Fálkinn - 21.10.1949, Side 12

12
FÁLKINN
39.
ÚT í OPINN DAUÐANN
uðu nijög hátt, og Gregory gat rakað sig
með tækjunum, seni hann liafði lagt sig í
hættu lil að sækja á Regina Palast.
Efitr baðið opnaði Erika hurð, sem var
að lieita mátti ósýnileg í þilinu og var að
svefnlierbergi mannsins hennar. Þar var
Gregory meðan Erika liringdi á stúlkuna,
sem tólc til í svefnlierbergi hennar, hengdi
upp fötin og bjó um án þess að hafa hug-
mynd um að magri SS-foringinn, sem liafði
komið kvöldið áður, væri enn í liúsinu.
Þegar þau höfðu borðað hádegisverð
nokkru síðar, fóru þau að ræða um ferða-
áætlunina. Hún sagði að bifreiðin sem
hún ók í þegar þau hittust forðum fyrir
utan Köln, hefði verið eign von der Goltz
hershöfðingja. Þess vegna hafði bílstjórinn
vtrið hermaður. Hún átti þrjá bíla sjálf,
en ökuleyfi fyrir aðeins einn þeirra, og
þetta leyfi var bundið við akstur til og
frá Múnchen. Þess vegna var ómögulegt að
aka á þessum bil alla leið til Berlín. En
von Bulil ofursti, yfirmaður flutningamála
i Múnchen var góður vinur hennar. Þess
vegna taldi hún liklegt að liún gæti út-
vegað tvo svefnvagnsmiða í hraðlestinni,
sem færi frá Múnchen um kvöldið.
En til þcss að þetta gæti tekist urðu þau
að vera fífldjörf. Gregory varð að þykj-
ast vera Auguste von Leuterlachen, frændi
Eriku, sem hafði dvalist i Ameríku síðustu
tíu árin og sem var þar enn, að þvi er
hún best vissi. Þau ráðgerðu að segja að
hann hefði komið til Þýskalands eftir að
stríðið skall á, og þetta átti að vera skýr-
ingin á því að hann var ekki í einkennis-
húningi og jafnframt fullgild ástæða fyrir
því að hann Iiefði engin skilríki. Erika
smiaði til ofurstans og spurði hvort hann
gæti verið henni hjálplegur við að fá far-
ir-iðana.
Ofurstinn muldraði eitthvað í skeggið,
erti hana með frændánum og sagðist skyldi
athuga málið. Eftir að hann hafði látið
hana bíða í fimm mínútur kom hann aft-
ur i símann og sagði að þetta væri í lagi.
Sem þóknun fyrir greiðann sagði hann að
hún vrði að borða hádegisverð með sér
daginn eftir að hún kæmi aftur frá Berlín.
Samtalið var ekki auðveldara henni fyr-
ii það, að Gregory var í sífellu að kitla
hana á bakinu á meðan, en þegar hún
skríkti hélt ofurstin að það væri merki
þess að hún væri í góðu skapi. Ekki gat
l.onum dottið í hug að liún sæti uppi i
rúmi með erindreka frá bresku leynilög-
reglunni hjá sér meðan hún var að tala
í símann. Hún þakkaði hoðið hlæjandi og
fékk að vita hvenær hún mætti vitja um
farmiðana. Henni líkaði vel þessi hugmynd
um frændann frá Ameríku, og þeim kom
saman um að Gregory skyldi látast vera
Auguste von Leuterlachen í allri ferðinni.
Dagurinn leið allt of fljótt. Um sexleytið
fóru þau inn i svefnlierbergi greifans og
þar valdi Gregory sér grá föt, frakka, slifsi,
skó, skyrtu o. s. frv. Greifinn var örlítið
hærri en Gregory og hann var dálítið
mjórri um axlirnar, svo að Lundúnaklæð-
skeri Gregory mundi liafa orðið forviða
við að sjá útganginn á honurn. En Þjóð-
verjar vanda ekki svo mjög til klæðaburð-
ar sins, og Gregory vonaði að liann kæmist
gegnum þrengslin á járnbrautarstöðinni án
þess að vekja atliygli. Sem betur fóf voru
skórnir mátulegir.
Meðan hann var að ldæða sig bjó Mitzi
um dót frúarinnar og kom svo upp með
miðdegisverð. Þegar Erika kom inn til hans
til þess að láta hann vita að öllu væri ó-
hætt, var liún alveg ferðbúin.
Meðan þau voru að borða töluðu þau um
hvernig þau ættu að komast út úr húsinu
án þess að hann sæist. Erika stakk upp á
að liann færi gegnum garðinn. Það var
auðvelt eftir að dimmt var orðið. Úr bað-
herbergisglugganum gat hann klifrað nið-
ur á flatt þakið yfir billiardstofunni og það-
an niður í garðinn. Það var ekki hægt að
komast hjá því að bílstjórinn sæi hann.
Þau urðu sammála um að hann skyldi bíða
hennar við þriðju Þvergötu og aka með
henni til Múnchen.
Þetta gekk allt samkvæmt áætlun. Á
Hauptbahnhof tók Erika farmiðana og fór
svo út á stéttina til að athuga að allt væri
hættulaust. Gregory leitaði hælis í snvrti-
klefanum á meðan, til þess að forðast að
einhver sæi hann kannske, sem hefði tekið
eftir honum á Regina Palast daginn áður.
