Fálkinn - 05.11.1948, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
LEIK
LORMERIN greifi liafði lagt
síðustu liönd á morgunsnyrt-
inguna. Hann liorfði hugsándi á
sjálfan sig í stóra, skrautlega
speglinum og hrosti. Glæsilegur
var hann enn, þrátt fyrir gráu
hárin. Hár, grannur og' tiguleg-
ur, skarpleitt andlitið, gisinn
skegghýjurigur á efri vörinni,
eftir gildandi tísku.
Lormerin greifi var öruggur
í framgöngu. Persónan var fyr-
irmannleg og tigin; allir gátu
séð á svipstundu að þetta var
aðalsmaður. í einu orði sagt,
það var eitthvað glæsilegt við
persónuna, eitthvað sem ekki
var hægt að lýsa, „je ne sais
quoi“, eitthvað töfrandi, sem
skilur á milli Péturs og Páls.
Lormerin greifi muldraði:
Lormerin er glæsimenni ennþá!
Eftir þetta samtal við sjálfan
sig fór hann inn í skrifstof-
una sína, þar var morgunpóst-
urinn kominn. Á skrifborðinu,
þar sem hver hlutur hafði sinn
ákveðna stað — en greifinn
sjaldan sat við vinnu — lágu
ein tólf bréf ásamt blöðum
með ýmisskonar stjórnmálalit.
Hann raðaði bréfunum með
einu handarviki, eins og spila-
maður spilum, og íhugaði svo
utanáskriftina á hverju bréf-
inti um sig. Það gerði liann allt-
af áður en hann opnaði um-
slögin.
Þetta var alltaf mikilvægt
augnablik í dagsverkinu, fullt
af spenningi en jafnframt óljós-
um ótta. Hvað færðu þessi lok-
uðu og levndardómsfullu bréf
horiufn? Færðu þau honum
gleði, hamingju eða ergelsi?
Hann skipti bréfunum í nokkra
staði — þarna voru bréf frá
kunningjum, þarna þau sem
honum stóð á sama um, en
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
Blaðið kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiöist fyrirfram
HERBERTSprent
§LOK
bréfum frá ókunnugu fólki ýtti
hann frá sér, þau voru lionum
oftast nær til ama. Hvaða er-
indi átti þetta fólk við hann.
Hver skrifaði þessa óþekktu rit-
liönd þarna á umslaginu? Hvaða
liugsanir, loforð eða hótanir
voru þar?
Einn morguninn, það var
ekki neinn sérstaltur dagur, sat
hann liugsandi yfir svona bréfi.
Ritliöndin var blátt áfram al-
geng, það var ekkert eftirtekt-
arvert við liana, en samt fékk
hann hjartslátt þegar liann
horfði á bréfið. Frá hverjum
gat þetta bréf verið? — Eg
þekki rithöndina, sagði liann
upphátt við sjálfan sig, alveg
áreiðanlega, — en samt kem ég
henni ekki fyrir mig.
eftir jafn litlum og óveruleg-
um atbnrði.
Þér eruð ennþá hinn sami
fríði Lormerin, að því er mér
hefir borist til eyrna. Jæja, ef
þér munið enn eftir henni Lísu
litlu, sem þér voruð vanir að
kalla Lísettu, þá gerið henni
þái ánægju að borða hjá henni
í kvöld. Nú er það ekki fram-
ar Lísetta heldur gamla barón-
essan de Vancy, yðar tryggi
vinur, sem réttir yður höndina
með hrærðum huga. Þér verðið
að taka á móti henni án þess
að kyssa hana, veslings Jaqu-
elet.
Lise de Vancy.
Hjartað í Lormerin fór að
bærast örar meðan liann las
bréfið. Hann hallaði sér aftur
í mjúkum stólnum, bréfið datt
niður á linéð á honum, hann
starði út í bláinn gagntekinn af
tilfinningu, sem gerði honuin
vott um augun.
EFTIU «111 DE MAIJPASSMT
Lormerin greifi tók upp
stæklcunargler og fór að atliuga
einkennin á þessari rithönd, og
hann varð altekinn af kitlandi
og kvíðandi forvitni.
•— Frá hverjum er þetta bréf
—• ég þekki þann, sem hefir
skrifað það, og ég kannast vel
við rithöndina. Eg hefi oft séð
Iiana áður — mjög oft. En það
hlýtur að vera orðið langt síð-
an. Frá hverjum getur þetta
verið? Æ, ætli það sé eklci eitt
sníkjubréfið.
