Fálkinn - 21.10.1949, Side 13

FÁLKINN
13
brutu heilánn uni hvernig þau ættu að
iiaga þessu, uns hún spratt upp og sagði:
— Nú veit ég það! Hún dró út skúffu og
tók upp sólder, eins og fólk notar í tennis
eða til að hlífa augunum i miklu sólskini
eða sterku rafljósi.
— Kurt á þetta, sagði hún. Hann notar
það þegar liann vinnur í efnarannsókna-
stofunni. Taktu það og liafðu það niðri
undir augum. Eg skal finna staf lianda þér,
og þegar þú kemur út gengur þú varlega,
fikrar þig áfrani eins og þú værir blindur.
Ef þú gerir það þá kemur varla til þess
að nokkur stöðvi þig.
Agætt! sagði hann. — Þú ert snilling-
ur, góða mín. Takist mér að reka erindi
mitt þá er það eingöngu þér að þakka.
Eftir hlýjar kveðjur og loforð um að
koma hið bráðasta aftur fór hann frá henrii.
í anddyrinu sétti hann á sig sólderið, fór
niður í lyftunni og út um liliðar-dyr til þes
að forðasl dyravörðinn. Undir eins og út
kom lók hann stefnuna til Tiergarten. Hann
gékk niðurleitur og pikkaði stafnum í stétt-
ina. Pólk vék úr vegi fyrir honum. Á götuhorn
um stóð liann kvrr og beið þangað til ein-
Iiver hugulsamur vegfarandi hjáljjaði hon-
um yfir götuna. Þetta geklc seint, en klukk-
una vanlaði tíu mínútur í tólf þegar hann
kom að bekknum, sem hann átti að bíða
við. Bekkurinn var mannlaus. Hann hafði
komið i tæka tíð.
Eftir fimm mínútur kom kona. Grgeory
sá ekki nema fæturna á henni. Hún sett-
isl lijá honum og heiisaði: Iieil Hitler!
— Ein Reich, ein Volk, ein Fiihrer! svar-
aði Gregory hollustusamlega og með á-
litrslu, þó liann hefði ekki hugmynd um
hvort svörtu skórnir og sokkarnir, sem
liann sá niður við jörð, tilheyrðu mann-
eskjunni sem hann álti að liafa samband
við.
Það skrjáfaði í pappír og af því réð hann
að konan ætlaði að borða nestisbita. Það
var gott, og hann hélt samtalinu áfram.
— Eg get ekki séð hvað klukkan er.
Kannslte þér viljið gera svo vel að segja
mér þegar hún verður fimm mínútur yfir
hálfeitt. Þegar hún er orðin það verð ég
að fara að hypja mig í matinn.
— Sjálfsagt, svaraði hjöft, þægileg rödd
með greinilegum útlenskuhreim. En yð-
ur liggur ekkert á ennþá. Klukkan var að
slá eitt — æ, ég mismælti mig, — tólf
meina ég.
Gott hugsaði Gregory með sér, — þetta
lítur vel út. Og röddin hélt áfram:
— Eg er hjúkrunarkona og fæst oft við
blinda sjúklinga. Það er dásamlegt hve á-
nægðir þeir eru. En það er ýmislegt sem
þeir eiga i vanda með — t. d. að vita hvað
klukkan er þegar þeir eru úti upp á eigin
spýtur. Eruð þér alveg blindur eða er það
ekki nema annað augað?
— Ekki nema annað, sem helur fer, svar-
aði Gregory. — En eins og þér skiljið verð
ég að fara varlega með hitt augað. Það er
þess vegna sem ég geng með þetta sólder
þegar ég er úti.
•— Má ég hjóða yður ke'xköku? spurði
stúlkan eftir augnablik.
— Þakka yður kærlega fyrir, sagði Gre-
gory og rétti fram höndina. — Eg vil gjarn-
an eina, ef þér hafið eirini of mikið.
Hann tók kexkökuna og maulaði liana í
hægðum sinum og þau töluðu um daginn
og veginn, en i nærri því liverri setningu
notaði hann orðin einn, ein og eitt þangað
lil jiau liöfðu gengið úr skugga um að þau
töluðu við réttan aðila. Það var stúlkan,
sem varð fyrri til að gefa þetta í skyn.
Sjáið þér mjög illa, eða liafið þér dá-
lilla skímu? spurði liún. — Gelið þér til
dæinis séð mann, sein gengur rétt á undan
vður?
Stundum sé ég dável, sagði Gregory.
Og þér liafið svo fallegar fætur, að ég
skal með ánægju fara með yður hvert sem
þér viljið.
—- Manni væri nær að halda að þér vær-
uð kominn hingað til að gera það, sagði
liún og hló. Og þó að þér talið ágæta þýsku
þá finnst mér samt sem þér munuð vera
útlendingur.
Eg er einn, svaraði Gregory og af-
hakaði nú þýskuna hræðilega til þess að
undirsrika að hann væri útlendingur og
fulltrúi ensku leyniþjónustunnar nr. 1.
— Við liöfum beðið yðar lengi, sagði hún
rólega. Við höfum skifst á að koma liingað
þriðja hvern og fjórða hvern dag svo að
umsjónarmennirnir skyldu ekki fá grun, ef
þeir sæju sömu manneskjuna koma hing-
að og borða nestið sitt dag eftir dag. Guði
sé lof að þér eruð loksins kominn og getið
létt á okkur þessari hræðilegu ábyrgð.
Það var ekki neinn leikur að komast
hingað sagði Gregory. En úr því að ég er á
annað borð kominn til Berlín vil ég helst
ljúka erindinu sem fljótast.