Hann bar úrið sitt saman við stöðvar-
klukkuna. Þegar leið að farartímanum oln-
bogaði liann sig áfram gegnum fjöldann,
eins og liann væri hræddur um að koma
of seint að lestinni, og kallaði til eftirlits-
mannsins við hliðið: — Eg er Herr von
Leuterlaclien. Hefir frau Gráfin von Ost-
erberg afhent yður farmiða handa mér?
Maðurinn stakk miðanum í lófa Gregorys
og hann ílýtti sér fram stéttina uns liann
sé Eriku sem stóð i einum vagngluggan-
um og henti lionum. Mínútu eftir að liann
var sestur var lestin komin af stað á leið
til Berlín.
Undir eins og komið var út fyrir braut-
arstöðina hallaði Gregory sér, lokaði aug-
nnum og setti á sig þjáningarsvip, en Erika
dúðaði hann í teppum sem hún liafði tekið
með sér. Svo hringdi hún á vagnstjórann
og bað hann um að láta búa um annað
rúmið eins fljótt og unt væri. Frændi henn-
ar væri á leið til Berlín til að leita frægs
sérfræðings og væri svo veikur að undir
venjulegum kringumstæðum hefði hann
aldrei lagt upp að fara svona langa ferð.
Digri vagnstjórinn var altekinn af sam-
úð. Fagra konan, dauðveiki frændinn henn-
ar og ríkulegur vikaskildingurinn, sem liún
rétti honum, yfirbugaði liann algerlega,
Másandi og sveittur bjó liann um rúmið og
hauðst til að lijálpa Gregory að hátta.
— Hann var rétt búinn að gera út af við
sig, því að hann flýtti sér svo mikið að ná
i lestina, sagði hún meðan þau voru að
bisa við Gregory, stynjandi og hálf með-
vitundarlausan. Þegar þau höfðu kornið
honum í rúmið spurði vagnstjórinn eftir
farmiðunum Qg skírteinunum, sem hann
samkvæmt reglunni átti að taka við og af-
licnda farþegunum aftur er þeir kæmi á
ákvörðunarstað.
Erika fékk honum skírteini sin og lést
fara að leita að skilríkjum Gregorys, sem
hún vitanlega ekki fann. Hún harmaði þetta
mjög. Þeim tókst loks að fá Gregory til að
ranka dálitið við sér svo að liann gæti gef-
ið skýringu. Hann hlaut að hafa gleymt
skilríkjunum lieinia. Hann liafði tekið þau
upp og lagt þau fram, en þau höfðu orðið
eftir samt. Vagnstjórinn tók þetta gilt.
Hefðu þau verið útlendingar hefði þetla
aldrei komið til mála, en vagnstjórinn vissi
ekki betur en þau væru bæði góðir Þjóð-
verjar, og það var í rauninni elckert und-
arlegt þó dauðveikur maður gleymdi skil-
ríkjunum og peningunum sínum. Það yrði
engin vegabréfaskoðun er til Berlín kæmi
og digri vagnstjórinn bað Eriku um að
vera rólega. Hann skyldi sjá um að alll
gengi að óskum.
Þegar þau komu til Berlín morguninn
eftir náði vagnstjórinn í burðarmann, en
hann útvegaði svo einn af þeim fáu leigu-
bílum sem voru við stöðina. Vagnstjórinn
bar út farangurinn og lijálpaði Eriku að
styðja Gregory út á stéttina. Þegar hann
skildi við þau heygði liann sig og hukkaði
því að Erika liafði vikið einhverju að hon-
um aftur. Svo óku þau til íhúðar Eriku i
Unter den Linden, án þess að nokkuð bæri
við.
íbúðin var á þriðju hæð í stóru sambýl-
ishúsi. Hún hafði ekki annað þjónustufólk
þarna, en Franz gamla umsjónarmann, sem
verið hafði ekill hjá föður liennar, og kerl-
inguna Irmegarde, sem einnig hafði verið
hjú lengi hjá fjölskyldunni. Hún kynnti
Gregory fyrir þeim sem Auguste frænda
sinn. Ilún þóttist viss um að þau mundu
ekki svo vel eftir Auguste að þau sæu mun-
inn, og sagði þeim að hann væri nýkominn
frá Ameríku og ætlaði að dvelja hjá henni
nokkra daga. Gömlu hjúin fögnuðu henni
vel og heilsuðu Gregory kurteislega.
Þegar hún sýndi Gregory svefnherberg-
ið sagði hún þeim gömlu, að skipið sem
Gregory kom á liefði verið skotið í kaf
og liann hefði misst allan farangur sinn.
Þess vegna yrði hann að nota fatnað greif-
ans þangað til liann hefði eignast ný föt.
Undireins og þau voru orðin ein sagð-
ist Gregory ætla að fara og ná í skjölin.
Hún vissi að þetta var óhjákvæmilegt en
var illa við að sleppa lionum út á götuna,
því að þar gat liann átt á liættu að lögregla
eða hermenn stöðvuðu hann og spyrðu
liann spjörunum úr. Þau sátu lengi og