Fálkinn - 01.07.1949, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
S I
Gnðlang: Benediktsdóttir:
Gnnnvör
Það var á fyrsta vori stríðs-
ins, í fátæklegu þorpi i Noregi,
að únglingsstúlka sat úti á há-
um og lirörlegum tröppum á
gömlu húsi. Hún var föl i and-
liti eftir skugga vetrarins, en
augu hennar voru djúp og fög-
ur. Það var unaðslegt að líta í
]>au.
Stúlkan liét Gunnvör, var ein-
mana unglingur, eins og fjöldi
stálpaðra barna er. Hún vissi
aðeins livað konan hét, sem
hún átti heima hjá. Viðkvæmni
konunnar þekkti hún ekki, og
gat heldur ekki hugsað sér,
hvað harka hennar náði langt.
En Gunnvör setti það ekki
fyrir sig, þ()tt fóstra hennar væri
Iiörð. — Hún mundi eftir ann-
arri konu, sem var ólík ])essari.
Hún hafði alltaf verið Iienni
mild og góð, •— sagt henni
margt fallegt, sem hún gat ekki
glevmt. Hún hafði sagt, að Gunn
vör ætti að vera til fyrir Krist,
frelsara mannanna, svo að hún
gæti glaðst bæði i þessu lífi og
öðru. Ilún sagði að hann væri
barnavinur, og þessvegna ættu
börnin þegar í bernsku, að leila
til hans.
Og þetta ljós, sem bin blíða
rödd bafði kveikl í sál barnsins,
bafði aldrei slokknað. Litla
fátæka Gunnvör bugsaði oft um
Krist, og fann að hann var
hesti vinur hennar og það má
vera, að þess vegna hafi augun
hennar stundum verið svo djúp
og fögur.
En í dag stóð svolítið sér-
staklega á fyrir Gunnvöru, og
öðruvísi en nokkru sinni fyrr í
lifi hennar. I gærmorgun hafði
fóstra hennar sagt við hana:
„Eg verð að fara úr þessu
þorpi Gunnvör, ég ætla tangt
upp i sveit, en á meðan ég verð
i burtu, áttu að gæta hússins,
mundu það. Ef þú ferð eitthvað
út, sem ekki má vera mikið,
þá mundu að loka vel á eftir
þér, og ef einhver spyr um mig,
þá segðu að ég komi bráðlega
heim aftur.“
Þetta hafði konan sagt ungu
stúlkunni, en Gunnvöru datt
það ekki í hug, að hún væri að
flýja litlu fátæku borgina, vegna
hræðslunnar við stríðið. Ilún
bafði ekki fylgst með óveðurs-
x
skýjunum, sem söfnuðust sam-
an yfir löndum og böfum.
Og þarna sem Gunnvör sat
á tröppunum, var hún að hugsa
um Ernu, Ijóshærðu laglegu
telpuna, sem hún kynntist í vik-
unni sem leið.
Erna vissi svo margt, og i
gærkvöldi hafði hún lofað
Gunnvöru með sér á samkomu,
þar sem sungnir voru sálmar,
og talað var um Krist.
Gunnvöru þótti það vndislegt,
og hún var Ernu innilega þakk-
lát fyrir hvað hún var góð við
hana. Hún heyrði konurnar
tala um, hvað Jeséi hefði gert
margt og mikið fyrir þær, og
hún heyrði mennina segja frá
því, hvernig guð hefði kallað
þá til starfsins. — Og þegar hún
var að fara út al' samkbmunni
mcð Ernu, stansaði hana einn
maðurinn, sem hafði talað, og
spurði, hvort hún tryði á Krist.
En livernig sem á því stóð,
gat Gunnvör engu svarað. Víst
trúði hún á Krist •— víst var
hann sál hennar það ljós, sem
hún gat ekki án verið, en hún
gat bara engu orði upp komið.
Þegar hún svaraði engu,
nöldraði maðurinn æitthvað í
Iiálfum bljóðum, og svo fékk
bún að fara.
„Hvers vegna spurði maður-
inn mig að þessu?“ sagði Gunn-
vör við Ernu þegar þær komu
úl.
„Þeir vilja vita um andlegt
ástand allra, sem koma inn á
samkomurnar,“ svaraði Erna.
„Eg ])ekki þetta vel, bún
mamma er búin að vera svo
lengi í ])essum söfnuði, en bún
er farin að þreytast á að sækja
samkomurnar, því að það eru
svo margs konar manneskjur,
sem koma þangað, margt af
])essu óvalda fólki, segir
mamma.“
Þetla var allt mikið umbugs-
unarefni fyrir litlu Gunnvöru.
Ekki myndi Kristur fara í mann
greinarálit, það vissi hún, og
hvers vegna talaði ])á móðir
Ernu um „óvalið fólk?“
Og Gunnvör bafði sagt Ernu,
að bún mvndi ekki fyrst um
sinn, fara aftur á samkomu
með henni. Erna bafði einskis
spurt, því að hún hélt að Gunn-
vör hefði svo mikið að gera
heima.
