Fálkinn - 05.11.1948, Síða 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
Q>
ð-
13.
Amerísk lögreglusaga
„Það er orð að sönnu, systir“, sagði
hann. Hann dansaði vel en fremur dóna-
lega eins og þeir gerðu á knæpunum í
BoAverj". Hún var ekki í vafa um hvers-
konar maður það var, sem hún var að
dansa við, þrátt fyrir að hann var snyrti-
lega til fara.
Hún renndi augunum til horðsins, sem
Cornell sat við.
Þar var enginn maður! Ben Cornell var
horfinn. En áreiðanlega ekki af frjálsum
vilja.
Það var fífldirfska að hætta sér hérna
inn tæpum hálftíma eftir að lögreglan hafði
komið í heimsókn. En ef til vill þóttust
bófarnir vissir um að lögreglufulltrúinn og
menn hans væru að eltast við geggjaðan
mann með skammbyssu i hinum enda hæj-
arins.
Lock Meredith var horfinn lika. Var
hann eitthvað við þetta riðinn? Hún leit
örvæntingaraugum kringum sig í salnum.
Þarna — rétt hjá hljómsveitinni — var
Dave Dotts að dansa við ungu stúlkuna sem
skammbyssumaðurinn hafði ætlað að nema
hurt með sér. Helen varð rórra, liún þóttist
viss um að blaðaljósmyndarinn mundi hafa
gát á henni. En liann varð lika að hafa gát
á ungu stúlkunni. sem hann var að dansa
við. Og livernig gat hann komist yfir það
hvorttveggja i senn?
„Gættu að þér, systir!“ sagði hinn ógeðs-
legi danslierra liennar. Hann þrýsti henni
fastar að sér, eins og hann væri hræddur
um að henni mundi vei’ða fótaskortur. 1
sama bili slokknaði Ijósið. Það var kol-
dimmt i öllum salnuni.
„Eg sagði að þú skyklir gæta að þér,“
urraði dansherrann.
Hún bárðist um á hnakka og hæl til
að losa sig en hann tók liana á loft eins
og hún væri krakki. Helen fann livernig
hann hrinti öllum frá, sem á vegi hans
urðu, er liann var að ryðjast út úr dyr-
ununi.
„Dave .......! lirópaði hún allt í einu.
„Dave Dotts ......!“
Harður og lirjúfur lófi tók þrælataki
um munninn á henni.
í sama bili og ljósið slokknaði tók Dave
Dotts eftir að eitthvað hart var rekið í bak-
ið á lionum.
„Hingað með lúkurnar!“ hvíslaði liás
rödd.
Hann hlýddi viðstöðulaust. Undir þess-
um kringumstæðum liefði það verið vís
dauði að gegna ekki. Þarna var dimmt,
fjöldi fólks samanþjappað á litlu svæði
— það var hægt að skjóta hann á svip-
stundu og morðinginn gat gert sig ósýni-
legan án þess að vekja athygli, áður en
ljósið kæmi aftur, Dave heyrði lága smelli
og fann að verið var að læsa handjárnum
um úlnliðinn á honum.
Að vörmu spori fékk Jessica sömu skip-
unina. — Hún stundi.
„Vertu róleg,“ sagði Dave liughreyst-
andi. „Þetta er einslconar samkvæmisleik-
ur, sem er leikinn liérna i Albany á hverju
fimmtudagskvöldi. Þegar Ijósið kemur fær
sá verðlaiínin hjá forstjóranum, sem er
glópaldalegastur í andlitinu.“
„Gakk!“ sagði hása röddin hak við hann.
Og skammbyssuhlaupinu var stungið í öxl-
ina á honum. Hann fór að ganga og sér
til mikillar furðu rakst liann ekki á neinn
hinna gestanna, sem lilutu að vera þarna allt
í kringum hann. Maðurinn sem skipaði
fyrir ldaut að þekkja húsakynnin vel.
Eftir litla stund var liann kominn út í
húsagarð.' Hann heyrði yalelás í hurð
smella að haki sér.
„Upp í þennan vagn!“ sagði varðmaður
hans og ungu stúlkunnar.
Maðurinn með skammbyssuna skipaði
þeim háðum að fára inn fram i. Svo læsti
hann hurðinni og gekk kringum bifreiðina
og kom inn í stýrissætið hinumegin. Á
sama augnabliki sem ljósið kviknaði á
mælitöflunni sá Dave í andlit hans. Þetta
var Spoke.
„Eg hljóp ekki eins langt og þið hélduð.
Nú ökum við út í skóg.“
Eftir nokkrar mínútur voru þau komin
út fyrir bæinn og voru á steinsteypuvegi,
sem lá upp til fjalla. Það leið ekki á löngu
þangað til Spoke þversneri á stýrið.
„Við förum ekki sérlega langt,“ sagði
liann leiðbeinandi. „Eldflugan verður að
finna okkur.“
Jessica bældi niður i sér óp. Dave hristi
höfuðið.
„Þú þarft ekkert að óttast, Jess. Það er
ekkert annað en hjátrú þetta með merkið
á öxlinni á þér, og allt það. Eldflugan og
hyski hans eru valdir heimskingjar ....