Hann opnaði það og las:
„Kæri vinur minn: — Þér
hafið vafalaust gleymt mér fyr-
ir löngu, því að það eru rúm
tuttugu og fimm ár síðan við
sáumst seinast. Þá var ég ung,
nú er ég orðin gömul. Eftir að
við sáum seinast fluttist ég frá
IJarís út á landið, til þess að
dveljast hjá manninum mínum,
hinum gamla en löglega eigin-
manni, sem þér voruð alltaf
vanur að hæðast að og kalla
„Elliheimilið". Munið þér það
ennþá? Fyrir fimm árum fór
hann í gröfina. Og nú fer ég
til Parísar aftur til þess að
koma dóttur minni í hjóna-
baiulið. Ój.ú, dóttir mín er átján
ára og fríðleiksstúlka, sem þér
hafið aldrei séð. Eg hefi látið
yður vita að liún sé farin að
taka þátt i samkvæmislífinu,
en þér hafið eflaust ekki tekið
Ef hann hefði nokkurnima
á ævi sinni elskað stúlku þá
var það hún, Lísa, Lísetta, Lise
de Vancy, sem hann liafði gefið
gælunafnið ,.Fleur-de-Gendre“,
vegna einkennilega litarins sem
var á hárinu á henni og gráa
litarins á augunum. Hve hún
var yndislega falleg, þessi lima-
mjúka, litla barónessa, sem var
var gift gömlum og gigtveikum
og bólugröfnmn karlnagg. Hann
hafði haft hana á burt með
sér upp í sveit og lokað hana þar
inni, af því að hann var viti
sínu fjær af afbrýðisemi, ekki
síst gagnvart honum, hinum
fríða Lormerin.
Já, hann hafði elskað hana og
hann hélt að hún elskaði hann
á móti. Hún kallaði hann alltaf
Jaquelet, og hún bar þetta orð
fram með svo mikilli við-
kvæmni, að honum hlýnaði um
hjartaræturnar þegar hann las
orðin í bréfinu, eftir öll þessi
ár.
GÖMLUM og nærfellt gleymd
um endurminningum skaut upp
í huga lians. Eitt kvöldið hafði
hún kom til hans er lmn var
að fara á dansleik. Þau höfðu
gengið saman úti i Boulogne-
skóginum, hún var i flegnum
samkvæmiskjól, hann í jakkan-
um sem liann gekk í hversdags-
lega heima.
Þetta var að vori lil og loftið
milt. Og yndislegt hafði þetta
kvöld verið! Þau liöfðu setið
um stund við eina tjörnina og
tunglið sjieglaðist í vatninu.
Allt í einu fór hún að gráta.
Hversvegna? — Eg veit ekki,
hvíslaði hún, en tunglið og vatn
ið hafa svona áhrif á mig. Eg
verð oft svo hrygg þegar ég sé
eitthvað verulega fallegt í nátt-
úrunni, og þá fæ ég hjartslátt
.... Hann hafði bara brosað
að þessu. Sjálfur hafði hann
hrærst, þessi tilfinning var hon-
um annarleg en þó töfrandi um
leið, — hann skildi að þetta
var afleiðing geðhrifa hjá ungri
konu, sem ekki hafði fullt vald
á tilfinningum sínum. Hann
hafði faðmað hana að sér og
stamað: Lísa, Lísettg — tu es
exquise!
Þessi samdráttur milli þeirra
hafði verið viðkvæmur og töfr-
andi. En það slitnaði þjösnalega
npp úr honum þegar gamli, af-
brýðisami baróninn fór með
konuna sína burt úr borginni
og stíaði henni fyrir fult og allt
frá umheiminum.
Og eftir eina eða tvær vikur
var Lormerin búinn að gleyma
öllu saman! Parbleu! Og ein
kom í annarrar stað, en eigi að
síður hafði orðið autt rúm i
hjarta hans er liún fór, því að
enga hafði hann elskað eins
mikið.
Á þessu augnabliki var þetta
allt lifandi fyrir honum. Hann
stóð upp og sagði upphátt: Það
er afráðið mál. Eg horða þar
í kvöld!
Og ósjálfrátt sneri hann sér
að speglinum, skoðaði sjálfan
sig frá hvirfli til ilja og hugs-
aði með sér: Hún hlýtur að vera
orðin ellileg. Ellilegri en ég!
En í huganum þótti honum
gaman að geta sýnt sig henni
svona unglegan eins og liann
var. Hann leit vel út og var
unglegur ennþá. H'ann mundi
vera blíður við liana og liún
mundi hugsa til gamalla daga
með hryggð í huga, til daganna
sem voru horfnir fyrir langa-
löngu.
Hann var fljótur að lesa liin
bréfin. Þau skiptu engu máli.
Allan daginn hugsaði hann um
hana. Hvernig mundi hún líta
út núna? Undarlegt að hitta
manneskju aftur eftir tuttugu
og fimm ár! Skyldi hann þekkja
hana aftur?
Ilann klæddi sig með jafn
mikilli nákvæmni og tísku-
dama, íor í hvítt vesti með
gljáskeljahnoppum, lét hársker-
ann fella liárið í fallega liði,
því að liann lagði sérstaka á-
lierslu á hársnyrtinguna. Lor-
merin greifi fór snemma að