Nú sat unga stúlkan á tröpp-
unum og var að velta því fvr-
ir sér, livort hún ælli ekki að
fara nieð vinstúlku sinni á sam-
komu aftur, áður en langt um
liði. Henni var alltaf unnn að
því að Iieyra um Krist, um kær-
leika hans og mildi. Hún heyrði
óma í sál sinni orð móður sinn-
ar, er hún lók Gunnvöru litlu í
t'ang sér, og fræddi hana, um
konung kærleikans, um það
hvernig mennirnir hefðu hópast
að bonum, meðan bann dvaldist
hjá þeim á jörðinni, lil að fá bót
meina sinna, heyra orð hans, og
finna návist hans, — sagði henni
hvernig Iiann gegnum allar ald-
irnar, sem liðnar voru frá veru
hans á jörðu, hel'ði leitt og varð-
veitt þá, sem á hann trúðu, og
og' leyfðu honum að komast að í
huga sínum og lijarta, — hvern-
ig einnig þeir hefðu fundið þann
djúpa frið og öryggi, sem hann
einn getur veitt, því að alltaf befði
liann verið þeim nálægur, og
væri enn. Hún sagði líka, að si-
fellt liði nær þeim tíma, að hann
kæmi aftur til ríkis sins á jörð,
og opnaði skilning allra manna
á því, að þeir gætu ekki lifað i
framtíðinni án guðs.
Gunnvöru var það torskilið,
að nokkur mannssál skyldi leita
inn á aðrar brautir en þær, sem
Kristur vísaði á. Hún vissi bvað
hið andlega frelsi var óþvingað
frá hendi skaparans, og henni
fannst yndislegl að hugsa til
þess, að því meira sem hún
þráði i andlegum efnum, þeim
mun lengra gat hún sótt, og
því lengra sem hún sótti áfram
því meira varð útsýni hennar.
Henni fannst hún standa frammi
fyrir Krisli reiðubúin i veik-
leika sínum, en styrk í hand-
leiðslu hans.
Og hún var þakklát móðnr
sinni, konunni sem hafði vísað
henni til meistarans, strax ])eg-
ar bún var smábarn. Sál henn-
ar bafði gripið Ijósið, og aldrei
slep])l þvi aftur, og ef Kristur
kæmi nú lil jarðar sinnar, og
segði við Gunnvöru litlu: —
„Fylg þú mér,“ — þá mundi bún
fylgja bonum.
Unglingurinn borfði brosandi
ofan af hrörlegum tröppunum
út á götuna. Ef meistarinn kæmi
nú, þá myridi hún þekkja hann,
ef hann opnaði augu hennar, og
gæfi benni náð til ])ess. Hún
vissi það, að á hinum seinustu
tímum, þegar koma lians væri
ákaflega nálæg, mundu augu
mannanna smám saman opnast
fyrir sannleikanum. Allir þeir
sem jörðina byggðu í framtíð-
inni, mundu sjá og skilja það,
sem menn böfðu ekki getað
meðtekið áður.
Ef sá timi væri nú í nánd, að
meistarinn kæmi? — Hjarta
Gunnvarar sló örar. Hún var
svo viss um, að bann myndi
koma, og þótt bún væri ekki á-
berandi manneskja í þjóðfélag-
inu, þá ætlaði hún samt að
verða á vegi bans. Hún myndi
þekkja nálægð bans, frá ná-
lægð allra annarra.
Gunnvör setti olnbogana á
knén, og huldi andlitið í hönd-
um sér. Hún var innilega hrif-
in. Hjafta hennar varð fyrir
snertingu, og sál liennar fann
nálægð þess fullkomna.
Skyldi hann koma eftir þess-
ari götu, hugsaði Gunnvör, eða
ætli hann velji sér aðalgötuna?
Hún tók hendurnar frá and-
litinu, stóð upp og borfði leit-
andi í kring um sig, með djúp-
um fögrum augum. Fas hennar
lýsti því, að hún yar að bugsa
um, að fara niður á aðalgöluna.
En skyndilega tók hún ákvörð-
un, bún hugsaði með sér: Ef
hann kemur i dag, ])á fer bann
bér um.
Þegar Gunnvör ællaði að setj-
ast aftur í háu tröppurnar, fanri
luin að sér var orðið kalt. En
hjarta hennar var hlýtt, og sál
hennar hlustandi. — Ef hann
skvldi nú koma. —
Allt í einu sá hún hóp kvenna
og karla koma þjótandi niður
götuna, •— svona mundi ekki
fvlgdarlið meistarans verða,
ekki þessi framkoma, ])essi æð-
isgegni hávaði og handapat.
Gunnvöru sárnaði að sjá þessi
læti, einmitt núna, þegar hún
vænti svo mikils. En að enginn
skyldi finna það, nema hún,
hvers var að vænta.
Nú var hópurinn kominn á
móts við hana, allir töluðu í
einu, bentu upp í loftið, og í
allar áttir, og töluðu um stríð.
Þegar þetta fólk sá Gunnvöru
sitja rólega, án þess að hreyfa
sig, tók einn maðurinn sig út
úr hópnum, og hljóp upp
gömlu tröppurnar. „Komdu með
okkur á öruggari stað,“ kallaði
hann.
En Gunnvör spratt á fætur,
brá sér að útidyrahurðinni, opn-
aði hana, smeygði sér inn, og
lokaði samstundis á eftir sér.
Hvað vildi þetta fólk vera að
skipta sér af henni? En það
var reyndar ekki von að það
vissi, eftir hverjum bún var að
biða.
Gunnvör var ennþá í sömu
hrifningunni og fullvissunni.
Hún flýtti sér inn í ibúð fóstru
sinnar, og lokaði vandlega á
eftir sér. Hún var aðeins búin
að loka, ])egar hún heyrði óg-