þeir tefla fulldjarft með þessu.“
Og um leið leit hann á vangann á Spoke.
Það var eins og þessi athugasemd hefði
haft áhrif á hann.
„Forstjórinn veit hvað liann syngur,“
sagði Siioke hranalega. „Hann vill ekki
liafa lieila lialarófu hangandi aftan i sér.
Þegar hann hefir afgreitt hina kemur röð-
in að ykkur ......“
„Hefir afgreitt .... ?“ Dave hnyklaði
brúnirnar.
„Já. Afgreitt Ben Cornell og stelpuna
hans. Það er skratti erfitt að koma tauti
við þau. Hún virðist vita allt of mikið, og
Cornell er svo liræddur að liann er vís til
að kjafta frá hvenær sem vera skal.......
Veistu livað maður gerir við þessháttar
lömb ?“
„Maður slátrar þeim,“ sagði Dave.
„Einmitt," sagði Spoke og kinkaði kolli.
„Hversvegna tekur hann okkur ekki öll
i einu?“ spurði Ijósmyndarinn. Hann taldi
ekki sérlega milda von um, að hann mundi
sleppa lifandi úr þessu, en þvi nieira sem
maður fékk að vita, því hetur undirbúinn
var maður þó.
„Heldur þú að liann láti Jessicu sleppa
svona umtalslaust. Eftir minni meiningu
hefði þér verið hetra að drepa hana lang-
ömmu þína en að reyna að skjóta skjóls-
liúsi vfir aðra eins telpu og hana Jessicu.
Hún er hættulegri en dynamít.“
„Af því að hún er með merki eldflug-
unnar?“ sagði Dave.
„Já, einmitt.“
„Þú ert ragur afglapi,“ sagði blaðaljós-
myndarinn fyrirlitlega. „Eldflugan liefir
vaxið þér í augujn, það er mergurinn máls-
ins. Hann er ekki öðruvísi en þú og ég.“
„Þú þekkir hann ekki,“ tautaði Spoke.
Dave fann livernig unga stúlkan, sem sat
hjá honum, skalf af kulda og ótta.
„Vertu róleg, Jess,“ hvislaði hann. „Það
er ekkert skeð ennþá.“
„Spoke liefir rétt að mæla,“ sagði hún
upphátt.,, Það eru aðeins þeir sem þekkja
Eldfluguna vel, sem eru hræddir við hann.“
„Ilann er mesti blekkingamaður. Það
getur vel verið að hann dygði sem sjón-
hverfingamaður í sirkus,“ sagði Dave til
þess að reyna að hugga hana.
,Hvernig skyldi hann gera upp reikning-
ana við Cornell — og .... stúlkuna hans,“
sagði Dave skömmu síðar, eins og hann
væri að tala við sjálfan sig.
„Eldur!“ tautaði Spoke. „Þessi bölvaði
öskrandi eldur, sem öllu eyðir.“
„Þetta er fróðlegt. Hafið þið þegar fengið
pantanir i Albany?“
Spoke kinkaði kolli.
„Þegar þeir brenna kofann situr Cornell
og gælir við stelpuna — með ábyrgð: Eld-
flugan vil ekki eiga neitt á hættu, hann
vill ekki hafa fólk á lausum hala, sem
blaðrar og þvaðrar .... annars heldur hann
að þessi stelpa sé starfandi við eittlivert
hlað. Hann hatar blöð og blaðamenn eins
og pestina.“
„Það er ofur skiljanlegt,“ sagði Dave.
„Ljós og myrkur eru sjaldnast á eitt sátt.“
Spoke snörlaði. Það var kalt úli. Og við
hlýjuna frá hreyflinum kom dögg á rúð-
urnar. Bófinn þurrkaði hana af með ermi
sinni, en samt gat hann ekki séð nema
skammt á veginn.
Spolce ýtti upp hurðinni og fór út í kuld-
ann. Nóttin var stjörnubjört. Hann lokaði
dyrurium vandlega. Það var engin hætta
á að fangarnir kæmust út, því að þeir voru
háðir með hendurnar bundnar á bak aftur.
Bófinn stakk höndunum í vasana og gekk
nokkur skref áfram frá bifreiðinni, til þess
að gela séð betur niður á aðalveginn og til
bæjarins, sem lá þarna eins og ljóshaf með
dimm fjöllin að baki. Hann stóð þarna tals-
vert lehgi — að minnsta kosti svo lengi
að Dave fékk ráðrúm til að láta sér detta
dálítið í liug.
Mundi liann geta stýrt bifreiðinni án þess
að nota hendurnar? Spoke sneri hliðinni
að þeim. Dave flutti sig að stýrinu. Hann
snerti „slartarann“ með fætinum og um
Ieið ýtti hann með hnénu við gírstönginni.
Bófin hrökk við. Hann hafði staðið þarna
hugsandi og liorft niður veginn. En liann
ranlcaði fljótt við sér þegar liann lieyrði
hljóðið í lireyflinum. Hann sá ljósin tvö
koma brunandi að sér og rak upp ferlegt