Fálkinn - 01.07.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
100 ára afmæli grundvallarlaganna
Dönsku konúngshjónin aka fráAmelienborg lil Christiansborg. IJfvarðarsveitir fylgja. Myndin er tekin á Kongens Nytorv.
urlegan hávarða í loftinu —
Jiúsið nötraði. — Hvað þetta gat
veriS vissi liún eldd, en hún var
eklci lirædd þvi aS innan slcamms
myndi hún sjá þann, sem slcapa
myndi friS í lieiminum. -— Nú
komu einhver ósköp niSur í
liöfuSiS á lienni, — auSvitaS
féll hún viS, en hvaS gerSi þaS,
liún myndi InSa livernig sem
um liana færi.
Sprengja liafSi Jiitt liúsiS, sem
Gunnvör Jitla bjó í. ÞaS liafSi
hruniS. VíSa i þorpinu var ljótt
um aS litast. Mörg liús brunnu,
og þeir sem eklci liöfSu lcomist
i slcýli, hrópuSu og æddu um,
vitstola af liræSslu.
En Gunnvör ?
.Tá, Gunnvör hitti lolcsins þann
sem liún heiS eflir.
Hún varS vör viS þegar hún
féll á gólfiS, en svo ln-eyttist
allt umliverfiS. Hún fann aS hún
var mjúldega liorin í burtu. Og
Gunnvör fann þaS, þó aS hún
liefSi aftur augun,livernig stöSugl
hirti meira og meira í kringum
liana. Og aS lokum sagSi hún
upphátt: „Hann er þá kominn."
ÞaS var gott, aS liún lireyfSi
sig eklci úr gamla lirörlega Jiús-
inu. Hún liafSi lílca fundiS þaS
svo greinilega, aS liann myrtdi
koma þangaS.
Þegar liún opnaSi augun, tólc
liún elcki eftir því, liversu um-
liverfiS var hreytt, -— JivaS þaS
var bjart og slcínandi. — En
ln’m sá liann — þar sem liánn
stóS á bláhvíta þunna kyrtlin-
um, meS ásjónu og tillit, sem
var ólíkt öllum öSrum. Enginn
átli slílcan svip eSa skilning.
Meistarinn leil elclci þannig
út, sem liann vildi lcnýja menn-
ina inn á þröngar erfiSar götur.
Heldur myndi liann segja:
„Öll framtíSin er ykkar börn-
in min. Eg verö konungur yklc-
ar, sem sé um, aS elclcert illt
fái grandaS ykkur, eSa tekiS
þaS frá ykkur, sem ég hefi gef-
iS ylckur.“
Og þegar Meistarinn lagSi
liönd sína á kollinn liennár
Gunnvarar litlu, félck liún djörf-
ung til aS mæla, og nú sagSi
lrún þaS sama, og hún lrafSi
margsinnis JmgsaS:
„Eg vissi þaS alltaf, aS þú
myndir lcoma og mig JangaSi
svo milciS aS lifa og verSa stór,
af því aS ég vissi aS rílci þitl
var í nánd.“
Gunnvör var í þann veginn aS
segja eittlivaS meira, en þá fann
hún aS meistarinn ætlaSi aS
mæla, og liann sagSi:
„Veistu þaö, aS þú ert ekki
lengur á jörSunni, þar sem þú
vonaSist eftir mér, því aS áSur en
ég telc viS Jconungdóm þar, ætl-
ar faSir minn aS uppræta allt
illgresi, — og margir munu þá
einnig lcoma JiingaS á minn
fund, sem tillieyra mér þar, —
og þú ert ein á meSal þeirra.
Réttlátir og ranglátir munu
falla, JiæSi þeir sem berjast meS
og móti. — En þeir sem berjast
undir merki sannleikans, munu
ganga á minn fund, og þeir
munu lialda áfram aS undir-
liúa för mina, því aS þeir liafa
elclci gleymt liinni þungu ánauS
jarSar sinnar.“
Þannig harst ómur orSa meist-
arans, aS eyrum Gunnvarar.
, Hún sá sína þráSu von, meS
eigin augum, og liún vissi, aS
liún átti aS taka þátt í starfinu
fyrir meistara sinn. Ekki þegar
liann Jcæmi öllum sýnilegur til
jarSar, aS taka viS konungdóm
sínum, lieldur strax.
Og mitt i öllum sinum fögn-
uSi, mundi hún eftir þvi, aS
einhvers staSar í allri þessari
dýrS, lilaut lconan aS vera, sem
liafSi kveilct fyrsta ljósiS i sál
liennar. Ilún móSir liennar
lilaut aS vera í nálægS frelsai’-
ans.
— Dóttir min gekk i menntaskóla
i þrjú ár og lét aldrei kyssa sig.
— hað liefir ekki verið mennta-
skóli. hað hefir verið klaustur-
skóli.
SÚ EINA.
Sjómaður var staddur i ritfanga-
húð og spurði eftir póstkortum,
sem ástæði: „Til einu unnustunnar
minnar“. Honum tókst að fá svona
kort og keypti undir eins 25 estykki.
„Eg J)arf nefnilega að senda svo
mörgum svona kort,“ sagði hann.