekki neitt. Þangað til eina nótt-
ina! En þá dreymdi mig þannig
að ég varð að fara út á svalirnar
og fá mér sígarettu þegar ég vakn-
aði. Og þar gat ég rifjað upp all-
an drauminn og mundi allt greini-
lega.
Jæja, ég þóttist vera úti á
göngu, staddur á þjóðvegi, þar
sem járnbraut lá samhliða veg-
inum. Þarna var grænt, fallegt
og heitt. Allt í einu kemur braut-
arlest þeysandi með ofsalegum
hraða. Hún æðir áfram eins og í
tryllingi. Á einni sekúndu hafði
öll vagnalestin farið framhjá mér,
en á næstu sekúndu heyrðist brak
og brestir — eins og allar þrum-
ur veraldar syngi í kór. Vagnarn-
ir rekast á, eta sig hver inn í ann-
an, orrahríðin varir eitt augnablik
og svo verður allt kyrrt. Stóra,
föngulega lestin hafði stöðvast á
. . . Afsakið; eruð þér ekki ungfrú Duviviére. . . . ?
SMÁSAGA EFTIR HJALMAR HAUG
tryllingslegu feigðarflaninu, og nú
var óhugnanlegt um að litast:
Sumir vagnarnir héngu fram á
snös, aðrir hofðu oltið niður í
brekkuna og enn aðrir steypst á
hvolf á teinunum. Ekkert hljóð,
engin vein eða óp — aðeins óttar-
leg þögn. Hverskonar lest var
þetta eiginlega? Eg fór að einum
vagninum, sem stóð eftir á tein-
unum. I glugganum sá ég unga
stúlku. Eg færði mig nær. Hún
horfði á mig. Eg færði mig enn
nær. Hún var falleg. Aldrei hafði
ég séð fallegra rautt hár. Hörund-
ið bjart eins og á barnsandliti —
gráklædd og með samanbundin
stjúpmóðurblóm i hendinni. Eg
veifaði til hennar — gerði henni
skiljanlegt að ég ætlaði að hjálpa
henni. Hún sinnti því ekki. Eg
veifaði aftur, kastaði steinvölu á
rúðuna, nei, ekkert gerðist nema
að hún horfði út — bara horfði.
Engin svipbrigði voru á henni að
sjá. Eg hlustaði aftur á hina ó-
eðlilegu kyrrð, skelfing greip mig
— Guð minn góður, hvílík kyrrð!
Og svo hún þarna í glugganum,
sem gerði ekki annað en að horfa
— augun gerðu mig æran.
Eg hrópaði: Hjálp! hjálp!
Nokkrum mínútum síðar barði
vikadrengurinn á gistihúsinu á
dyrnar hjá mér og spurði mig
hvað væri að. Hann hafði heyrt
hrópin í mér.
T"'\ A G I N N eftir sá ég stúlk-
una úr járnbrautarslysinu.
Bráðlifandi. Eg hafði verið að
borða og kom innan úr matsaln-
um á gistihúsinu þegar ég mætti
henni í dyrunum, ásamt fullorð-
inni konu. Móður hennar, datt
mér í hug — og það reyndist
vera rétt.
— Afsakið þér læknir, skaut
ég fram í, — en hvað var það nú
fullvissaði yður um að þetta
væri sama stúlkan?
Læknirinn tók upp vindlinga-
hylkið sitt og við kveiktum okkur
í vindlingi, báðir tveir. Hann dró
að sér langan teyg, og lét bláan
reykinn ganga fram úr munni og
nefi og sagði: — Stjúpmóður-
blómin.
Nú varð ofurlítil þögn, og það
eina, sem ég gat sagt var: — Eg
skil.
— En svo voru það öll hin ein-
kennin líka, monsieur: fallega
rauða hárið, fíngerða hörundið,
gráu fötin — allt, allt sem ég
hafði séð um nóttina.
— Átti hún heima á sama gisti-
húsinu og þér? spurði ég.
— Já, nú skal ég segja yður
sögulokin. Hann drap í vindlingn-
um og hélt áfram: — Eg spurði ár-
manninn á gistihúsinu hverjar
þessar dömur væru. Þær hétu Du-
viviére og höfðu verið þarna í
þrjár vikur. Móðir og dóttir. Ég
þakkaði honum fyrir og settist í
stól í ársalnum og fór að hugleiða
hvað ég ætti að gera. Ef unga
stúlkan ætlaði sér með lestinni þá
varð ég að afstýra því, hvað sem
það kostaði. Það lá við að ég teldi
það skyldu mína. Mér var ómögu-
legt að lesa blaðið, sem ég hélt á,
— svo órótt var mér.
Þegar ég hafði setið svo sem
háiftíma komu dömurnar fram
úr matsalnum. Þær námu staðar
rétt hjá stólnum mínum, svo að ég
heyrði greinilega hvað sagt var:
— Þú átt tuttugu mínútur eftir,
Yvonne, viltu ekki sækja töskuna
þína strax. Unga stúlkan fór, og
kom aftur að vörmu spori með
handtösku. Þær fóru saman út.
Nú var ég viss um að hún var að
fara í ferð. Hvað átti ég að gera.
Ekki gat ég farið til þeirra og sagt
þeim drauminn, þær mundu halda
mig vitlausan og hún mundi fara
eigi að síður. Tuttugu mínútur —
tuttugu mínútur! Eg fór út og
rásaði fram og aftur fyrir utan
gistihúsið, ekki langt frá mæðg-
unum þar sem þær sátu.
Allt í einu kom mér ráð í hug.
Eg þóttist vita að móðirin færi
ekki á brautarstöðina. Enn liðu
nokkrar mínútur og ég gekk af-
siðis en hafði gát á þeim. Nú
stóðu þær upp, móðirin tók utan-
um dóttur sína og kyssti hana.
Gott! Nú var hún orðin ein. Það
var stutt á brautarstöðina. Eg lét
hana vera góðan spöl á undan mér.
Þegar hún var komin að stöðv-
arhúsinu herti ég á mér og náði
henni í dyrunum. Hún snarstans-
aði þegar ég sagði:
DRAUMUR REGNIERS LÆKNIS