Fálkinn - 12.03.1948, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 671
Lárétt, skýring:
1. Missir, 4. Hreysi, 10. vatna-
gróður, 13. kvikar, 15. skarfa, 16.
ílát, 17. seinfærir, 19 enda, 20.
svifaseinn, 21. hestur, 22. drajip,
23. þvertré, 25. komast, 27. birta,
29. fangamark, 31. tæpastur, 34.
upphafsstafir, 35. voru undir, 37.
umgerð, 38. heimsálfa, 40. sníkju-
dýrum, 41. tveir samliljóðar, 42.
sölumaður, 43. livilu, 44. fljót, 45.
heimskur, 48. kvenmannsnafn, 49.
verslunarmál, 50. umbrot, 51. látinn,
53. frumefni, 54. hverfa, 55. skennnt
un, 57. drepur, 58. ójöfnuður, (50.
steikir, 61. kona, 63. fæðu, 65. riki,
66. asa, 68. höfðu yndi af, 69. ílát,
70. sért gijáður, 71. virðing.
Lóðrétt, skýring:
1. Forsetning, 2. skelin, 3. bendir,
5. upphrópun, 6. tóbak, 7. fuglar,
8. glampi, 9. sérhljóðar, 10. óvinur,
11. neytir, 12. skip, 14. tröllinu,
16. töframenn, 18. fugl, 20. lás, 24.
eftir helmingur, 26. væskilmenni,
27. gráðunum, 28. fastar við, 30.
yfirbreidd, 32. cfni, 33. litla, 34.
skáldskapur, 36. verkfæri, 39.
skemmdur, 45. lengist dagur, 46.
nálægt landi, 47. ílátinu, 50. rösk-
uð, 52. halarófan, 54. reiðskjótar,
56. skemmtum okkur, 57. sleikja,
59. ná, 60. sverta, 61. spíra, 62.
leiks, 64. kona, 66. samhljóðar, 67.
tveir eins.
LAUSN Á KROSSG. NR. 670
Lárétt, rúðning:
1. Sót, 4. stafinn, 10. ker, 13. stál,
15. smiðs, 16. Mári, 17. særót, 19.
Ara, 20. ráfað, 21. rifu, 22. Ð.Ð.Ð.
23. alin, 25. nags, 27. skar, 29. A.B.
31. takmarkið, 34. La, 35. lita, 37.
rólar, 38. atom, 40. stök, 41. óa, 42.
Fa, 43. raki, 44. auk, 45. spretta, 48.
Pan. 49. Nr. 50. fúa, 51. tug, 53. Na,
54. ferð, 55. Aral, 57. manni, 58. rat-
ir, 60. Hanna, 61. óar, 63. rafal, 65.
ólga, 66. argur, 68. Ruga, 69. ati, 70.
trantur, 71. mak.
Lóðrétt, ráðning:
1. S.S.S. 2. ótær, 3. tárin, 5. T.S.
6. amað, 7. firðtal, 8. iðað, 9. N.S.
10. kál'ir, 11. Eran, 12. rið, 14. lófa-
tak, 16. málaðar, 18. tuga, 20. raki,
24. valsana, 26. skrópaði, 27. skratt-
ar, 28. kaminan, 30. bitur, 32. mó-
ar, 33. raft, 34. lokan, 36. tök, 39.
tap, 45. súrna, 46. eimvagn, 47.
aurar, 50. fenna, 52. gatar, 54. fangi,
56. lifum, 57. malt, 59. raga, 60.
hóa, 61. óra, 62. Rut, 64. lak, 66.
ar, 67. R.U.
sjónum fyrir fullt og allt, eða að hann færi
til Brive, þar sem liann mundi að öllum
líkindum verða drepinn er liann færi að
leita uppi manninn með hólugrafna andlit-
ið. Hún æslisl er hún hugleiddi þessar
tvær lausnir á málinu, sem háðar voru jafn
fráleitar. Og henni líkaði alls ekki að lconi-
ast i svona hugaræsing út af manni, sem
hún hafði hugsað sér að losna við' undir
eins og hún kæmi aftur lieim til Pomona.
Hún var þreylt. Ilún var full af ólund.
Þetta mundi vist enda með því að liún
fengi afleill höfuðverkjarkast. Annars lcom
þetta víst af því að hún hafði ekki gler-
augnaskrattana á sér. Hún opnaði hand-
töskuna sína. Mjög ákveðin setti liún vara-
gleraugun á litla frekknótta Smithsnefið á
sér.
Paul tók eftir þessu. - Jæja, þú hefir
fundið þau aftur?
— Þetla eru þau, sem ég hefi til vara.
Fannstu ekki gleráugun, sem ég lag'ði á
skrifpúltið þitt?
■ — Þegar Joltn kom aftur hjálpaði ég
honum til að leita. Hver veit nema einhver
þjónanna hafi fundið þau núna. Eg skal
síma og spyrja þegar ég kem til Toulouse
á morgun.