— Eigum við að fara? sagði hún og stóð
upp. - En úr því að þér eruð blindur þá
er best að við verðurn samferða. Það fer
vel á því að blindur maður og lijúkrunar-
kona gangi saman.
— Já. Við liefðum getað undirbúið þetta
betur ef tækifæri hefði verið til, sagði Gre-
gory. — En livar eruð þér hjúkrunarkona?
Eg heyri að þér eruð ekki þýsk.
Nei, ég er frá Bandaríkjunum og
starfa fyrir Rauða Krossinn ameríska. Yf-
irboðarar minir vita auðvitað ekkert að
ég sýsla með þetta. Því að bæði er það
hlutleysisbrot og brot gegn siðferðisreglum
Bauða Krossins. Ef þetta kæmist upp þá
mundi allt ganga af göflurium.
- Eg er hræddur um að það gerði meira
en að ganga af göflunum.
— Kannske. Þjóðverjar skutu hjúkrun-
arkonuna Edith Cavell fyrir eitthvað þessu
likt, var ekki svo? Þeir mundu skjóta mig
líka. En ég hætti á það. Eg var hérna þeg-
ar stríðið hófst og mestur hluti starfs mins
fer í að hjúkra þýskum hermönnum. Þess
vegna finnst mér leyfilegt að nota svo sem
tíunda liluta starfstíma míns til að gera
gera eitthvað fyrir Englendinga, ekki síst
þegar ég geri það í frístundum mínum. Það
er ekki ein einasta sál af okkur sem erum
lokuð hér inni, sem ekki hefir samúð með
lýðræðislöndunum. En það getum við auð-
vitað ekki sagt þegar aðrir hlusta á.
Meðan þau voru að tala saman liafði
stúlkan leitt hann út úr garðinum. Þau
gengu margar götur uns þau komu að liúsa-
Iiverfi með gamaldags skrifstofubyggingum.
Þó sunnudagur væri voru margar skrifstof-
urnar opnar, en það er algengur siður lijá
þýskum handverksmönnum og kaupsýslu-
mörinum. Á annari hæð í einu húsinu fóru
þau inn á skrifstofu. Skiltið á hurðinni
sýndi að þar var málaflutningsmaður.
Skrifari með gleraugu kom fram og heils
aði stúlkunni. Hann talaði með amerískum
hreim þegar hann svaraði spurningu stúlk-
unnar um hvort bróðir liennar væri við.
Já, hann er við, ungfrú Vanderlioorst,
ég skal láta hann vita af yður undireins,
svaraði hann og hvarf inn fyrir.
Hár maður um þritugt kom á móti þeim.
llann heilsaði systur sinni með orðunum
„lialló Lorna“ og kyssti liana. Undireins og
hann liafði lokað dyrunum sneri stúlkan
sér að lionum.
Loksins er hann kominn, Cornelius,
sagði hún. — Þetta er nr. 1.
Gleður mfg að hitta yður, sagði Vand-
erhoorst innilega og tók fast í hönd Gre-
gory. Eg liefði heldur viljað geyma birgðir
af dýnamíti liérna þessar vikur en þessar
tvær pappirsarkir. En Jolinny Beardmore í
enska sendiráðinu nauðaði á mér að taka
við þeim, áður en hann fór.
Þéf og systir yðar hafið gert okkur
ómetanlegan greiða, sagði Gregory og tók
af sér sólderið. — Aðal vandinn var að
finna rétta manninn lil að taka við skjöl-
unum. Það er ástæðan til þess að ég kom
ekki fyrr. En ég vona að geta komið skjöl-
unum til skila í kvöld.
Hér er gæslumaður fjársjóðsins! sagði
Vanderhoorsl og benti á ljósmynd af Herr
Doktor Josef Goebbels. — Þeir prökkuðu
upp á mig þessari mynd á líknar-útsölu
fvrir nokkrum árum, en liann hefir kom-
ið mér að milclum riotum síðan, ófétið að
tarna. Fólk sem liefir komið til mín hefir
haldið mig gallliarðan nasista þegar það
sá myndina yfir slcrifborðinu mínu, en ég
liugsa að liann fengi flog ef hann vissi
hvað liann hefir geymt fyrir okkur.
Vanderhoorst tók ljósmyndina úr um-
gerðinni með vasahnífnum.
Augnablik? sagði Gregory. — Er bréf-
ið og nafnaskráin undir ljósmyndinni.
Já, ég lagði það þar sjálfur og limdi
svo yfir á eftir.
— Þá get ég kannske tekið það eins og
það er. Ef ég tek mvndina með mér þá er
hún sönnun þess að ég sé nasisti, ef ein-
hver kynni að rannsaka mig. En ef skjölin
finnast liins vegar í vasa mínum þá er alll
tapað.
Takið þér það eins og það leggur sig,
og verði yður að góðu, sagði Vanderhoorst
og hló. — Þér getið ekki ímyndað yður
hve viðbjóðslegt það liefir verið að sjá
ásjónuna á þessu litla óféti á hverjum
morgni þegar maður kom inn í skrifstof-
una. Lorna, náðu í umbúðarpappir og
seglgarn. Og búðu um myndina fyrir vin
þinn.
Fyrst nú fékk Gregory tækifæri til að
virða stúlkuna fyrir sér og hann sá að
þetta var dökk, lagleg stúlka, um liálf-
þrítugt.með sterklega höku og falleg, bros-
andi augu. v
Meðan hún var að búa um myndina sagði
bróðir liennar við Gregory: — Og svo er
það hvernig þér komist á burt. Næsta
„laumuferðin" úr þessum syndanna bæ er
i kvöld.
Eigið þér við að þér getið hjálpað