Fálkinn - 19.12.1947, Page 32

30
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1947
að skyggja þegar Páll kom að
hólnum. Hann stóð þar í öngum
sínum. Hvílík fásinna að ætla sér
að grafa í stóran hól! Hann tök
eikarlurk og fór að róta til visnu
laufi, sem lá í hrúgu undir einu
trénu.
Allt í einu rakst lurkurinn í eitt-
hvað hart. Páll rótaði laufinu frá
í flýti og sá eitthvað gljáandi....
en í sömu svifum var þrifið í
hann aftan frá. Hann sparkaði
afturundan sér og heyrði blót og
formælingar og í svipan var linað
á takinu, svo að hann gat dregið
andann. Hann sló og sparkaði en
takið um hálsinn á honum varð
fastara og fastara. Honum sortn-
aði fyrir augum, en þá var tak-
inu allt í einu sleppt. Páll riðaði
á fótunum, þegar hann leit við
heyrði hann urr, og sá að Björn
var að glíma við stóran mann.
Hundurinn hafði bitið sig fastan
í handlegginn á manninum, en
hann sparkaði í hann og með
lausu hendinni reyndi hann að
troða einhverju inn á sig. Páll
tók nú á því sem hann átti til,
þreif lurkinn og réðst að mann-
inum, sem í þessum svifum var
að ná til skammbyssunnar sinnar.
Lurkurinn hitti á handlegginn á
manninum með svo miklu afli,
að hann missti skammbyssuna.
Björn sleppti takinu til þess að
ná í byssuna, en Páll náði í háls-
bandið á honum og hrópaði: —
Gættu mannsins, Björn! Meðan
Páll var að ná í byssuna notaði
maðurinn færið til að komast á
burt og taka til fótana.
Páll var ekki í vafa um hvaða
maður þetta var. Það var silfur
þjófurinn, sem undanfarið hafði
framið innbrot víða í bænum og
stolið silfurmunum, og sem einu
sinni áður hafði komist undan
lögreglunni með því að beita
skammbyssunni. En nú hafði Páll
náð í vopnið frá honum. — Eltu
hann, Björn! hrópaði Páll og svo
kallaði hann: — Stansið annars
skýt ég! til mannsins á flóttanum.
En þjófurinn gegndi því vitanlega
ekki, hann hljóp eins og hann
ætti lífið að leysa út úr skóginum
og Páll og hundurinn á eftir.
Allt í einu varð Páli fótaskortur
og hann datt kylliflatur. Og i
sömu svifum hljóp skotið úr byss-
unni. Páll varð dauðhræddur;
setjum svo að skotið hefði hitt
sjálfan hann; en hann áttaði sig
fljótt og hélt eltingarleiknum á-
fram. Hann grillti rétt í mann-
inn er hann hljóp yfir skurðinn
og upp á veginn og nú heyrði Páll
að bílhurð var skellt.
Bíllinn var að komast á hreyf-
ingu þegar Páll kom upp á veg-
inn. Hann miðaði á barðana á
afturhjólunum og skaut, en þjóf-
urinn reyndi að komast áfram. Þá
kom bifreið beint á móti.
— Hvað er um að vera hér?
var spurt með harkalegri rödd.
Silfurþjófnum var ómögulegt
að sleppa. Maðurinn sem kom var
skógarvörðurinn. Hann hafði
heyrt skotið og þá vitanlega tek-
ið bílinn sinn undir eins.
Það kom á daginn að grunsam-
legi maðurinn var ekki silfur-
þjófurinn sjálfur heldur aðstoð-
ar maður hans, sem hafði verið
sendur til að sækja þýfið. Rétti
þjófurinn átti sér einskis ills von.
Hann var tekinn höndum heima
hjá sér og meðgekk allt. Hann
lagði það í vana sinn að brjótast
inn í hús, þar sem hann vissi að
fólkið var að heiman. Og síðasta
fenginn sinn, silfrið, sem hann
hafði falið í skóginum, hafði
hann náð í hjá Sigurði kennara,
sem hafði farið að heiman í jóla-
frí kvöldið áður.
Það var mikill fögnuður heima
hjá Páli þegar hann kom. For-
eldrar hans voru farin að undr-
ast um hann, af því að hann hafði
ekki komið heim til kvöldverðar.
Móðir hans hafði komið heim
skömmu eftir nónið og hleypt
Birni út — sem betur fór, og
hann hafði undir eins rakið slóð
Páls inn í skóginn. En í þetta sinn
fyrirgaf skógarvörðurinn Birni,
„Það var ómögúlegt fyrir þjófinn
að lcomast undan.“
og vitanlega datt föður Páls ekki
í hug að lóga hundinum, því að
hann hafði bjargað lífi Páls. Verð-
launin, sem heitið hafði verið
fyrir að grípa silfurþjófinn, féllu
vitanlega til Páls, og hann gleymdi
nærri því ástæðunni til þess að
hann hafði farið í þessa viðburða-
ríku skógarför.
En í jólapóstinum kom bréf frá
Sigurði kennara, sem þakkaði
Páli fyrir afrekið og bað hann um
að afsaka hve ónotalegur hann
hefði verið í síðasta tímanum. —
Hann hefði fengið slæmar frétt-
ir og orðið svo vanstilltur þess-
vegna. Og hann ætlaði að breyta
einkuninni.
Það er víst óþarft að taka það
fram að Páll hafði aldrei lifað
gleðilegri jól en í þetta sinn, þó
að eiginlega þætti honum ekkert
gaman að því að blöðin skrifuðu
um hann og kölluðu hann hetju!
Honum fannst það eiginlega
vera Björn, sem ætti það nafn
fremur skilið, því að það var hann
sem reið af baggamuninn.
— Við ættum heldur að skipta
þessum lúkalli, sem þér fáið um
tímann fijrir að gæta mín, úr því
að þér rækið ekki starfiðt
Töfrabrögðum
er alltaf gaman að. Hér eru nokkur
lianda okkur að glíma við:
Pappírsbrúin.
Þú hvolfir tveim glösum á borðið
í nokkurri fjarlægð, tekur svo þriðja
glasið og pappírsörk og spyrð hvort
nokkur geti látið pappírsörkina
halda því uppi, ef hún sé lögð milli
hinna glasanna. Þetta getur enginn.
En þá brýtur þú fehingar í örk-
ina og þá bognar liún ekki undan
glasinu.
Aurabragð.
Taktu 5-eyring, 2-eyring og 1-
eyring og raðaðu þeim lilið við hlið
í jjeirri röð sem nefnd var. Listin
er i því fólgin að flytja 5-eyringinn
þannig að hann liggi milli 2- og
1-eyringsins, en án þess að snerta
1-eyringinn og flytja 2-eyringinn.
— Þú styður visifingri á 2-eyring-
inn, slærð með 5-eyringnum á 2-
eyringinn svo að 1-eyringurinn
hrekkur frá og bil verður á milli
fyrir 5-eyringinn.
Q ajj Q ® ®
6-glasa bragðið.
Þú raðar ö glösum eins og mynd-
in sýnir, 3 eru full af vatni og 3
tóm. Nú áttu að flytja glösin þann-
ig að annaðhvert glas í röðinni sé
tómt, en þú mátt aðeins snerta eitt
þeirra.
Það er hægðarleikur þegar þú
veist hvernig á að fara að því. Þú
tekur nefnilega eitt glasið og hellir
úr þvi í glas á réttum stað.