Paul hafði hálft í livoru ráðgert að vera
i Rocamadour um nóttina og fara svo til
Toulouse morguninn eftir. Hún svaraði lion
um hálí ólundarlega — Hún vissi ekki
hversvegna — að það væri engin þörf á
að síma. Ilann gæli sent henni gleraugun
þegar hann kæmi aftur til Parísar.
Nú kom höfuðverkurinn. Þetta varþá ekki
gleraugnaleysinu að kenna. Ástæðan var
víst öllu fremur sú, að hún hafði í raun og
veru ekki fengið neinn morgunverð, og á
miðdegisverð hafði yfirleitt alls ekki verið
minnst. Hún hað Paul um að staldra við í
næsta bæ. En engin viðstaða var þar. Nú
hellirigndi og Paul sagðist vilja aka eins
langt og hann kæmist áður en færi að
dimma.
Klukkan 15 snerisl honum hugur. Hann
hað afsökunar. Hann sagði að sig tæki
þetta sárt, en að hann hefði hugsað svo ein-
lieitt um að komast sem lengst, að hann
iiefði alveg gleymt því að aðrir gætu orðið
glorhungraðir. Cally sagði að það gerði
ekkert til, engum væri meira umhugað en
henni að komast sem fyrst til Rocomádour.
Hún gat lmgsað sér hvernig Iloot liði
þarna í aflursætinu, livernig hann kveið
örlögum Sylvestre, sem ef til vill var þeg-
ar kominn til Brive. El'lanst var hann að
velta því fyrir sér hvort sér mundi takast
að ná í lest H’á Rocamadour i kvöld, lil
þess að geta hilt Sylvestre sem allra fyrst.
En hún vonaði að Hoot yrði í Rocamadour
um nótlina. Það var alls ekki óhugsandi
að dr. Mathias gæti hjálpað honum ef liann
yrði þarna til morguns.
Hún sagði: — Afsakaðu, livað varstu að
segja? Hún hafði ekki iieyrt það sem Paul
sagði.
Ilann var að segja að þau skyldu staldra
við i næsta þorpi. Það gerðu þau líka. Bif-
reiðin ók heim að litlu yeitingahúsi mcð
kölkuðum veggjum, sem voru þaktir upp-
lituðum auglýsingum l'rá Dubonnet og
Michelin og svo nýrri auglýsingu frá um-
ferðakvikmyndasýningum Didons, sem ætl-
aði að hafa sýningu í Bellac þann 18. júní,
og aulc þessa var þarna vitanlega urmull
af stjórnarvaldaauglýsingum. Þarna fengu
þau prýðilega eggjaköku með hökkuðum
lauk og sveppum ofan úr fjöllum. Há og
virðuleg kona i dökkum lcjól har fram mat-
inn og líklist hún i engan stað þeim bænda-
konum, er Cally liafði séð í þorpunum er
þau höfðu ekið um fyrr um daginn. Þau
fengu líka hveitihrauð og salat, sem vafa-
laust var óalgengt á þessum slóðum. Paul
var í sjöunda himni. Hann sagði Hoot frá
ráðagerð sinni meðan þau voru að horða
og beið hrosandi eftir svarinu.
Iloot hristi liöfuðið.— 1 raun og veru
'nefi ég ekkert á móti þessari ráðagerð
yðar.
Kæri Jolin — ég slcil yður ekki!
— Eg hcfi annað að gera. Eg' get ekki
farið burt frá Frakklandi ennþá. En ég
er yður mjög þakklátur. Væri ekki betra
að þér létuð mig bara fara út í Rocamadour
og gleymduð svo að þér hafið hitt mig
yfirleitt?
Það var deginum ljósara að glaðlyndið
hvarf hjá Paul eftir athugasemd Iloots.
Hann endurtók að lillaga sín væri afbragð
og að áformið gæti ekki mistekist. En Hoot
hristi bara höfuðið.
Þegar þau höfðu matast fóru þau Cally
og Hoot út í rigninguna og að bifreiðinni.
Paul varð eflir um sinn. Ilann þurfti að
gera upp reikninginn sagði hann. Callv
sagði við Hoot: — Þú liefðir gjarnan mátt
vera ofurlítið viðfelldnari.
Eg get ekki farið burt úr Frakklandi
núna, það veistu vel.
Eg ætla ekki að segja honum frá á-
formum mínum.
— Já, ég veit það, en Paul veit það ekki.
Eg skal ekki segja ncilt, sagði Cally.
Eg vona að hann geti sér ekki til um
min áform lieldur, sagði Hool um lcið og
liann steig inn í lnlinn.
Paul var þegjandalegur við stýrið það
sem eftir var dagsins, og ók hart. Um
klukkan fimm hallaði Hoot sér fram í sæt-
inu og sagði: Það er ekki svo að skilja,
að ég vilji sletla mér fram í það sem þér
gerið, — —.
- Það er allt í lagi, svaraði Paul og ein-
hlíndi á veginn framundan sér.
— Eruð þér viss um að þér séuð á réttri
leið?
— Blessaðir verið þér. Þessa leið hefi
ég ekið svo oft áður.
■— Jæja, það var bara það, að þegar við